นับวันถอยหลังอีก 90 กว่าวันก็คงจะจบชีวิตของ..ตนเองในเส้นทางนี้..ที่ตื่นมาทำหน้าที่..บางครั้งไม่มีเสาร์อาทิตย์…แต่ไม่รู้ว่าหลังผ่านเวลานั้นไปจะเหงาหรือเปล่า..ที่ไม่ได้บ่น..ไม่ได้สอน..เด็กเล็กๆในวัยที่น่ารักไร้เรียงสา

ไปส่งเจ้าไม่ไปเรียนแล้วก็เลยไปวิ่งสนามกีฬากลาง

กราบขอบพระคุณคุณครูพี่ใหญ่ นงนาท สนธิสุวรรณ ยังระลึกและคิดถึงคุณครูเสมอนะครับ

ช่วงบ่ายนิด ๆ ขับรถยนต์ไปหาบ้านช่างคอมพิวเตอร์ประจำที่ย้ายจากในเมืองมาอยู่ที่บ้าน ซึ่งอยู่ใกล้กัน แต่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามและคนละตำบล บ้านช่างจะอยู่ทางเข้า “แกรนด์แคนยอน เชียงใหม่” และ “ภูฟิน” ที่ขึ้นชื่นในเรื่องการท่องเที่ยวเหลือเกิน แต่ผมไม่เคยไป สงสัยจะใกล้เกิ้น ถนนทางเข้า่แคบมาก ทางรถเลนเดียวในหมู่บ้าน วนหลายรอบกว่าจะเจอบ้านช่าง

แต่บ้านแถวหมู่บ้านนี้ เป็นลักษณะที่สูงตีนดอย มีคนมาซื้อที่ดินสร้างบ้าน ตลอดสองข้างทาง อากาศดี ต้นไม้เยอะ แต่สงสัยที่ดินจะแพงอยู่ แหม เหมือนเปิดโลกใหม่เลย อยู่ใกล้บ้านแค่นี้ ;)…

เห็นทางเข้า “ภูฟิน” ล่ะ และขับรถผ่าน “แกรนด์แคนยอน เชียงใหม่” วันหลังว่าง ๆ ค่อยมาแวะดู

ตึกเก่าที่ปรับปรุงแล้ว ปรับปรุงอีก ก็มีเสน่ห์ไปอีกแบบ เวลาต้องแสงยามเย็น ;)…

แสง (เกือบ) สุดท้าย ในยามเย็น

วันนี้ปั่นได้ความสูง 746 เมตร ใช้เวลาสองชั่วโมงกว่า ขึ้นๆ ลงๆ อยู่หลายรอบ ภูเขาแถวนี้มันเตี้ยเกินไปที่จะปั่นให้ได้ความสูงจริงๆ

ตอนนี้มีกัลยาณมิตรเพิ่มขึ้นมากมายทีเดียว จากการเป็นสมาชิก G2Kได้ไม่นาน ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยรู้จักกันเป็นการส่วนตัวมาก่อน แต่รู้สึกได้ถึงความเป็นครอบครัวเดียวกัน….ครอบครัว G2K…

อนุทินที่ ๑๓๙๗

อย่าฝึกมองคนอื่น…ไม่มีความรู้ ความรู้คนเราอาจแตกต่างกันไม่มากก็น้อย เพียงแต่เขายังไม่มีโอกาสที่จะได้ศึกษาในเรื่อง ๆ นั้น…เพราะความจริง โลกใบนี้เป็นการเรียนรู้ร่วมกัน

ลองผิดลองถูกอยู่เกือบเดือนกับความพยายามที่จะทำให้ GotoKnow ดูสะอาดตามากขึ้นและอ่านได้ง่ายมากขึ้นบนโทรศัพท์มือถือครับ ตอนนี้เหมือนจะเริ่มเข้าที่จริงๆ แล้วครับ