สวัสดีครับ..

ขอบพระคุณมากครับ  ได้ความกระจ่างมากขึ้น

เพราะผมจำมาครับว่า  ครูอาจารย์ท่านอื่นๆก็สอนเช่นนั้น...

ในวิถีแห่งการรู้สึกตัวนั้น

ผมทีผมก็ยังงง  และแยกไม่ออกมากนักครับ

ระหว่างการจงใจรู้  ตั้งใจรู้  และการรู้ไม่ไม่ต้องตั้งใจ หรือจ้องมากนัก

แต่ก็รู้ได้จากอาการที่เกิดตามมาครับ

เข้าใจว่า ถ้าเพ่งจ้อง  ก็จะล้าหรืออึดอัดตามมาครับ(ส่วนมากจะเป็นเช่นนั้น)

บางทีก็เพราะว่าต้องคิดในงาน  เราก็อาจจะเหมือนไม่รู้ตัว  หลุดไปอยู่กับเรื่องนั้นๆ

แต่ก็เเปลกเหมือนกันครับ

มีบางทีเราก็จะรู้สึกและเกิดคำถามขึ้นมาในใจว่า  ตอนนี้เราทำอะไรอยู่  เรากำลังรู้ตัวหรือเปล่า  เหมือนกับว่ามีคนคอยกำกับไม่ให้เราหลงไปมาก  ไปนาน...

เจ้าความรู้สึกตัวว่าเรากำลังรู้นี้หรือเปล่าครับ  ถ้ามีมากๆ  เรื่อยๆ  ต่อเนื่องก็จะเป็นตัวคอยกำกับ  คอยให้เรารู้ตลอดสาย...  ไม่แน่ใจว่าจิตตัวนี้เป็นจิตผู้รู้หรือเปล่าครับ  หรือว่ายังเป็นจิตที่ปรุงแต่ง  จิตที่คิดอยู่ครับ