นิพพิทาช่วงชีวิตของผม


จู่จู่วันหนึ่ง...ผมก็เริ่มรู้สึกเบื่อขึ้นมาเฉยๆ บอกไม่ค่อยถูกเหมือนกันว่าเบื่ออะไร

     สวัสดีครับ    

     ผมห่างหายในสังคม Gotoknow ไปนานนับเกือบสามเดือน...ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร
    

     บันทึกสุดท้ายของผม เมื่อวันที่ ๑๐ ตุลาคม ศกนี้     

     ในช่วงเวลาที่ผ่านมา มีหลายๆสิ่งเกิดขึ้นในชีวิตผม มีทั้งสิ่งดีดีและสิ่งที่ผมไม่คาดคิดว่าผมต้องเผชิญหน้ากับมัน      

      สิ่งที่สังคมเรียกว่า ความดีและความชั่ว         

      ผมใช้เวลาที่ผ่านมานั้น เรียนรู้มันและผ่านมันมา...อย่างเป็นปกติสุข     

      ตลอดระยะเวลาเกือบสี่ปี ที่ผมอยู่ในตำแหน่งผู้บริหารมหาวิทยาลัยเล็กๆในต่างจังหวัด  รับผิดชอบในคณะใหญ่ที่สุดที่มีอาจารย์และนักศึกษามากที่สุด     

      มีกิจกรรมมากที่สุด และมีส่วนร่วมในกิจกรรมของมหาวิทยาลัยแทบทุกเรื่องในตลอดระยะเวลาที่ผมรับผิดชอบอยู่     

     ผมทำงานด้วยใจรัก ด้วยความสนุกในงานที่มีโอกาสคิดและสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆอยู่เสมอ

     ลุยไปกับงานทุกชิ้นทุกเรื่อง ตั้งแต่จุดเริ่มต้นจนจบ      แล้วก็มีงานใหม่ทยอยเข้ามาเสมอ...ไม่มีวันหมด    

     เหมือนสายน้ำ...เหมือนแสงอรุณของวันพรุ่งนี้ที่รอเปล่งประกายลบความมืดมิดแห่งราตรี  

   

     จู่จู่วันหนึ่ง...ผมก็เริ่มรู้สึกเบื่อขึ้นมาเฉยๆ บอกไม่ค่อยถูกเหมือนกันว่าเบื่ออะไร   

 

     รู้สึกเหมือนไฟที่เคยลุกโพลงอยู่เสมอ...หรี่แสงลง    

     ไฟยังลุกอยู่ ยังทำงานได้อยู่แต่ขาดใจที่เคยสนุกร่วมไปกับมันเท่านั้น    

     เหมือนไฟขาดเชื้อ...ที่พอเห็นเปลวไฟอยู่เป็นเพียงสภาพที่ลุกไหม้ไปกับเชื้อเก่าอย่างนั้น 

      

      ผมไม่ได้เล่าให้ใครในที่ทำงานฟัง ยังทำงานไปตามปกติ แต่ใจนั้นเริ่มมองตัวเองและจับผิดตัวเองได้      

      บางครั้งแอบนึกว่า...เอ? รึว่าเราเข้าช่วงวัยทองหมดประจำเดือนอะไรทำนองนั้น      

      แต่ก็รู้ว่าไม่ใช่ เพราะเคยติดตามเมียไปหาหมอมา รู้ๆว่าคนวัยทองนั้นมีอาการอย่างไร     

      ผมจึงแอบเรียกอาการของผมเองว่า...คนหมดไฟ    

      เพราะไม่ว่าอะไร อะไร ก็ไม่ตื่นเต้น น่าสนุก น่าทำ เหมือนแต่ก่อน    

      เหมือนรถที่เคยวิ่งสี่สูบ ลดเหลือเพียงสองสูบ      

      ผมพยายามสร้างไฟให้ตนเอง มองหาอะไรใหม่ๆ...แง่มุมใหม่ในสิ่งเก่าในงานที่เคยทำ

      เผื่อว่าจะคึกคักตื่นเต้นขึ้นมาบ้าง     

      แต่...ยังไม่เห็นอะไรใหม่  อะไร อะไรก็ดูเหมือนทำมาหมดแล้ว และกำลังเดินกลับไปวงจรเดิม

      ไม่มีอะไรใหม่เลย...

      นอกจากเป็นรอบใหม่ของวัฏจักรแห่งการงานของชีวิตเท่านั้น      

      อาจเป็นสาเหตุหนึ่ง ที่ไม่ได้เข้ามาเขียนบันทึกในช่วงที่ผ่านมา

      ไม่ใช่ไม่มีเรื่องเล่า ตรงกันข้ามมีมากมายสารพัด...เพียงแต่ขาดแรงใจที่อยากเขียน    

      คืนนี้ ก็เป็นคืนที่เบื่อๆเหมือนกัน คืนหนึ่ง

      ทำอะไรก็ไม่มีรส  ดูทีวี อ่านหนังสือ ร้องเพลงเล่น นั่งสมาธิ    อะไรอะไร ก็เบื่อๆไปหมด...    

      นั่งเฝ้ามองตนเองอยู่นาน...ก็เบื่อๆเลยลุกออกไปที่หน้าต่างมองแสงไฟข้างนอกบ้าน...

       มีเสียงรถยนต์วิ่งผ่านไปมาพอได้ยินเสียงเป็นคราวๆ    

       แต่รู้สึกแว่บขึ้นมาว่า อยากเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตนเองให้ผู้อื่นฟังบ้าง โดยเฉพาะมวลมิตรใน gotoknow       

       เลยลุกขึ้นมาเล่าเฉยๆ...ไม่ต้องห่วงว่าผมจะบ้าหรือหมดสมรรถภาพใดใด

       เป็นเพียงจังหวะหนึ่งของชีวิตเท่านั้น    

       อาจเรียกได้ว่า เป็นนิพพิทาของช่วงชีวิต   

       ของคนที่มีอายุใกล้หกสิบปีอย่างผม

หมายเลขบันทึก: 155935เขียนเมื่อ 26 ธันวาคม 2007 02:50 น. ()แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน 2012 21:13 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (107)

สวัสดีครับ

 

รู้สึกเหมือนไฟที่เคยลุกโพลงอยู่เสมอ...หรี่แสงลง    

     ไฟยังลุกอยู่ ยังทำงานได้อยู่แต่ขาดใจที่เคยสนุกร่วมไปกับมันเท่านั้น    

     เหมือนไฟขาดเชื้อ...ที่พอเห็นเปลวไฟอยู่เป็นเพียงสภาพที่ลุกไหม้ไปกับเชื้อเก่าอย่างนั้น 

 

 

.......

 

ตอนนี้ผมยังถือว่าอยู่ในวัยที่ยังไกลจากการละวางจากการงาน  แต่จู่ ๆ ก็เกิดขาดแรงบันดาลใจที่จะทำงานในตำแหน่ง "หัวหน้าคน" ....  พอมาอ่านบันทึกนี้ก็ยิ่งทำให้ตัวเองได้เห็นภาวะบางอย่างในตัวเองอย่างชัดเจน

ขอบพระคุณมากครับ

และขอให้อาจารย์มีพลังชีวิตดังที่เคยเป็นมา ...

กราบสวัสดีปีใหม่ครับอาจารย์

ขออนุญาตแลกเปลี่ยนนะครับ ผมคิดว่าผู้ปฏิบัติธรรมจะหาคำตอบได้เอง ความเบื่อเกิดขึ้นได้เป็นธรรมดา แล้วก็ผ่านไปได้เป็นธรรมดา ถ้าเป็นการหมดเชื้อไฟก็หาเชื้อไฟ(แรงบันดาลใจ)ใหม่ แต่ถ้าถ่านหมดก็ต้องเปลี่ยนถ่าน ถ้าชาร์ตไฟได้เหมือนแบตมือถือก็ชาร์ตครับ

กราบสวัสดีครับ ท่านอาจารย์

  • สบายดีไหมครับวันก่อนผมดูวีดีโอเพลง รูปที่มีทุกบ้าน โดนใจทุกฉากเลยครับ ฉากที่มีคนเข็ญรถเข็ญนะครับ แล้วก็เห็นภาพในฉากแกว่งไปมา จากนั้น มีคนสองคนวิ่งไปร่วมเข็ญ เป็นภาพที่ไม่ต้องอธิบายต่อว่าเป็นไง
  • แต่หากต้องการภาพนิ่ง ผมใช้ภาพในบันทึกนี้ครับ อาจารย์ไม่ต้องอ่านเนื้อหาในบทความนะครับ เดี๋ยวจะเบื่อได้ครับ ดูภาพก็พอครับ วันพอ,,,,,วันพ่อ,,,,
  • ภาพนี้ผมห้อยไว้ในเว็บผมเหมือนกันครับ เอาไว้เป็นแรงจูงใจในชีวิตผม เข้าไปดูได้ที่เว็บ http://www.somporn.net ภาพบนขวาครับ
  • สุดท้ายนี้ มีภาพให้อาจารย์ดูครับ และอวยพรสวัสดีปีใหม่ครับผม มีภาพมาฝากอาจารย์ที่ลิงก์นี้นะครับ Happy New Year 2008
  • มีความสุขมากๆ นะครับ หากอ่านความเห็นนี้ทั้งหมดแล้วอาการไฟ ยังไม่ดีขึ้น แนะนำให้ซื้อตั๋วเครื่องบินมาเยี่ยมผมที่เยอรมันนะครับ อิๆๆ
  • ขอบพระคุณมากครับ

