.

ย้อนไปประมาณ 10 ปีที่ผ่านมา......

ขณะที่น้องนกน้อยกำลังฝึกปรือวิทยายุทธขั้นต้นๆ และกำลังทดสอบเคล็ดวิชาซึ่งได้รับการถ่ายทอดมาจากปรมาจารย์อยู่นั้น ได้ไปสะดุดกับคำๆ หนึ่งในคัมภีร์ ซึ่งทำให้การฝึกต้องหยุดชะงัก

น้องนกน้อยเกิดความสงสัยกับคำๆนั้นอย่างมาก จึงได้ถามบิดาของตนว่า

"พ่อๆ นายอะไรอ่านแล้วเหลือตัว ก. ตัวเดียว" ทุกคนที่ได้ยินคำถามที่ไร้เดียงสานั้นต่างหัวเราะกันใหญ่

อืม...แล้วนายอะไรละ ?

ถ้าอดีตนายคนนั้น ได้อ่านเรื่องของน้องนกน้อยเรื่องนี้ก็คงจะดี

.

ย้อนไปประมาณ เมื่อ10 ปีเช่นเดียวกัน

คราวนี้น้องนกน้อยได้เดินทางไกลเพื่อไปประลองยุทธในสถานมณฑลกวางตุ้ง  เดินทางข้ามภูเขามากมายหลายร้อยลี้ ผ่านโรงเตี้ยมไปก็หลายแห่ง จนอาจารย์อาต้องเอ่ยปากถาม

อาจารย์อา : ไม่หิวบ้างหรือ เราจะได้แวะโรงเตี้ยมกัน

น้องนกน้อย : "ไม่หิว แต่อย่าพูด"

อาจารย์อา : ................... !!!! 

.

.

เคยสงสัยไหมว่าทำไมเวลาเด็กทำผิด กลับดูน่ารักแทนที่จะโกรธหรือกลายเป็นความผิดร้ายแรง ทั้งๆที่เป็นการกระทำหรือคำพูดคำเดียวกัน แค่ต่างเวลา ต่างวาระ ต่างวัยเท่านั้นเอง  เราแทบจะไม่มีโอกาสได้ยินคำพูดที่ตรงและจริงใจนั้นจากผู้ใหญ่บางคนเลย ซึ่งคำพูดนั้นบางคำถึงกับทำให้เราสะอึก!! 

คลื่นเสียงลักษณะเดียวกัน แรงกระทำที่คล้ายๆกัน ผู้พูดก็ได้ยินคลื่นเสียงนั้นด้วย น่าแปลกใจไหมที่คลื่นเสียงนั้นไม่สะเทือนถึงจิตใจเขาด้วยแต่กลับกระทบกับใจเราอย่างแรง

• เป็นไปได้ไหมที่สิ่งอื่นใดภายนอกเป็นเพียงเงื่อนไข ที่ทำให้ระฆังเกิดเสียงก้องกังวาล แต่สาเหตุที่แท้จริงของการเกิดเสียง เกิดจากการ resonance ภายในต่างหาก
• ตกลงเรากำลังเป็นเด็กหรือเป็นผู้ใหญ่ที่ไร้เดียงสากันแน่  - -" อย่างคำท่านพุทธทาสที่ว่า "ยิ่งเรียนยิ่งโง่ ยิ่งโตยิ่งบ้า" เรามาย้อนกลับไปเป็นเด็กกันดีไหม เนื้อระฆังของเราจะได้ตอบสนองความถี่และให้กำเนิดเสียงที่ไพเราะ