ฝนตกที่บ้าน

...

แดดร้อนจ้า ตั้งแต่เช้า ถึงก่อนเที่ยง
เมฆเอียงเอียง หม่นหม่น อยู่บนฟ้า
แล่นมาด้วย ความเร็ว ไวกว่าตา
แล้วก็มา พร้อมกับ เสียงฮึมฮึม

สายลมพัด เริ่มต้น ความรุนแรง
ใบตะแคง แทยงพลิก กลับอีกด้าน
มันลู่ลม สมต้นไม้ ให้ต้านทาน
กิ่งและก้าน สั่นไหว ไปตามลม

...

น้ำจากฟ้า เริ่มหลั่งมา จากเบื้องบน
เห็นผู้คน วิ่งเก็บผ้า น้ำตาไหล
ฝุ่นเข้าตา ฝุ่นตลบ ปิดตาไว
เก็บผ้าไป แล้ววิ่งวน อยู่คนเดียว

ฝนเริ่มเท รุนแรง ขึ้นเรื่อยเรื่อย
ลมไม่เฉื่อย เหมือนตอนแรก อีกแล้วหนา
พายุฝน ถล่มบ้าน และหลังคา
ต้นไม้พา เอนตามลม ผสมกัน

...

มีใครบอก เมื่อฝนตก วกอดีต
สายลมปลีก หลีกตาม หนทางฝัน
ยิ่งสายลม เย็นเย็น ปะหน้ากัน
นึกถึงวัน ที่ผ่านมา น้ำตาซึม

แล้วเหตุใด ฝนลง จึงปลงจิต
หวนให้คิด ถึงวัน อันสุขสม
เคยมีฉัน เคยมีเธอ ละเมอตรม
ทำใจข่ม นมนาน เดินผ่านไป

...

บ้านปลายดง อยู่หางดอย

ณ เชียงใหม่

๑๕ สิงหาคม ๒๕๕๔

๑๒.๒๑ น.

......................................................................................................................................................................

อารมณ์หวน ...

รู้สึกหลงใหลกับงานเขียนความจริงกับธรรมชาติ สงสัยตัวเองจะชอบเซน คือ ความเรียบง่ายของชีวิต

มีคนบอกว่า เห็นฝนตกคราใด นึกถึงหัวใจเมื่ออดีตทุกครั้ง สายฝนชุ่มเย็น เมฆเทาหม่น ๆ แทนความหม่นหมองของจิตใจเมื่อได้พบเห็นมัน

ขอบคุณธรรมชาติที่ยังทำให้เรามีชีวิตอยู่ได้ดั่งเช่นวันนี้

ขอบคุณเธอที่ทำให้เราได้เข้าใจความเป็นไปของชีวิตที่เคยสุขและทุกข์ด้วยกัน

......................................................................................................................................................................