 

สวัสดีค่ะอาจารย์

หนูเองก็เคยมีอาการแบบนี้ค่ะ

แต่ก่อนตอนยังไม่ได้ปฏิบัติธรรมก็เคยรู้สึกว่าถึงจุดบางจุดแล้วเหมือนกัน (แต่พอปฏิบัติแล้วก็รู้ว่ายังไม่ถึง...อิอิ)

ตอนนี้ปฏิบัติธรรมมากขึ้น พอได้เห็นสิ่งเดิมๆ และเห็นทุกอย่างเป็นไตรลักษณ์ไปเกือบหมด ทำให้เกิดความหน่ายในสังคมเป็นอย่างมาก (ช่วงที่ผ่านมาก็เป็น แต่เป็นไม่มาก)  แต่ก็ยังพยายามที่จะทำหน้าที่ประจำตอนนี้ให้เต็มที่ก่อน โดยเฉพาะเด็กๆ ที่เรารับผิดชอบดูแล สอนอยู่

หนูเคยเกิดอาการแบบนี้หลายครั้ง (ตั้งแต่สมัยเรียน ป.เอก) แต่คงไม่รุนแรงเหมือนที่อาจารย์รู้สึก พอเกิดอาการก็พยายามกำหนดให้เห็นค่ะว่า สิ่งนี้เคยเกิดขึ้นแล้ว จะตั้งอยู่ แล้วก็จะดับไป...

อย่างไรก็ดี หนูคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับเรานั้นมีเหตุและผลของมันอยู่.. เราเพียงแต่ทำอย่างที่อาจารย์ทำอยู่ คือกำหนดรู้ เรียนรู้ และผ่านมันไปอย่างปกติสุขเท่านั้นแหละค่ะ

สำหรับปีใหม่ที่จะถึงนี้ขอนำพรให้อาจารย์และครอบครัวมีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรงนะคะ 

ธรรมรักษาค่ะ ^ ^ 

ด้วยความระลึกถึงอยู่เสมอค่ะ 

  • สวัสดีครับท่านอาจารย์
  • ประมาณนั้นว่า ห่างหายไปนาน ทำให้ผมสงสัยว่า เอ๊ะ หายไปไหน ก็เลยอดอ่านเรื่องดีๆ (ไม่ได้หมายความว่าเรื่องอื่นๆ ท่านอื่นๆ จะไม่ดี HAHA) วันนี้ แม้จะเกิดจากความเบื่อหน่ายแต่ก็เป็นเรื่องดี อย่างน้อย ได้ทราบว่า บุคคลผู้อยู่ในระดับการงานที่มากขึ้น กว้างขึ้น หลากหลายขึ้น ไม่ได้หมายความว่า จะสุขทุกเมื่อ แต่นั่นแหละ ท่านอาจารย์เป็นศิลปิน ต้องแสวงหาสิ่งใหม่ๆ ไม่รู้จักจบ แต่ก็พบแต่กฎวัฏจักร
  • ขอให้สุขภาพดี อารมณ์ดี เบิกบานดี เห็นสิ่งเก่าเป็นของใหม่ดี มีโชคที่ดี พบสิ่งดีๆ นะครับท่านอาจารย์ครับ :-)

คิดถึงอาจารย์จังครับ แต่คิดเอาเองว่าอาจารย์น่าจะยุ่งนะครับ

ผมเองก็มีงานหลากหลายเข้ามา แบบไม่ซ้ำรูปแบบ อีกทั้งปัญหาที่มาเป็นคู่ๆดูโอ เช่นกันครับ ทุกอย่างเรียบร้อยไปด้วยดีมีความสุข

เรื่องของความเบื่อนั้น ผมก็เป็นบ่อย แม้ห่างไกลจากวัยทอง แต่ก็เป็นได้เพียงประเดี๋ยวเดียวก็หาย อาจเป็นอาการของเด็ก (อิอิ) ที่เบื่อง่ายไม่ถาวร

ปีหนูทอง ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ คุณพระศรีรัตนตรัย ดลบันดาลให้อาจารย์พร้อมครอบครัว คณาจารย์ คณะมนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์ มรภ.เชียงใหม่ ประสบแต่ความสุข ความเจริญ ยิ่งๆขึ้นไปครับ

 

อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ครับ ขอเพียงแต่อาจารย์ระลึกว่า ทุกคนห่วงอาจารย์ สวัสดีปีใหม่ครับ

- คาดว่าอาจารย์กับครูหล้าคงวัยใกล้เคียงกัน

- ครูหล้าจะเบื่อเมื่อไม่มีอะไรจะทำ...และจมกับสิ่งเก่าๆ

- วิธีแก้หางานหรือสิ่งใหม่ๆทำ...เปลี่ยนสภาพแวดล้อมและสถานที่ทำงานใหม่ๆ....สายตา ของกลุ่มคนใหม่ๆที่เราไม่เคยพบมองเราด้วยความอยากเรียนรู้อยากฟัง...ทำให้เราเกิดไฟคุขึ้นได้ทุกครั้ง

- ปีใหม่นี้ขอให้ไฟอาจารย์ลุกโชติช่วงเหมือนเดิมนะคะ

สวัสดีปีใหม่ค่ะ อาจารย์พิชัย

อ่านบันทึกนี้แล้วก็เข้าใจในอารมณ์และความรู้สึกค่ะ หนูเลยขอฝากบันทึก ต้นไม้ ยังมีใบ แล้วใย ชีวิต จะไม่มี กำลังใจ  เป็นกำลังใจให้อาจารย์นะค่ะ

และแถมยิ้มหวาน :) ให้ด้วยค่ะ

 

ขอบคุณ คุณแผ่นดิน

หลังจากเขียนบันทึกแล้ว ก็นอนต่อ

ตื่นมา รู้สึกดีขึ้นแล้ว

คงเป็นเพราะได้เล่า... Sharing ออกมาให้พี่ๆเพื่อนๆน้องๆใน gotoknow ได้รับรู้

ระลึกถึงแผ่นดินเสมอ...ครับ

สวัสดีครับ คุณcondutor

สำหรับคำปรารถนาดีและ link ดีดี

ที่จริง...เพียงแค่นึกถึงหน้าคุณcondutorและแววตาที่มุ่งมั่น...เท่านั้น

น่าจะเป็นเชื้อไฟเติมพลังชีวิตให้ผมได้แล้ว :)

กราบสวัสดีปีใหม่ท่านอาจารย์พิชัยครับ

ผมคิดว่าความงามของการเป็นมนุษย์คือการที่เรามีอารมณ์เปลี่ยนแปลงไปได้ตามสิ่งต่างๆ ที่มากระทบทั้งภายในและภายนอกครับ

การได้สังเกตอารมณ์ของเราก็เหมือนกับการได้นั่งชมงานศิลป์ชั้นเลิศที่ธรรมชาติสร้างครับ

บางครั้งผมก็นึกว่าถ้าเราฝึกจิตให้อารมณ์นิ่งไม่เปลี่ยนแปลง แล้วเราจะมีโอกาสชื่นชมงานศิลป์ชิ้นเยี่ยมชิ้นนี้ได้อย่างไรครับ 

ฮ่าฮ่า!

น้องเม้ง...ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีดี ภาพและคำอวยพรจากใจของน้องแดนไกลแต่หัวใจอยู่ใกล้

ที่จริง พี่ว่าจะซื้อตั๋วไปหา น่าจะเป็นคำตอบสุดท้ายแฮะ :)

ขอบคุณ และขอบคุณ

ทราบข่าวว่าคุณนรินทร์ นม.มาเชียงใหม่ เสียดายไม่มีโอกาสพบกัน

ผมยังพอมีไฟเหลืออยู่...หล่อเลี้ยงพลังชีวิตของตัวเอง

แต่ได้พลังไฟจากกัลยาณมิตรรอบตัว

รู้สึกมีพลังเพิ่มขึ้นมาครับ

เอ...รู้สึกเหมือนเจไดชอบกลๆ :)

 

หวัดดี น้องรอง

เขียนออกมาแล้วดีขึ้นมาก

ยิ่งได้มาอ่านกำลังใจจากน้องๆเพื่อนๆ

เหมือนมีเชื้อเข้ามาเติมไฟ...รู้สึกจะโพลงขึ้นมาหน่อยๆแล้ว

ที่จริงผมว่าเป็นธรรมดาของชีวิต ที่เกิดความรู้สึกอย่างนี้เกิดขึ้นในช่วงชีวิตหนึ่งๆ

เพียงแต่เป็นช่วงวัยต่างกัน ความรู้สึกรุนแรงจึงต่างออกไป

ในช่วงวัย 40ปี นั้น เคยมีความรู้สึกอย่างนี้...จนอยากบวช

แต่ได้พลังใจจากครูบาอาจารย์ จึงบวชในคราบฆราวาส...เพราะยังเปลื้องหนี้ชีวิตไม่หมด

คราวนี้ คงเกิดจากจังหวะชีวิต วัยและประสบการณ์ทำให้เห็นความจริงของชีวิตชัดขึ้น...

