อยู่เชียงใหม่คุยถึงคุณเม้งกันหลายเรื่อง เพราะห้องที่ผมพักนั้นได้พักรวมกับ อ.ขจิต, อ.พินิจ .. พ่อครูบา .. หลายเรื่องจึงสนทนากันถึงคุณเม้งในแบบขำ ๆ และงดงามในทางวิธีคิด
KM ม.ราชภัฏเชียงใหม่ (๔) : "กอด" ... ภาพสะท้อนมิตรภาพและวัฒนธรรมของบล็อกเกอร์ (และฝากถึงคนฝากกอด คราวหน้า ช่วยกรุณามากอดด้วยตนเอง)
การ “กอด” เป็นเสมือนภาพสะท้อนแห่ง “วัฒนธรรมการบอกรัก” ของบล็อกเกอร์
ผมเข้ามาเป็นสมาชิก G2K ยังไม่ถึงปี –
กระนั้น, ผมเอง (ก็สู้ทำตัวเสียมารยาท) เพียรพยายามเฝ้าสังเกตพฤติกรรม “บอกรัก” ของชาวบล็อกเกอร์อยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะเมื่อครามีอันจำต้องโคจรมาพบเจอกันในแบบชนิด “ตัวเป็น ๆ” นั้นจะเป็นเช่นใดกันบ้าง ?
สิ่งที่เห็นชัดที่สุดก็คือ “การกอด” ... หรือ “สวมกอด” นั่นเอง
อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาถึงบรรยากาศของการสื่อสารถึงกันและกันในแต่ละวันและในแต่ละบันทึก เราจะสัมผัสได้ชัดแจ้งว่า ทุกห้วงคำจะเต็มไปด้วยมิตรภาพอันดีงามเสมอ เสมือนว่าทุกคนบอกรักกันผ่านถ้อยคำหรือตัวหนังสืออย่างไม่รู้จบ ขณะเดียวกันก็ดูประหนึ่งว่าชาวบล็อกจะไม่รู้สึกเบื่อหน่ายที่จะส่งถ่ายความปรารถนาดีไปให้กันและกันอย่างต่อเนื่อง
การพบกันในแต่ละครั้งของชาวบล็อกเกอร์ ไม่ว่าจะเป็นการพบเจอกันครั้งแรกหรือไม่ก็ตามเถอะ - ผมก็มักจะเห็นภาพอันชินตาของการปรี่เข้าทักทายปราศรัยกันอย่างสนิทชิดเชื้อ บ้างทักล้อกันว่า “ตัวจริงน่ารักและดูเด็กกว่าในรูป” บ้างก็หยอดคำหวานแสนหวานว่า “ผอมกว่าในรูป” หรือไม่ก็แซวหยิกข่วนกันอย่างถึงลูกถึงคน และที่สำคัญก็คือการโผเข้ากอดอย่างไม่เคอะเขิน ประหนึ่งต้องการที่จะบอกว่า “รัก ... และคิดถึงเหลือเกิน”
ครับ, พฤติกรรมหลายหลากเหล่านั้นเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ อุ่นงามและสนิทแน่นอย่างน่าฉงน แต่สำหรับผมแล้วกลับยังรู้สึกเขินอายต่อพฤติกรรมเหล่านี้อยู่อย่างไม่น่าให้อภัย ด้วยเหตุของความขี้อายนี่กระมังเมื่อครั้งที่ผมไปร่วมงานเฮฮาศาสตร์ครั้งแรกที่บ้านพ่อครูบา ผมจึงโดนบล็อกเกอร์อาวุโสหลายท่านวางแผน “แกล้งกอด” ผมเอาดื้อ ๆ ... กอดในแบบไม่ให้ตั้งตัวและโถมคิวเข้ามากอดอย่างเป็นอัตโนมัติ
