กราบเรียน อาจารย์ หมอปารมี

 พอจำความได้ ตอนที่ท่านรองปิยะ เป็น คณบดีที่ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ความคิดเรื่อง ๓๐ บาท เป็นอย่างหนึ่ง ตอนนี้ท่านเป็น รอง สปสช ท่านคิดนอกกรอบอีกแนวหนึ่ง

 รร.แพทย์ หลายแห่งต้อง คิดนอกกรอบ อย่างที่ท่านอาจารย์ ปารมี เสนอครับ

 ต้องออกไปเน้น ส่งเสริม ฟื้นฟู ป้องกัน จึงขจัดโรคร้ายที่จะไหลมาเทมาสู่โรงพยาบาลได้ครับ

เพิ่งทราบว่า อ.หมอสกล สิงหะ  หัวหน้าหน่วย palliative care  สมัครเข้า gotoknow  ขอฝากเรื่องนี้ให้ อ.สกล อีกคนแล้วกันค่ะ

การประกันมาตรฐานเบื้องต้นในการได้รับการดูแลสุขภาพเป็นเรื่องจำเป็นยิ่งยวดที่สุด โดยหลักการแล้วไม่เป็นที่น่าสงสัยว่าควรหรือไม่ควรมี ปัญหา (ทั่วโลก) ในเรื่องนี้อยู่ที่ implementation มากกว่า

ประเทศแรกที่มีระบบ health insurance มาใช้คือพรรค labor ประเทศอังกฤษ หลังจากนั้นก็มีการพัฒนามาโดยตลอด จนภายหลังภาพชัดเจนขึ้นว่าค่าใช้จ่ายในส่วนนี้สูงมาก ภาษีจำนวนมากถูกเรียกเก็บและ shunt มาให้ตะกร้าใบนี้ซึ่งดูเหมือนจะถมไม่มีวันเต็ม แถมยังใบใหญ่มากขึ้นเรื่อยๆ แม้กระทั่งปัจจุบันอังกฤษที่มีสภาพเศรษฐกิจดีมากก็ยังไม่สามารถจะการันตี Same standard for All ได้อีกต่อไป สิ่งที่ประกันคือ "มาตรฐานเบื้องต้น" ขนาดแค่นี้ก็ยังหืดขึ้นคอ (และเขาเก็บภาษีสูงมาก เฉลี่ยเกือบ 25% และ VAT 17.5% เพื่อถม social spending)

คำถามพี่ปารมีนั้น ผมขอตอบเป็นนามธรรม เพราะไม่มีข้อมูล concrete ที่เกี่ยวกับเรื่องนี้เพียงพอที่จะ make intellectual comment ได้ นั่นคือ การปรับมุมมอง แนวคิดใหม่ ของทั้งผู้ให้ และผู้รับบริการ

Health Promotion จะต้องนำมาใช้อย่าง serious และให้ความสำคัญเป็นลำดับต้นๆของระบบสาธารณสุข และคนจะต้องไดรับการปลูกฝังว่า Health นั้น ไม่ได้เกี่ยวกับหมอ กับพยาบาลแค่นั้น  "Health is holistic" และจะสะท้อนจากการดำเนินชีวิต การคิด การตั้งคุณค่าของชีวิต ค่านิยมของสังคม สื่อ ความปลอดภัย ทุกๆมิติรวมกัน การคิดแบ่งแยกเป็นระบบกระทรวง ทบวง กรม ที่ไม่ก้าวก่ายไม่บูรณาการนั้นเป็นการ waste resources มากเกินไป

 โรงเรียน โรงพยาบาล และสถาบันศาสนา ต้องมีการบูรณาการกัน ที่พูดมาก็คือกระทรวงศึกษา กระทรวงสาธารณสุข กระทรวงมหาดไทย และกระทรวงวัฒนธรรม ต้องทำงานออกเป็น same breath, same idea, towards the same goals

Attitude, Values ของประชาชน และของบุคลากรบริการสุขภาพต้องมีการปรับปรุงใหม่ ระบบ business model ที่ใช้การตรวจสอบ คุกคาม โดยที่คำ "คุณภาพ" มีความหมายต่อคนแค่บางกลุ่มนั้น ไม่ใช่ระบบที่ยั่งยืนเลย จะมีประโยชน์อะไรที่ถ้า รพ. หรือ องค์กร non-profit ประกาศชัยชนะทางเศรษฐกิจ แต่คนที่เรา supposed to serve ไม่ได้ share หรือรู้สึกว่าสามารถจะร่วมใน "ชัยชนะ" นี้ได้?

ถามว่าจะทำอย่างไร ผมคิดว่าคงจะต้องยกตัวอย่างเป็นเรื่องๆกระมังครับ เอา stakeholders ที่เกี่ยวข้องมาคุยกันตัวต่อตัว อย่าคุยกันแบบแยกส่วน แยกเขา แยกเรา เพราะเราจะไม่สามารถ

ได้ยินเหตุผลมุมมองของคนอื่น คนอื่นไม่สามารถได้ยินความลำบาก ข้อจำกัดของเรา

สังคมปัจจุบันเราต้องการการ "เข้าใจตรงกัน" มากกว่าตอนไหนๆในอดีตทั้งสิ้นเพราะสังคมที่ "แยกส่วน" เรากำลังมองเห็น tertiary hospital รู้สึกเป็นคนละฝ่ายกับ primary hospital เป็นคนละพวกกับ customer (หรือผมชอบคำ client มากกว่า มันมี sharing attitude ระหว่างผู้บริการและผู้รับสูงกว่า) เกือบๆจะเป็นคนละกลุ่มกับ funders หรือรับบาลซะด้วยซ้ำ แล้วสภาพเช่นน้เราจะเห็นนโยบายหรือวิธีอะไรที่เป็นองค์รวมได้

คุณ Phoenix

• ถามนิดเดียว ตอบได้ยาว...มาก
• ที่จริงไม่เชิงถามหลอกค่ะ เพียงแต่เห็นด้วยกับความเห็นเรื่อง การสร้างความเข้มแข็งและการสร้างเครือข่าย ที่มีการเสนอในที่ประชุม ไม่รู้จะนำความเห็นไปบอกใคร เลยฝากให้ผู้เกี่ยวข้องที่รู้จักได้รับทราบ
• ขอบคุณอาจารย์มากที่เข้ามาแลกเปลี่ยน อาจารย์เข้ามา คงสร้างสีสันให้ planet psublog ได้ไม่น้อย

• เอ อย่างงี้ระบบประกันสังคมจะมีคุณภาพดีกว่าหรือไม่ครับ?
• มาให้กำลังใจคุณหมอครับ

ระบบประกันสังคม มีความแตกต่างที่เด่นชัดกับระบบ 30 บาทอย่างน้อยก็ 2 ประการ (เท่าที่มีความรู้นะคะ)คือ ผู้รับบริการมีส่วนร่วมจ่าย และ ผู้ประกันตนเป็นกลุ่มคนทำงาน ที่สุขภาพโดยทั่วไปแข็งแรง ดังนั้นการเงินในระบบนี้ คล่องตัวกว่า 30 บาทมาก

ขอบคุณ Aj Kae สำหรับกำลังใจ ขอกำลังใจนี้ไปยังผู้ปฏิบัติงานในโรงพยาบาลทุกคน