คงเป็นการเตรียมตัว ฝึกประสบการณ์ชีวิตก่อนเกษียณ ได้เป็นอย่างดี

ขอบคุณสำหรับกำลังใจ และคำอวยพร

ระลึกถึงถึงหนูเสมอ

น้องเอก

ขอบคุณสำหรับความคิดถึงและคำอวยพร

อาจารย์ได้แต่แวะเวียนไปอ่านติดตามข่าวบ้าง พอคลายคิดเติงหา

อยากเจอกันอีกเนาะ

ขอบคุณอาจารย์ดร.ประพนธ์ครับ

จริงอย่างที่อาจารย์บอก เป็นไตรลักษณ์จริง

หากเป็นสมัยปฏิบัติธรรมเข้มข้น ผมคงอยู่ในช่วงนิพพิทาญาณแน่ๆ

ผมระลึกถึงพี่ๆเพื่อนๆน้องๆ ใน gotoknow แล้ว

เริ่มมีรอยยิ้มและประกายไฟขึ้นมาแล้วครับ

ขอบคุณครูหล้าครับ

คงเป็นเพื่อนร่วมสมัยกันได้ครับ

ในความปราถนาดีและความสนใจเดียวกัน

ขอบคุณในเชื้อที่เติมให้แก่ไฟครับ

เฮ้อ! เห็นรอยยิ้มขาวๆของหนูน้องเล็กจิ๋วแล้ว ค่อยดีขึ้น...เพราะเห็นภาพหนูงามแบบดำขำ

ขอบคุณสำหรับบันทึกดีดีของหนู

กำลังหาปุ๋ยดีดีให้สวนพืชกลางใจ

รึ...บางทีชีวิตมีขาดปุ๋ย?

ศิษย์พี่ค่ะ

แวะมาเพิ่มเติม บันทึก เสียงข้างในจิตใจ เอามาฝากให้อ่านเพลินๆ ค่ะ :)

บางทีชีวิตก็ขาดปุ๋ยได้เหมือนกันค่ะ ประมาณว่าขาด "ยาใจ" ไงค่ะ :)

ขอบคุณอ.ดร.ธวัชชัย  ที่ส่งกำลังมาทางถ้อยคำ

จริงอย่างที่อาจารย์พูดครับ

การที่มีโอกาสพินิจตนอยู่เสมอนั้น เหมือนมองงานศิลป์ชิ้นเยี่ยม ที่เปลี่ยนแปรไปเสมอ และให้ข้อคิดอะไรดีดีแก่เราทิ้งท้าย

ความเบื่อของผมเช่นกัน

ทำให้เข้าใจชีวิตขึ้น

ผมว่าอาจารย์เป็นคนพันธ์วิทย์ที่คิดแบบศิลป์ เป็นคนที่มีมุมมองชีวิตสองด้าน

ติดตามอ่านบันทึกของอาจารย์เสมอ ได้แนวคิดทางการเมืองปนเรื่องชีวิต และความรู้เรื่องคอม

ศรัทธาในความมุ่งมั่นและเสียสละตนของอาจารย์ทั้งสอง

ฝากความระลึกถึงอ.จัน และหลานผม...น้องต้นไม้

หากมีโอกาส คุณลุงจะไปรับขวัญหลาน(อยากอุ้ม)

เอ๋!เริ่มมีไฟคิดอยากเลี้ยงหลานขึ้นมาแล้วซิ :)

ขอบคุณหนูมะผางส้ม

สำหรับยาใจและเพลงที่ยาจิต

ฟังแล้วคิดดี จริงๆด้วย :)

ขอขอบคุณ มวลกัลยามิตร

ที่คิดเกื้อกูลให้กำลังใจ

ผมรู้สึกดีขึ้นมาก เบื่อน้อยลง

โดยเฉพาะเกิดความคิดแว่บบ่อยๆว่า....อยาก

เช่น..อยากเข้ามาดูว่าใครเข้ามาเขียนอะไรบ้าง

อยากตามอ่านบันทึกของคนอื่นๆบ้าง

เป็นลักษณะเฝ้าติดตามดูห่างๆ..พอคลายคิดถึง

ไฟยังมีอยู่...แต่หากขาดเชื้อ

ถ้อยคำและกำลังใจจากมวลมิตร

และการเข้าไปหาความคิดผู้อื่นเป็นการเติมเชื้อให้แก่ไฟของผม

ขอบคุณ และขอบคุณ ครับ

สวัสดีครับอาจารย์

เมื่อผมเป็นอัยการจังหวัด มีภาระรับผิดชอบทั้งงานคดี ทั้งบริหารเงิน บริหารคน บริหารงาน ไหนจะต้องเข้าร่วมประชุมคณะโน้นคณะนี้ไม่ได้ขาด ไหนจะต้องไปร่วมงานแต่งงาน งานบวช งานศพ วันๆก็เหมือนกับมีแต่เวลาให้คนอื่นไม่มีเวลาให้ตัวเองเลย จนอยู่ๆผมคงมีความรู้สึกเหมือนอาจารย์คือเบื่อ..ไม่อยากเจอหน้าผู้คน หมดเวลางานแล้วอยากกลับบ้านอยู่เงียบๆ ไม่อยากคุยกับใคร ขอคุยแต่เฉพาะคนในครอบครัว แต่ตอนนี้ไม่มีอาการแล้วครับ เพราะสมองอาจได้พักผ่อนมากขึ้น ไม่ต้องทำหน้าที่บริหาร เลยมามั่วอยู่ใน G2K นี่แหละครับ อิอิ

สวัสดีปีใหม่ (ล่วงหน้า) ต่ะอาจารย์

อาจารย์หายไปนานมาก...ทำให้พวกเราคิดถึง...ค่ะ

ความรู้สึกเบื่อ ไม่มีไฟนี้ เคยรู้สึกเหมือนกันค่ะ ไม่อยากทำอะไรเลย ... ดูๆ แล้ว (สำหรับตัวเองนะคะ) คิดว่าเป็นเพราะเราทำอะไรแบบเดิมๆ ไม่มีอะไรแปลกใหม่ให้ตื่นเต้น เร้าใจ...แถมพอจะทำอะไรใหม่ๆ ก็ทำไม่ได้เพราะไม่มีอำนาจนั้น เลยกลายเป็นเบื่อๆ หมดกำลังใจ... หากเจอแบบนี้แป๋วหยุดเลยค่ะ หยุดไปทำงานพักอยู่กับบ้านเฉยๆ แล้วก็จะเกิดความรู้สึกผิดบ้าง เสียดายเวลาบ้าง ท้ายที่สุดก็จะลุกไปทำงานเอง

อีกอย่างที่เป็นวิธีแก้ไขของแป๋วค่ะ คือเปลี่ยนบรรยากาศ ไปเที่ยวต่างสถานที่ โดยอาจไปคนเดี๋ยว ไปกับเพื่อน ไปกับครอบครัว ...เมื่อไปแล้วจะได้ไฟกลับมาค่ะ

หรืออาจารย์อาจจะเหงา เลยเบื่อ...และยิ่งอาจารย์ไม่เขียนบันทึกเลยเนี่ย อาจารย์จะยิ่งเหงาค่ะ เพราะอยู่คนเดียว แต่มาใน Go2K อาจารย์จะได้คุยได้และอ่าน จะทำให้มีอะไรๆที่ต่างไปจากสิ่งเดิมๆ อาการนี้น่าจะดีขึ้นนะค่ะ

ก่อนตัดสินใจซื้อตั๋วบินไปเยอรมัน อาจารย์ซื้อตั๋วบินมาขอนแก่น นะค่ะ

 

สวัสดีครับ คุณอัยการชาวเกาะ

เราคงมีประสบการณ์ชีวิตใกล้เคียงกัน อาทิตย์หนึ่งทำงาน 7 วัน ตั้งแต่ 7 โมงเช้าถึง 2 ทุ่ม

กลับบ้านก็มีอาการอย่างที่ท่านบอก...คืออยากอยู่เงียบๆคนเดียว

คงเป็นช่วงที่ต้องการพักงาน พักสมอง พักชีวิต

มานั่งมองตนเองเงียบๆกระมังครับ

หวัดดีหนูแป๋ว

สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าด้วยจ๊ะ

ผมหายไปนานมากในความรู้สึกของผมและผองมวลมิตรที่เคยชิดใกล้

เพียงแต่ไม่ได้เขียนบันทึกแต่เข้ามาติดตามอ่านอยู่เสมอๆ พอคลายความคิดถึง

ขอบคุณในคำแนะนำของหนู...เอ?ไอ้อาการ "ไฟขาดเชื้อ" นี้สงสัยเป็นอาการร่วมสมัยแน่ๆ เพราะเห็นเป็นกันหลายคน

อาจารย์จะทำตามคำแนะนำของหนูจ๊ะ เลยคิดจะเปลี่ยนไฟท์จากเยอรมัน มาเป็นขอนแก่นแทนแน่ๆ :)

สวัสดีครับอาจารย์...

  ระลึกถึงอาจารย์เสมอครับ...

 แอบคิดฟุ้งซ่านถึงเหตุผลของการหยุดบันทุกท่านอยู่หลายเรื่อง..แต่ก็ไม่ได้สรุปอะไรครับ

  เพียงห้อยเเขวนไว้...

  รู้สึกดีใจครับที่ได้มาพบบันทึกนี้ของท่านอาจารย์  ในยามที่ผมไม่ยุ่งมาก  สามารถเชื่อมต่อและสื่อความรู้สึกถึงท่านอาจารย์ได้ครับ...

