ประวัติย่อ

          ครอบครัวทำสวนลำไย ทำมาตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายาย ตั้งแต่เล็ก ๆ จะถูกพ่อแม่ปลูกฝังให้เรียนหนังสือ จะได้เป็นเจ้าคนนายคน ไม่ต้องทำสวนทำนาให้เหนื่อยยากลำบากกาย ก็เลยบากบั่นเรียนจนจบในคณะสังคมศาสตร์ สาขาบริหารธุรกิจ จากมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ (CMU) ในระดับเกรดปานกลางที่พอจะไปสมัครงานได้ ถึงจะมีหน้าที่เรียนแต่ก็ไม่ได้ละเลยการเล่นกีฬาที่ถือว่าเป็นการชอบส่วนตัว เล่นได้หลายอย่างแต่ไปเอาดีทางกีฬายูโด ด้วยเหตุผลที่ว่ามันป้องกันตัวได้ จะได้จริงหรือเปล่าก็ไม่เคยได้ลอง แต่ว่าแม่ไม่ปลื้ม ไปแข่งกีฬามหาวิทยาลัยปีแรก แม่เข้าใจว่าเล่นวอลเลย์บอล พอเห็นรูปมันไม่ใช่ แม่ก็เลยห้าม แต่ก็ขอแม่เล่นอีกปีหนึ่ง

          พอเรียนจบก็มาเป็นลูกจ้างอยู่ในกรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์... มีหน้าทีเขียนโปรแกรม ก็ทำไปเรื่อย จนวันหนึ่งทางนายจ้างก็มาบอกว่าให้ไปเรียนต่อได้แล้ว ก็บากบั่นเรียนต่ออีก 2 ปี ในสาขาบริหารธุรกิจอีกนั่นแหละ

          ตอนเริ่มทำงานใหม่ ๆ เพื่อน ๆ ให้ฉายาว่าไวรัสมีชีวิต จำไม่ได้ว่าไปทำอะไรไว้ ทำให้โปรแกรมที่เขียนมาด้วยกัน เจ้งทั้งระบบ ถึงกับต้องเอาที่เก็บสำรองไว้มาลง ด้วยรักและหวังดี เพื่อน ๆ ก็เลยบอกว่า "แกกลับไปอยู่บ้านนอกเถอะ" รับฟังแบบงง ๆ ทำไมเพื่อน ต้องว่าเราอย่างนี้ด้วยหนอ แต่ก็ทนทู้ซี้อยู่มาจนถึงเดี๋ยวนี้

          ความเป็นเดอะบ้านนอก ที่มันฝังอยู่ในสายเลือด เริ่มเรียกร้องอยู่ข้างในลึก ๆ และเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เรามักจะโหยหาความสงบ ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ความมีน้ำใจ ที่เพื่อนบ้านมีต่อกัน หลังเหนื่อยล้าจากการทำงาน แค่ได้กลับบ้าน ถือเป็นการพักผ่อนที่ดีที่สุดแล้ว

          สิ่งที่เป็นความฝัน คือการได้กลับไปอยู่บ้าน และช่วยเหลือให้เพื่อนบ้าน ได้มีรายได้อื่น นอกเหนือจากการทำนา ทำสวน ได้กลับไปฟื้นฟูวิถีชีวิตของเดอะบ้านนอกก่อนที่จะถูกวิถีของโลกาภิวัฒน์กลืนไปจนหมด...