เหลียวมองดูนาฬิกาเจ็ดโมงครึ่ง...

นั่งคำนึงศึกษากรรมตามสนอง...

ใบไม้ปลิวขึ้นเขาเฝ้าแลมอง...

ทำไมต้องปลิวไปไกลไร้เงา...

เห็นนกน้อยคลอเคลียเหม่อมองเมียง...

มุมระเบียงเฉียงใต้ในยามเช้า...

ลมผัดฉิวผิวกายสบายเรา...

อยู่ยอดเขาเฝ้าฝันกลกาลกลอน...

นกเขากรูกู่ก้องดังวังเวงแว่ว...

ขันเจื้อยแจ้วไก่กาหมาเห่าหอน...

หอมดอกไม้ทั่วถิ่นดินดงดอน...

จากสิงขรเขาเขินเนินพนา...

เห็นเรือน้อยคอยปลามาริมท่า...

คนหาปลามากมายเป็นหนักหนา...

ท้องทะเลแลไปไกลลับตา...

สุดขอบฟ้าเขากั้นนั้นหมอกลง...

ห่มเมฆหมอกมองเห็นเป็นขาวเทา...

ลับเหลี่ยมเขาทิวไม้ให้ไหลหลง...

สุดสายตาฟ้าขาวยาวยืนยง...

ดำรงคงฟ้าดินถิ่นโลกา...

ลมลำเพยพัดผ่านหอบเอากลิ่น...

ดอกกระถินถิ่นดงพงพฤกษา...

แย้มยิ้มยวนกวนใจในพนา...

สวยงามตาพาเพลินเจริญใจ...

สองทะเลฝั่งฟากหากคิดดู...

ไม่เหมือนคู่คนรักกันเป็นไฉน...

เรารักกันมั่นเกลียวเกี่ยวก้อยไป...

แสนสุขใจในรักปักอุรา...

ทะเลเขาขวางกั้นอันดามัน...

แต่เธอฉันไร้เขตขวางกั้นหนา...

รักของเราคงอยู่คู่โลกา...

เสริมคุณค่า...รักมั่น...นิรันดร์...เอย.