  ขอบพระคุณอาจารย์ครับที่กลับมาเยี่ยมชาว GTK

  Kmsabai...(น.พ.สุพัฒน์  ใจงาม)

สวัสดีครับคุณหมอ

ระลึกถึงคุณหมอเช่นกัน

แต่ผมได้เปรียบกว่าเพราะยังสามารถเข้ามาอ่านบันทึกของคุณหมอได้เรื่อยๆ

เพียงแต่ไม่ทิ้งร่องรอยไว้นอกจากอัตราจำนวนเลขที่เพิ่มขึ้นในหน้าบันทึกเท่านั้น

ผมแอบติดตามและชื่นใจไปทุกครั้งที่เห็นคุณหมอทำกิจกรรมที่สร้างกุศลขึ้นในจิต ไม่ว่าจะเป็นของคุณหมอหรือของบุคคลอื่นๆ

ท้ายสุดสิ่งที่ผมได้คือเกิดกุศลจิตร่วมไปด้วยกับคุณหมอ

ขออนุโมทนาบุญด้วยครับ

ผมเองก็รับและสื่อถึงคุณหมอได้ครับ

คงมีวันหนึ่งข้างหน้า ได้ไปเยือนคุณหมอที่ปายแน่แน่

อาจารย์ บรรยายได้ดี จังเลย

เคยเป็นเช่นกัน ค่ะ บางทีก็ เป็นนาน ช่วงเป็นไม่สนุกเลย

ไม่มีพลังมาเขียนบันทึกไว้ แบบนี้

ขอบคุณค่ะ ที่มีบันทึกนี้ไว้

เป็นตัวเปรียบเทียบ ให้รู้ว่าล่างสุดต่ำสุด เป็นอย่างไร

 

 

 

ขอบคุณคุณหมอ

ที่เข้ามาอ่านและให้กำลังใจครับ

ชีวิตคนเรามีขึ้นลง มีสุขมีทุกข์ ตามประสาธรรมดาธรรมชาติของมนุษย์

แต่เวลาเกิดขึ้นกับเรา...คงต้องใช้สติประคองให้ผ่านช่วงนั้นของชีวิตไปให้ได้

ผมรู้สึกดีที่มีกัลยณมิตร...คอยร่วมรับรู้และให้กำลังใจแก่กันและกัน

เป็นช่วงดีดีของชีวิต ยามใจตกต่ำครับ :)

อ่านแล้ว ได้ความรู้สึกมากและเข้าใจสภาพอารมณ์นั้นจริงๆ

คงอย่างที่อาจารย์ว่าเป็นอาการร่วมสมัย ดิฉันก็เคยเป็น down สุดชีวิต แต่ก็ผ่านมาได้

อาจารย์มีมิตรน่ารักเยอะมาก คงเป็นบุญกุศลที่เคยทำไว้

ขอให้มีความสุขในวันปีใหม่ค่ะ

เข้ามาให้กำลังใจค่ะ

เคยอ่านบันทึกดีดีของอาจารย์

ขออย่าหยุดเขียนนะค่ะ เพราะบันทึกของอาจารย์เป็นแรงใจให้คนอื่นได้ดีมากค่ะ

ขอบคุณ คุณดรุณีมากครับ

ทุกคำพูดเป็นกำลังใจอย่างยอดเยี่ยมในชีวิตผมครับ

ขอสวัสดีปีใหม่ 2551 มีความสุขกับชีวิตนะครับ

ขอบคุณ หมอเด็กมากครับ

อ่านไปใจฟูไป

เลยทำให้ผมอยากย้อนกลับเป็นเด็กให้หมอรักษา

ถ้าจะดี

  • แวะมาเยี่ยมเยียนอาจารย์ค่ะ
  • ห่างหายไปนานจริงๆ
  • ขอให้ท่านอาจารย์มีสุขภาพแข็งแรง และสวัสดีปีใหม่ค่ะ

สวัสดีครับ คุณ naree

ไม่ได้พบกันนานจริงๆครับ

เที่ยวไปคนเดียวเบื่อหรือยัง...เมื่อไรจะเทียวสองคน? :)

ขอบคุณที่แวะเยี่ยมครับ

ขอให้มีสุขภาพดี เช่นกัน ตอนนี้อาจารย์กำลังซ้อมเตะปี๊บอยู่...แหะๆ

เตะไปไกลเหมือนกัน :)

สวัสดีค่ะอาจารย์

ขอบคุณอาจารย์มากๆค่ะที่ไปเยี่ยมดิฉันที่บล็อก

ดีใจมากๆด้วย เพราะไม่เห็นอาจารย์เขียนนานแล้ว คิดว่าเป็นเพราะงานยุ่งมาก

อาจารย์คะ อ่านบันทึกของอาจารย์แล้ว ดิฉันนึกถึงรุ่นพี่ๆที่ทำงานด้านCreative หลายๆคน และนึกถึง บริษัท  Dentsu Incorporated  ที่ดิฉันเคยไปดูงานมาที่ญี่ปุ่น และไปสัมภาษณ์เขามาด้วย

อาการที่อาจารย์เรียกเองว่า หมดไฟ นี้ ไม่ผิดปกติเลย กับคนที่ทำงานด้าน Creativeอย่างอาจารย์ค่ะ

 พี่ที่สนิทคนหนึ่ง ทำงานด้านนี้มา30ปี แต่ต้องขอลาอยู่บ้าน 2 ปี ให้เหตุผลว่า หมดไฟ เบื่อขึ้นมาเฉยๆ อะไรๆก็ทำมาหมด  ประสบความสำเร็จอย่างดีแล้ว ดิฉันไปคุยกับเขา รบเร้าให้เขากลับมาทำงาน

ในที่สุดเขาก็มาค่ะ ไฟเริ่มมาคุใหม่อีกแล้ว

แต่มีข้อแม้ ว่า ต้องขอนั่งริมหน้าต่าง มองไปเห็น ฝรั่งว่ายน้ำอยู่ข้างล่าง เห็นคนเดินไปมา เห็นความเคลื่อนไหว ไม่งั้น ความคิดไม่แล่น

ในที่สุดเขาก็มาทำงานอีก แต่ relax กว่าเดิม อิสระ อยากทำอะไรก็ทำ มาเวลาไหนก็ได้ สรุปว่า ยังสามารถ สร้างสรรค์ผลงานได้เหมือนเดิมค่ะ

ส่วนที่Dentsuเขาก็มีประสบการณ์ ที่พนักงานฝีมือเยี่ยมๆ เกิดเบื่อๆ อะไร ที่มันซ้ำซากขึ้นมาเหมือนกัน แต่เขามีวิธีแก้ปัญหาได้อย่างดี เป็นเรื่องปกติมากๆสำหรับเขาค่ะ

ถ้าเป็นดิฉัน ความคิดส่วนตัวนะคะ อาจต้องขอเปลี่ยนบรรยากาศหน่อย เช่นลาพักร้อนนานนิดนึง ไปchargeแบตฯ

หรือ อาจหาเรื่องที่มีเนื้อหาแปลกๆมาทำ จริงๆสำหรับอาจารย์ อาจไม่มีอะไรแปลกอีกแล้ว ผ่านมาหมด

หรืออาจทำโปรเจ็กที่มีความท้าทายมากขึ้น แต่มีความสุขในการสร้างสรรค์มากขึ้นด้วย

ดิฉันเพียงแต่คุยๆกับอาจารย์ ในมุมมองแคบๆของดิฉันที่เคยมีประสบการณ์มาบ้างนิดหน่อย เท่านั้นค่ะ ขออภัย ถ้าอาจไม่ถูกต้อง

แต่อย่างไรก้ดี ขอเป็นกำลังใจให้อาจารย์นะคะ บุคคลที่มีความสามารถในการทำงานสูงมากๆอย่างอาจารย์ หายากมากค่ะ 

ขอบพระคุณ พี่ศศินันท์มากครับ

ในบรรดาเชื้อไฟที่ผมแสวงหามาเติม โดยการอ่านและซึมซับรับความคิดของผู้อื่น

บันทึกของพี่ศศินันท์และของคุณพี่ผู้ชาย เป็นเชื้อไฟอันยอดเยี่ยมที่เติมพลังให้แก่ผม

ผมเองทำงานหนักมาตลอดชีวิต...แต่เป็นงานหนักที่มีความสุขเพราะอยากทำและสร้างสรรค์

เสร็จงานมีความสุขทุกครั้งที่สร้างความสุขให้แก่ผู้อื่นได้ จึงไม่รู้สึกว่าเป็นงานหนักและเหนื่อย

ความสุขของผมตั้งอยู่บนฐานการเห็นผู้อื่นมีความสุข

การอยากให้ผู้อื่นได้รับรู้ ได้เข้าใจ จึงเป็นโจทย์ตลอดมาของชีวิตผม

ดังนั้นการทำงานศิลปะ การเป็นครู การสอนกรรมฐานมาประมาณ 30 ปี จึงเป็นงานสำคัญในชีวิตผม...และเป็นสิ่งเร้าที่เติมไฟในชีวิตผมเสมอมา

แต่...ในระยะหลัง คงเป็นอย่างพี่ศศินันท์ว่า สิ่งเร้าเริ่มหมดพลัง ทำให้ไฟชีวิตผมเริ่มมอด...

