สวัสดีค่ะน้องหมอ

การเพ่ง การจ้องดูนั้น พี่รู้สึกว่าเราต้องใช้ตอนเริ่มปฏิบัติ เหมือนเราต้องมีนาฬิกาปลุกคอยปลุกให้เราตื่นจากการหลับไหล ต้องตั้งเวลาไว้ก่อนนอนทุกคืน

แต่พอเราทำสิ่งนั้นเป็นกิจวัตรไปนานๆ เราจะพบว่าเราตื่นก่อนนาฬิกาเล็กน้อยเสมอ เพราะปฏิบัติจนอัตโนมัติด้วยตนเองไปเสียแล้ว (นาฬิกาชีิวิต)

ตอนนี้ก็หมือนกัน ที่น้องรู้สึกคือบางครั้งนาฬิกายังไม่ปลุก ก็เริ่มตื่นรู้เองแล้ว แต่ก็มีบางครั้งที่ยังต้องอาศัยนาฬิกาปลุกอยู่บ้าง หรือมีบางครั้งที่กังวลเรื่องนาฬิกาปลุก ก็เลยตื่นขึ้นมาก่อนนาฬิกา แต่ตื่นเนื่องจากการปรุงแต่ง ไม่ได้ตื่นรู้โดยธรรมชาิติ

ไม่่ว่าจะบังคับตื่น หรือตื่นโดยธรรมชาติ พี่ว่าดีทั้งนั้น เพราะการปฏิบัติธรรมก็คงเหมือนกับในการปฏิบัติงานในวิชาชีพต่างๆ คือ ถ้าไม่ได้ลองทำ หรือขาดการปฏิบัติไปนานๆ จะทำงานให้ได้ดีนั้นคงยากค่ะ

ตอนนี้มาทางถูกแล้ว ^ ^ ธรรมรักษานะคะ