วันเดือนที่กำหนดนับ...

ด้วยการอยู่ร่วม...

หากมั่นยึดในสิ่งทั้งปวง....

ตรองดูต้องโศกเศร้ารันทดใจ...?

หลักการกับหลักปฏิบัติเขาว่ากันว่านะ...ต้องไปด้วยกัน...?..ถ้ามีแต่หลักการขาดการปฏิบัติก็ล้มเหลว..หรือที่เขาเรียกกันว่า "ท่าดีทีเหลว"..แต่ก็ยังดีที่มีท่าไว้บ้าง..ยิ่งท่ายากๆ ด้วยยิ่งดี...

แต่อย่างไร อะไรจะพิสูจน์ได้ว่า หลักการนั้นดีคือได้ประโยชน์มากน้อยเพียงใด อาจต้องนำมาปฎิบัติ..ไม่เพียงการปฎิบัติทางความคิด(logic)

แต่ดูเหมือนว่า หลักการกับการปฎิบัติเป็นเหตุปัจจัยเกื้อหนุนกัน ภาษาพระอาจเรียกได้ว่า เป็นอัญญมัญญปัจจัย...?

คนหนึงชี้ขึ้น...บางคนชี้ลง.........แต่เดินเคียงกันได้แฮะ..

....

บนสูงหรือด้วยข้าฯจินต์

ล่างต่ำฤาข้าฯ วิมานฝัน

ต่ำสูงหรือเรื่องโจ็กวงพนัน

เรื่องขบขันหรือเล่ห์เพทุบาย.

...

คำนบอภิวาทด้วยเศียรเกล้า

องค์พระพุทธวิลัยศรี

องค์มุนินทร์ในไตรตรี

ทศพลญาณวิมานธรรม

...

หลายวันคนึงถึงวันครู

ด้วยเรียนรู้ในวิถี
ด้วยคำครูผู้สอนให้เด่นดี

มีวันนี้คงเพราะครู..ที่สอนไว้

...

ดีชั่วนั้นอยู่ที่ตัวข้าฯ

ศิษย์นำพาเป็นเช่นไรหนอ

วันวานผ่านไปไม่รีรอ

วันเดือนเคลือนคล้อยครูจากลา

...

เราเติบโตใหญ่ในฟ้ากว้าง

เเสนอ้างว้างถูกผิดคนึงหา

ไร้เสียแล้วสิ้นคำเมตตา

ที่ครูเจรจาพาจางคลาย

...

วันนี้แน่หรือว่าเติบใหญ่ในฟ้ากว้าง

ปฐพีไร้สิ้นขอบสินธิ์ขร

ผู้คนหมุนเวียนเที่ยวจร

พบปะมากมายคนในแผ่นดิน

....

ความเห็นของคนก็หลากหลาย

ความคิดคล้ายก็คบหา

ความเห็นต่างแปลกต้องมุ่งฆ่า

เฉกเช่นเขามิใช่คน..

...
บางครั้งฆ่าคนด้วยลมปาก

บางคราฆ่าด้วยดวงตาเหยียดหมิ่น

บางครั้งกระทำด้วยกายให้บี้บิ้น

หรือดวงมารขาดครู...ที่บ่นคำ..

..
ใครหรือครูหรือครูคือใครในวันนี้

หรือเป็นวันที่ค่าครูเพี้ยนเปลี่ยนวิถี

จากครูเปลี่ยนคำและวิธี..

เป็นอาจารย์ผู้สอนชี้แทนค่าครู..

....

ค่าคำว่าครูต้องแน่นหนัก

ปฐวีมิไหวไม่ร้อนหนาว

เป็นอาจารย์..หรือไม่ต้องร้อนร้าว

ไม่ต้องหนักเเน่นเหมือนค่าคำว่า ครู...ฤา

........

ปราชญ์โบราณเคยสอนสั่ง

สองคนยลเห็นคนเดินผ่านพ้น

หนึ่งเลวทรามและหนึ่งพิสุทธิ์คน

เป็นครูตนได้ทั้งสองครา..

....

คนหนึ่งดีเป็นศรีเพื่อน้อมปฏิบัติ

คนหนึ่งเลวขนัดต้องเว้นหนี

ยลสิ่งใดใดในปฐพี

น้อมชั่วดี..ในกมลเป็นของตน ...ฤา

..............

มาวันนี้ครูฤาเป็นเพียงเรือจ้าง

แจ่วนำคนสู่สรวงสวรรค์

หรือค่าของครูชั่วโมงไม่กี่พัน

พอห่างวัน..ก็เลือนลืมไม่ผันตา

..

เมตตาการุณด้วยจิตรัก

บ่มเพาะภูมิปัญญาประจักษ์ขาน

มิใช่ด้วยโฆษณาแล้วเบ่งบาน

กระเซ็นกระซ่าน..หมองทั่วไป..
....

มาวันนี้เกิดคำถามว่า

ครูอาจารย์ผู้สอนกวีศรี

ผิดบอกผิดถนัดดี

ถูกบอกถูก ไม่เปลี่ยนไป...ฤาเช่นไร..

.....

ครู อาจารย์..ก็เลือกข้าง

บอกถูกผิดถามถนัดสี

ฝ่ายตรงตนก็บอกว่าเลวทวี

ส่วนตนไซร้..เมตตาปราณีธรรม..

...

วันเด็กผ่าน..ไปวันครูสนุกคลื้นเคลง

เป็นบทเพลงทรงค่าแผ่นดินสยาม..(ฤา)

เด็กงงงงอะไรเป็นอะไรในฟ้าคราม

ครูอาจารย์..หรือไม่งง..อะไรชั่วดี.

...

ไม้บรรทัดเคยวัดว่าถูกผิด

หรือปัจจุบันใช้ได้เพียงคนอื่นเขา

ดีชั่วไม่ใช่ตัวเรา

ความผิดเขาเราต้องคลื้นเคลง..

...

อะไรละหน่อเหว่ย..คือ เกณฑ์กฎ

งามหมดจรดสากลสร้าง

บทกวีศรีแก้วที่ไม่ลาร้าง

ด้วยกฎเกณฑ์..ที่ชัดดี

....
ฯลฯ
..

ถึงอย่างไรขอนึกถึงคุณพระ

ครูผู้สร้างและเสียสละมิ่งขวัญศรี

ครูอาจารย์ดียังมีในปฐพี

ไม่สิ้นชีวีคงเห็นอยู่....หากเหลียวหมอง..

..

ทุกคนล้วนเป็นครู อาจารย์ สร้าง

คนรอบข้างนั้นเป็นมิตรศรี

สิงไรไร ว่าชั่วหรือดี

อยู่ว่าเราผู้เลือก....เจริญตน

""""""""""""""""

ด้วยเมตตาธรรมค้ำจุนโลกา

ปล.วันวารนานเนา...บันทึกไว้..เก่าก่อน..

เป็นทุกข์แค้นสุมอกแซบแปบ

แทบแตกแยกเป็นเสี่ยงเสี่ยง

ด้วยห่วงใยมวลพี่น้อง

พสกนิกรประชาชี

....

สามคนสาบานในสวนเป็นน้องพี่

จะมีอริศรัตรูเพียงผู้หนึ่ง

ไม่หวั่นเกรงไม่พรั่นพรึง

เกรงอาญาตราแผ่นดิน..

....

ด้วยเสนาผู้กังฉิน

ถืออาญาสิทธ์ครองราชย์

แทนกษัตริย์ยุพราช

กำราบผู้มิอ่อนยอม

....

จากหนึ่งเป็นสองสาม

จากวันเป็นเดือนปีหลาย

ไร้แหล่งที่พักกาย

จนเติบใหญ่ได้ครองเมือง

...
เป็นเมืองเล็กปลายเขตเเคว้น

พสกนิกรชายแดนไร้หลักฐาน

จะสร้างอำนาจให้เบ่งบาน

ก็ยากนานคง...แดดิ้นตาย..
....

มีเพียงขุนสึกที่เก่งบู๊

ไร้ฝีมือด้านบุ๋นเป็นมือขวา

หากได้ยอดฝีมือมา

คงนำพารารุ่งเรื่อง..

....

ได้ยินนามจูกัดเหลียง

มังกรพอเพียงเป็นบัณฑิต

ผู้หยั่งรู้ดินฟ้าทุกสารทิศ

ไร้มิตรอยู่เอกา

...

วนเวียนหลายคราจึงพานพบ

คำรบนับถือฝีมือเล่าขาน

อายุน้อยแม้มินานกาล

ทำนายกาลต่อเป็นสามก๊ก..

....

เล่าปี่ มีกวนอู เตียวหุย

ได้จูกัดเหลียงขงเบ้ง

ซ้ายขวาบู๋บุ๋นเก่ง

เล่นกลศึก..อ้างประชา..

....
ต่างฝ่ายอ้างพสกนิกร

ผู้ทุกข์ร้อนทุกหย่อมหญ้า

ทำสึกเพื่อมวลประชา

ผาสุกเพื่อมวลชน

.....

เป็นตำนานที่เล่าขาน

กลศึกษาเลห์ให้ศึกษา

ยุทธศาสตร์เลห์มายา

ประยุกต์ใช้ทุกสังคม..

...
ว่าก็ว่าอ่านสามก๊กยากคบ

สมาคมเป็นมิตรสหาย

ด้วยต้องลำบากจิตกาย

เป็นหมากในอุบายเลห์กล

....