ความเหนื่อย...ล้า...จืด...จาง เริ่มเข้ามาในใจผม

จนแปรเป็นความเบื่อ...หยุด...นิ่ง

ที่จริงมีสิ่งที่ดีอยู่...คือมีโอกาสมองดูภายในตนเองมากขึ้น...และชอบอยู่คนเดียว

เหมือนจะปลีกวิเวก ทำนองนั้น

เมื่อคืน ผมนอนคุดคู้อยู่...รู้สึกเหมือนเรากำลังเป็นหนอนอยู่ในดักแด้...จำศีล ประมาณนั้น

ผมคงอยู่ในช่วงอ่านตัวเองอยู่...

ขอบพระคุณในข้อแนะนำที่ดีดีครับ ทุกอย่างในตัวผมยังอยู่ดีและมีสุข

ขอกราบขอบพระคุณมา ณ โอกาสนี้ครับ

 

 

สวัสดีค่ะ พี่ใหญ่....

  • หญิงใหญ่มาแล้วจ้า.....
  • พี่ใหญ่หายไปนานมาก  ปล่อยให้น้องๆนอนคิดถึงจนแห้งเหี่ยวไปตามๆกัน....ไม่แพ้กัน.....
  • ไม่เอาๆ...เลิกนอนคุดคู้ได้แล้วจ้า....ลุกขึ้นมาเหยียดแข้ง  เหยียดขา  เมื่อยตรงไหน  มามะน้องจะนวดให้....น้องเล็กไปเที่ยว  เดี๋ยวเดียวก็มาค่ะ.....น้องรองแวะมาแล้ว  เพื่อนๆก็มาห้อมล้อมแล้ว....ไหนๆ  พี่ใหญ่ยิ้มหน่อยซิคะ...น่าน..อย่างงั้น...ยิ้มแล้ว.....
  • หญิงเอาดอกไม้มากราบ(ที่อกละกัน) สวัสดีปีใหม่ค่ะ
  •  %e0%b8%aa%e0%b8%a7%e0%b8%b1%e0%b8%aa%e0%b8%94%e0%b8%b5%e0%b8%9b%e0%b8%b5%e0%b9%83%e0%b8%ab%e0%b8%a1%e0%b9%88
  • นี่หญิงหัดทำเองนะคะเนี่ย....ลองดูค่ะ...ไม่สวยแต่เร้าใจ.....เอ๊ย!...จริงใจ
  • ปีใหม่นี้พี่ใหญ่ไปเที่ยวที่ไหนบ้างไหมคะ....เชียงใหม่หนาวมั้ย
  • ....สลัดทุกข์ทิ้งไป(อย่าสลัดมาทางหญิงนะคะ...ของหญิงเองก็มีอยู่แล้ว)....มันมา...แล้วมันก็ไป...มันมา...แล้วมันก็ไปค่ะ...ช่าง(หัว)มัน....
  • ...เดี๋ยวหญิงไปหาเพลงเพราะๆกับนิทานตลกให้พี่ใหญ่ฟังและอ่านดีกว่า.....อิ..อิ....

ไปเห็นคำๆนี้เหมาะมากค่ะ....มอบให้อาจารย์ค่ะ

Generate Your Own Glitter Graphics @ GlitterYourWay.com - Image hosted by ImageShack.us

สวัสดีค่ะท่านอาจารย์...พิชัย กรรณกุลสุนทร

  • ครูอ้อย  มีอาการอย่างนี้บ่อยไปค่ะ  แต่ครูอ้อยก็สะบัดมันหลุดออกไปทุกทีค่ะ
  • ครูอ้อย  ไม่ยอมรับค่ะ ว่า ตัวเองหรือว่า..ใครจะหมดไฟง่ายๆ
  • ครูอ้อย  มีวิธีการง่ายๆ  คือ  ทำอะไรหลายๆอย่างในเวลาเดียวกัน  ยกตัวอย่าง...ตอนเช้าครูอ้อยมาถึงโรงเรียน ตีห้าครึ่ง เปิดประตูห้อง  ซักผ้าขี้ริ้ว  เสียบปลั๊กกระติกน้ำร้อน  เปิดคอมพิวเตอร์  นำสมุดนักเรียนมากองเล็กๆ  ตรวจงานด้วย  เปิดเน็ตหลายๆหน้าต่างด้วย  ลุกขึ้นเปิดวิทยุ  ฟังรายการเพลง  เดินออกไปบิดตัวหน้าห้องทำงาน  วิ่งเหยาะๆอยู่กับที่  ชงกาแฟ  ดื่มกาแฟ   เดิน เดิน เดิน  แล้วกลับมานั้นทำงาน
  • ครูอ้อยทำแบบนี้ทุกวัน...ได้งานเยอะเลยค่ะ  เปลี่ยนจากการตรวจงานนักเรียน เป็นทำงานอื่นๆ
  • งานเอกสารที่เรียน ก็มาก อ่านๆๆๆๆๆๆ  ครูอ้อยคิดว่า..ไม่หมดไฟง่ายๆค่ะ
  • คลิกมาอ่านบล็อกของครูอ้อยก็ได้ค่ะ..มีตั้ง 12 บล็อก  น่าอ่านทั้งน้าน...รับรอง...นั่งยิ้มกับจอมอนิเตอร์ ....P ครูสิริพรกับบันทึก
  • จบด้วยการ...แจกคำอวยพรปีใหม่

 

  • ความแก่  ความเฒ่า  เราไม่รับ

ไม่กลับ  ไม่เหี่ยว  ไม่เฉา

จะแก่ จะเก่า เรื่องของเรา

ใครจะว่า ช่างเขา  เราคือเรา

โชคดีปีใหม่ และตลอดไปค่ะ

เข้ามาอีกทีเพราะเป็นห่วงอาจารย์ค่ะ

อยากให้กำลังใจมากๆ เพราะตัวเองก็เคยเป็นอย่างนี้ มา1 ครั้งในชีวิต แต่สาเหตุเป็นเพราะความเครียดเรื่องงานค่ะ   จนนอนไม่หลับ หรือหลับตื่นๆ หลายคืน

รู้สึกเบื่อๆ เซ็งๆ ไปสัก อาทิตย์นึง ไม่อยากจะทำอะไรเลย

มีอยู่วันหนึ่ง รับโทรศัพท์จากเด็กวัยรุ่นหญิงคนหนึ่ง โทรมาหาลูกชายวัยรุ่น เลยบอกไปว่า ไม่อยู่ จริงๆเขาอยู่ค่ะ พอวางหู นึกฮึดสู้ ขึ้นมาในทันทีว่า เราจะมาเบื่อๆอย่างนี้ไม่ได้แล้ว เรามีหน้าที่และภาระความรับผิดชอบอีกหลายอย่างในชีวิต ที่ยังทำไม่สำเร็จ และยังมีลูกชายวัยรุ่น ที่ต้องดูแลและนำทาง ไปให้ถึงฝั่งฝันให้จงได้

จากวันนั้น เป็นต้นมา ไม่เคยมีความรู้สึกเบื่อๆอะไรอีกเลยจนบัดนี้ค่ะ เพราะแรงฮึด แรงอึด และแรงหวง แรงห่วงลูกชายค่ะ (มากกว่าห่วงงานหลายร้อยเท่าค่ะ)

ขออนุญาต วิเคราะห์ตัวเอง เผื่อจะมีประโยชน์บ้างนะคะ

คือ รู้สึกเหมือนว่า ดิฉัน มีแรงฮึดในการทุ่มพลังความตั้งใจ และแรงมุ่งมั่นค่ะ เพราะชีวิต ยังไม่บรรลุเป้าหมายที่วางไว้

ดิฉันว่า ทุกสิ่งทุกอย่างอยู่ที่ใจค่ะ ใจเป็นใหญ่อย่างแท้จริง พลังจิตมีอำนาจสูงมาก จนเราไม่คาดคิดค่ะ

และอีกอย่างหนึ่ง ดิฉันเชื่อในเรื่องของ ภูมิชีวิต และพลังชีวิต ซึ่ง ในทางศาสตร์ตะวันออกเรียกว่า พลังปราณ (prana)หรือ ชี่ (chi)ใช่ไหมคะ

พลังชนิดนี้ จะไปกระตุ้นเซลล์ทุกเซลล์ ในทุกระบบของร่างกายให้มีพลังชีวิตที่สมบูรณ์เต็มร้อย มีการเชื่อมโยงพลังชีวิตภายใน เข้าเป็นหนึ่งเดียวกับพลังจักรวาลภายนอกค่ะ

พลังจิต สามารถควบคุม กายและจิตให้เป็นหนึ่งเดียว และความเชื่อเช่นนี้ จะไปเพิ่มภูมิชีวิตของเรา ซึ่งภูมิชีวิตเป็นหัวใจในการควบคุม การทำงานของร่างกายค่ะ

นี่เป็นความเชื่อของดิฉันส่วนตัว แต่อาจพอเป็นประโยชน์บ้างค่ะ

แวะเอาเพลงเพราะๆมาฝากพี่ใหญ่ค่ะ....เชื่อว่าท่านพี่ต้องชอบแน่ๆเลยค่ะ

หวัดดีน้องรอง

ขอบคุณที่เป็นห่วง พี่ใหญ่สบายดี

เฮ้อ! สบายดี ดีใจที่มีน้องๆมากวนอีกแล้ว

ตอนนี้นั่งยิ้มปากกว้างจนถึงท้ายทอยแล้ว

น้องเล็กเธอไปเที่ยวหลวงพระบางใช่ไหม?

