อุบล วงศ์ทับแก้ว

เรียนประถมโรงเรียนวัดใกล้บ้าน พาหนะ คือ เรือ พายไป-กลับ ทุกวัน โดยพ่อได้สอนให้ว่ายน้ำ มีอุปกรณ์ช่วยฝึกคือ เสาบ้าน(เนื่องจากบ้านเป็นบ้านทรงไทย)ใช้เกาะเวลาว่ายน้ำ ลูกมะพร้าว สองลูกผูกติดกันแล้วเอาผ้าขาวม้าพันจะได้ไม่เจ็บหน้าอกเวลาว่าย ว่ายน้ำเป็นเมื่อเข้าชั้น ป.1

เรียนจบชั้น ม.3 ที่โรงเรียนบางลี่วิทยา พาหนะ คือ รถไฟ โดยพายเรือ แล้วเดินมาขึ้นรถไฟ ไป-กลับ วันละ 4 กิโลเมตร ถ้าอยากไปโรงเรียนให้ทันต้องเดินให้เร็ว ออกแต่เช้า ...........แล้วก็หยุดเรียน เพราะพ่อ และแม่ (ให้เหตุผล..เพราะเป็นลูกผู้หญิงคนโต) ไม่ให้เรียน (ร้องไห้หลายครั้ง..คนเดียวนะ) ความที่อยากเรียนมาก มันเหมือนเป็นหน้าที่ เป็นความเคยชิน ที่ทุกเช้าต้องไปอ่าน เขียน เรียนหนังสือ แล้วมาหยุดลง ชีวิตที่เว้นว่างยามนั้นก็ช่วยพ่อ แม่ทำนา และทำ/ดูแลสวนครัวหลังบ้าน เช่น เก็บขี้หญ้าในนา โป๊ะกันนา ดำนา(ซ่อมข้าวในนา) รดน้ำข้าวโพด อ้อย แตงกวา บวบ มะเขือ แตงไทย ฟักทอง กระเจี๊ยบ ถั่วเขียว ถั่วดำ และพืชสวนครัวประมาณ 20 ชนิด สำหรับไว้กินในบ้าน ที่เหลือก็แจกเพื่อนบ้าน หรือแขกที่มาหาที่บ้าน ที่ห่างๆ ออกไป(หรือญาติที่มาจากต่างจังหวัด)

ที่บ้านจะเลี้ยงลูกแบบโบราณ จะถูกตีกันทุกคน โดยเฉพาะตนเอง เนื่องจากเป็นลูกคนโต ถ้าพี่น้องทะเลาะกันคนโตต้องโดนตีก่อน และจำนวนจะต้องมากกว่าน้องๆ มีของก็จะต้องให้น้องก่อน ไม้เรียวจะอยู่บนหลังคาบ้านทุกจุด ทุกที่ และไม่มีใครกล้าหัก หรือทิ้งไม้เรียว เพราะจะโดนหนักกว่าโทษปกติ แต่ที่บ้านจะไม่ตีลูกต่อหน้าแขก ตอนแขกมาถ้าพ่อ แม่ มองตา เป็นสัญญาณว่าให้หยุดพฤติกรรมตอนนั้น ถ้าไม่หยุดโดนแน่หลังจากแขกกลับไปแล้ว

เรียน ปวช. จากโรงเรียนตั้งตรงจิตพาณิชยการ จบเกรดเฉลี่ย 3.84 บริษัท CP ให้ไปทำงานด้วย เสนอเงินเดือนเก้าพันกว่าบาท วิชาเอกคือ เลขานุการ การบ้านเยอะมาก เป็นบ้านนอกเข้ากรุงที่บ้าเรียนมาก แต่การแต่งกายก็มีผิดระเบียบนิดๆ เคยหนีเรียน 1 ครั้ง ไปดูหนังหน้าโรงเรียน รุ่งเช้าได้ของแถบฝ่ายปกครอง (อาจารย์กบ) ตีแบบญาติ 2 ที เจ็บมากกว่าที่พ่อ แม่ ตีอีก แต่ยอมรับทุกอย่างเพราะเราทำผิดจริงๆ สมควรถูกลงโทษ เป็นนักเรียนที่มีอาชีพรับจ้าง/ค้าขายควบคู่ไปกับการเรียน หลังจากเลิกเรียนภาคเช้า บ่ายก็จะว่าง จึงรับจ้างเพื่อนทำการบ้าน รับจ้างเย็บผ้าไหม ขายกระเป๋า(ลูกค้าเป็นนักเรียนผู้หญิงภายในโรงเรียน)สำหรับใส่อุปกรณ์การเรียน เครื่องแต่งหน้า เป็นเศษผ้าที่น้าตัดทิ้ง แล้วเรานำมาตัดเย็บใหม่ติดลูกปัด นิดหน่อย ใส่ใส้ไก่เพื่อรูดปากประเป๋า รายได้ดีมาก มีเงินให้เพื่อนๆ ในห้องกู้เวลากลับบ้าน(พวกที่อยู่ต่างจังหวัด) แต่จะยึดพวกแหวน สร้อย ไว้กลัวเขาจะไม่คืนเงินให้(พวกบ้านนอกก็อย่างนี้แหละ...กลัว)

ปี 2545 จบปริญญาตรีจากสถาบันราชภัฏกาญจนบุรี
ทำงานครั้งแรกปี 2534 เป็นลูกจ้างชั่วคราว ที่สำนักงานจังหวัดสุพรรณบุรี เงินเดือน 2,000 บาท ทำหน้าที่รับจองพระผงสุพรรณงานอนุสรณ์ดอนเจดีย์ 400 ปี งานก็ไม่มาก ทำไปได้ประมาณ 7 เดือน รองผู้ว่าราชการจังหวัดให้ไปทำงานเป็นเลขานายกเหล่ากาชาดจังหวัดสุพรรณบุรี เข้าไปทำงานในจวนผู้ว่าราชการจังหวัดสุพรรณบุรี มีหน้าที่ทำรายงานส่งสภากาชาดไทย ถ่ายรูป ออกพื้นที่รับบริจาคโลหิตร่วมกับสาธารณสุข ประสานกับทุกหน่วยงานภายในจังหวัดสุพรรณบุรี งานศูนย์เด็กเล็ก งานห้องสมุด ฯลฯ หนักมาก ได้พบเจอเจอะคนหลายรูปแบบมาก ที่พุ่งตรงมายังเรา ตอนนั้นอายุ 20 ปี แต่รู้สึกว่าเรารับภาระที่หนักมากในงานที่ทำ ต้องประสานกับหลายหน่วยงานมาก รับผิดชอบการจัดงานอนุสรณ์ดอนเจดีย์ 2 ปี จะต้องไปกับนายกเหล่ากาชาด ดูแลรางวัลร้านกาชาด รับผิดชอบช่วยงานของท่านผู้ว่าราชการจังหวัด และรองผู้ว่าราชการจังหวัดบางเรื่อง ชีวิตช่วงนี้เครียดเหมือนกันจะเงียบมาก การทำงานต้องใช้สมาธิมาก ต้องตื่นตัวตลอดเวลา ต้องคิด/วิเคราะห์งานไม่ให้ผิดพลาด ซึ่งความเป็นจริงแล้วก็มีผิดพลาด มีความทรงจำที่หลากหลายมาก ประสบการณ์ที่มากมายหลากหลายให้ได้เรียนรู้ทั้งคนทั้งงาน ผลประโยชน์มากมาย แต่ไม่ฉวยโอกาสนี้

ปี 2536 สำนักงาน ก.พ. เรียกบรรจุ ที่เขต 9 กทม. (ตอนเรียน ปวช. ปีสุดท้ายได้ไปสอบไว้) บรรจุครั้งแรกเลือก กองการสัมพันธ์ต่างประเทศ สำนักงานปลัดกระทรวง กระทรวงศึกษาธิการ ตำแหน่ง เจ้าหน้าที่พิมพ์ดีด ทำอยู่ 8 ปี ย้ายกับบ้าน

ปี 2543 ย้ายกลับจังหวัดบ้านเกิด ณ สำนักงานศึกษาอำเภอสองพี่น้อง ตำแหน่งเจ้าพนักงานการเงินและบัญชี

ปี 2546 ปฏิบัติงาน ณ สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาสุพรรณบุรี เขต 2 ตำแหน่งนักวิชาการศึกษา