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">และนั่นคือการถูกแกล้งกอดที่ผมจำได้แม่นยำ , …</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p> <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">มาเชียงใหม่คราวนี้ก็แอบคิดเอาเองอยู่อย่างเงียบ ๆ จะโอนใครกอดหรือเปล่านะ ? เถอะถ้าจะต้องเจออีกครั้ง คราวนี้ขอให้ท่านทั้งหลายกอดอย่างจริงจังด้วยเถอะ … โปรดอย่ากรุณา “แกล้งกอด” อีกเลย … (ผมพยายามชวนคิดเพื่อให้ตัวเองดูเป็นคนอารมณ์ดี)</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p></p><p>แต่แล้วเมื่อนกเหล็กที่คันไม่ใหญ่นักร่อนถลาลงสู่ลานซีเมนต์อันกว้างใหญ่ และเมื่อบรรดาบล็อกเกอร์ทั้งหลายเจอะเจอกันอีกครั้งทั้งผู้มาเยือนและเจ้าภาพผมก็ยังเห็นภาพแห่งความประทับใจที่หลาย ๆ ท่านโผเข้ากอดกันอย่างสนิทแน่น …และการกอดแต่ละครั้งก็ดูเหมือนจะถูกบันทึกภาพกันไว้เป็นหลักฐานแทบทุกครั้ง </p><p></p><p>ภาพแห่งการบอกรักด้วยการ “กอด” เช่นนั้น โดยส่วนตัวผมถือได้ว่าเป็นภาพสะท้อนแห่ง “วัฒนธรรมการบอกรัก” ของชาวบล็อกเกอร์ที่ดูจะมีเสน่ห์ น่ารัก และอบอุ่นเป็นที่สุด และนี่กระมังคือภาพที่เป็นเสมือนเครื่องการันตีถึงมิตรภาพของคนที่ “ไม่ใช่ญาติ แต่เป็นเสมือนญาติ” (ที่ขาดไม่ได้) </p><p> </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">สำหรับผมแล้ว, ครั้งนี้ไม่มีโดนแกล้งอีกแล้ว กระนั้นยังไม่วายมีแซวตรงสนามบินว่า “กอดดีมั๊ย..” -</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p> 
</p><p> </p><p>(ภาพนี้ยืมต่อ ๆ กันมานะครับ, แต่ยังไม่มีโอกาสได้เช็คเลยว่ามีที่มาจากบล็อกเกอร์ท่านใด, แต่ต้องขอบพระคุณมา ณ โอกาสนี้) </p><p></p><p>แต่ท้ายที่สุด ผมก็โดนกอดจนได้ ! และคนที่เข้ามากอดผมนั้นก็คือ ……..? ซึ่งคราวนี้ผมไม่เขิน ตั้งสติอย่างแน่วแน่ …. ขณะที่กล้องหลายตัวก็ทำหน้าที่ลั่นชัตเตอร์กันอย่างถี่ครั้ง และปิดท้ายด้วยเสียงสรวงเสเฮฮากันยกใหญ่ ที่สำคัญคือการบอกกล่าวว่า “คนโน้นฝากกอด, คนนี้ฝากกอด…” ผมก็ได้แต่ยิ้ม .. ยิ้มและยิ้ม ก่อนตัดสินใจถามกลับไปตามประสาคนบ้านทุ่งว่า “คราวนี้กอดจริง ไม่ใช่แกล้งกอดใช่ไหมครับ ?” </p><p></p><p>ครับ, … คำตอบ คือ การกอดจริง … คือ วัฒนธรรมการกอดที่บล็อกเกอร์ตัวเล็กแต่น้ำหนักเยอะอย่างผมซึมซับถึงความอบอุ่นและยิ่งใหญ่แห่งมิตรภาพเป็นที่สุด </p><p></p><p>ไม่มีอะไรมากสำหรับบันทึกนี้, เป็นแต่เพียงการรายงาน (ที่ไม่สด) เพื่อฉายให้เห็นอานุภาพแห่งมิตรภาพของชาวบล็อกผู้ไม่ใช่ญาติ แต่เป็นเสมือนญาติที่ขาดไม่ได้ </p><p></p><p>และนี่คือ ภาพสะท้อนถึงวิถีวัฒนธรรมแห่งการบอกรักของชาวบล็อกเกอร์ที่ควรค่าต่อการกล่าวขานถึง เพราะนี่คือสิ่งที่การันตีได้ว่า G2K ไม่ได้ให้เฉพาะพลังทางปัญญา หากแต่ให้มิตรภาพที่เกินค่าต่อการชี้วัด </p><p></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ผมถือโอกาสส่งข่าวถึงบรรดาผู้ฝากกอดทั้งหลาย … ให้สบายใจว่า ผู้รับฝากนั้นได้ทำหน้าที่เป็นที่เรียบร้อย ไม่ขาดตกบกพร่องแม้แต่น้อยนิด …และบัดนี้ผมเองก็ลดน้ำหนักรอบเอวลงได้บ้างแล้ว - </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">ไว้โอกาสหน้าได้เจอ “ตัวเป็น ๆ” กันอีกครั้ง ช่วยกรุณากอดผมด้วยตัวเอง โปรดอย่าฝาก “กอด” แต่จง “กอด” ด้วยตนเอง … (นะครับ) </p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p>
หมายเลขบันทึก: 119403เขียนเมื่อ 14 สิงหาคม 2007 08:20 น. ()แก้ไขเมื่อ 6 กันยายน 2013 18:15 น. () สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:
ความเห็น (38)
สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน
ตามมา confirm ค่ะ ว่า ถ้าเจอตัวเป็น ๆ อีกในคราวหน้า รับรองว่า จะกอดเองอย่างแน่นอน
ยิ้ม ๆ ค่ะ
- สวัสดีครับพี่แผ่นดิน
- อ๊ะ ๆ ภาพนี้ต้องขยายยยยย
- หลักฐานทุกอย่าง ภาพถ่าย และคำพูดของคุณ จะถูกนำไปใช้เป็นประโยชน์ในชั้นศาล
- ข้อหา .. ตั้งตัวเป็นแกนนำแห่งการกอดที่จริงจัง จริงใจ ไปถึงขั้นสร้างความโกลาหลให้อบอุ่น
- บทลงโทษ .. ต้องถูกเหล่า blogger กอดแน่น ๆ จนพุงยุบ ยุ๊บยับ
- 55555555555
- สวัสดีครับ พี่แป๊ด
- ขอบอกอย่างซื่อ ๆ ... คิดฮอดหลาย ๆ เด้อ
- รักษาสุขภาพนะครับ
- ที่นี่, อบอุ่น ...
- "ให้กอด" ... เมื่อเราพบกันอีก ...แน่นอนครับ -
- น้องสายลม
- ไม่มีข้อโต้แย้ง, แก้ต่าง หรือแม้แต่แก้ตัวใด ๆ
- เพราะจำนนด้วยหลักฐาน
- ยืนยัน, อบอุ่นมากครับ....
ภาพที่ปรากฏเห็นดูน่ารักมากๆค่ะ ทั้งคนที่กอดและถูกกอด
หวัดดีค่ะคุณพี่พนัส
ภาพนี้ ต้องขยาย ระวังนะคะ คู่ใจเห็นโดยที่ไม่ทันอ่านข้อความ ระวังจะเข้าบ้านไม่ได้ อิอิอิ
- พี่ติ๋วครับ...
- พี่อึ่งอ๊อบกำลังช่วยให้ผมกล้าที่จะกอด "แม่" ...
- จากมหาชีวาลัยมาถึงเชียงใหม่ ... ไออุ่นนี้ชัดเจน และเหมือนเดิม -
สวัสดีครับพี่แผ่นดิน
- ไม่มีคำบรรยายใดๆ ที่จะอธิบายได้ดีกว่าคำว่า
กลุ๊กกลุ๊ย....เป็นศัพท์ที่นิยามเองใช้เองครับ
- คำนี้ถ่ายทอดถึงความสุขและรู้สึกดี มิตรภาพ ความจริงใจ และรวมไปถึงความโชคดีในด้านต่างๆ ครับ
- ขอบคุณมากๆ นะครับ ที่พี่เป็นบทบาทสำคัญในการสร้าง ความรู้สึกดีๆ หลายๆ อย่างร่วมกับท่านบล็อกเกอร์ส์ท่านอื่นๆ ด้วยครับ
- น้อยนุ้ย..
- คิดถึงกองกิจฯ มาก.. ที่โน่นไปอย่างไรบ้าง
- บล็อกเกอร์ในกลุ่มวิทยากร เฮฮาศาสตร์ เป็นกันเอง
- ....
- ส่วนภาพถ่ายนั้น, อธิบายด้วยเหตุและผลได้น่า
- ไม่ต้องห่วง
สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน
กำลังจะออกจาก โก ทู โนว์...แต่เห็นประโยคนี้แว้บๆเลยต้องร้อนตัวเข้ามา อิ อิ อิ...
