๔ ปีที่ฉันเดินผ่าน

๔ ปีที่เป็นหนทางอันยาวไกล

๔ ปีที่ฉันเข้ามาค้นหาความหมาย

๔ ปีที่สุดท้าย ฉันก็ยังค้นอะไรไม่เจอ

 

 

เริ่มต้น ...

 

๔ กันยายน ๒๕๕๐ เป็นครั้งแรกที่ได้ก้าวเข้ามาเป็นสมาชิกชุมชน Gotoknow แห่งนี้ โดยไม่รู้จักอะไรเลย แม้กระทั่งคำว่า BLOG ไม่รู้จักความหมาย ไม่คุ้นเคยใด ๆ

(ประวัติส่วนตัว http://www.gotoknow.org/profiles/users/wasawatdeemarn ที่ตัวเลขของผู้คนที่สนใจในบุคคลคนนี้ว่า เขาคือใคร วิ่งไปประมาณ ๙๖๙๖ ครั้ง ทั้ง ๆ ที่เคยปิดให้เฉพาะสมาชิกเท่านั้นมาถึง ๓ ปี เพราะเป็นคนเก็บตัวมาแต่ไหนแต่ไร)

 

 

 

เคยเปลี่ยนรูปประจำตัวในรอบ ๔ ปีมานี้ เพียง ๓ ครั้ง ...

 

 

สมุดบันทึก/บล็อก

 

มีสมุดบันทึกเกิดขึ้นมากมายหลายเล่ม ตามความสนใจส่วนตัวที่เพียงอยากเขียน

(เรียงตามลำดับการสร้างสมุดบันทึกจากเก่าไปใหม่)

• บันทึกความคิดดี..ความคิดชั่ว (100 บันทึก)
• เรื่องเล่าหลังต้นไม้ (76 บันทึก)
• ข้อสงสัยของคนขวางโลก (19 บันทึก)
• มหาวิทยาลัยชายเขาของคนชายขอบ (85 บันทึก)
• ผมรักในหลวง (56 บันทึก)
• รอยเท้า ภาพถ่าย และ ความทรงจำ (151 บันทึก)
• หอมกลิ่นหนังสือ (287 บันทึก)
• เทคโนโลยีการศึกษา..เท่าหางอึ่ง (34 บันทึก)
• ห้องเรียนไร้ฝา..การศึกษาไร้กรอบ (31 บันทึก)
• เย็นลมป่า น้ำฟ้าดาว (25 บันทึก)
• แนวรบด้านตะวันตก เหตุการณ์ไม่เปลี่ยนแปลง (13 บันทึก)
• ขีดเขียนปัญญา..ครูเดินช้าแห่งสังคม (12 บันทึก)
• คุยเฟื่อง..เรื่อง G2K (8 บันทึก)
• ทุ้มอยู่ในใจ (34 บันทึก)
• อารมณ์พาไป หัวใจพาเดิน (28 บันทึก)

รวมทั้งหมด ๑๕ สมุดบันทึก/บล็อก

จำนวนบันทึกทั้งหมด ๙๕๙ บันทึก

 

 

บันทึกแรก

 

บันทึกแรกที่เขียน คือ บันทึก ที่มาของชื่อ "วสวัตดีมาร" เขียนเมื่อวันที่ ๖ ตุลาคม ๒๕๕๐ เวลา ๑๕.๓๕ น. ในสมุดบันทึก บันทึกความคิดดี..ความคิดชั่ว

(จะสังเกตได้ว่า ห่างจากการสมัครสมาชิก ประมาณ ๑ เดือน กับ ๒ วัน กว่าจะได้เขียนบันทึกแรก)

 

 

บันทึกล่าสุด

 

บันทึกล่าสุดที่เขียน คือ บันทึก ภาพอดีต ... (บทกวีอารมณ์ซึม) เขียนเมื่อวันที่ ๓ กันยายน ๒๕๕๔ เวลา ๐๒.๑๗ น. ในสมุดบันทึก อารมณ์พาไป หัวใจพาเดิน

 

 

 

อนุทิน

 

ซึ่งมีในระยะปีหลัง ๆ นี่เอง หลังจากเกิด Twitter ในโลกนี้เกิดขึ้น

ตอนนี้เท่าที่ผมบันทึกมา เขียนอนุทินไปแล้ว ๑๙๐๐ ข้อความสั้น

 

 

ไฟล์ที่นำขึ้น

 

ไฟล์ที่นำขึ้น ประกอบด้วยไฟล์ที่เป็นภาพใช้ประกอบในการเขียนบันทึก

ร้อยละ ๘๐ เป็นไฟล์ภาพที่ตัวเองเป็นคนถ่ายเอาไว้

ร้อยละ ๑๕ เป็นไฟล์ภาพปกหนังสือ เอกสารที่ต้องสแกน

ร้อยละ ๕ เป็นไฟล์ที่ต้องดึงมาจากเว็บไซต์อื่น ๆ

ปัจจุบันมีไฟล์ที่นำขึ้นแล้ว ๓๔๒๗ ไฟล์

 

 

อุดมการณ์ที่ขานไข

 

๔ ปีที่ผ่านมา เขียนบันทึกมาแล้ว ๙๕๙ บันทึก (ไม่รวมบันทึกนี้)

ไม่มีบันทึกที่เป็น "สิ่งที่ไม่จริง" เลยแม้แต่บันทึกเดียว

ผมยืนยันได้ว่า หากผมเขียนบันทึกแบบนั้นแล้วเหมือนทำผิดต่อตัวเอง ทำไม่ได้จริง ๆ อุดมการณ์มันค้ำคอ พ่อแม่สอนมาแบบนั้น

