"ประสานงาน" นะครับพี่หม่อม ... อย่าไป "ประสานงา" เข้าล่ะ

อันตราย ๆ

ขอบคุณครับ :)

กลัวเหมือนกัน แต่ต้องตอกย้ำซ้ำ ๆ ว่า ประสานงาน ประสานงาน แล้วความลับแบบในหนังสือ The Secret จะยังคงความขลังต่อไปใช่มั้ยคะอาจารย์ Wasawat Deemarn

แต่เมื่อไรอาจารย์รู้สึกว่าพี่กำลังทำหนูน้อยตกดอย กระซิบบอกกันด้วย เบาๆ ก็ได้นะคะ

• พี่จ๊ะ..

The Secret  น่ะ โด่งดังเพราะการตลาด (คิดว่านะ..)  แต่เนื้อหาโดยสำคัญก็คือ ให้เราคิดแต่เรื่องดีๆ เป็นไปในทิศทางที่บวกๆๆ  คิดบ่อยๆ ก็เหมือนเราอธิษฐาน  เพ่งกระแสจิตไปยังเรื่องนั้นๆ   แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นก็คือปฏิหาริย์ (ซึ่งก็ไม่ทุกคนหรอกที่ได้อย่างที่คิด)  เหมือนที่พี่ว่าเกิดแรงดึงดูดนั่นล่ะ

สรุปแล้วคิดแต่เรื่องดีๆ  อย่าไป "ประสานงา" กับใครเขาเข้าล่ะ  ประเดี๋ยวต้อมจะไม่มีเพื่อนคุย ^^  เอาใจช่วยสุด(หัว)ใจอ้วนๆ เลยนะเนี่ย

• น้องจ๋า
• เห็นด้วยเรื่องคิด บวก บวก บวก

หนังสือเล่มนี้ ไม่เคยคิดว่าจะมาอยู่ในมือหรอกจ๊ะ ฟังๆ มา พอบอกว่าเรื่องออกแนวธรรมะ ปรัชญาตะวันตก อ่านยาก ไม่เอาหรอก แต่หยิบมาดูเพราะสะดุดหลักการตลาด จริงแฮะ ตั้งแต่

• p-People ผู้แปล
• p-Package แจ่มจริง
• p-Price-เจ๋งมาก ราคาตั้ง 355 บาท เล่มจิ๊ดเดียว
• p-Promote นอกจากผู้แปล ยังมีเล่มเล็กแยกคำนิยมชมชื่นของคนดังออกไปอีก ไม่พอมีสมุดบันทึกแถมให้ด้วย ของแจกถูกใจแต๊ๆ
• แต่ที่สำคัญสุดมาจังหวะเวลาที่ สุริวงค์บุ๊คลดให้สมาชิก 20 เปอร์เซ็นต์แน่ะ
• อีกเหตุผลก็คือ ฝึกให้ลูกเดินเข้าร้านหนังสือ เลือกเรื่องที่อยากอ่านในวันนี้ (วันที่อกหัก 555) เธอเลือกเล่มนี้มาค่ะ...แปลกใจ เลยเกิดความอยากรู้อยากเห็น
• ...แต่จะเชื่อแค่ไหนต้องรออ่านจบและพิสูจน์ (ว้ามีอะไรทำอีกตั้งเยอะ คงอีกนาน...จะอ่านจบ)

ปลอดภัยที่สุด ไม่ทำแล้วประสานงาน...ว่ามั้ย ปวดหัวเป็นคนตรงกลาง! ถอด...ใจ

• พี่จ๊ะ..

ต้อมเคยเขียนถึงหนังสือเล่มนี้ด้วยนะ  http://gotoknow.org/blog/naepalee/154116

ไม่ได้หมายความว่า "ไม่ชอบ" นะคะ   แต่ต้อมคาดหวังว่าจะได้อ่านเรื่องยาวๆ  จากประสบการณ์ตรงของบุคคลเหล่านั้น   แต่ที่พบในหนังสือก็คือสรุปแสนสั้นของแต่ละท่าน   เออ..มันก็ดีนะสรุป   แต่หนูอยากอ่านยาวๆ น่ะมีไหม?

