“มาแล้วนะปาย ปายเวอร์ชั่นชนนิยม”

ไม่น่าเชื่อนะคะว่าจู่ๆ ฉันก็ไปปาย ไปครั้งนี้ไม่ได้หนีตามใครไปหรือไปแล้วได้ “อ๊วก” สมดังเจตนาคำขวัญคนได้ไปปายที่ไม่รู้ว่าใครเป้นคนคิดคำนี้ขึ้นมาให้จำหน่ายขายได้เป็นการส่งเสริมการท่องเที่ยวอีกทางหนึ่ง ไปปายแล้วถ้าใครไม่อ๊วกหรือเกือบอ๊วก ถือว่ายังไปไม่ถึงเมืองปาย เขาบอก “สุดทางที่ปาย สุดท้ายต้องเจอ....” ดูซิ คิดไปได้!

ไปปายทำไม ก็อยากไป จะได้พัก พักผ่อน ทิ้งเรื่องราวบางเรื่อง ที่ไม่อยากสนใจ แต่ก็ยังได้พบ “บางเรื่อง” ที่ทำใจไปตั้งนานแล้ว แต่ไม่เป็นไร เอาไปทิ้งไว้ที่เมืองปายนั่นเลย...

มีหนังสือ นิตยสาร เว็บไซต์ เยอะแยะมากมาย เชียร์ให้ไปปายกันจนอ่านไม่หวาดไหว เด็กๆ วัยรุ่นลุกขึ้นขี่เวสป้าไปเที่ยวเมืองปายกันเป็นแถว ดูตัวอย่างที่เห็นจากลูกหลานของฉันเอง ความรู้สึกยินดีในชัยชนะของการได้พิชิต 762 โค้ง อันที่จริงจากเชียงใหม่ไปปายทางอำเภอแม่ริม อำเภอแม่แตงก็ไม่กี่ร้อยกิโลเมตรเอง ไปปายเที่ยวนี้เราสามคนสามสาวโสดจริงหนึ่ง โสดชั่วคราวอีกสอง ใช้เวลาเดินทางในราวสี่ชั่วโมง โดยการแวะเที่ยวตามทางไปด้วย  

ก่อนไปน้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ ผู้อาสาเป็นคนขับก็สัญญาว่าถึงบนดอยเขาป่าใบเขียวแล้วจะขับแค่ 60 ก.ม. ต่อชั่วโมง จะได้ไม่เมามากมาย แต่ที่ไหนได้ ขับไปเพลินๆ ไม่รู้น้าอึ่งเธอเหยียบเพิ่มไปเท่าไร แต่ขาไปฉันไปเวียนหัวเกือบหลุดเอาตรงที่มีโค้งหักศอกเยอะๆ ที่เกือบจะถึงเมืองปายแล้ว คืนนั้นเลยจัดการกับสุขภาพตัวเองด้วยการวัดยาแก้เมาหลังอาการมึนหนึ่งเม็ด จนน้องสาวในโลกไซเบอร์ คือน้องคนไม่มีราก โพสต์บอกมาในเฟสบุ๊คว่า "พี่ๆ ลองกำเม็ดพริกขี้หนูดูนะ ความเชื่อของคนสมัยโบราณ ได้ผลยังไงบอกน้องด้วย...” อ้าว...แล้วกัน ^^

เรื่องกำพริก พวกเราก็พร้อมยอมเป็นหนูทดลอง ด้วยการขอพริกมาจากร้านอาหาร แต่ก็ลืมเอามากำในช่วงระหว่างทางกลับบ้าน เพราะน้าอึ่งกับคุณจิ๊บนั้นแหละ เล่นอะไรไม่รู้ เล่นนับโค้งหักศอกกัน ผลที่เกิดคือ น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ ต้องจอดรถลงไปทำท่าจะอาเจียนแทนคนขี้แพ้ที่นั่งอยู่เบาะหลัง

จุดหมายปลายทางที่ปายของเรานักเดินทาง ใช้เวลา 2 วัน กับ 1 คืนไอหมอก เราแวะเที่ยวรายทางเริ่มต้นจาก พุน้ำร้อนโป่งเดือด และห้วยน้ำดัง ตามภาพที่เห็น