กลับมาคงบางตามพระ :)

สวัสดีครับครูอ้อย

ขอบคุณที่มาเยี่ยมดูอาการ

จะลองใช้วิธีครูอ้อยครับ จะเดินตั้งแต่ประตูรั้วบ้านถึงมหาวิทยาลัยเลย :)

ชอบใจในพรปีใหม่แฮะ...

ความแก่ ความเฒ่า อย่าเผลอรับ

เดี๋ยวจะกลับ มาเหี่ยว เปลี่ยวแห้งเหงา

ใครจะแก่ จะเหี่ยว ใช่ของเรา

ชีพยังเยาว์ แค่หกสิบ กิ๊กยังตรึม :)... ฮ่าฮ่า

พี่ศศินันท์ครับ

กราบขอบพระคุณในความห่วงใยอีกรอบ

และคำแนะนำดีดี สมชื่อบันทึกของพี่

ผมรับไว้และนำไปปฏิบัติครับ

แรงฮึดกับแรงอึด แตกต่างกัน

ปกติผมมีแรงอึดมาก ทำงานเหมือนฟ้าผ่ามานานนับห้าสิบกว่าปี

ตอนนี้ต้องใช้แรงฮึดละครับ :)

ขอบคุณในความรักและห่วงใยของพี่และมวลมิตรทุกท่าน ล้วนเป็นพลังแรงฮึดของผมครับ

ขอบคุณน้องหญิงใหญ่

เพลงเพราะมาก...วันหลังจะให้ร้องให้ฟัง

สวัสดีค่ะ อาจารย์ ดิฉันสนใจการปฏิบัติธรรม ความดี เพื่อพัฒนาตน งาน เพื่อเป็นตัวอย่างให้ลูก ครอบครัวและสังคม ขอให้อาจารย์ช่วยบันทึกต่อไปนะคะเพราะเป็นประโยชน์ต่อคนอื่นๆมาก เป็นบุญกุศลด้วย ขอบคุณค่ะ

img292/1824/11838204943067ik4.jpg

  • ความเบื่อเป็นเรื่องธรรมดา ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป..แหววเลยอยากส่งความสุขมาให้อีกคน
  • คิดถึงค่ะ..และอยากมากราบสวัสดีปีใหม่อาจารย์
  • แหวว ขอส่งคำอวยพรให้กับทุกๆท่านใน G2K ที่นี่ค่ะ

อาจารย์ขา สวัสดีปีใหม่ค่ะ

  สวัสดีปีใหม่คะท่านอาจารย์พิชัย

%25e0%25b8%2594%25e0%25b8%25ad%25e0%25b8%2581%25e0%25b8%259b%25e0%25b8%25b5%25e0%25b8%259a

สวัสดีปีใหม่ครับ....

ขอให้อาจารย์มีพลังแห่งการสร้างสรรค์ชีวิตและสังคมสืบไปอย่างไม่รู้จบ -

 

ขอพรุ่งนี้เป็นวันใหม่ดังใจคิด
เปี่ยมพลังแห่งชีวิตดังคิดฝัน
เปี่ยมความรักนานาสารพัน
เปี่ยมความฝัน,  การแบ่งปัน, นิรันดร์ไป
  

เป็นอะไรก็ได้ดังใจคิด
เถอะมิ่งมิตรก้าวย่างสู่ทางใหม่
ฝากแต่เพียงความหวังกำลังใจ
และฝากความเป็นไทยไว้ติดตัว
!

 

 

  • สวัสดีปีใหม่ครับ  อาจารย์ อิอิ
ศิษย์พี่ใหญ่ หนูว่ามันเป็นช่วงจังหวะของชีวิตค่ะ ไม่เกี่ยวกับอายุหรอก หนูก็เคยเป็น เซ็งไปหมดทุกอย่าง แต่สักพักเดี๋ยวก็หาย ถ้าไม่หายหนูมีเพื่อนเป็นเภสัช ให้เขาจัดยาให้สักสองขนาน ต้มกินวันละสามเวลาเดี๋ยวก็หาย 555 เภสัชแผนโบราณนะเนี่ย ^ ^

หนูพึ่งไปเที่ยวกลับมาค่ะ เห็นที่ศิษย์พี่มาคอมเม้นท์ไว้ตั้งแต่ตอนอยู่ที่ลาว อดไม่ได้ต้องเข้าเน็ตซะหน่อย นิดนึงก็ยังดี ตกลงศิษย์พี่ไม่ได้ไปต่างประเทศหรือคะ ตอนนี้เชียงใหม่หนาวมั้ยคะ คิดถึงศิษย์พี่จัง ขอให้ศิษย์พี่และครอบครัวมีความสุขมากๆ นะคะ ฝากคำอวยพรไปยังท่านฮูหยิน และสาวน้อยทั้งสองด้วยค่า : )



ขอบคุณ คุณlesson

รับรองจะเขียนต่อครับ

ขอบคุณในกำลังใจที่ให้ครับ

ฟิตปั้งขึ้นมาเลยครับ

หวัดดีปีใหม่ หนูแหวว

ถึงไม่ได้เจอกันนาน แต่ใจยังระลึกถึงเสมอ

ขอบคุณในสิ่งที่ผ่านมาครับ

ยังนึกถึงขนมของคุณแม่อยู่เสมอจ๊ะ

 

หวัดดีปีใหม่ หนูแป๋ว

ชื่นใจที่ได้เห็นรูปสวยๆ กับยิ้มหวานๆ :)

สวัสดีปีใหม่ หนูหมู

อำลาปีหมูแล้ว...แต่ยังไม่ลาหนูหมูนะ :)

ขอให้มีความสุขยิ่งๆขึ้น มีความเจริญก้าวหน้าและสุขภาพแข็งแรง ไชโย!

สวัสดีปีใหม่ครับ คุณแผ่นดิน

มีแผ่นดินแล้วยิ่งใหญ่เสมอ เพราะเป็นฐานแห่งชีวิต

และมีที่ให้เรายืนอยู่และอาศัย

ขอบคถณในบทกลอนที่ทรงพลังครับ :)

ฮาๆๆ....ปีใหม่โผล่มาก็เห็นพี่ใหญ่ฟิตปั๋ง  ฟิตเปรี๊ยะซะแล่ว....ชื่นใจชะมัด...น้องเล็กแก้มยุ้ยเอายาดีมาฝากใช่ม้า...พี่ติ๋วเห็นหรอก...ยาหมอดี...ต้มหม้อดิน...กินวันละสามเวลาก่อนนอน(กับภรรยา...)อิ..อิ..สูตรนี้อีฉันคิดเองเจ้าค่ะ  ไม่สงวนลิขสิทธิ์

หวัดดี น้องเล็กแก้มยุ้ย

ห่างหายไปเสียนาน ศิษย์พี่ก็เป็นยังงั้นแหละ ลมเพลมพัดตามประสาชายวัยดึก

แต่น้องเล็กว่าไม่เกี่ยวใช่ไหม...เมื่อวานลองทดสอบเตะปี๊บดู ปรากฏว่าเสียงดัง ...โครม!หนักแน่น แต่ไม่กระเด็นไปไหน เพราะมีปูนยาอยู่ครึ่งปี๊บ แฮ่!โอ้ย!

รูปสวยมาก เห็นแล้วนึกถึง ศิษย์พี่ไป 3 ครั้งแล้ว เอาไค่แผ่นมาฝากด้วยเน้อ

หวังว่าน้องเล็กกลับมาคง...บางตามพระนะจ๊ะ :)

น้องหญิงใหญ่

ขอบใจมาแซวศิษย์พี่

ยาดีของพี่ คือยาใจ จากพี่ๆน้องๆในที่นี้

เลยมีกำลังฟิตปึ้งปั๋งขึ้นมาได้...แฮ่

ระยะนี้กำลังเล็งๆจะไปหายาจีนมาต้มกินหน่อย

เอาสูตรหลวงปู่กระโดดกำแพง(เสี่ยวลิ้มยี่)ดีไหม?