เมื่อต้องแลซ้ายหน้าหลัง

หมากรุกพลั้งเพียงหนึ่งหน

ต้องถึงกับล่มจมจำทน

แพ้สิ้นให้เกมกีฬา...

.....
แตกต่างจากสงครามสึก

ผู้ชนะมีหรือไมเสียสูญ

ต้องโศกเศร้ากาดูร

ด้วยกลสึกสะดุดเอง.....

...........................

ด้วยเมตตาธรรมค้ำจุนโลกา

สำแดงตัวเองเป็นผู้รู้และสิ่งที่ถูกรู้

และในขณะเดียวกันก็อยู่เหนือทั้งสอง

ไร้ฝ่ายธรรมอธรรมหมายปอง

เป็นอันติมสัจจะเป็นสิ่งสัมบูรณ์ 
....

อัตวิสัย/ผู้รู้ /subjective/ “อาตมัน” 

ใครใครกันจะเฝ้าสังเกตุเห็น

วัตถุวิสัย/สิ่งที่ถูกรู้ /objective/สิ่งจำเป็น

“พรหมัน “/ภายนอกสิ่งแท้จริงอย่างเดียวกัน 

....

มุมมองต่างหากที่ทำให้แง่แต่กต่าง

ไร้ซ้ายไร้ขวาของเสื้อสี

จำแนกแยกแยะเพียงเห็นชั่วดี

ตนดีเขาเลว...เพียงมุมตน.

..

ว่าก็ว่าความจริงเป็นความว่าง

อ้างว้าง..เงียบเหงา

สิ่งสัมพันธะกล่อมเกลา

วัฏฏะวนเชื่อมโยง

...

อาศัยสิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิด

ไร้เหตุมีผลเป็นไฉน

ผลมาจากเหตุด้วยกลใด

สิ่งใดหรือมีอยู่ก่อน...จึงจริง

..

ว่าก็ว่า..มีความจริงแฝง

ซ่อนเก็บไว้ในตนสม

พีชะเป็นเเหล่งตม

เก็บก่อสะสมรอเวลา

...

สิ่งภายนอกยิ่งเร่งเร้า

ฤดูกาล เพลาเปลี่ยน

ปะทะอิงแอบแนบวนเวียน

เกิดจนได้สิ่งใหม่...ที่ว่ากัน...

..........

ด้วยเมตตาธรรม

บัวเกิดมิได้ติดโคลนฉันใด

การศึกษาอาจสร้างคนเจริญหน้า

มุมมองอาจเปลี่ยนโชคชะตา

เด็กกำพร้าสู่ราชันย์
...

จากจัณฑาลเพียรศึกษา

หวังก้าวหน้าข้ามกำเนิดหยัน

อาศัยขยันพลักดัน

มุพากเพียรบั่นมิย่อท้อ
...

ชะตาคนอาจกำเนิดต่ำกว่าคนเขา

ด้วยสังคมผลักไสชนชั้นให้มีหยาม

หากใจชอกซ้ำไม่พยายาม

คงเป็นเพียงผู้ด้อยต่ำค่าคน

...

การศึกษาบวกพากเพียรสู้

หวังเรียนรู้ทนกล้ำกลืนฝืน

ฟ้าอาจพิสูจน์คนให้หยัดยืน

ด้วยสองขาประกาศค่าคน

...

ครูผู้มองเห็นค่าของผู้ขยัน

แม้กำเนิดต่ำค่าของเด็กอื่น

จึงให้นามสกุลเพื่อหยิบยื่น

ผลักดันยืนบนสังคม....

...

ต่อสู้กว่าจะพานพบ

อุปสรรคหลายคำรบหน

เพื่อนรู้จักถึงความจน

ผลักไสส่ง..ให้ต่ำดิน..
....

แม้ที่เรียนจะเขียนอ่าน

ต้องนั่งหลังก้มจรดพื้น

ความในใจที่อกสะอื้น

เหตุมนุษย์หยิบยื่นกัน

...

ความเดียดฉันท์ด้วยวรรณะ

ใครเล่าปรารถนาในแห่งหน

มวลมนุษย์ล้วนปรารถนาเบื้องบน

นั่งสูงกว่ามวลชนในแดนดิน..

..

เรารักสุขคนอื่นเล่ามิใยเจ้าหรือ

เมื่อใยมิหยิบยื่นจึงเหยียดเย้ยหยัน

มือไม่พายดันเอาเท้าผลักดัน

ถีบยันลงในวังวน...

...

บุญมีหรือกรรมดีที่ทำไว้

มหาราชมองเห็นค่าคนขยัน

หยิบฉวยโอกาสให้พลัน

ส่งเสริมการศึกษาให้ดั่งใจ..

...

หยิบฉวยโอกาศที่วนผ่าน

ดุจลมเย็นไล่กลิ่นเหม็นชื้น

ดื่มด่ำสายชลชื่นมื่น

ตั้งใจกายทุ่มเทพิกัดคน

...

