Blog Tag: ความลับของสิงห์คุณซ้าย

Tag

อนุสนธิจากอาจารย์ นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี ในกรณี Blog Tag: ความลับของสิงห์อีซ้าย ก็ต้องว่าไปตามธรรมเนียม...

อายุเลยหลักสี่มาแล้ว ความลับส่วนตัวมีมากมาย แต่ความลับที่คิดว่าเปิดเผยเพื่อระลึกความจำเก่าๆ ๕ อย่าง ดังต่อไปนี้

๑. ตอนอยู่ ป. ๖ โรงเรียนเทศบาล ๓ (วัดศาลาหัวยาง) เคยเถียงกับครูฝึกสอนในเรื่องการวัดเวอเนียร์ คาลิเปอร์...โดยผู้เขียนบอกว่า ครูสอนผิด แต่ครูว่า ถูก บอกครูก็ไม่ค่อยถูกต้องว่าผิดอย่างไร เพื่อนในห้องก็ค่อยๆ โห่...ผู้เขียนก็เลยร้องไห้ เพื่อนก็โห่อีก นักเรียนห้องข้างๆ ก็เริ่มมามุงดู..(จำได้เป็นวิชาตอนบ่ายหลังพักเที่ยงไม่นาน และเป็นวันศุกร์)

ด้วยความเจ็บใจจึงเก็บหนังสือในกระเป๋าเดินกลับบ้าน อาคารเรียนอยู่ชั้นสอง มีราว ๔ ห้อง เพื่อนออกมาดูทั้งอาคารเลย พอข้ามถนนไป ฝนก็ตก ผู้เขียนก็เดินฝ่าสายไฟไป เปียกทั้งตัว พอใกล้ถึงบ้านฝนก็แล้ง

ถึงบ้านบังเอิญเจอโยมแม่ ถามว่า ทำไมไม่เรียนหนังสือ ก็บอกว่าเถียงกับครู ครูสอนผิด จะไม่เรียนหนังสือแล้ว ...สรุปว่า โยมแม่ก็เฆี่ยน โดนไปหลายที...

วันจันทร์ไปโรงเรียนอีก ครูฝึกสอนคนเดิมเข้า บอกว่า ผู้เขียนเข้าใจถูก ท่านสอนผิดจริงๆ...นี้เป็นความลับประการแรก

๒. เคยหนีออกจากบ้าน อย่างเป็นทางการ ๒ ครั้ง (ไม่เป็นทางการ ไม่คิด) ครั้งแรกตอนอยู่ ป. ๗ ทะเลาะกับโยมแม่จึงหนีมาอยู่วัด ..ครั้งที่ ๒ ตอนอยู่ ม.ศ. ๒ ถูกน้าชายจับได้ว่าหนีโรงเรียน จึงหนีไปทำงานอยู่ร้านอาหารที่นคร...

ใครเคยได้ยินประกาศเด็กหายออกจากบ้าน นั่นแหละ ครั้งหนึ่งเป็นชื่อของผู้เขียน ..นี้เป็นความลับประการที่สอง

๓. เคยออกเรือตังเก... ตอนเรียนเทคนิคปี ๒.(อายุ ๑๘-๑๙ ปี) ก็บอกทางบ้านว่าขี้เกียจเรียนแล้ว จึงออกมาเที่ยวบ้างทำงานบ้าง ครั้งหนึ่งคนข้างๆ บ้านมาหาคนงานออกเรืออวนลอยฉุกเฉินเพราะคนเก่าถูกไล่ออกไป เมื่อผู้เขียนตกลงไปด้วย ตอนเย็นเค้าก็เอาเงินมาให้ก่อน ๓๐๐ บาท เรียกว่าเบี้ยวิก เพื่อซื้อของส่วนตัวก่อนออกเรือ และอีก ๒ วันก็ได้ลงเรือชื่อ ลาภสมบูรณ์

ล่องลอยอยู่ในทะเล ๑๓/๑๔ วัน ก็กลับมา ได้ปลาน้อย เนื่องจากเนื้ออวนน้อย (เพิ่งรู้ว่าเถ้าแก่กับไต่ก๋งมีปัญหาเรื่องนี้หลังจากลงเรือ) หักค่าใช้จ่ายแล้วก็คุ้มทุนพอดี ผู้เขียนจึงไม่ได้ส่วนแบ่งอะไร ได้เพียง ๓๐๐ ก่อนออกเรือ และปลา ๑ เข่งหลังจากขึ้นเรือแล้วมาฝากที่บ้าน...เฮียๆ บอกว่าจะมาตามไปลงอีกเมื่อพร้อม ...แต่ผู้เขียนคอยไม่ได้ก็ไปเที่ยวที่อื่นเสียก่อน นี้เป็นความลับช่วงสั้นๆ ของชีวิตที่เคยเป็นชาวตังเก

