เมื่อปีก่อนมีงบประมาณ เพื่อช่วยเหลือผู้พิการ ในอำเภอ จำนวนมากพอดู แต่ยังคิดไม่ค่อยออกเลยครับว่าจะใช้เงินทำอะไรดี เพื่อพัฒนาระบบบริการในด้านคนพิการ เรามีรายชื่อผู้พิการในมือที่ขึ้นทะเบียนและมีบัตรผู้พิการ แล้ว คงไม่น่าที่จะใช้เงินเพื่อเป็นการบริจาค แต่ใช้ในการ จัดระบบบริการที่ต่อเนื่อง และยั่งยืน
ผมลองเอาข้อมูลในเขตตำบล ห้วยขะยุง มาดู มีทั้งหมด 50 รายชื่อ เรียงตามหมู่บ้าน และมีระบุความพิการ ได้มากจาก สำนักงานที่จดทะเบียนผู้พิการ เลยจัดเวลา เยี่ยมบ้าน ทุกคนเพื่อทำความรู้จัก สิ่งที่พบคือ พิการเหมือนกัน ในตัวหนังสือทะเบียน แต่ คุณภาพชีวิตไม่เหมือนกันเลย สักคน เป็น profile ที่หลากหลายมาก คนพิการบางคนไม่ต้องช่วยเหลืออะไรมากเลย ขณะที่ บางคนถูกระบุความพิการที่น้อยกว่า แต่ มีความลำบากกว่ามาก มีภาวะที่ต้องพึ่งพาสูง คนที่ถูกระบุว่าเป็น cva ซีกซ้ายเหมือนกัน คนหนึ่งถ้าทิ้งเอาไว้คนเดียว สามารถหากินเองได้ ไถนาได้ เพราะเป็นมา 10 ปี แล้ว ขณะที่อีกคน แม้แต่จะแกะถุงกับข้าวก็ยังทำไม่ได้ อยู่คนเดียวก็อดตาย แต่ในกระดาษ 2 คนนี้คือคนพิการเหมือนกัน
เมื่อปีก่อนผม กับทีมงาน ลองวางแผน ว่ามีผู้พิการทางกายกี่ราย ควรจะได้รับการฟื้นฟูอะไรบ้างในกลุ่มนี้ หรือพิการทางหูกี่ราย แต่ไม่ได้มีโอกาสเยี่ยมบ้านทำความรู้จักเลย รู้จักแต่ใน exel sheet ผลก็คือยังไม่ไปถึงไหน สิ่งที่เราพบก็คือ คงต้องลงมือทำ ประเมิน ดูตามความจริง ของแต่ละคน เอาเข้าจริง ๆ แล้ว มีผู้พิการที่ต้องพึ่งพา มีเพียงประมาณ 30 % ของผู้พิการทั้งหมด ที่เหลือ สามาถพึ่งพาตนเองได้ดี พอสมควร มี อบต เทศบาล คอยให้เงินเดือนอีก เดือนละ 500 บาท ( ผมว่าคงมีเกือบทุกแห่ง ) เราก็คงไม่อยากช่วยเพียงให้เงินใช้เท่านั้น
ทำให้ผมนึกถึง คุณแม่ภรรยาผม เป็น cva มาหลายปีแล้ว ยังเดินได้ไม่ปรกติ แต่ช่วยเหลือตัวเองได้ทุกอย่าง มี care giver ที่ดี และหลายคนด้วย ไม่ลำบากในการทำมาหากิน ไม่ต้องทุกข์อะไรมาก มีเงินใช้พอสมควรทีเดียว ดูแล้วคุณภาพชีวิตดีกว่าคนปรกติบางคนเสียอีก แต่ก็คงถูกขึ้นทะเบียน เป็น ผู้ป่วย cva เหมือนกันกับคนอื่น ๆ และคงถูกเหมารวมว่าน่าจะลำบาก เจ็บป่วย หรือทุกข์ยาก จนกว่าจะได้มาเจอจริง ๆ
." พิการเหมือนกัน แต่ไม่เหมือนกัน "
ตอนนี้ อยากขอคำแนะนำดี ๆ เกี่ยวกับงาน ผู้พิการในชุมชน ครับเพราะผมไม่ค่อยมีประสพการณ์ เรื่องนี้เลย ยังต้องเรียนรู้อีกมาก คงมีหลายที่ทำได้ดี ช่วยแนะนำด้วยนะครับ ว่า เราจะดำเนินการกับ ผู้พิการแต่ละคนซึ่งมี บริบทที่ต่างกันมาก ได้อย่างไรบ้าง ครับ
ที่แน่ ๆ ตอนนี้ผมสนุกกับการเยี่ยมบ้าน จริง ๆ เพราะเราได้คำตอบมากกว่าการประชุมที่ห้องประชุม เป็นไหน ๆ