หน่าๆๆ  คนที่จะสามารถประสานงา เอ๊ย ประสานงานกับทุกฝ่ายนี่  ต้องคนมีความสามารถครบทุกด้านจริงๆ นะคะ   นั่นแสดงว่า "พี่จ๊ะของต้อมเจ๋งจริง  เป็นที่ยอมรับของทุกฝ่าย"  จริงไหมล่ะ?

น้องจ๋า ...

• มาตั้งแต่เมื่อไรจ๊ะ พี่ไปบริหารเวลาตั้งแต่เช้ากับไดอารี่ของน้องจ๋าตามที่สัญญาไว้นั่นนะ...อ่านเพลินเกินห้ามใจ...
• เปลี่ยนรูปนานไปไม่ดีนะจ๊ะ เดี๋ยวจะเป็นสตรีที่ถูกโลกลืม...
•  
• ไปอ่านเมนูข้าวเงี๊ยวมาแล้วด้วย
• ไปตื่นเต้นกับพี่สาวที่นัดเจอตอนสองทุ่มที่ รพ.แมคคอร์มิค
• ไปหัวเราะกลิ้ง ท้องแข็งกับอ.ขจิตที่ตามหาพี่สาวนิศาชล ป่านนี้เจอแล้วยัง...
• ฯลฯ

• พี่จ๊ะ..

มาทำงานตั้งแต่ 7 โมงเช้า (มาทำไมล่ะเนี่ย??)   เป็นคนชอบมาเช้าๆ น่ะค่ะ   ^^ 

1. ดูไปเถอะรูปน่ะ  เป็นรูปเมื่อสองปีที่แล้วที่กำลังน่ารักน่าหยิก  ปัจจุบันกลายเป็นน้องกะเหรี่ยงตัวโตๆ แล้วล่ะ  

2.อั้นแน่ะ..ไปอ่านบันทึกเก่าๆ..สนุกไหมล่ะคะ?   เนี่ยะ  เวลาต้อมนึกถึงวันแรกที่ได้ไปเจอพี่เหี้ยมทีไรจะขำกิ้กทุกที   

เมนูข้าวเงี้ยวนั่นน่ะ  ก็ซื้อห่อห้าบาทมาแต่งตัวเสียสวยพริ้ง   ไม่ยอมให้เสียชื่อหรอก

พี่นิศาชล  เธอหายไปนานแล้วค่ะจากในบันทึก   เพราะยุ่งกับภารกิจวุ่นๆ    เพราะงั้นพี่ขจิตถึงตามไม่เจอ   เมื่อกี้ทันได้ทักกันแวบๆ ในเอมก่อนที่ต้อมจะวิ่งวุ่นออกไปข้างนอก

ตามแกะรอยให้สนุกนะคะ  ^^  จะได้มีแรงไป "ประสานงา" ในเรื่องงานต่อไป  (แน่ะ แซวไม่เลิกเรื่องประสานงา)

เนปาลี  น้องจ๋า

• รูปน่ารัก ชอบ แบบไม่ต้องเห็นลูกตาดำ ฮ่า ๆ
• พี่เปลี่ยนรูปมั่งแล้วนี่ เห็นมั้ย คงไม่ สวย เชิดดดแล้วนะ ดูซิ เฟรนลี่ดีออก
• อ่านบันทึกเก่าแต่ใหม่สดตลอดกาล
• พี่จ๊ะ...ตัดผมสั้นเถิดเทิงแล้วนะ ไม่กล้าออกไปเดินเล่นนอกบ้านแล้ว อิอิ

• พี่จ๊ะ..

รูปประจำตัวใหม่ของพี่น่ะ  ดูแล้วไม่คุ้น..ก็เลยไม่กล้าคุย  ไม่กล้าแซว  เหมือนคนแปลกหน้าไปเลย

ป.ล.ตัดผมสั้นก็ถ่ายรูปมาอวดกันมั่ง  แต่ผมสั้นเริ่มยาวแล้ว (เหมือนช่างตัดผมไม่เท่ากันหรือยังไงก็ไม่รู้ เฮ้อ)  ไม่อยากจะออกไปไหนเหมือนกัน   แต่ต้องทำมาหากิน