ไว้โอกาสหน้าได้เจอ “ตัวเป็น ๆ” กันอีกครั้ง ช่วยกรุณากอดผมด้วยตัวเอง โปรดอย่าฝาก “กอด” แต่จง “กอด” ด้วยตนเอง ... (นะครับ) ..
ที่ว่า " ร้อนตัว " เพราะเบิร์ดก็เป็นหนึ่งในคนที่ฝากกอดไปเช่นเดียวกัน.. และคุณเอกเธอก็ " ตีพิมพ์ " ในบันทึกของเธอเรียบร้อยแล้ว..ประโยคข้างบนทำให้เบิร์ดหมายมาดไว้ในใจเลยล่ะค่ะว่า " ถ้ามีโอกาสเจอตัวเป็นๆ "...จะ " ลองกอด " ดูซักที...จะดูซิว่าคนขี้อายเมื่อโดน " กอด " ( อย่างหมายมาดไว้ในใจนี่ )...จะทำหน้าอย่างไร ฮี่ๆๆๆๆๆๆ
อุ้ย บล็อกเกอร์ เจอกัน ต้องถูกกอด เหรอ บรื๋อๆๆ
สวัสดีค่ะ
ไม่น่าเชื่อว่าคุณพนัส จะขี้อาย ไม่กล้าแสดงความรักความห่วงใยกับใครๆที่สนิทๆ โดยการกอดกันนะคะ
สำหรับพี่เอง การกอดกันในครอบครัวและเพื่อนสนิท ถือว่า เป็นความปกติค่ะ
พี่กอดลูกชายตั้งแต่เกิด จนบัดนี้ มีหลานแล้ว ยังกอด ยังหอมแก้มกัน เขาก็ชอบด้วยนะ คุณพ่อเขาก็กอดกับลูกเป็นประจำเหมือนกันค่ะ
ถ้าวันไหน เราอารมณ์ไม่ดี ไม่กอดเขาเวลาพบกัน เขาจะรู้อารมณ์เราทันที และรีบเข้ามากอดแม่และถามว่า มีอะไรหรือจ๊ะ แม่จ๋า......
คนที่รู้อารมณ์พี่มากที่สุด คือลูกชาย เพียงแค่ เสียงเปลี่ยนไปนิดหน่อย เขาก็รู้แล้ว เพราะพูดหวานกับเขาทุกครั้ง
ลูกพี่ก็พูดหวานกับพี่นะ เวลาโทรไป เขารับสายว่า ลูกจ้ะ..แม่จ๋า...
ถ้าเขาไม่ว่า เขาจะพูดว่า....ลูกกำลังประชุมอยู่ เดี๋ยวโทรกลับ นะจ๊ะ และเขาจะโทรกลับมาทุกครั้งค่ะ
อ่านแล้ว อย่า เลี่ยนนะ ขอร้อง....
ก็มันเป็นอย่างนั้นจริงๆค่ะ
พี่เป็นคน 2 บุคคลิก ....เวลาทำงาน จริงจังมาก แต่ เวลานอกงาน หวานและช่างเอาใจคนค่ะ
ท่าทางคุณพนัส จะติดใจแล้วใช่ม้า....
- แหววมาสนับสนุนด้วยคนค่ะ..ความรู้สึกดีๆ ส่งผ่านการสัมผัสทางอ้อมแขน ได้ลึกซึ้งกว่า คำพูด...
- ดีใจแทนจังค่ะ..ได้รับไออุ่นไปโขเลย..
สวัสดีค่ะน้องแผ่นดิน
ครูอ้อยยังอยู่ที่สถานีรถไฟเลยค่ะ รถมาแล้ว แต่ยังไม่ถึงเวลารถออก เลยนั่งดูมวยหญิงก่อนค่ะ ญี่ปุ่นตาบวมปิดแล้วค่ะ น้องชายของครูอ้อยยังไม่มาเลย ส่วนพ่อบ้านเอาของขึ้นรถแล้ว ครูอ้อยไปตลาดไปซื้อผลไม้สดๆไปฝากเพื่อนและญาติมิตรค่ะ
เรื่องกอด อิอิ เหลือที่ยังไม่ได้กอดคือ....พ่อบ้านค่ะ อิอิ น่าขำ อิอิ หุหุ แหะแหะ
- สวัสดีค่ะ คุณแผ่นดิน ..
