ในชีวิตของเรา เราต้องผ่านเรื่องราวมากมาย
อาจจะเป็นทั้งดีและไม่ดี...เบา หรือหนัก
แต่เราก็ต้องดำเนินชีวิตต่อไปด้วยความรัก ความเข้าใจ
เข้าใจในสิ่งต่างๆ ตามเหตุปัจจัยให้มากที่สุด เพื่อจะได้ดำเนินวิถี..
ให้สอดคล้องกับจังหวะชีวิตในช่วงนั้นๆ
เมื่อเราสัมผัสกับเรื่องราวใดๆ ความรอบคอบ และความเข้าใจอย่างลึกซึ้งต่อภาพ และปัจจัยทั้งหมด จะสามารถทำให้เราปฏิบัติได้อย่างไกล้เคียงกับสิ่งที่ควรจะเป็นมากที่สุด
บางครั้งก็อยากที่จะหลีกหนี หรือเลี่ยงออกไป ไม่ต้องผ่านเข้าไปในประสบการณ์นั้นๆ เหมือนที่เราทำ เหมือนที่คนข้างๆสนับสนุนและแนะนำ..
.พ่ออยู่สงบๆ..จะได้หรือเปล่า...ประสบการณ์ที่ผ่านมา..ได้อะไรที่ดีๆตอบแทนบ้าง...ไม่เห็นได้โล่..มีแต่ความไม่ราบรื่นมาสู่ชีวิต...
แต่ก็ดื้อ..อยากทำอยากเรียนรู้..เส้นทางที่เราปรารถนาในความดี ความจริง ความงาม...และความสุขสมบูรณ์ของทุกคน ที่เราสัมผัส..
บางครั้งก็อยากตอบตนเองเหมือนกันว่า..เราทำแล้วได้อะไร...
แต่ก็ไม่อยากตอบ เพราะว่าเจ้าความคิด Negative..มันแย่งเข้ามาตอบก่อนหมด จนกลัว...การตอบในตอนนี้
รู้แต่ว่าถ้าเราไม่ตอบ ความฝันอันดีงามต่อจุดหมายที่สูงสุด ต่อกลุ่มความคิดที่คอยหนุนให้เราเดินในวิถีนี้ต่อไป....
วิถีของการเรียนรู้ วิถีที่จะทำให้เราเข้าใจชีวิตมากขึ้น ตามอายุที่เปลี่ยนไป พร้อมทั้งไถ่ถอนความมีตัวตน ความยึดมั่นถือมั่น ภายในจิตใจของเรา ที่ตอนนี้ดูเหมือนจะถูกกระเทาะให้เบาบางลงไป ด้วยอัตราที่สูงขึ้นมาก เมื่อเทียบกับระยะเวลา ของการมีชีวิตทีผ่านมา....
สุดท้ายเมื่อมองย้อนกลับไป....
ต้องขอขอบพระคุณ พระคุณของคุณครูบาอาจารย์ เพื่อนพี่น้องและรวมถึงญาติธรรม และเพื่อนสิ่งมีชีวิตทั้งมวลที่ได้มีส่วนในการเรียนรู้และผ่านประสบการณ์ต่างๆ มาได้ อาจจะยังไม่ดีมากอะไรนักบางครั้ง..
รู้สึกเข้าใจถึงคุณประโยชน์ของ...
ความสงบ...ที่ได้เรียนรู้และฝึกฝน..สะสมเอาไว้..เป็นเสบียง..
ความสว่าง..ที่ได้พยามสร้างสั่งสมปฏิบัติมา...เป็นเสบียง..
สุดท้ายก็ได้ความเข้าใจ...
โดยเฉพาะความเข้าใจต่อภายในจิตใจของเรา ที่ต้องเรียนรู้และปฏิบัติเพิ่มเติมอีกมากมาย
วันนี้กับความคิดที่พยามตรึกตรอง ใคร่ครวญกับเรื่องราวต่างๆ
เรื่องราวมากมาย ที่ช่างหนักอึ้ง... จนบางครั้งก็ไม่อยากที่จะแบกไว้..
แต่ก็ได้กำลังใจจากเจ้า มรรค ข้อหนึ่ง...คือความเห็นที่ถูกต้อง
กำลังใจจากความฝัน.....ความฝันที่อันดีงาม...
ความฝันที่แม้ว่าจะยังอยู่อีกยาวไกล...
