KM 2.ปรากฏการณ์พิศวง เมื่อเรียนรู้การบ่มเพาะความรักและเมตตา จากการให้ชีวิตสัตว์


เราเป็นส่วนหนึ่งของสรรพสิ่ง สรรพสิ่งเป็นส่วนหนึ่งของเรา เราทั้งหลายล้วนเป็นหนึ่งเดียวกัน

        ปกติของชีวิตใน  1 ปี ที่ผ่านมาจะปล่อยปลาเกือบทุกเดือน ถ้าเดือนไหน ไม่ได้ปล่อยก็จะรู้สึกติดค้างอย่างไรพิกล สืบเนื่องจาก มีคนบอกว่าควรทำ และมีร้านรับส่งปลาที่ ตำบลใกล้เคียง (ไม่เกิน 10 ก.ม.) ซึ่งจะเป็นร้านที่จะมีคนหาปลานำปลามาส่งมาก เขาทำปลาขายด้วยพร้อมกับขายส่งกับร้านค้าต่างๆ  ในแต่ละวันจะมีปลา หลายชนิด และกบ ถูกนำส่งเข้ามาเป็นจำนวนมาก เราไปที่นี่แล้วมีอะไรให้ซื้อมาปล่อยได้ก็จะซื้อมา เช่น ปลาช่อน ปลาไหล ปลาบู่  ปลาหมอ ครั้งละประมาณ 15 ตัว ซึ่งมี 2 ครั้งแล้วที่ปล่อยกบ เพราะปลาไม่มีแล้ว

        เวลาปล่อยปลาแล้วจะรู้สึกเป็นสุข สบายใจ โดยเวลาจะทำก็จะเลือกเวลาที่ว่างๆ อยากทำ สบายๆ  ซึ่งที่ผ่านๆมาก็ไม่มีอะไรมาก ซึ้อปลาจากร้าน ผ่านวัดที่ติดแม่น้ำ(ลพบุรี) ก็เดินลงไปปล่อย สมัยก่อนจะคิดในใจให้พวกเขาได้พบกับอิสระ ไม่ต้องตกเป็นเหยื่อของใคร ให้ชีวิตร่มเย็นเป็นสุข ก็แค่นั้น พวกเขาก็แหวกว่ายจากไป  แต่ 3 ครั้งหลังนี้พึ่งสังเกตอะไรบางอย่างที่ชัดเจน จากสิ่งที่เราทำที่ไม่เหมือนเดิม 

img57/156/47494686mb8.jpg

         ครั้งที่ 1 ใน 3 ครั้งหลังนี้ ได้ปลาช่อนขนาดวัยรุ่น (เลือกเพราะใจยังอยากให้เขาได้ดูโลกไปนานๆ) มา 15 ตัวเช่นเดิม แต่คราวนี้ไม่ได้ปล่อยที่วัดเนื่องจากว่า ปัจจุบัน คุณพ่อได้ซ่อมทางบันไดลงท่าน้ำที่หน้าบ้านซึ่งติดกับแม่น้ำลพบุรีเหมือนกัน (แต่ว่ามิได้ใช้มานานเป็น 20 กว่าปีแล้วเนื่องจากบันไดชำรุดถูกน้ำกัดเซาะ) ครั้งนี้น้ำลดคุณพ่อค่อยๆ ซ่อมตามน้ำลงไปเรื่อยๆ เราเลยได้ผลประโยชน์ ในการปล่อยสัตว์ดังกล่าว แถมมีต้นไม้ พงหญ้าริมน้ำร่มรื่น เหมาะแก่การปล่อยปลาอย่างสบายใจ และคราวนี้ก็ได้เริ่มพูดคุยกับปลาช่อนตั้งแต่เริ่มเปิดปากถุง พรรณาให้เขามีความสุข ต่างๆนาๆ(จากใจที่ปรารถนา) ปรากฏว่าคราวนี้ปลาช่อนทั้งหลายไม่ยอมไป แถมมองดูเรา บางตัวดำน้ำลงไปแล้วก็ลอยขึ้นมามองเรา เราคุยไป วักน้ำเล่นไป รู้สึกมีความสุขเหมือนสื่อภาษากันได้ ซึ่งต่างจากทุกครั้งที่ปล่อยแล้ว เขาก็ดำน้ำว่ายหายไปหมด นำมาเล่าให้คนอื่นๆฟัง เขาก็ว่า ดีนะ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะมิได้เห็นภาพ

        ครั้งที่ 2 ใน 3 ครั้งหลังสุด มีเหตุให้ต้องไปปล่อยหน้าบ้านน้า ซึ่งแดดร้อน การลงไปปล่อยก็ลำบาก ทำให้เราคุยกับปลาช่อนไม่ได้ พอเปิดถุง เขาก็พรึบเดียวว่ายไปกันหมดเหมือนเคย

         ครั้งสุดท้ายนี้ ได้กบมา 15 ตัว (เคยปล่อยหน้าวัดมาครั้งหนึ่งแล้ว) ก็นำมาปล่อยหน้าบ้านและพูดคุยเหมือนกับปลา ด้วยใจที่เราตั้งใจปล่อยพวกเขา อยากให้เขามีความสุข บางตัวถูกเบ็ดเกี่ยวมา ปากเป็นแผลก็อวยพรให้เขาหายไวๆ แถมถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้เขาเกิดเป็นคน มีโอกาสได้ทำบุญ,ทาน,ศีล มีสติ สมาธิ ปัญญาฯลฯ จะได้ไม่ต้องทุกข์ทรมาน โดยครั้งนี้มีน้องพยาบาลอยู่ด้วยคนหนึ่ง เธอพิศวงมากว่า คราวนี้กบยังไม่ยอมไป และยังคงฟังเราพูด แถมให้ลูบหลังกันอย่างสบายใจ ซึ่งการปล่อยครั้งก่อนโน้น (เธออยู่ด้วย) ไม่มีภาพแบบนี้ เพราะพวกเขาจะโดดหนีกันไปอย่างรวดเร็ว            

         การปล่อยสัตว์ครั้งสุดท้ายนี้ ที่เราคุยกับพวกเขา จนถึงเหตุการณ์ผ่านไปเรารู้สึกมีความสุข ปิติ อย่างมาก รับรู้ถึงสิ่งที่เปลี่ยนแปลงในตัวเรา และมีผลกับสรรพสิ่ง ไม่ว่าพืชหรือสัตว์ หรือบุคคลรอบข้าง ที่แน่ๆ เรารู้ว่ากระแสความรักและเมตตาของเราต่อสรรพสิ่งบนโลกใบนี้มันมีสูงขึ้นเรื่อยๆ เราเห็น หรืออยู่ร่วมกับสัตว์ที่เราเคยไม่ชอบได้มากขึ้น อาจเป็นเพราะเรารับรู้ว่า เราเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาหรือสรรพสิ่ง และพวกเขาหรือสรรพสิ่งก็เป็นส่วนหนึ่งของเรา  ....เรา...ทั้งหลายเป็นหนึ่งเดียวกัน  

 

หมายเลขบันทึก: 97394เขียนเมื่อ 20 พฤษภาคม 2007 17:02 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 18:40 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (2)

ยังไม่มีโอกาสได้ไปปล่อยสัตว์ด้วยกันที่หน้าบ้านเลย อ่านที่เขียนแล้วรู้สึกดีมากๆ ครั้งหน้าไปปล่อยด้วยนะคะ

อ้อยเองค่ะ

 

  

สวัสดีครับผมได้ตัดตอนข้อความบางตอนไปนะครับ ขออนุญาติครับ

http://gotoknow.org/blog/mrschuai/98057

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท