วันนี้เป็นวันที่ตนเองคิดว่า จะให้รางวัลชีวิตแก่ตน "ไม่เร่งรัด หากแต่ปล่อยตนตามสบายสักวัน" จริงแล้ววันนี้มีนัดกับเพื่อนเก่า เพื่อเดินทางไปเที่ยว ย้อนรอยตามเส้นทางที่เคยไปเมื่อหลายปีที่ผ่านมา เส้นทางหนึ่งที่เราเลือกก็คือ การไปตระเวณจิบกาแฟ ตามเส้นทางเพชรบูรณ์-หล่มสัก เรื่อยไปจนถึงพิษณุโลก เรากะว่าจะออกเดินทางสายๆ หน่อยไม่เร่งตนเองมากนัก สองข้างทางจำได้ว่าจะมีไร่กาแฟ และร้านกาแฟในแบบสบายๆ ตามธรรมชาติให้นักเดินทางได้แวะเวียน

       ตามแผนที่เราคุยกัน ... อยากลองปลดปล่อยความเร่งรัดและบีบคั้นตัวเองสักวัน และปล่อยตนไปตามธรรมชาติ เป็นการให้รางวัลหลังจากที่ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเหมือนเราวิ่งตามหาฝัน..แต่พอฝันนั้นเป็นจริง ความสุขที่ว่าเราจะได้จากฝัน กลับไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการ เราจึงอยากที่จะทบทวนตนเองดูว่า เรานั้นต้องการอะไร... ในส่วนตัวดิฉันก็คิดว่าน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่เราลองปลดปล่อยตัวตนแห่งกรอบสังคมออกสักวัน และทำตามใจที่อยากจะทำ ทำโดยไม่ต้องคาดหวัง หรือมีเงื่อนไขใดใดแก่ชีวิตมากนัก...

       เป็นที่น่าแปลกใจว่า ทำไมคนเราต้องมีกฏเกณฑ์มากมายแก่ชีวิต ว่าต้องทำอย่างนั้นต้องทำอย่างนี้... ทำไมไม่พยายามปล่อยทุกอย่างดำเนินและเป็นไปอย่างธรรมชาติ ไม่ต้องบีบรัดตนเองด้วยกฏเกณฑ์ของสังคม... ในส่วนตน ดิฉันมองว่าไม่เคยได้คาดหวังอะไรกับตนเอง ไม่เคยได้คิดมาก่อนว่าจะต้องเรียนอะไร จบอะไร และต้องทำอย่างไร หากแต่ปล่อยไปตามช่วงจังหวะและโอกาสแห่งชีวิต และเมื่อมองดูที่ผ่านมาก็มักเป็นโอกาสที่ตนรีบคว้าไว้เพื่อเข้าไปเรียนรู้... เมื่อได้ทำจึงจะบอกตัวเองว่าเราต้องทำได้ และทำให้ดีที่สุดเท่าที่เราทำได้ แต่หากพอทำไปแล้ว...ทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะอย่างน้อยเราก็ได้ทำไปแล้ว...

       ระหว่างที่นั่งเขียนบันทึกอยู่...ลมเย็นๆ พัดโชยกระทบโมบายที่ระเบียงหลังห้อง เมื่อหันไปมองเห็นต้นไม้เขียวยอดกิ่งก้านกระทบลม โยกย้ายส่ายไปมาตามแรงลมพริ้วเบา... แสงแดดอ่อน..ในยามรุ่งอรุณ ทำให้จิตใจที่เรารู้สึกว่าเหมือนจะเหนื่อยล้ามาตลอดทั้งสัปดาห์... พลันกลับสู่ความสงบนิ่งอีกครั้ง และน่าจะมีพลังพร้อมเตรียมรับการออกเดินทาง..เพื่อให้รางวัลชีวิตแก่ตนอีกครั้ง...