เป็นการไปเที่ยวปายแบบถอดกองภารกิจหน้าที่การงานไว้ข้างหลัง แล้วคว้าเอาความโสดมาสวมทับ ความสุขอีกรูปแบบหนึ่งค่ะ “โสดชั่วคราว”  ยิ้มได้ในใบหน้า แต่มีคนทำแบบเดียวกับเราด้วยนะคะ ตอนที่เราจอดรถระหว่างทางที่มีดอกบัวตองบานอยู่ พอให้เห็นเป็นฉากฝันว่าอยู่ในทุ่งบัวตองกับคนแม่ฮ่องสอนเขาได้ ซึ่งทำให้เราได้ภาพสามสาวมาเป็นหลักฐานว่าเรามาด้วยกันอย่างที่เห็นนี้แหละค่ะ เป็นฝีมือหนุ่มใหญ่ใจดีขับรถคันโต ที่อดใจจอดรถตามเราไม่ได้ แล้วคุณคนนี้ก็ใจดีอาสาถ่ายภาพให้พวกเรา พร้อมกับบอกว่า “ผมเองก็หนีลูกมาเที่ยวเหมือนกันครับ” อ้าว..แบบนี้เราหลอกใครไม่ได้นะสิว่า “ฉันยังโสดอยู่นะเนี่ย”

เราไปถึงเมืองปายในราวสี่โมง ตรงร้านกาแฟที่ใครมาก็ต้องแวะทั้งไปและกลับ ก็พอดีกับที่น้องเนปาลีโทรศัพท์สอบถามด้วยความห่วงใยพี่ๆ สามคน จะหลงทางหรือไม่ เราหยุดแวะตามแบบอย่างที่ดีของคนเคยมาปาย จากนั้นก็มุ่งหน้าสู่ที่พักซึ่งได้น้องชาดา ~natadee ประสานงานการติดต่อจองพี่พักแบบด่วนๆ ทันใจ ได้ที่ บ้านพักกุงแกงเดอปาย

เก็บสัมภาระเข้าห้องพัก คืนนี้เรานอนกันสามคนนะคะ แล้วขยับขับรถไปเที่ยวในตัวเมืองปาย แน่นอนค่ะ ต้องเป้นที่ถนนคนเดินเท่านั้น ถึงจะเรียกว่ามาปายเวอร์ชั่นชนนิยมของยุคนี้...แต่ฉันจะไม่เล่าในรายละเอียดนะคะว่าถนนคนเดินเมืองปายเป็นอย่างไร เพราะใครๆ ก็รู้ดีรู้ได้จากสื่อสิ่งพิมพ์ สื่ออิเล็กทรอนิกส์ สื่อกระจายเสียง ที่สำคัญคือสื่อบุคคลจากเพื่อนฝูง ญาติพี่น้อง ที่จับประเด็นได้จากการบอกต่อๆ ก็คือ มาปายต้องกินโรตีอาลีปาย ต้อง(ควร)ซื้อเสื้อที่มีคำขวัญอันไม่เป็นทางการของเมืองปายไปใส่อวดผู้คนให้รู้ว่าฉันมาปายแล้ว(พร้อมด้วยอาการบ่งบอกเหมือนคนแพ้ท้อง) ต้องเขียนโปสการ์ดแล้วร่อนกลับไปให้ตัวเอง หรือให้ใครต่อใคร เพื่อเก็บเป็นหลักฐาน เก็บดวงตราไปรษณียกรพิเศษมีเฉพาะที่ปาย เท่านั้น

ที่บ้านพักกุงแกงเดอปาย ตั้งอยู่ที่ตำบลกุงแกง คุณจิ๊บ (คุณเมตตา ชุมอินทร์ แห่ง ม.สงขลา) อดไม่ได้ถามคนแถวๆ นั้นว่า กุงแกงเป็นภาษาอะไร (นึกว่าภาษาผรั่งเศส) แต่เข้าใจว่ายังไม่ได้คำตอบถูกใจ บ้านที่เราพักเป็นเหมือนรีสอร์ทที่กำลังขยายตัวต่อเติมจนเกือบจะเหมือนโรงแรมห้าดาว ถามว่าอากาศเย็นมากไหม ตอนนอนในห้องปรับอากาศราว 26 องศา เลยไม่รู้หรอกว่าปายยามดึกมันหนาวเย็นแค่ไหน คุณจิ๊บ ลุกจากที่นอนออกมานั่งเขียนบันทึกและอัพโหลดเผยแพร่ตั้งแต่เจ้าของยังไม่เสียบกาน้ำร้อน นี่ไงคะหลักฐาน>>”ก่อนสายหมอก...จะเลือน” (เรื่องเล่าอยู่ใน http://share.psu.ac.th ค่ะ) และกลับบ้านไปแล้วคุณจิ๊บยังมีนำมาเล่าต่ออีกใน  ”ถ้าไม่ไป..ก็ยังคงอยู่ในฝัน” ส่วนฉัน...ก็เพิ่งจะเอามาเล่านี่เอง!

