บันทึกนี้คงเป็นบันทึกสุดท้ายของคือความรัก...คือความผูกพัน หลังจากที่ได้นำเสนอผ่านไปแล้ว 2 บันทึก คือ คือความรัก...คือความผูกพัน และ คือความรัก...คือความผูกพัน(2) เพราะคนเดินเรื่องของบันทึกนี้ได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ...

กริ๊ง...กริ๊ง!!!!

"พี่ครับ...ผมเกรียงนะครับ ไม่ทราบว่าตอนนี้หมวยอยู่ที่ไหนครับ เมื่อวันศุกร์น้ำท่วมบ้าน ผมต้องกลับไปดูแม่แล้วก็นำลูกไปฝากกับป้า กว่าจะเสร็จธุระก็ค่ำแล้ว"

"อ้าว! เกรียงเหรอ ตอนนี้หมวยอยู่ที่บ้านแบ่งบุญ วันนั้นติดต่อเกรียงไม่ได้เลยต้องนำส่งก่อน แต่เกรียงไปเยี่ยมหมวยได้นะ บ้านแบ่งบุญอยู่........จดหมายเลขติดต่อด้วยแล้วกันเผื่อหาไม่เจอ นี่เบอร์บ้านแบ่งบุญนะ 02-xxxxxxx"

"ขอบคุณมากครับพี่"

         นี่เป็นบทสนทนาครั้งสุดท้ายระหว่างเรากับเกรียงหลังจากนำส่งหมวยเข้าอยู่ในความดูแลของบ้านแบ่งบุญ จนเมื่อวาน(5ต.ค.49)ตอนสายๆ เราก็ได้รับข่าวร้ายจากพี่ขวัญว่า "หมวยจากเราไปแล้ว...จากไปอย่างสงบ"

คำถามที่เกิดขึ้นในใจคือ แล้วเกรียงล่ะจะทำอย่างไร?

         พอช่วงบ่ายๆก็ได้รับ consult จากตึกให้ตามญาติเพื่อดำเนินการเรื่องศพ หนูรัตน์จึงโทรหาญาติของเกรียงเพื่อแจ้งข่าว ประมาณ16.15 น. เกรียง ลูกสาว และญาติอีก 2 คนก็มาถึงสถาบันฯด้วยแววตาที่บอบช้ำ เหม่อลอย แต่ยังมีสติพอที่จะให้ญาติติดต่อกับพี่ที่โบสถ์(เพราะหมวยเป็นคริสต์) แต่เนื่องจากเย็นมากแล้ว สิ่งที่พอจะทำได้คือ ให้พี่น้อยพาเกรียง ลูกสาวและญาติไปดูหมวยเป็นครั้งสุดท้าย แล้วค่อยมาดำเนินการเรื่องศพในเช้าวันรุ่งขึ้น

         พอรุ่งเช้า เกรียงและญาติกลับมาติดต่ออีกครั้ง สิ่งที่เราพอช่วยเหลือได้คือ จัดหาถุงใส่ศพ(ซึ่งได้มาจากเงินบริจาค) และจัดหาหีบศพ(นี่ก็มีผู้ใจบุญบริจาคให้เช่นกัน) นอกจากนี้ยังได้รับความเอื้อเฟื้อจากบ้านแบ่งบุญที่ช่วยเป็นธุระเรื่องรถนำส่งศพให้ (ขอขอบคุณอีกครั้ง)

         แม้บทชีวิตของหมวยจะถึงตอนอวสานแล้ว แต่บทชีวิตของเกรียงและลูกยังคงต้องดำเนินต่อไป...

กิ่งไผ่ไหวเอน พัดไปตามกระแสลม
ในราตรีที่ขื่นขม โต้สายลมเพียงลำพัง
น้ำค้างพร่างพรู คล้ายหยั่งรู้ความอ้างว้าง
ของราตรีที่เปราะบาง หยาดน้ำค้างต่างน้ำตา