วันนี้พี่คล่องเพื่อนชาวเล้าข้าว ขอสลับวันในการเข้ามาดูแลเล้าข้าว เพราะพี่เขามีงานที่ต้องไปจัดนิทรรศการในงาน นตวกรรม 2007 ที่ศูนย์ประชุมอเนกประสงค์กาญจณาภิเษก ดังนั้นผมจึงเข้ามาดูแลแทน

ผมเข้าเล้าข้าวมาตอนสิบโมงเช้าพอดีและเข้ามาก็ออกจะหงุดหงิดเป็นพิเศษสำหรับเสียงเครื่องเสียงที่ดังสนั่นหอศิลป์และเปิดเพลงสารพัดจะเปิด ผมเข้าใจว่าเจ้าหน้าที่กำลังลองเครื่องเสียงอยู่ แต่ผมเข้าใจว่าทำไมต้องมาทำเอาในตอนนี้ตอนที่ทุกคนต้องการชมงานศิลปะด้วยความมีสมาธิ

ผมนั่งทนอย่างหมดสมาธิในการทำอะไรแม้แต่เขียนบันทึกหรือทำงาน เพราะเสียงที่ดังจนออกอาการปวดหัว  นักเรียนกลุ่มแรกที่เข้ามาชมนิทรรศการที่หอศิลป์เป็นนักเรียนมัธยมราวสิบคนเดินเข้ามาชมด้วยความสงบไม่รู้สึกรำคาญเสียง  ผมจับจ้องพวกเขาภายในเล้าข้าวอยู่นานและชวนสงสัยว่าผมเองเป็นบ้าไปคนเดียวหรือเปล่าที่รู้สึกรำคาญในขณะที่คนอื่นดูสบายใจ

ไม่นานคนชมผู้หญิงคนหนึ่ง ดูท่าทางเป็นนักท่องเที่ยวเดินเข้าดูนิทรรศการไม่นานก็เดินออกมาและแวะเข้ามาในร้าน มองผมอยู่พักก่อนจะเอ่ยปากว่าผมเป็น เจ้าหน้าที่ที่นี่หรือเปล่า ผมบอกว่าไม่ใช่เป็นคนดูแลร้านเท่านั้น ผมคิดว่าเธอมีภารกิจที่ต้องติดต่อหอศิลป์จึงแนะนำห้องธุรการให้

เธอหันมากบอกด้วยอารมณ์เสียว่า ทำไมต้องเปิดเพลงเสียงดังขนาดนี้?  ผมอ้ำอึ้งอยู่นานกะจะสมทบเธอลงไปแต่ห้ามใจเอาไว้เพราะเดี๋ยวจะทำให้เธอเดือดมากขึ้น  สีหน้าเธอตอนนี้เอาเรื่องอยู่เหมือนกันก่อนที่จะเดินเฉิบ ๆ ออกจากหอศิลป์ โดยไม่สนใจนิทรรศการเลย

มาถึงตอนนี้ผมมั่นใจว่าไม่ใช่ผมคนเดียวที่รู้สึกรำคาญกับเสียงดังสนั่นหอศิลป์เช่นนี้ อย่างน้อยก็มีสองคนคือผมกับพี่สาวคนนั้น ถึงแม้เด็ก ๆ ที่เดินชมงานอยู่ไม่รู้สึกรำคาญก็ตาม เขาคงชอบเสียงดัง ๆ กะมั้งตามประสาเด็กรุ่นใหม่

ผมนั่งถอนหายใจและเดินวนไปวนมาอยู่นาน จนลืมเด็ก ๆ ที่เดินชมงาน เมื่อหันไปมองก็พบกับความจริงว่าเด็ก ๆ ที่มาดูงานเป็นเด็กจากโรงเรียนโสตขอนแก่น

มิหน่าล่ะถึงไม่รำคาญในขณะที่ผมจะบ้าตายอยู่แล้ว เมื่อไหรหอศิลป์จะเข้าใจสักทีว่าที่นี่หอศิลป์ ไม่ใช่บาร์เบียร์และไม่ใช่เวลาที่จะมาทดลองเครื่องเสียง และก็ไม่ใช่สถานที่จะมาทดลองเครื่องเสียง

คนดูต้องการสมาธิ ต้องการบรรยากาศของการผ่อนคลาย โอ้ เศร้าจริง ๆ แล้วอย่ามาบ่นนะครับว่าไม่มีคนมาดูหอศิลป์ก็คุณทำกันแบบนี้อะ ใครจะอยากมาดู (ขอบ่นสักบันทึกหน่อยนะครับ)