และก็ไม่รู้จะไปถึงหรือเปล่านะ...
Kmsabai...
...17 sep 2007 ..วันที่สาหัส..และ จิตที่อ่อนล้า-อ่อนกำลัง..
ไม่มีอะไรนะครับ...ยังคงต้องเดินต่อไปเพื่อ...หลายชีวิต หลายสิ่ง
สวัสดีครับพี่
ขอบคุณมากๆครับ
จะพยามเข้าใจกับเรื่องราว เข้าใจกับผู้คนครับ
และที่สำคัญที่สุดเข้าใจกับอัตตาภายในตัวเราเองครับ ที่พร้อมจะบั่นทอน และรบกวนการเดินทางของเรา
คิดถึงพี่นะครับ คิดถึงจริงๆ อยากคุยด้วย..
มื่อนี่...ลางเทื่อกะอยากหัว ลางเทื่อกะอยากไฮ่คับ...
สวัสดีครับท่าน
มาขออนุญาตินำข้อความดีๆบางตอนไปรวมในรวมตะกอนครับ
วันไหนที่มันแย่มากนัก
ก็ อยู่กับใจ อยู่กับตัวของตัวเองนาน ๆ นะ หมอ ...ปล่อยวางและออกห่าง จากปัญหาซักแป๊บ ..เราไม่ได้ถอยหนีมันหรอก ..แค่วางไว้ ..มีแรง มีกำลังกาย กำลังใจ..ค่อยมาเปิดสมรภูมิใหม่ (หรือจะปิดตายก็ได้)..
cheer up นะ
สวัสดีครับ...น้องหมอสุพัฒน์
มองตามที่เห็น และที่เป็นอยู่ ให้เข้าใจ
โชคดีที่เราได้เรียนรู้...และเติบโตทางจิตวิญญาณ
ผมมองว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเป็นบทเรียนที่ยากอีกบทหนึ่ง และก็ผ่านมาได้ ลองมองย้อนกลับไปหากเรามีทางเลือกสองทาง ทางที่หนึ่งคือ ปล่อยไป กับ ทางที่สอง คือ สู้ต่อ ...จะเลือกเส้นทางไหน...???
หากการสู้ต่อนั้นได้ทำเพื่อสังคม เพื่อคนอื่นๆ ช่วยเหลือพวกเขา
ช่วยคนให้หลุดพ้นจากอวิชชาเป็นมหากุศลยิ่งครับ
"คนเราเมื่อเกิดมาแล้วมีหน้าที่ที่จะต้องต่อสู้ฝ่าฟันอุปสรรค
แม้นว่าเราจะล่วงจากภพนี้ไปแล้ว ก็ใช่ว่าจะหมายถึงการจบสิ้น
หากแต่เป็นการเริ่มต้นวาระแห่งทุกข์ครั้งใหม่ต่างหาก
หากปัจจุบันขณะเรายังมีพลังชีวิต
เราควรต้องใช้สรรพกำลังทั้งหมดเพื่อต่อสู้ปัญหาใหญ่น้อย
ค่อยๆแก้ไขทีละเรื่องทีละเปราะ .........นี่ต่างหากคือชีวิต
ไม่ว่าภพนี้หรือภพไหนก็ย่อมต้องมีทุกข์ ควรแล้วหรือที่เราจะซ้ำเติมตัวเองด้วยการทำร้ายตัวเอง
มิสู้เรามองไปยังภพปัจจุบันเบื้องหน้าอย่างกล้าหาญ แล้วเผชิญกับความทุกข์ทั้งปวงด้วยสติ ย่อมเป็นที่สรรเสริญของผู้คนทั้งปวง
"สัตว์ทั้งหลายเป็นทายาทแห่งกรรม ผู้ใดทำกรรมไว้ย่อมต้องได้รับผลแห่งกรรมนั้น"
ขอร่วมเป็นกำลังใจให้กับผู้ที่กำลังท้อแท้ต่ออุปสรรคทั้งหลาย
ให้ต่อสู้ฝ่าฟันปัญหาให้ผ่านพ้นไปได้ด้วยสติ
(หยิบมาความเห็นหนึ่งของคุณปลายตะวัน)
สวัสดีครับพี่หมอ ดีใจมากๆที่ได้เจอตัวจริง รวมพลบล็อกเกอร์คนเมืองปายจริงๆเลย