ส่วนฉันหรือคะ ฉันลุกมาในราวเจ็ดโมงเช้า น้าอึ่งตามมาในราวแปดหรือเก้าโมงเห็นจะใช่ แต่แอบอัพโหลดภาพเข้าเฟสบุ๊คกุ๊กกิ๊กคนเดียวบนที่นอน เราก็ใช้เวลาบันทึกภาพเก็บเกี่ยวบรรยากาศรอบบ้านกุงแกงเดอปายให้สมใจอยาก ก่อนจะเช็คเอ้าท์ออกไปเที่ยวต่อ ที่ "ศูนย์วัฒนธรรมจีนยูนนานบ้านสันติชน"

ไปครั้งนี้ไม่ได้ไปกินขาหมูหมั่นโถวของอร่อย เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าจะกลับไปกินอาหารรสจัดประเภทส้มตำ ยำวุ้นเส้นแซ่บๆ ที่ร้านส้มตำหน้าอำเภอ เรื่องของเรื่องก็คือ จะหาพริกเอาไว้กำตอนขากลับบ้านนั่นเอง ไว้ได้มาปายครั้งหน้าจะไม่พลาดอาหารของชาวจีนยูนนานที่หมุ่บ้านแห่งนี้นะคะ

ขากลับขับรถออกจากเมืองปาย เรายังหาโอกาสแวะถ่ายภาพกับร้านกาแฟ Coffee in Love พร้อมสั่งเครื่องดื่มคนละหนึ่ง แล้วเราก็ไปแวะอีกเล็กน้อยที่ สะพานประวัติศาสตร์ท่าปาย ซึ่งสร้างขึ้นตั้งแต่ปี พ.ศ 2485 สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 ถ่ายภาพเก็บหลักฐานอีกเล็กน้อยก่อนเดินทางกลับเชียงใหม่

...ฉันว่าฉันตามรอยปายเดิมๆ ไม่เจอเสียแล้ว

มองลงไปที่น้ำปายทำให้อดคิดถึงเรื่องราวเมื่อสิบปีมาแล้วไม่ได้ ที่ฉันเคยมาเมืองปาย มันเป็นปายหน้ามือและปายหลังมือเลยนะคะในความรู้สึกของฉัน ถนนหนทางในตัวเมืองปายยังเป็นแค่สี่แยกเล็กๆ  มีจักรยานให้ชาวต่างประเทศเช่า  ฉันยังพอจำได้ลางเลือนว่า เราดั้นด้นไปหาแหล่งบริการล่องน้ำปาย ซึ่งเมื่อตกลงราคากันเรียบร้อยแล้วเราต้องรอเวลาราวๆ 2 ชั่วโมงเพือ่ให้เขาไปตัดไม้ไผ่มาต่อเป็นแพสำหรับการล่อง  และเขาก็จะรับเราไปลงแพที่ใต้สะพานทางต้นน้ำ ที่ไหนซักแห่งหนึ่ง ฉันจำไม่ได้ แต่คิดว่าน่าสนุกถ้าจะไปตามรอยในอดีตดูอีกที รวมไปถึงการได้ไปอาบแช่ในแอ่งน้ำแร่น้ำร้อนๆ นอนชมดาวตอนค่ำมืด ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าครั้งนั้นไปที่ไหน  ไว้จะไปตามหารอยทางเดิมๆ ดูนะคะ (ขอปลูกต้นพริกก่อน)

ข้อมูลเพิ่มเติม

• ประวัติเมืองปาย
• การเดินทาง ปาย
• เมืองในหุบเขา ปาย (www.youtube.com)
• ปาย เวอร์ชั่น เนปาลี
• ปาย ตอน หัวใจมีไว้ให้เดินทาง 1 และตอนต่อไปอีกหลายๆ ตอนของ เนปาลี
• ปาย ตอน ปายฝน..ที่แตกต่าง 1และอีกหลายๆ ตอนของ เนปาลี

ท่านใดมี ปายเวอร์ชั่นของท่านมาแบ่งปัน  ขอเชิญแลกลิงค์ได้นะคะ

จบเรื่องปาย

(เอาละ...คราวนี้ถึงที น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ มาเล่าบ้างแล้วนะ)