อิอิ หนูได้ชิมไคแผ่นด้วยค่ะ รสชาดประหลาดบอกไม่ถูก รู้แต่ว่าไม่ชอบแน่ๆ เลยไม่ได้ซื้อมา เห็นตอนคนเขาเก็บไคในน้ำระหว่างพายเรือด้วย ตอนแรกก็ไม่รู้แต่น้องที่เป็นเจ้าของเรือเขาบอกให้ฟัง ส่วนเรื่องบางนี่ไม่ได้ผลค่ะศิษย์พี่ใหญ่ มันไม่ยอมบางตามพระสักกะที อิ อิ กินแหลก มื้อหนึ่งกินเป็นแสนกีบ หุ่นมันจะบางลงมั้ยเนี่ย ; P

       สวัสดีปีใหม่ค่ะ ท่านซือแป๋ที่เคารพ

                 หนูว่าแล้ว  ว่าอาจารย์หายไปนานมากขนาดนี้ ต้องมีอะไรสักอย่างแหงๆ ไม่เบื่อก็หน่ายหนอหนูก็เบื่อหนอๆ  ไม่ได้เขียนบลอกนานมากเหมือนกันค่ะ จะเปิดเข้ามาอ่านของอาจารย์แก้เบื่อ อ้าวอาจารย์ก็ไม่ได้เขียนอีก  หนูเลยหนีไปเล่น crossword แทนซะเลย

                  ปีใหม่แล้ว ขอให้อาจารย์หายเบื่อในเร็ววัน สุขภาพแข็งแรงๆ ฟิตปั๋งเหมือนเดิม แค่อาจารย์มาเขียนเล่าเรื่องเบื่อ พวกเรายังดีใจเลยค่ะที่อาจารย์กลับมาเขียน

มาสวัสดีปีใหม่ท่านอาจารย์ครับ ผมหายหน้าไปนานกว่าอาจารย์อีก

ผมเพิ่งทำรายงานส่งอาจารย์ที่กำลังเรียนทางไกลอยู่เรื่อง Burnout กำลังสงกะสัยว่า อาการหมดไฟของอาจารย์พิชัยของผม เป็นกรณีเดียวกับ burnout ที่ว่ามั๊ยนะครับ

มายกมือซ้าย ส่งกำลังใจให้อาจารย์นะครับ 

ฮ่าๆ น้องเล็กแก้มยุ้ย

ที่จริงไค่แผ่นเนี่ยะ อร่อยนา...ผิงไฟหรือทอดเร็วๆพอกรอบๆ...อืมส์เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม

ตอนนั้น กินแล้วติดใจ ขากลับตรงสนามบิน เห็นยายสามคน ขายไค่แผ่นเป็นม้วนๆ

สงสารแกมอยากกินเลยเหมาหมดทั้งสามเจ้า ถามว่าม้วนนึงมีกี่แผ่น ยายตอบว่าโอ๊ย! มี๑๒ แผ่นๆละ๕ บาท หากเหมาคิดถูกๆ ม้วนละ ๕๐ บาทก็แล้วกัน

เลยเหมายกร้าน จ่ายไปร่วม ๖๐๐ บาท กลับมาแก้ออกจะกิน ค้นพบสัจจะธรรมว่า...สิบปากว่า ไม่เท่าตาเห็น สิบตาเห็นไม่เท่าแกะมาดู บางม้วนมี ๕ แผ่น ม้วนที่เยอะที่สุดมี ๘ แผ่น

คิดเชิงบวกว่า ยายแกคงนับเลขไม่ค่อยแตก :)

ตั้งแต่นั้นมา จึงมีความรอบคอบขึ้น

เอ เล่าไปชักมัน เดี๋ยวเขียนตอนไปแอ่วลาวแข่งกะหนูดีฝ่า ฮิฮิ!

โอโฮ้! หมอนิด

หายไปนานเหมือนกัน...อาจารย์เองก็ยังสบายดีอยู่ เพียงแต่งานมากและเบื่อๆงานขึ้นมา

ยามกินก็ไม่ค่อยได้นอนเลย...ถูกห้ามกินของมันๆ นางยิบซีคอยห้ามอยู่เรื่อย จะกินของหวานๆก็ทักว่าหวาน(โธ่!รู้แล้วว่าหวานถึงหยิบไง)

จะมองสาวๆ ก็หาว่าแก่แล้ว..:)

ชีวิตจึงหมดทางออก เหมือนเลี้ยวรถเข้าซอยตัน

เดินหน้าไม่ได้ เลยต้องถอยหลังลูกเดียว...แฮ่

ตอนนี้อาจารย์กำลังทำใจ รู้สึกเหมือนตอนอายุสิบสี่ เอ้ย! ไม่ใช่... รู้สึกเหมือนตอนเข้ากรรมฐานครั้งแรก แล้วอยากบวช

เฮ้อ! นั่งมองบาตรเก่าที่เก็บไว้อยู่นาน

บวชซะดีแมะ!

ไชโย! คุณหมอเต็มศักดิ์

ก็มาเยี่ยม ...แถมบอกว่าเป็นโรค Burnout

ลองเล่ามาหน่อยซิครับ ว่ามีอาการอย่างไง

เผื่อจะได้ยกมือซ้ายตอบว่าใช่!

ขอให้มีความสุข ในปีหนูทองนี้ครับ

ที่ยังไม่มีแฟนขอให้ได้แฟน หากมีแล้วขอให้ได้แต่ง

หากแต่งแล้วขอให้ได้ลูก หากมีลูกแล้วขอให้ได้แฝด

หากหมดสรรมภาพแล้วขอให้เข้าวัด ได้เป็นสมภาร

แต่ไม่กินไก่วัดนะครับ :)

อาจารย์ครับ

  • ลองแวะเข้าไป ประเมินตนเอง ตรงนี้ นะครับ ผมว่าอาการนี้ ยอดนิยม เอาการ โดยเฉพาะ ในคนดีๆ หล่อๆ รับผิดชอบสูงนะครับ
  • พรบรรทัดสุดท้ายของอาจารย์ เนี่ย ผมได้แต่ อ้า..ปากค้างเลยครับ

กราบสวัสดีปีใหม่ค่ะอาจารย์

หนูสร้อยทำวิจัยพฤติกรรมสุขภาพของคนวัยอาจารย์ ได้คำตอบคล้ายๆที่อาจารย์เป็นค่ะ หนูสร้อยขอเรียกว่าช่วงฟักไข่ก่อนเกิดอีกครั้ง เกิดนี้คือจะเกิดการเปลี่ยนแปลงในหลายอย่าง ไม่ว่าการกิน การออกกำลังกาย การรักษาสุขภาพ การเข้าสังคม การทำงานฯลฯ ภาษาทางวิชาชีพของหนูสร้อยเรียกว่า การเปลี่ยนผ่านของช่วงวัย (transitional period) ซึ่งในช่วงนี้ถ้าผ่านได้ดีก็จะเกิดใหม่ เข้าสู่มิติใหม่ของชีวิต ในระหว่างที่เปลี่ยนผ่านจะมีอาการอย่างที่อาจารย์บอกค่ะ

อาจารย์บันทึกลำดับจนช่วยให้หนูสร้อยเอาไปวางโครงว่าจะเขียนผลวิทยานิพนธ์อย่างไรได้เลย(ความเบื่อของอาจารย์ช่วยชีวิตหนูสร้อยแย้ว....ขอบพระคุณจ๊าดนักๆเจ้า ^^)

คุณหมอครับ

เข้าไปทดสอบแล้ว เป็นช่วงเสี่ยงที่จะเป็น ได้คำแนะนำว่าให้รีบแก้ไขโดยด่วนครับ...แต่คำถามบางข้อไม่ค่อยตรงอาการเพียงเฉียดๆฉิวไปบางข้อ

สำหรับบรรทัดสุดท้าย...หากหมดสมรรถภาพแล้ว ย่อมเป็นสมภารที่กินไก่ไม่ได้อยู่แล้วครับ แฮ่!

หวัดดีหนูสร้อย

ดีใจที่อาการอาจารย์กลับช่วยหนูสร้อยได้

น่าเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาวิทยานิพนธ์

และเพิ่งรู้ว่า...หนูสร้อยน่าเป็นที่ปรึกษาชีวิตในช่วงนี้ของอาจารย์ได้

โล่งใจไปที ที่รู้ว่าอาการของอาจารย์อยู่ในช่วงการเปลี่ยนแปลงในวิถีชีวิตของอายุหนึ่ง

กลับเข้าไปคุดคู้อยู่ในไข่...มิน่าถึงอยากนอนคุดคู้อยู่เรื่อย :)

กำลังรอช่วงใช้จงอยปากจิกเปลือกฟองไข่ออกมาดูโลกใหม่

เอ? ชักตื่นเต้นแฮะ!

มีแต่คนเขาคิดถึงศิษย์พี่ใหญ่ บ่นกันระงมว่า "หายไปไหนเนี่ย" กลับมาเถอะค่ะ คนใน G2K ให้อภัยหมดทุกเรื่องแล้ว อุ๊บส์...ม่ายช่าย คิดถึงศิษย์พี่ต่างหากล่ะค่ะ ^ ^ ถ้าไม่กลับมาเดี๋ยวไว้จะไปตามหาถึงที่นะค้า

พี่ซูซาน เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจผิดกันหมด .........