ต้อมก็เป็นคนที่ขี้อายระดับเว่อร์ทีเดียว เจอพี่ ๆ ในโลกไซเบอร์ที ก็ต้องสะดุ้งโหยงด้วยมักจะถูกกอด ๆ ๆ และตามด้วยหอมแก้ม
แต่พอนาน ๆ ไปก็ชินค่ะ แฮ่ะ ๆ ๆ
ต้องบอกว่าพี่พนัสเป็นหนุ่มช่างฝัน และขี้อายอย่างแรง ชอบวาทะต่างๆ ที่พี่พูดออกมา อ.พิชัยยังบอกเลยว่าสวยอย่างกับภาษาเขียน น้องก็อยากกอดบ้างแต่กลัวคนครหาว่ากอดกันแล้วกลายเป็นข้าวต้มมัด สงสัยเราสองคนต้องฟิตลดน้ำหนักซะแร้ววววว เดี๋ยวเวลาเจอกันครั้งหน้าจะได้ฟิตแอนด์เฟิร์มเหมือนคนอื่นเขาบ้าง อ้อ...พี่อึ่งอ๊อบเขากอดทุกคนนะคะ ไม่ต้องเขินไปหรอก น้องก็โดน : )
อยู่ดีมีแฮงเด้อ
ปิ๊กบ้าน "กอด" อีแม่เผื่อข้อยด้วยเด้อ
จะรออ่านบันทึก
กึ๊ดฮอดหลาย
กอดด้วยความบริสุทธิ์ใจ คือกอดของมิตรภาพ ครับ
คราวหน้าคุณ แผ่นดิน ต้องพาคุณแผ่นดินตัวจริง ไปกับคุณพนัสด้วยสิคะ สาวๆจะได้กอดกันได้อย่างสนิทใจไม่ต้องเกรงใจคุณแม่และแม่คุณกันเลยแหละ
เป็นคนหนึ่งที่ได้กอดคุณอึ่งอ๊อบตัวเป็นๆแล้วและยังรู้สึกอยากกอดเธออีก เพราะเหมือนมีสื่อพลังอะไรสักอย่างที่คำพูดแทนไม่ได้มาถึงเรานะคะ พลังทางใจนี้อธิบายไม่ได้ แต่สัมผัสได้ คุณ แผ่นดิน ก็คงรับรู้ได้แล้วเช่นกัน
ผมเขินๆทุกครั้งที่กอดกับผู้ชายด้วยกัน
เพราะคุ้นเคยกับการกอดผู้หญิงมากกว่า :)
แต่ไม่เขินก่อนขึ้นรถครับเลย ตอนกอดคุณแผ่นดิน
รู้สึกได้ถึงพลัง...และเต็มใจเต็มอ้อมแขนดีครับ
สวัสดีค่ะคุณแผ่นดิน
เดินทางกลับบ้านเรียบร้อยแล้วนะค่ะ
กอดของน้องอึ่งและเพื่อนๆ อบอุ่นเสมอค่ะ
ภาพที่คุณแผ่นดินนำมาอวดความอบอุ่นมาจากกล้องของพี่เองค่ะ จำได้ว่ากอดนี้เป็นกอดครั้งที่สอง เพราะกอดครั้งแรกถ่ายภาพไม่ทัน...จำได้มั้ยค่ะว่าถูกกอดกี่ครั้ง...อิอิอิ
สวัสดีครับ คุณเม้ง
ผมภูมิใจมากครับที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของงานสัมมนาครั้งนี้....
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ คุณเบิร์ด
ภูมิใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้รับรู้ว่าคุณเบิร์ดฝากให้คุณเอกกอดแทน ... และคุณเอกก็ซ้อมกอดมาเป็นอย่างดียิ่ง
ถ้าได้ไปภาคเหนืออีกสักครั้ง แต่ใกล้ ๆ ที่ทำงานของคุณเบิร์ด ผมมีโอกาสที่จะได้พบตัวจริงของคุณเบิร์ดใช่ไหมครับ...
เราอาจจะมีอะไรหลายอบ่างที่คล้ายและเหมือนกันอย่างบังเอิญ โดยเพาะโลกส่วนตัวที่ดูเป็นส่วนตัวอยู่บ้าง !