• ขอบคุณนะครับสำหรับคุณพี่ใจดีทั้งสองท่าน
• ผมในฐานะสมาชิกคนหนึ่งของดาหลานิ้วทอง ยอมรับว่าอ่อนอกอ่อนใจกับเพื่อน ๆ ดาหลา
• จากการที่เคยจู้จี้ในการเรื่องการเรียนรู้งาน  การทำงานแทนกัน เห็นที่ต้องละความพยายามแล้ว มีความรู้สึกว่าเหนื่อยมาก
• ที่ทำนั้นไม่ไช่เพื่อตัวเอง  ก็อย่างที่เห็น  มันน่าเศร้าใจมาก
• เหตุการณ์ข้างหน้าจะเป็นอย่างไร  ไม่มีใครรู้  แต่เราต้องพร้อมทุกเมื่อสำหรับการเปลี่ยนแปลง
• การเรียนรู้งานต่าง ๆ เห็นจะต้องยุติลงไปก่อน  หันให้ความรู้กับคนที่เขาต้องการจะดีกว่า  ระยะนี้ก็เลยต้องไปสอนพี่ ๆ ที่ห้องสารบรรณดีกว่า เพราะว่าพี่ ๆ เค้าอยากรู้ รวมทั้งเพื่อน ๆ ที่ต่างคณะ ก็ใช้วิธีสอนการพิมพ์งาน เทคนิคต่าง ๆ กันทางโทรศัพท์  สนุกดี

คุณ วัชรา ทองหยอด  ค่ะ เป็นความคิดที่ดีเยี่ยมค่ะ แต่ไม่ดีหรอกที่จะหยุดการเรียนรู้งานต่าง ๆ เพื่อตัวเราเองค่ะ ...เอาน่ะ สู้ๆ

คุณดาวฯ ครับ หมายถึงการถ่ายทอดการเรียนรู้งานให้แก่เพื่อน ๆ ในกลุ่มดาหลานะ ไม่ใช่ตัวผมหรอก

การที่เราพยายามยัดเยียดความรู้ และเทคต่าง ๆ ในการทำงานให้แก่เพื่อร่วมงาน โดยที่เจ้าตัวไม่ต้องการนี่มันเป็นการทรมานคนถ่ายทอดนะครับ

ผมโดนผู้บังคับบัญชา (ในอดีต) ให้ทำการสอนงานให้แก่เพื่อนร่วมงานโดยที่เขาไม่เปิดรับ  เป็นไงครับ  เกือบสิบปีแล้ว  ยังไม่ได้อะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย

เราก็พยายามมองมาที่ตัวเราเองแล้วนะ  ปรับปรุงก็แล้ว หรือว่าเราพูดไม่รู้เรื่อง

...แล้วที่เราอธิบายทางโทรศัพท์ พี่ ๆ น้อง ๆ ที่งานอื่น ทำไมเราพูดแล้วเค้ารู้เรื่อง

เป็นเพราะเหตุอันได...???

ขอมอบดอกไม้ให้คุณพี่สาวใจดีทั้งสองมากครับ

สิ่งหนึ่งที่ค้นพบก็คือ  ในหลายองค์กรกลุ่มคนที่ไม่ใช่ระดับหัวหน้านั้นมักจะทำงานตามคำสั่ง เป็นหลัก  คล้ายกับฉลาดอยู่ฉลาดทำ  ไม่นิยมที่จะคิดโน่น คิดนี่ใหม่ ๆ หรือแม้แต่ต่อยอดในสิ่งเดิม ๆ ให้เข้มแข็งขึ้น

คล้ายกับว่า, ..เป็นลูกน้องจะเก่งกว่าหัวหน้าไม่ได้  ประมาณนี้เหมือนกัน

ทุกวันนี้ผมมาทำงานเป็นคนแรกของหน่วยงานเสมอ ... และกำลังที่จะเสนอแนวคิดให้ผู้บริหารประกาศนโยบายให้บุคลากรในองค์กรแยกขยะออกเป็นหมวดหมู่  เพื่อรักษาสิ่งแวดล้อมและทำตัวเป็นแบบอย่างที่ดีแก่นิสิต ...

....

กรณีเสือสองตัวนั้น  ผมเชื่อเสมอมาว่า  สามารถอยู่ในถ้ำเดียวกันได้  เพราะยังไงเสียในองค์กรนั้น  คนเราก็ต้องดำเนินชีวิตไปตามบทบาทและสถานะของตัวเองให้เหมาะสม  แต่ก็มิได้หมายความว่านิ่งเฉยและเย็นชาต่อชะตากรรมของความเป็นองค์กร

โดยส่วนตัวนั้น  ผมทำงานในสไตล์ "เอาปัญหามาถกเถียง .เพื่อหลีกเลี่ยงการทำผิดซ้ำซาก"

แต่บางทีใครหลายคนก็เข้าใจเจตนาเป็นอื่นไปอย่างน่าเสียดาย  คิดแต่ว่าจะเป็นการจับผิด 

ถ้าเราไม่ยอมรับว่ามีปัญหา  เราก็จะแก้ปัญหาไม่ได้  และเมื่อลงมือทำก็สุ่มเสี่ยงต่อการสร้างปัญหาใหม่ ๆ ให้เกิดขึ้นและทิ้งไว้ในคนรุ่นต่อไปได้สาละวนอยู่อย่างไม่รู้จบ

....

ขอบคุณครับ

คุณ แผ่นดินคะ

โดยสรุป ลูกน้องเก่งกว่าหัวหน้าไม่ได้ นั้นเป็นเรื่องจริงมานานแล้วอย่างที่คุณเขียนค่ะ ดิฉันเข้ามาในองค์กร โดยสถานภาพใหม่ ตำแหน่งแปลกแยกขององค์กร เพราะเป็นตำแหน่งแรก ตำแหน่งเดียวที่ไม่เคยมีการเขียนขอกำหนดในหน่วยงาน และเมื่อมาโดยไร้จุดยืน ไร้สังกัดแน่ชัดจนกระทั่งปัจจุบัน เขาผลักไปทางไหนก็ต้องไป

ไปเพื่อเริ่มต้นนับหนึ่งทุกที่ที่ได้อาศัยเงินเดือนประชาชนเลี้ยงปากท้อง ร่วมยี่สิบกว่าปี

การนำเสนอสิ่งแปลกใหม่ในหน่วยงานกลับโดนปิดกั้นทุกช่องทาง สิ่งที่คุณคิดมาดี น่าสนใจ แต่งานอื่นสำคัญกว่า ถึงงานของคุณไม่ใช้งบประมาณมาก แต่เวลาล่ะ มันคุ้มไหม เรื่องงานสร้างภาพ มันวัดไม่ได้ทันอกทันใจหรอก

นี่ขนาดจุดเริ่มต้นบนพื้นฐานของการต้อง(รู้จัก) คิดเอง (ทำ) เป็นเอง ไม่ใช่การเริ่มต้นจากการ (จง) รับฟังคำสั่งและ (ต้อง) ทำตามสั่ง (เท่านั้น) นะคะ

ระบบราชการที่สัมผัสนั้นแปลก สำหรับบุคคลที่เริ่มต้น เริ่มจากฟังการสั่ง ชี้นิ้วอย่างเดียว เมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ในหน่วยงาน ยังคงนิสัยเดิมเสมอต้น-ปลาย เช่นนั้นจะจัดระดับขยะของคุณแผ่นดินในหมวดหมู่ไหนดีคะ พอจะรีไซเคิลได้บ้างหรือไม่

สำหรับเสือน่ารักสองตัว (ชมตัวเองเล็กน้อย ^^) ที่มีโอกาสใช้เวลาร่วมกันจนถึงวันนี้ เราเข้ากันได้ดีเหมือนพี่กับน้องค่ะ อายุห่างกันแค่สัปดาห์เดียว และดิฉันถูกใจถูกนิสัยของเธอด้วย แต่เพราะระบบและคนตัวเล็กที่มาโตเป็นผู้ใหญ่ที่นี่สิคะ ที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างรวนทั้งระบบ น่าเสียดายขยะที่ไม่สามารถแม้แต่จะนำกลับมาใช้ได้อีก

เพื่อนรักร่วมในงานกล่าวหาว่าดิฉันพูดน้อย แต่ปากจัดค่ะ เขียนออกมาอย่างนี้แล้ว น่าห่วงตัวเองไม่ใช่น้อยนะคะ ^^ (เอาน่ะ เป็ด...ไม่กดดันอยู่แล้ว)

ชื่นชอบสไตล์การทำงาน "เอาปัญหามาถกเถียง .เพื่อหลีกเลี่ยงการทำผิดซ้ำซาก" ค่ะ

ขอบคุณค่ะ(ดีใจได้คุยสาระระบาย)

ผมอาจจะเป็นคนโชคดีอยู่มาก ..เพราะมีตัวตนและประวัติศาสตร์ของตัวเองอยู่ในมหาวิทยาลัยที่แตะต้องและสัมผัสได้ ...

รวมถึงความบ้าอย่างบริสุทธิ์ใจที่เทให้กับองค์กรนั้นก็ยืนยันได้ว่า .."เรารักและผูกพันกับองค์กรเสมือนบ้านอีกหลังของชีวิต"

การออกจากหัวหน้าของผมนั้น..ใช้เวลายาวนานถึง 4 เดือนถึงได้รับอนุมัติ  แต่จนท้ายที่สุดก็ไม่มี "เสือ"  ตัวใดขยับมาแทนที่   เข็นกันแล้วเข็นกันอีก  เพราะทุกส่วนก็ยังยืนยันให้ผมบริหารจัดการไปเช่นเดิม

ผมยืนยันชัดเจนว่า ..พอแล้ว...  ให้คนอื่นได้เติบโตกันบ้าง, ทั้งที่จะเกษียณก็ควรจะมีตำแหน่งประดับตัวบ้าง (ผมคิดเช่นนั้น) ถึงแม้อาจจะดูแย้งกับมุมมองอันแท้จริงของตัวเองที่ไม่ยึดศักดินานัก .. เพราะอยากให้วัดกันที่ศักยภาพเป็นหลักสำคัญ

ผมอธิบายให้เห็นว่า  การลุกออกมาจากเก้าอี้ตัวที่ผมนั่ง  สามารถสร้างคนใหม่ ๆ ได้อย่างน้อย 2 - 3 คน  เพราะจะต้องมีใครเติบโตไปยังจุดที่ผมจากมา...และจะมีใครอีกคนเติบโตไปแทนคนที่ก้าวไปแทนผมด้วยเช่นกัน

....

นั่นคือวิธีคิดของผม ...  เปิดทางให้คนใหม่ ๆ ได้เข้ามาสร้างตัวเองและสร้างองค์กร  ในขณะที่ตัวเองก็ถอยมาดูอยูอย่างอาทร..และเป็นมิตร

ทุกวันนี้ยังทำงานหนักเหมือนเดิม มีอะไรก็ถูกใช้เหมือนเดิม..แต่ไม่ต้องเซ็นแฟ้มเยอะ ๆ เหมือนเดิมอีกต่อไป

งานใหม่ที่ผมแยกตัวมาก็ท้าทายมาก ...คำว่าท้าทาย สวนหนึ่งก็หมายถึง การแบกรับความหวังของคนอื่นเหมือนกัน...

ขอบคุณครับ

ผมเป็นกำลังใจให้เช่นกัน

สวัสดีค่ะคุณ แผ่นดิน

• เช้านี้ได้อ่านความเห็นคุณแผ่นดินแล้ว
• มีความรู้สึกอยากขอบคุณมากๆ ค่ะ
• วันนี้อ่อนแอไม่น้อยเลย กับผลที่ตกกระทบเป็นโดมิโน เห็นความเครียดของคนรอบๆ ตัวแล้ว เราเองก็เก็บความเครียดนั้นไว้ด้วย เลยปวดหัวทั้งวัน
• สถานภาพดิฉันแตกต่างกับของคุณแผ่นดิน ตรงที่จะทำให้มีตัวตนก็ทำได้ แต่ ไม่มีตัวตนเสียเลยคงจะดีกว่า บางครั้งเหมือนคำแก้ตัวไม่มีน้ำหนักค่ะ
• นิ่งเสียเลยก็ สงสารตัวเอง สงสารบ่าและไหล่ที่แบกรับภาระนั้นไว้ มันอดทนยิ่งกว่าใจเราอีกค่ะ
• กำลังสรุปความเป็นตัวตนของตัวเองลงในบันทึกเป็ด ที่เขียนแล้ว หากใครอ่าน คงจะต้องเตรียมถังใบใหญ่ไว้รอรับกำลังใจ ทั้งจากคุณแผ่นดิน พี่บางทราย คุณจรคนโรงงาน คุณครูอีกหลายท่านใน G2K นี้ และคนสำคัญที่คุยด้วยหลังไมค์ได้หลายเรื่อง เอาไว้ท้ายสุดแต่เขียนตัวโตๆ น้องจ๊ะนะค่ะ