มีเรื่องราวหนึ่งครับ

เป็นการเห็นตัวเอง  เห็นความไม่ชอบของตนเองที่มีต่อมนุษย์คนหนึ่งครับ

มันเป็นความรู้สึกที่ชัดเจน  พอสมควร  ตอนนี้ก็ได้เพียงกำหนดรู้ครับ

สมัยก่อนอาจจะเคยเล่าให้อาจารย์ฟังว่าตนนั้นติดดีครับ

ไม่ชอบคนที่เอารัดเอาเปรียบกัน.... แต่เราก็ไม่ได้เเสดงออก

เป็นเวลาเป็นปีที่เราสะสมความโกรธเล็ก  ความเกลียดชังคนที่เอาเปรียบเราเล็กๆไว้ในใจ.....

จนไม่คิดว่าเขาเจะเปลี่ยนแปลง..............

แต่ก็ได้ผลครับ  การที่เราพยามทำดี  พยามไม่ตอบโต้อะไร  ใช้การกระทำเป็นตัวอย่าง  เขาได้ซึมซับไป...(หรืออาจจะเพราะเขาโตขึ้นเอง)

ทุกวันนี้ผมว่าเพื่อน่วมงานท่านนี้ดีขึ้นเเล้ว ครึ่งหนึ่งจากเดิมครับ

แต่ว่าเจ้าจิตที่เราสะสมมันก็ยังคงอยู่  ทำให้เราเกดความรู้สึกที่ไม่ไว้ใจ  ไม่มั่นใจในบางครั้ง...

อันนี้เป็นการเห็น  เห็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นนะครับ

แต่จริงๆผมว่า  เขาก็เป็นครูของเราได้มากครับ

อาจจะเริ่มตั้งแต่  การที่เราได้แสดงความโกรธของเราออกมาลึกๆในใจ  ทำให้เราเห็นได้ชัด   และก็ตัดมันมาเรื่อยๆ....

ได้จากตรงนี้มากเลยทีเดียวครับ

ตอนนี้เหลือเพียงจะเกิดเฉพาะหน้า  แล้วก็ดับลงไป  ไม่อยู่นานเป็นวันเหมือนก่อนครับ......

รู้สึกพอใจบ้างกัยสภาวะที่เกิดขึ้น  เบากว่าเดิมมากครับ

ที่ต้องวุ่นๆกับความโกรธที่ก่อตัวในจิตเรา  บางครั้งก็ทำให้เราสับสน หรือพยามที่จะสลัดออก  เฉใฉ  แต่นั่นไม่ใช่ทางออกเลย

ทางเดียวคือการรู้ทันมัน  แล้วรู้ว่ามันไม่ใช่เรา  มันทุกข์  และเปลี่ยนแปลง  แบบนี้หรือเปล่าครับ

....