ระลึกถึงความงดงามของมิตรภาพเสมอนะครับ -
- กอดเอ๋ย กอดใคร บ้างรู้
- พรั่งพรู ส่งเสียง เสนาะใส
- ก่อนลา ร่ำร้อง จากไกล
- น้ำใส ไหลริน เมื่อจากลา
- ลึกลึก รู้สึก งามนัก
- ประจักษ์ รู้ซึ้ง ปรารถนา
- แม้นคำ วจี กล่าวลา
- ยังรู้ว่า เราคือ gotoknow
สวัสดีครับ
บัดนี้การกอดได้กลายมาเป็นวัฒนธรรมของชาวบล็อกเกอร์ไปโดยปริยาย
การโฮบกอดด้วยจิตอันบริสุทธิ์, อุ่นอิ่มใจเป็นยิ่งนัก ครับ -
สวัสดีครับพี่ศศินันท์
ผมเป็นคนที่ไม่คุ้นชินกับวัฒนธรรมการกอดมาตั้งแต่เด็ก ๆ โตขึ้นจึงแสดงความรักในทำนองนี้ไม่ได้ชัดเจนนัก และจะรู้สึกเก้อเขินอยู่อย่างบ่อยครั้ง ซึ่งมูลเหตุเช่นนี้กระมังครับ ชาวบล็อกที่มักคุ้นกันจึงนำมาล้อและแกล้งผมอยู่บ้าง
ผมประทับใจครอบครัวพี่ศศินันท์มาตลอดเวลาที่รู้จักในบล็อก เห็นจากภาพถ่ายที่ฉายฉานใหเเห็นวิถีครอบครัวที่อบอวลไปด้วยความรักและความใกล้ชิด สายใยจากพ่อแม่, ลูกและหลาน คือประจักษ์พยานแห่งความมั่นคงของสถาบันครอบครัว
จึงขออนุญาตแสดงความชื่นชมครอบครัวพี่ศศินันท์ด้วยความสัตย์จริงไว้ในบันทึกนี้
ขอบพระคุณมากครับ -
สวัสดีครับ คุณแหวว
ในทุกอากัปกริยาของชาวบล็อกที่เกิดขึ้น ณ เชียงใหม่ คือ ภาพสะท้อนวัฒนธรรมแห่งมิตรภาพของชาวบล็อกที่งดงามและซึ้งซาบ ประทับใจกันอย่างสนิทแน่น
ดีใจที่เป็นส่วนหนึ่งในบรรยากาศเหล่านั้นครับ
สวัสดีครับ ครูอ้อย
งานสัมมนาที่เชียงใหม่คงสะท้อนรสชาติชีวิตที่หลากหลายให้เราทุกคนอยู่กระมังครับ ทั้งเรื่องบทบาทในเวที, เรื่องห้องหับที่พัก, เรื่องงานเลี้ยง, เรื่องการเดินทาง
โดยเฉพาะการเดินทางร่วมกับคนรัก .. ผมถือว่าเป็นกำไรชีวิตครับครูอ้อย ...
...
สวัสดีครับ คุณต้อม
ผมก็คิดว่าไม่นานผมก็คงชินกับวัฒนธรรมเช่นนี้...
และอันที่จริงแล้ว สิ่งเหล่านี้ก็คือความงดงามของมิตรภาพที่เราควรค่าต่อการแสดงออกโดยปราศจากสิ่งเคลือบแฝง ..
และชาวบล็อกเกอร์ก็ไม่มีสิ่งใดเคลือบแคลง - แอบแฝงเลยแม้แต่น้อย
เรารักกันทุกคนครับ,
สวัสดีครับ น้องซูซาน
ขอบคุณนะครับที่ชมกันเสียยกใหญ่ เลยอึ้ง ไม่รู้จะตอบบันทึกนี้อย่างไรดี จึงถือโอกาสนำข้อความเหล่านั้นมาขยายผลให้อ่านซ้ำอีกรอบ ..
ต้องบอกว่าพี่พนัสเป็นหนุ่มช่างฝัน และขี้อายอย่างแรง ชอบวาทะต่างๆ ที่พี่พูดออกมา อ.พิชัยยังบอกเลยว่าสวยอย่างกับภาษาเขียน น้องก็อยากกอดบ้างแต่กลัวคนครหาว่ากอดกันแล้วกลายเป็นข้าวต้มมัด สงสัยเราสองคนต้องฟิตลดน้ำหนักซะแร้ววววว เดี๋ยวเวลาเจอกันครั้งหน้าจะได้ฟิตแอนด์เฟิร์มเหมือนคนอื่นเขาบ้าง
....