เราสามารถโกหกใคร ๆ ก็ได้ แต่เราไม่สามารถโกหกตัวเองได้

หลายครั้งที่มีข้อขัดแย้ง ความไม่เห็นด้วย เป็นเรื่องธรรมดา

พระพุทธองค์ไม่ได้สอนให้เชื่อ แต่สอนให้พิสูจน์ความเชื่อนั้น เมื่อเป็นจริง แล้วจึงค่อยเชื่อตาม

การเขียนบันทึก เป็นการทำความดีครับ หากความดีนั้นปรากฎและเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่น แล้วก็จะได้รับการอนุโมทนาบุญกุศลไปด้วย เราเองก็มีความสุขใจ เนี่ยเขาเรียกว่า บุญกุศล ครับ

 

หลายครั้งที่มีคนเข้ามาต่อว่า ต่อขาน ว่าผมเป็นแบบนั้นแบบนี้ ผมก็ไม่สนใจ เพราะมันไม่เป็นจริง ๆ ดังนั้น อยากรู้ว่าผมเป็นคนอย่างไร ก็ให้อ่านย้อนหลังบันทึกที่เขียนมาตั้งแต่แรก ผมไม่เคยเปลี่ยนความนึกคิดและอุดมการณ์เดิมเลย

คุณค่าของความเป็นคนมันอยู่ตรงนั้นต่างหาก

ดังนั้น อย่ามาตัดสินชีวิตผม หากเพียงรู้จักแค่ครั้งแรก

 

การที่ผมไม่เปิดเผยตัวเอง ไม่ได้หมายความว่า ผมโกหก

งานทั้งหมดที่เขียนมันชี้ชัดอยู่แล้วว่าผมเป็นใคร อยู่ที่ไหน

และถือว่าเป็นความสุขที่จะไม่เปิดเผยตัวเองให้มากนัก

อยากจะรู้จักผม ให้รู้จักที่จิตใจ ความเป็นตัวเอง ไม่ใช่ใช้หน้ามาวัดค่าของความเป็นคน ผมไม่ศรัทธาคนแบบนั้น

ผมไม่ต้องการเป็นคนสาธารณะ ผมไม่มีผลประโยชน์ใด ๆ แอบแฝงกับการเขียนบันทึกทั้งนั้น เขียนเพราะอยากเขียน เขียนเพราะอยากเล่าให้ฟัง แล้วเราก็จะได้มีโอกาสแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน เกิดเพื่อน เกิดสังคม เกิดความรู้ขึ้น

 

๔ ปีมานี้ ผมได้เพื่อนแท้ ผมได้น้องที่ดี ผมได้เพื่อนต่างอาชีพ

คุณรู้ไหมว่า ความสุขใจของเราคือ มีใครสักคนเข้าใจในสิ่งที่เราทำ

เราเรียนรู้ที่จะ "แบ่งปัน" "ห่วงหา" และ "อาทร" เพื่อนที่เราไม่รู้จักตัวเขาจริง ๆ ด้วยใจจริงที่เรามี และเขาก็รับรู้ในสิ่งนั้น

หัวใจเราเบิกบานและพองโต เมื่อเราเป็นผู้ซึ่งรู้จัก "การให้" ครับ

 

ผมมีโอกาสที่จะได้ "บริจาคหนังสือ" ตามแรงที่ผมมี

ผมมีโอกาสที่จะสอนลูกศิษย์ให้ใช้บล็อกเพื่อสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ของโรงเรียนที่ยากจนข้นแค้น และไม่มีใครรู้

ผมมีโอกาสทำโครงการปลูกฝังความเป็นครูให้กับลูกศิษย์ โดยใช้ต้นทุนทางปัญญาที่ผมได้รับการบ่มเพาะ ณ ที่แห่งนี้

ผมมีโอกาสพัฒนาสังคมทางอ้อม โดยใช้ Gotoknow เป็นช่องทางการสื่อสารสำคัญ

ฯลฯ

 

ดังนั้น จะเห็นว่า การไม่เปิดเผยตัวเองออกมาสู่สาธารณะ ก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคที่มาขัดขวางการทำงานเพื่อคนอื่น เพื่อสังคมได้ใช่ไหมครับ

อุดมการณ์กินไม่ได้ แต่เท่ห์ เสมอ

 

 

บทปิดท้าย

 

๔ ปีใน Gotoknow มันยากที่บอกว่า ผมได้รับอะไรบ้าง

ไม่ลองไม่รู้จริง ๆ

แต่ที่แน่ ๆ มันเป็นการฝึกให้เรารู้จักคำว่า "ให้" และ "แบ่งปัน" โดยไม่หวังผลตอบแทน (แต่คนที่หวังผลตอบแทนนั้นก็มีนะครับ ไม่สัมผัสก็ยากที่จะรู้ได้)

 

นับจากนี้ไป ผมยังคงทำหน้าที่เหมือนเดิม หากแต่จะพยายามพัฒนาตนเองให้มากกว่านี้ เพราะรู้ตัวเองว่า เป็นคนไม่เก่ง ไม่มีพรสวรรค์ใด ๆ ทั้งนั้น มีแต่พรแสวงล้วน ๆ ดังนั้น จึงต้องมุ่งมั่นและพยายามมากกว่าคนปกติอีกหลายเท่าตัว

 

 

 

 

ขอบคุณ Gotoknow ที่เป็นช่องทางสำคัญของสังคมใหม่

ขอบคุณ กัลยาณมิตรทุกท่านที่ให้การยอมรับตัวตนของผมแบบนี้

ขอบคุณ การเขียนบันทึกที่..ให้มีการพัฒนาตัวตนที่ดี

ขอบคุณ หัวใจที่มี..ให้กันทุกดวง

 

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)...