นานมาแล้วที่บรรดามนุษย์ทั้งหลาย ต่างก็แสวงหาสิ่งที่เรียกว่า ปาฏิหาริย์ เพื่อให้ตนเองรอดจากวิกฤติในชีวิตของตนเองไป ครั้งแล้วครั้งเล่าที่พวกเขาต้องผิดหวังกับสิ่ง-สิ่งนั้น โดยที่ไม่ได้อะไรกลับคืนมา

     ปาฏิหาริย์ ปาฏิหาริย์ ปาฏิหาริย์ มันคืออะไรกันหนอ ทำอย่างไรเราถึงจะสมหวังกับสิ่งที่ขอสักที

     สิ้นเดือนอีกแล้ว แย่แน่ ไหนจะค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าอาหาร ค่าที่พัก ดอกเบี้ย ฯลฯ มีแต่รายจ่ายทั้งนั้นเลย ถ้าหากมีพรวิเศษให้ได้ขอดีสิ

     มนุษย์ผู้มืดบอดแต่สว่างไสวในดวงตา มีอวิชชาเป็นม่านเมฆอยู่เบื้องหน้า หาหนทางสว่างไสวให้กับตนเองมิได้ กลับคลำทางไปหาความมืดบอดยิ่งกว่า ด้วยการบูชาในสิ่งที่ไร้ความรู้สึก ไร้อารมณ์ และไม่เคยลุกจากที่ สุดท้ายก็ต้องผิดหวังกับสิ่งที่ตนแสวงหาต้องการ

     ประโยชน์อะไรกับการเอาข้าวปลาอาหาร ไปให้เศษอิฐเศษหินเศษโลหะ สุ่มเสี่ยงต่อการเกิดไฟไหม้อีก

     เด็กๆที่อดอยากยังมีอีกมากมาย ก็ทำไมถึงมองไม่เห็นพวกเขา พวกเขาน่ะศักดิ์สิทธิ์ของแท้เลย กินก็ได้ นอนก็ได้ หิวเป็น ร้องไห้เป็น

     สำหรับพวกเซนแล้ว มีปาฏิหาริย์ที่ยิ่งใหญ่ไม่แพ้ใครเลย ถ้าว่าใครได้สัมผัสแล้วย่อมไม่ อาจจะคิดถึงปาฏิหาริย์ใดๆได้อีก

     ปาฏหาริย์ของพวกเซนนั้นก็คือ ทุกๆวันที่พระอาทิตย์ยังคงขึ้นทางทิศตะวันออกและตกทางทิศตะวันตก และพระจันทร์ย่อมเต็มดวงทุกวันขึ้น ๑๕ ค่ำ นั่นคือปาฏิหาริย์ที่เห็นได้จริง ไม่เคยเปลี่ยนแปลง

     และแม้แต่ท่านบันเกอิ ซึ่งเป็นอาจารย์เซนผู้มีชื่อเสียงก็ยังมีปาฏิหาริย์ให้เราได้ชื่นชมกัน นั่นคือ...

     เมื่อท่านบันเกอิ กำลังเทศน์สอนสั่งอยู่ที่วัดแห่งหนึ่ง ก็ได้มีพระอีกนิกาย ได้เข้ามาท้าทายท่านถึงในที่แห่งนั้น ด้วยการอวดโอ่ว่า

     "นี่แน่ะท่านที่เคารพ...ผู้ก่อตั้งนิกายเรามีพลังปาฏิหาริย์ ดังเช่น ท่านถือพู่กันในมืออยู่ที่ริมฝั่งแม่น้ำ และศิษย์ของท่านถือกระดาษอยู่อีกฝั่งหนึ่ง ท่านอาจารย์นิกายเราได้เขียนชื่ออันศักดิ์ของพระอมิตาบนอากาศ ให้ไปปรากฎอยู่บนกระดาษ ท่านทำเรือ่งแบบนี้ได้รึเปล่า"

     ท่านบันเกอิตอบด้วยน้ำเสียงอันสงบ

     "บางทีเจ้าปีศาจจิ้งจอกของเจ้าอาจเล่นกลอันนั้นได้ แต่วิธีการนี้ ไม่ใช่วิธีการของเซน ปาฏิหารย์ของเรา เมื่อเราหิวเรากิน เมื่อเรากระหาย เราดื่ม เมื่อเราง่วงเรานอน"

     บางทีปาฏิหาริย์อาจไม่ใช่สิ่งที่เราวาดหวังว่ามันจะวิเศษวิโสอะไรนักหนาก็ได้ +แล้วจะเอาอะไรกับปาฏิหาริย์กันหนอ...