ขอบคุณครับ, คราวหน้าเราต้องไม่ใช่ข้าวต้มมัด ..!
สวัสดีครับ พี่อึ่งอ๊อบ..
ต้นตำรับการกอดสำหรับผมเลยทีเดียว..
ตอนนี้คิดถึงพี่เช่นกัน..
อย่าลืมเรื่องสุขภาพนะครับ
อยู่ดี มีแฮง.. แข็งแฮงทั้งกาย ทั้งใจ...
สวัสดีครับ ครูเสือ
......
กอดด้วยความบริสุทธิ์ใจ คือกอดของมิตรภาพ ..
.....
ผมสัมผัสซึ้งกับความรู้สึกเช่นนั้นสืบมาตั้งแต่เฮฮาศาสตร์ครั้งที่ 1 เลยก็ว่าได้
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ
คราวหน้าคุณ แผ่นดิน ต้องพาคุณแผ่นดินตัวจริง ไปกับคุณพนัสด้วยสิคะ สาวๆจะได้กอดกันได้อย่างสนิทใจไม่ต้องเกรงใจคุณแม่และแม่คุณกันเลยแหละ
เป็นคนหนึ่งที่ได้กอดคุณอึ่งอ๊อบตัวเป็นๆแล้วและยังรู้สึกอยากกอดเธออีก เพราะเหมือนมีสื่อพลังอะไรสักอย่างที่คำพูดแทนไม่ได้มาถึงเรานะคะ พลังทางใจนี้อธิบายไม่ได้ แต่สัมผัสได้ คุณ แผ่นดิน ก็คงรับรู้ได้แล้วเช่นกัน
.....
คราวหน้าคิดไว้เหมือนกันว่าคงพ่วงครอบครัวไปพักผ่อนด้วย เพราะผมไม่ค่อยได้ให้เวลาเช่นนี้เท่าที่ควรนัก
แต่ที่แน่ชัดแล้วก็คือ การกอดของพี่อึ่งอ๊อบนั้น รู้สึกและสัมผัสได้ชัดเจนว่ามีพลังบางอย่างอยู่ในอ้อมกอดนั้นจริง ๆ ...
ขอบคุณครับ
สวัสดีครับ อ.พิชัยฯ
ขอบพระคุณนะครับที่แบ่งปันพลังในตัวตนของอาจารย์ผ่านการสวมกอดอันอบอุ่น
ผมซาบซึ้งและประทับใจต่อทุกนาฏกรรมที่เคลื่อนไหลอยู่ในงานสัมมนา ...
- เอ...หว้าพลาดบันทึกนี้ไปได้ไงนะคะ
- หว้ามีโอกาสได้แค่เกาะๆ ไม่ถึงกอด คุณน้องพนัส...
- แต่ก็รับรู้ได้ถึงมิตรภาพอันดีงามค่ะ
- ความทรงจำที่เชียงใหม่ ยังนำมาบอกเล่าได้อย่างไม่รู้จักเบื่อเลยนะคะ
สวัสดีครับ อ.แป๋ว ../// สัมผัสจากการกอดของชาวบล็อก เป็นกอดที่อบอุ่นและหนักแน่นด้วยมิตรภาพที่ผมสัมผัสได้อย่างบริสุทธิ์ใจ /// แต่ภาพที่ อ.แป๋ว ถ่ายนั้น ไม่ทราบว่าเป็นการกอดครั้งที่เท่าไหร่ เพราะยังเขิน ๆ อยู่เลยครับ !
สวัสดีครับ อ.ศํกราช .../// ไม่เพียงแต่แต่งเพลง G2K ได้อย่างไพเราะเท่านั้น /// แต่ฝีมือและชั้นเชิงกลอนอันก็ยอดเยี่ยมไม่แพ้กัน /// ขอแสดงความนับถืออย่างจริงใจ ครับ ...
สวัสดีครับ อ.ลูกหว้า /// หากไม่มีอะไรพลิกโผ เราน่าจะได้เจอกันอีกครั้งในเร็ววันนี้ /// ...จริงดังว่าครับ - งานที่เชียงใหม่ อบอุ่น งดงามและบอกเล่าได้อย่างไม่รู้จบ /// ขอบคุณครับ