สรุปว่า ศิษย์น้องทั้งหลาย คิดถึงเด้อ :)

โปรดทราบ...อาจารย์พิชัยไม่ได้ไปไหน เพียงแต่นั่งสมาธิ(หลับใน)นานไปหน่อยครับ...ทราบแล้วเปลี่ยน(สงสัยเงินเดือนไม่ขึ้นแน่เรา)

เรียนอาจารย์พิชัย

หนูเป็นลูกสิษย์วัดห้วยส้มคนหนึ่งค่ะ คงจำได้นะคะ ที่อยู่เยอรมัน หนูเคยคิดว่าคนที่ปฏิบัติธรรมได้ถึงขั้นสูง เป็นครูบอาจารย์อย่างอาจารย์ จะไม่มีอาการหมดไฟแบบที่อาจารย์เล่ามา แต่ไม่ทราบว่าหนูจะเอามะพร้าวห้าวมาขายสวนหรือเปล่า หนูได้อ่าน หนังสือใบไม้กำมือเดียว (ผู้เขียนชื่ออ.ศุภวรรณ พิพัฒน์พรรณวงศ์ กรีน)เขียนเรื่องสติปัฏฐานสี่ แต่ใช้ศัพท์สมัยใหม่ เช่นใช้คำว่าพาตัวใจกลับบ้าน แทนคำว่าการมีสิต รู้ตัวทั่วพร้อม หนูทึ่งกับคำสอนของท่านมาก เลยซื้ออ่านทุกเล่มจนถึงเล่มล่าสุดชื่อ อวดอุตริมนุสธรรมที่มีในตน ทำให้หนูนึกถึงอาจารย์ และอาจารย์ศิริพร มาก หนูคิดว่าตามที่หนูอ่านมา อาจารย์ทั้งสองปฏิบัติมาจนมานั่งอยู้หน้าประตูนิพพานแล้ว รอให้ประตูเปิด เท่านั้น ถ้าประตูเปิดให้อาจารย์เข้าไปได้ หนูคิดว่าอารมณ์แบบนี้ของอาจารย์หมดไปแน่ เพราะถึงตอนนั้น จะไม่มีตัวกูของกูอีกแล้วจริงไหมคะ

ไม่น่าเชื่อ ว่าจะมีคนอย่างอ.ศุภวรรณ ที่กล้าบอกว่า มาสิ ฉันจะบอกทางลัดไปนิพพาน ให้ เพราะฉันไปมาอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว อาจารย์ว่าน่าสนใจไหมคะ ลองเข้าไปดูที่

www.supawangreen.in.th (อาจารย์จะมาเปิดอบรมที่ช.ม.เดือนธันวาคม 51นี้ค่ะ)

ด้วยความเคารพ

แก้ว พิกุล

  • ประกาศ ประกาศ คิดถึงท่านเจ้าสำนัก
  • ฮือๆๆ อาจารย์เอกราช เงินเดือนโดนแป๊กแน่ๆๆ
  • อิอิๆๆ

อาจารย์พิชัยครับ

แวะมาสวัสดีปีใหม่เมือง ก็เลยได้ทราบว่าอาจารย์ก็เป็นแบบผมเหมือนกันหรือเนี่ย ผมเองตอนนี้ก็ยังพอทำงานได้เรื่อยๆ ครับ แต่งานชิ้นใหญ่ๆ ที่ต้องใช้ energy มากๆ ยังไม่ได้จับครับ ยังพอมีชีวิตชีวาบ้าง แต่ก็ไม่เหมือนปีก่อน ผมมองว่ามันคงเป็นช่วงๆ ของคนเรานะครับ บางช่วงก็ high บางช่วงก็ low แต่สงสัยของผมจะ low นานกว่าของอาจารย์หน่อยครับ T_T

ปีใหม่เมือง 2551 นี้ขอสิ่งศักสิทธิ์อำนวยพรหื้ออาจารย์และครอบครัวมีความสุข สมหวังมีพลังสร้างสิ่งดีๆ ต่อสังคมต่อไปนะครับ

แวะมาสวัสดีปีใหม่ไทยกับอาจารย์ค่ะ

ขอให้อาจารย์ประสบผลสำเร็จในสิ่งที่ปรารถนาค่ะ

คิดถึงนะคะ ^ ^

แวะมาบอกว่าคิดถึงค่ะ

แวะมาขอสูมาคารวะ รดน้ำขอพรเจ้าอาจ๋าน

เห็นข่าวบัณฑิตราชภัฎรับพระราชทานปริญญาบัตร ..หอประชุมของ ม. ราชภัฎเชียงใหม่งานแต้ๆเจ้า

 

ผมว่าไฟไม่น่าจะหมดนะครับ แต่ไฟน่าจะร้อนเต็มที่แล้ว จนไม่ต้องให้ความร้อนให้กับอะไรแล้ว ในความคิดผมนะครับ ไฟต่อจากนี้น่าจะเป็นไฟที่ให้แสงได้อย่างเต็มที่มากกว่า ดังนั้นความร้อนจึงไม่น่าจะจำเป็น สำหรับไฟที่จะให้แสงแก่ความมืดในกมลสันดานของเหล่าผู้ยังมืดอยู่

 

 

 

 

กราบสวัสดีอาจารย์ทั้งสองท่านครับ

ต้นคดปลายตรง

  • มาคารวะท่านเจ้าสำนัก
  • หายไปนานจัง
  • พยายามมองหา
  • ตอนที่งานรับปริญญา
  • อดเห็นเลย
  • ฮือๆๆๆๆๆๆๆ

ถึงกัลยาณมิตร ทุกท่านครับ

ผมกลับมาแล้ว... Pichai is back!

ด้วยความรักและผูกพัน และด้วยน้ำใจไมตรีจากทุกๆท่านดึงดูดใจผมให้เข้ามา

มีพลังเต็มที่อีกครั้ง

ขอบพระคุณในน้ำใจความดีงามทุกท่านครับ ผมเริ่มปลอดจากงานแล้ว จะกลับมาเขียนบล็อกต่อครับ

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ และขอบคุณ

ดีใจจังค่ะ อาจารย์มาแล้ว ^ ^

สวัสดีคะ

แวะมาตอนรับอาจารย์กลับมาที่แห่งนี้ (GotoKnow.org) คะ

เอายิ้มหวานๆ ^__^ มาต้อนรับคะ :)

เย้ๆๆ ศิษย์พี่ใหญ่กลับมาแว้ว ^ ^ ศิษย์พี่รองอยู่ไกลถึงเมกาแต่รู้ก่อนแฮะ - - "

ว้าวๆ 

มายินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะอาจารย์

เย้ๆๆๆๆๆ....อาจารย์กลับมาแล้ว...ดีใจจังเลยค่ะ...คิดถึ้ง คิดถึงค่ะ

 

ว๊าวๆๆกลับมาแล้วดีใจจัง ฮ่าๆๆ มาเขียนบันทึกให้อ่านนะครับ ผมรออ่านอยู่ครับ

เฮ! อาจารย์กลับมาแล้ว ขอให้เขียนเล่าให้ฟังด้วยนะคะ หายไปไหนมา

ดีใจที่สุดคะ!!!

สวัสดีค่ะ พี่ใหญ่

  • ให้แปลกใจมากๆที่เช้าวันนี้...กะปุ๋มไปบรรยายที่ทำงานติ๋ว...เธอใส่เสื้อดำขลิบเหลืองทอง We're bloggers ...HUMAN,CMRU  13-15 August 2550....GotoKnow.org....เห็นแล้วก็คิดถึงเพื่อนๆชาว KM เชียงใหม่ค่ะ...(ยังแอบนินทาน้องเล็กกับกะปุ๋มด้วยเลย  อิ...  อิ...) 

         ....แล้วไหนล่ะที่ว่าจะบันทึกน่ะ....โม้อ๊ะป่าว....อิ..อิ...

นินทาไรหนูอ่ะพี่ติ๋ว พี่กะปุ๋มอย่าไปร่วมวงนะ พี่กะปุ๋มคนดีของน้อง

ประกาศๆๆๆใครเห็นท่านเจ้าสำนักบ้าง กุมารทองอุตส่ามา อิอิๆๆ

น้องกามเทพขจิต

ผมกำลังเขียนบันทึกอยู่คร้าบ...ขอบคุณที่แวะมาเตือนและประกาศหา

หวังว่าทุกท่านจะให้อภัย :)

หนูมัท หนูสุกคาต้น

อาจารย์ก็เย้ เย่ เย !ด้วยคน

เขียนแน่ๆครับ เรื่องมีเป็นกะตั๊ก ว่าแต่จะเอาเรื่องใดก่อนเท่านั้น

หนูติ๋ว

อย่าได้น้อยใจ พี่ใหญ่กลับมาคราวนี้ฟิตจนเสื้อปริเลย

กำลังเขียนอยู่จ๊ะ ป่าวโม้...คิดถึงหนูเสมอ

น้องเล็กแก้มย้วย

คิดถึงมากเช่นกัน นึกคราใดเห็นตาที่เป็นประกายแพรวพราวไปด้วยความสนุกสนาน

ถึงจะต้องพยายามส่องดูก็เหอะ :)

กามเทพสีนิล

อยากไปแจมที่ภูเก็ตจังเลย แต่งานรัดตัวจัง ช่วยหามีดมาตัดให้ทีเร็ว!

พี่ใหญ่ คะ

กามเทพสีนิล <----หมายถึง ใครเอ่ย..

น้องเล็กแขนยาว

ก็จะมีใคร น้องผู้มีความรวดเร็วในการแว่บเข้าออกทุกบันทึกนะซี ฮิฮิ

แง่ว ว่าแล้วเชียว ... ตกลงได้ฉายาใหม่แล้ว

กามเทพสีนิล.... เท่ห์จังคะ :)

ศิษย์พี่ตามอ่านเฮฮาศาสตร์ 4 ได้ที่  http://gotoknow.org/post/tag/เฮฮาศาสตร์4 คะ

ผมนำสิ่งที่อาจารย์ได้สั่งสอนมา ทางธรรม มาปฏิบัติต่อที่บ้านแล้วครับ มีเสียงแว่ว จากคนรอบตัว "พ่อแกไปซะแล้ว" ผมก็ใช้คำว่ายินหนอที่ อาจารย์สอนสั่งมาครับ

สาธุ อาจารย์หนึ่งครับ

ทำถูกแล้วครับ

จะคอยบันทึกธรรมนะครับ

ตอนที่พวกเราอยู่ภูเก็ต ยังแอบลุ้นว่า  เผื่ออาจารย์จะแว๊บ...ไปเซอร์ไพร์สนะคะเนี่ย...

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท