เอาอีกแล้ว....ระหว่างมื้อกลางวัน ที่ออกจะดูค่อนมาทางบ่ายๆเพราะงานเรายุ่งๆกัน  จึงได้มาพบปะกันบนโต๊ะอาหารเอาซะบ่ายแก่ๆ...ที่มีบุคลากรหลายระดับนับตั้งแต่อาจารย์แพทย์  พยาบาล  น้องธุรการ รวม  6-7 คน  ตลอดรวมถึงแม่บ้านที่กำลังยืนล้างจาน......

เมื่อเราคุยกันไปเรื่อยๆ ..........ก็ถึง เรื่องมิตร-ศัตรู…. แล้วมันไปโผล่เรื่องนี้ได้ไงก็ไม่รู้.......

“จะหามิตรแท้   ศัตรูแท้ไม่มีหรอก….ดูการเมืองสิ”  ....นั่น....เริ่มแล้ว...... 

“เฮ้ย!...มิตรแท้น่ะไม่มี   แต่ศัตรูแท้น่ะมีไม่หมดหรอก”  ฉันว่า...เพื่อให้ได้ฮากัน....แล้วก็ฮากันจริงๆ....... และลงท้ายด้วยว่าสุภาษิตจีน...เคยได้ยินกันไหม๊  

“มีมิตรร้อยคนพันคนไม่เพียงพอ  มีศัตรูคนเดียวก็เกินพอ”…..นั่น...ดูเป็นข้อคิดที่ดีเชียวหละ 

......................................................................................................

จากนั้น.....นิทานบนโต๊ะอาหารก็เริ่มขึ้น…………………………. 

“พี่ติ๋วเคยได้ยินนิทานเรื่องนี้ไหม....เต่ากับปลา....”

“ไม่เคยค่ะ” ฉันตอบ

“อาจารย์เล่าเลย....” น้องพยาบาลอีกคนออกเสียงเชียร์....ที่เหลือรอฟัง 

…………………………………………………………………………….....................

มีเต่ากับปลาอาศัยอยู่ในสระว่ายน้ำด้วยกัน   วันหนึ่งเต่าก็เดินขึ้นจากสระแล้วค่อยๆเดินต้วมเตี้ยมๆไปตามถนน....เดินกินลมไปเรื่อยๆ  เมื่อกลับลงมาในสระก็เล่าให้ปลาเพื่อนรักฟังว่า... 

“เธอรู้ไหม.....ข้างบนนั้นน่ะมีลมเย็นๆพัดมาให้ชื่นใจด้วยแหละ”....ปลาได้ยินจึงถามกลับว่า    

“ลมพัดเหมือนหางที่ฉันโบกอย่างนี้ใช่ไหม”.....ปลาทำท่าโบกหางในน้ำไปมา 

“ไม่ใช่...ไม่เหมือน  มันพัดแรงและเย็นกว่านั้นอีก”  เต่าบอก 

.........แต่ปลาไม่เชื่อ...นัยว่าเพราะในชีวิตปลาไม่เคยขึ้นบกเพื่อลิ้มรสบรรยากาศของลมโชยเย็นชื่นใจอย่างที่เต่าว่า   จึงไม่คิดว่าที่ไหนจะมีเพราะในชีวิตตนเองก็ไม่เคยประสพ..... 

.................................................................................................... 

เมื่อนิทานจบลง  ก็มีคำถามตามมาว่า 

 “แล้วเราจะเป็นปลาหรือเต่าดีล่ะ” ฉันถาม

“เป็นน้ำดีกว่า....” น้องธุรการตอบ…อ้าว!...  เป็นงั้นไป  พวกคิดนอกกรอบ 

“อ๋อ....เพราะว่าน้ำปรับตัวได้ทุกที่ไง” 

“แต่...เอ...หรือจะเป็นน้ำแข็งดี” พวกฝ่ายค้านเริ่มทำงาน 

“น้ำแข็งมันอึดอัดนะเพราะต้องปรับตัวให้อยู่ในภาชนะ” 

“ใช่....มันต้องถูกทุบๆๆๆๆ...เคาะๆๆๆๆจึงหลุดออกจากบล็อกได้”.......

นั่น......ว่ากันไปนั่น....ช่วยกันถกเรื่องน้ำกันไปใหญ่  ….ฮากันเป็นระยะๆ.....  ต่อยอดความคิดกันเป็นฉากๆ….  ยังไม่เลิกถกกัน 

“เพราะว่าน้ำอยู่ได้ทุกที่  ซอกซอนชอนไชไป   แล้วน้ำก็มักจะไหลลงสู่ที่ต่ำ”  น้องเจ้าของความคิด  ยังอยากจะทำให้น้ำดูดี....มีเหตุผลน่าเชื่อถือ  คล้อยตาม...แต่เปล่า...

“อ๋อ...ใฝ่(ไหลลง)ต่ำ...” นั่น...โดนเข้าไปอีกดอก....คำพูดที่ดูออกจะรุนแรงถ้ามองเป็นลบ  แต่ถ้ามองบวกก็ตรงไปตรงมา  และตรงหัวใจพอดี.......ฮากันลั่นห้อง 

“ไม่งั้น.....  หนูก็อยู่ที่นี่ไม่ได้นานอย่างนี้หรอก....” น้องพูดพร้อมกับหัวเราะ 

...แน่ะ!...ไม่ตาย...ฉันหมายถึงความคิดของน้องน่ะ  ที่มันไม่ตายแฮะ.....ไปได้อีกฉาก......เลยได้ฮาใหญ่กันอีกรอบ.... 

.....แล้วเราก็ถกเถียงกันว่า....น้องเก่งๆอย่างนี้  เพราะฝีมือใครกัน?????......  

“เพราะหนูอยู่กับอาจารย์นานน่ะแหละ”  นั่น...ยังมีแรงต่อกลอนอีกหน่อย 

นี่คือบทหนึ่งที่ได้เห็น  ความรัก  ความเป็นกันเอง  ใกล้ชิดสนิทสนมประหนึ่งครอบครัวเดียวกัน  ที่มิได้สร้างฝันในวันเดียวค่ะ....