สวัสดีค่ะน้องหมอ

เรื่องที่ถามว่า "ความหิวของจิต ที่อยากจะเสวยอารมณ์ต่างๆ..." นั้นของพี่เองจะรู้สึกว่าจะค่อยๆ หมดไป เหมือนกับความอยากในเรื่องต่างๆ มันลดลงไปเอง

อนุมานเอาเองว่าคงเป็นเพราะเห็นอนัตตาของเรื่องต่างๆ ก็เลยรู้ว่าทุกอย่างจะผ่านไป และทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะจิตเราไปจับทำให้มันเกิดขึ้น เช่น เห็นภาพยนตร์สนุก เพลงเพราะ เสียงด่า ฯลฯ จะเห็ฺนได้ืว่า คำขยาย (adjective) นั้นมันเกิดจากจิตไปจับเรื่องนั้นๆ และขยายความ เรื่องนั้นๆ ให้เป็นไปตามความชอบของเรา  

จริงๆ ภาพยนตร์ เพลง เสียงด่า ก็เป็นแค่สิ่งนั้นๆ แต่คนต่างๆ จะเป็นผู้ตัดสินว่า สิ่งนั้นน่าฟัง น่าดู น่าเพลิดเพลินหรือไม่ก็เท่านั้น  แล้วพอคิดว่า สิ่งที่เป็นผู้ตัดสินก็ไม่เที่ยง สิ่งที่ถูกตัดสินก็ไม่เที่ยง  มันก็เลยหน่ายๆ ไป ไม่ค่อยอยากดูอะไรสักเท่าใดนักค่ะ  คล้ายๆ กับว่ามันเป็นไปเอง ^ ^

สำหรับที่เล่าเรื่อง "ตอนนี้บางครั้งก็แว๊ปๆ  เรื่องของรูป  ที่ไหลเวียน  เคลื่อนไหล ต่อเนื่อง"  นั้น พี่ว่าพี่พอจะเข้าใจ.. แต่พี่เองก็ไม่ได้อะไรต่อเนื่องมากๆ ถึงขนาดนั้น เพียงแต่ถ้าจำเป็นอะไรขึ้นมา .. การระลึกรู้ การมีสติมัน เ้ข้าใจในสภาวะธรรม มันจะเกิดขึ้นเองค่ะ

ธรรมรักษานะคะ