เส้นทางเดินชีวิตที่ "ย้อนศร"

...

ความเร่งรีบ รีบเร่ง ในกรุงเทพฯ
ใครอยากเสพ อะไร ตามใจฝัน
จ้างให้อยู่ ก็ไม่อยู่ วิ่งหนีพลัน
จะทรมาน อยู่กัน เพื่ออะไร

ตามสบาย เถิดนะ ถ้าอยากอยู่
หาข้ออ้าง หรูหรู เป็นเงื่อนไข
อยู่เพราะงาน อยู่เพราะเธอ ละเมอไป
หัวใจฉัน อยู่ไม่ได้ เป็นสัตย์จริง

ฉันขอเลือก ทางเดิน ชีวิตฉัน
ตั้งหัวเข็ม มุ่งมั่น ในบางสิ่ง
สร้างศรัทธา ด้วยหัวใจ ไม่ไหวติง
สงบนิ่ง ตั้งมั่น ฉันจะไป

ในที่สุด ก็สอบได้ ที่พิด'โลก
ถือเป็นโชค ชะตา นำพาให้
ไปร่ำเรียน วิชา ที่แดนไกล
ออกจากบ้าน จากไป แต่นั้นมา

ใช้เวลา สี่ปี จึงเรียนจบ
เรียนได้ครบ หลักสูตร การศึกษา
เส้นทางเดิน ต่อไป ใจนำพา
วางแผนว่า อยากเรียนต่อ มอเชิงดอย

นั่งรถไฟ ลอดอุโมงค์ ดอยขุนตาน
เกิดสอบผ่าน ดีใจ ไม่อ่อนด้อย
ถึงแม้ว่า ติดสำรอง ต้องรอคอย
แต่ไม่สูง สุดสอย ที่จะทำ

เส้นทางเดิน ของฉัน มันย้อนศร
ค่อยค่อยเดิน ไม่เร่งร้อน ไม่ถลำ
ไม่กลับไป เมืองหลวง ให้ระกำ
เลือกจะทำ ความดี ที่นอกเมือง

สิบเจ็ดปี ที่อยู่ ณ เมืองเหนือ
ที่ทุกอย่าง จุนเจือ พออยู่ได้
ใช้ชีวิต ไม่เร่งรีบ อยู่สบาย
เพราะทุกลม หายใจ คือทำดี

...

บ้านปลายดง แห่ง หางดอย

ณ เชียงใหม่

๒๕ กันยายน ๒๕๕๔

๐๒.๓๘ น.

......................................................................................................................................................................

อารมณ์ "ย้อนศร" ...

เขียนเรื่องเล่าเป็นกวี

คำว่า "ย้อนศร" หมายถึง การเดินทางของชีวิตที่ตรงกันข้ามกับคนอื่นที่หลายคนที่อยู่ต่างจังหวัด อยู่ในเมืองเล็ก เมื่อเรียนจบจะเข้ามางานทำที่เมืองหลวง แต่ผมกลับมุ่งขึ้นเหนือไปจนสุด ตามเส้นทางชีวิตของตัวเองที่สามารถเลือกทำได้

คนอื่นเป็น "แรงงานอพยพ" เข้าสู่เมืองใหญ่ แต่ผมเป็น "แรงงานอพยพ" ออกจากเมืองใหญ่

เคยฟังเหตุผลของคนที่เข้าไปอยู่เมืองหลวงมานับพัน ... สามารถขมวดความคิดได้ไม่กี่ข้อ เช่น เพื่อครอบครัว เพื่อคนรัก เพื่อหน้าที่การงาน เพื่อ ... อีกมากมาย

ผมคงบ้าบอมากพอที่ทำแบบนี้ ขนาดแหล่งการศึกษาระดับสูงดัง ๆ อยู่ในเมืองหลวง ยังไม่ไป ไม่มีความอยากมากขนาดนั้น เห็นคนมีความอยาก ก็จึงคำถามกับเขาว่า "มีความสุขไหมที่ได้เรียนสูงสุดในชีวิต" "อยากได้คนนับหน้าถือหน้าตา" "อยากมีความก้าวหน้าในตำแหน่งหน้าที่การงาน" แต่ทำไมยังไม่ได้นำความรู้มาใช้พัฒนาองค์กรสักทีล่ะ ??? คนที่ยังไม่ได้ไปไหน รอชมผลงานอยู่น้า

คำตอบ คือ ... ???

สำหรับความเชื่อที่ว่า "ใครก็ตามที่นั่งรถไฟลอดอุโมงค์ดอยขุนตานมาแล้ว มักจะไม่ค่อยกลับถิ่นเกิด แต่จะมาฝังรากที่เมืองเหนือนี่เลย"

ผมคงเป็นหนึ่งในนั้น

เสน่ห์เมืองเหนือ ติดตราตรึงใจจริง ๆ

ปิ๊ง ปิ๊ง ปิ๊ง 

ยกเว้น สาวงามที่ยังหาไม่เจอเลยเนี่ย ;(...

เศร้าขนาด

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)

......................................................................................................................................................................