๔. ผู้เขียนเรียน ๒ สถานศึกษาเสมอกว่าจะจบแต่ละระดับ เริ่มเรียนประถมโรงเรียนวัดคูขุด แต่มาจบป.๗ ที่โรงเรียนเทศบาล๓...เข้า ม.ศ.๑ ที่มหาวชิราวุธ แต่ไปจบม.ศ.๓ ที่สทิงพระวิทยา...เริ่มเรียนเทคนิคระดับปวช. แต่ไปจบสอบเทียบม.๖ ของกศน.. เรียนป.ตรีที่ มจร.นครฯ..แต่มาจบที่มจร.กรุงเทพฯ...เรียนป.โทที่ ม.มหิดล...แต่ไปจบ ม.เชียงใหม่

ใจหนึ่งก็อยากจะเรียนต่อ ป.เอก แต่ไม่ค่อยมั่นใจ เกรงว่าจะเรียน ๒ แห่งอีกจึงหยุดพักเพียงแค่นี้...นี้เป็นความลับประการที่ ๔

๕. ผู้เขียนเคยแบกกรดเดินตามยาวถนนรูปเดียวในภาคเหนือและภาคอิสาน ประมาณวันละ ๒๐-๓๐ กิโล.เมื่อประมาณ ๒๐ ปีก่อน... ในภาคเหนือก็เช่น เคยเดินจากเชียงใหม่ ผ่าน แม่ริม แม่แตง ถึงสามแยกแม่มาลัยก็เลี้ยวเข้าอำเภอปาย แม่ฮ่องสอน....เดินจากเชียงใหม่ผ่านลำพูน ถึง ลำปาง...(ใกล้ค่ำก็ขอปักกรดภายในวัด หรือบางครั้ง เค้าก็จัดกุฏิให้จำวัด)

ที่อิสานก็เคยเดินหลายจังหวัด เช่น เคยเดินจากสกลนครไปบ้านเชียง อุดรธานี..เดินจากสกลนครไปยัง ป่าปาก นครพนม...เดินจาก ธาตุพนมไปยังศรีสะเกษ...เป็นต้น นี้เป็นความลับประการสุดท้าย...

จบแล้ว ๕ ประการ จะ Tag ไปยังคนอื่นๆ ก็ไม่ค่อยคุ้นเคยกับใครมากนัก ก็ขออนุญาต Tag ต่อไปยังผู้ที่พอคุ้นเคยบ้างดังนี้ คือ

อันที่จริงคิดถึงอีกหลายๆ ท่านที่พอคุ้นเคยอยู่บ้าง แต่ท่านเหล่านั้น เป็นผู้กว้างขวาง ท่านคงมีผู้ Tag ไปแล้ว ก็ขออภัยด้วย มิใช่ว่าไม่นึกถึง...

เขียนใน GotoKnow โดย BM.chaiwut
ใน สนทนาธรรม

คำสำคัญ (Tags): #tag#นายขำ#ดร.#ไสว#เลี่ยมแก้ว#ณิชนันทน์#ajarncath#phamui#ครูราญเมืองคอน#คนนอกระบบ

หมายเลขบันทึก: 77002เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2007 21:03 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 17:18 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่าน

ความเห็น (22)

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2007 21:16 น. ()

ขำ ขำ ครับ ท่านอาจารย์ chaiwut ก็โดน tag

อาขารย์เคยเดินธุดงค์ผ่านบ้านผมด้วย ไม่แน่ใจว่าอาจารย์เคยเจอผมมั้ย ผมเคยใส่บาตรพระธุดงค์ท่านหนึ่ง ในป่า นานมาแล้ว...

.........?!?

ที่ท่านว่าเหมือนเคยเจอผม...ผมคิดว่าผมพอนึกออกรางๆนะครับ

มะปรางเปรี้ยว

เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2007 21:35 น. ()

พระอาจารย์ค่ะ

ขออนุญาตมาอ่านความลับนะค่ะ

ขจิต ฝอยทอง

เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2007 21:50 น. ()

มาขำๆๆนึกว่าหลวงพี่จะรอด
จริงๆแล้วก็โดนจนได้
มาอ่านความลับครับ

BM.chaiwut

เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2007 22:09 น. ()

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

มะปรางเปรี้ยว

นาย ขจิต ฝอยทอง

ไม่รู้ใครกล่าวไว้

อดีตคือความฝัน ปัจจุบันคือความจริง อนาคตคือสิ่งที่เป็นไปไม่ได้....

สิ่งที่ผ่านมานานๆ เมื่อย้อนนึกไป ก็คล้ายๆ กับความฝัน ประมาณนั้น

เจริญพร

จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2007 22:11 น. ()

ครับ..มันเหมือนความฝัน ..

พระอาจารย์กำลังบอก คติธรรม ว่า "ให้เราอยู่กับปัจจุบัน" ใช่มั้ยครับ

นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี

เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2007 22:19 น. ()

นมัสการ หลวงพี่ BM.chaiwut ครับ

ชอบความลับข้อ ๔ เป็นพิเศษเลยครับ

ส่วนข้อ ๑ ผมเห็นภาพหลวงพี่เดินฝ่าสายไฟกลางฝน แล้วรู้สึกหวาดเสียวมากเลยครับ

มาโนช

เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2007 22:34 น. ()

นมัสการหลวงพี่ที่เคารพ
จากประวัติหลวงพี่เป็นคนที่เด้ดเดี่ยว มุมานะมาตั้งแต่เด็กเลยนะครับ
ไม่ทราบว่าหลวงพี่อยู่ในลักษณ์ 8 หรือเปล่าครับ

BM.chaiwut

เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2007 23:14 น. ()

คุณโยมจตุพร

จะคิดอย่างนั้นก็ถือว่าดีเยี่ยม ...แต่หลวงพี่ก็จำของใครไม่รู้มาดัดแปลงเล่นๆ ...โดยส่วนตัว ก็หมายถึงว่า อย่าเป็นคนเฟ้อฝัน เท่านั้น

....

อาจารย์เด็มศักดิ์

ก็ไม่เคยนึกเคยฝันว่าจะมาเป็นนักวิชาการเลยในชีวิต ตอนนี้ทำท่าจะเป็นนักวิชาเกิน เพราะคิดเกินนักวิชาการ 5 5 5

.....

คุณหมอมาโนช

ลืมแล้ว ว่าลักษณ์๘ เป็นอย่างไร เพียงรู้สึกว่ามีหลายลักษณ์เท่านั้น ค่อยกลับไปอ่านใหม่ จะให้คำตอบคุณหมอ นะครับ

.........

เจริญพร ทุกๆ ท่าน

นาย เต็มศักดิ์ พึ่งรัศมี

เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2007 23:19 น. ()

กราบ ๓ ครั้ง

นายขำ

เขียนเมื่อ 7 กุมภาพันธ์ 2007 23:24 น. ()

5555...พระอาจารย์ครับ...เล่นลองของใหม่เลยนะครับ...อิอิ...ผมยังTagไม่เป็นครับ...

ไม่ทราบว่าพระอาจารย์ถนัดซ้ายด้วยหรือไม่...

ผมจำได้ว่าตอนที่เรียนชั้น ป.1(แม่ผมส่งให้เรียนก่อนเกณฑ์...เพราะผมเร่งเร้าให้แม่พาไปฝากเรียนพร้อมพี่สาว...แม่ก็คงอยากทำนาโดยไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง...เลยฝากผมเรียนผ่านอาจารย์เบ้า สมภารวัดโคกมะตูมสมัยนั้น...จำได้ว่าครูให้ผมสอบไล่แค่ 2 วิชา...แล้วไม่ให้สอบอีก บอกว่าอายุผมยังไม่ถึงเกณฑ์ที่จะขึ้นป.2....ทั้งที่ผมแอบได้ยินครูคุมสอบบอกว่าผมทำคะแนนได้มากกว่ารุ่นพี่...อิอิ) ผมเรียนอยู่ห้องครูสนม...ท่านใจดีมาก...ไม่เคยดุด่าว่ากล่าวใคร...อยู่มาวันหนึ่งครูสนมไม่อยู่...ท่านฝากให้ครูมะลิวัลย์ดูแลแทน...ปรากฎว่าระหว่างที่ผมเขียนหนังสือด้วยมือซ้าย ก็โดนไม้เรียวหวดที่ข้อมืออย่างเจ็บ...ผมน้ำตาร่วง...แต่ก็ยังคงเขียนซ้ายมาจนตราบเท่าทุกวันนี้....55555