การศึกษาพาไปในโลกกว้าง

สร้างค่าความเป็นบัณฑิตทุกแห่งหน

สำเร็จกิจการศึกษาหวังพลิกคน

หวังกลับบ้านสร้างคนรุ่นต่อไป..

...

ท้ายสุดพื้นที่ไม่มีให้

ค่าคนมิได้วัดด้วยอักษา

ด้วยกำเนิดที่ติดตรา

บังคับเป็นเช่นนั้นแล..

....

เมื่อเเผ่นดินไร้สิ้นคนตรากฏ

บังคับคนสู่เอกราชวิไลศรี

สังคมมองหายอดกวี

โอกาสดีบันทึกในโลกา

...

รัฐธรรมนูญเอกรัตน์ชาติ

ผ่องวิลาสขจัดวรรณะสี

ให้ยุติธรรมขจัดกาลี

ทุกคนล้วนคนเทียมกัน..

...

แม้สังคมคนมิยอมรับ

แต่ต้องคำนับในราศรี

สังคมที่ว่าผู้ดี

จำต้องให้เครดิตยอมรับเอา

...

รัฐธรรมนูญที่ทำไว้

แม้กาลหมุนเวียนเปลี่ยนผ่าน

ยังเล่าเป็นตำนาน

แก้น้อยเพียงมาตรา

...

นามเอมเบดการ์โลกเล่าขาน

พิมพังพิมพังมวลชนร้องหา

ความดีเป็นเครี่องไม่บังตา

แม้เวลา....หมุนเวียนถึงวันนี้

.......

มีไหมใครสักคนในโลกกว้าง

เกิดต่ำจิตใจสูงค่า

ปลุกคนให้มีศรัทธา

หันหน้าสู้ชะตาตน

......

กำเนิดมิใช่ขวากหนาม

เป็นเพียงเส้นบางบางคนอื่นเขา

ต้องตรึกนึกเอาในใจเรา

จำต้องจำนนต่อสิ่งใด..

...

ด้วยเมตตาธรรม

ครูคือใคร..ใครคือครูในวันนี้

หรืออยู่ที่ปริญญามหาศาล

หรือเพียงเล่าบอกเรื่องราวในตำนาน

หรือเพียงบอก..ว่าตนจบอะไรมา....

..
ปริญญาเพื่อปริญญาเรียนรู้โลกกว้าง

ยอมรับคำนับ...ตำนานในโลกใหญ่

องค์ธรรมองค์ความรู้คู่กันไป

สิ่งใดรู้บอกรู้..รู้ค่าคน..

...

ครุหรือครูผู้แน่นหนัก

ด้วยจิตรักเมตตาธรรมนั้นใหญ่หลวง

ใช่หลอกล่อคารมลวง

งานหลวงก็ขาดงานราชก็ไม่ทำ..

.......

ด้วยเมตตาธรรม

สิ่งที่ผ่านไปมิใช่วัยและอายุเท่านั้น หากแต่ยังทำให้เกิดการความเข้าใจในวัยและวิถีชีวิตมากยิ่งขึ้น การใด้ไตร่ตรอง ทบทวนสิ่งที่ผันผ่านไป ย่อมเป็นสิ่งที่ควรได้เพียรศึกษาไว้ การเรียนรู้ในด้านจิตใจ ก็ย่อมเป็นสิ่งที่ควรค่ายิ่ง ใครจะรู้ว่า สิ่งที่ยากเย็นมิใช่การเข้าใจในสิ่งอื่นๆ หากแต่เป็นการเข้าใจสิ่งที่เเปรเปลียนไปของตนเอง ทั้งร่างกาย และจิตใจ

กอบกิจใดใดอย่าประมาท

พินิจรอบคอบไตร่ถ้วน

สิ่งใดใดมิได้คาดหวัง

สำเร็จเพียงเสร็จชั่วขณะ

เถลิงศกด้วยสงกรานต์

ฉ่ำเย็นชุมกายจิต

ตรองจิตทุกสิ่งอัน

กอรปกิจเป็นสุข.

ดิน น้ำ ไฟ ลม

จรุง ชีพ วิญญาณ์

สังสาร์เกิดภพ

กงล้อด้วยกรรม.

ตนฝึกสิ่งใด

 สรรพสิ่งพูนเพิ่ม

มิวัดด้วยสิ่งอัน

การันตีด้วยธรรม์

เกิดดับเเปรผัน

คืนวัน ผันเเปร

มนัสฝึกบ่มเพาะ

ธรรมจรุง เติบใหญ่

สงกรานต์ดิถี

วันปีเคลื่อนคล้อย

ชีพสัตว์ แปรผัน

ร่วงโรยเพิ่มบุญ หนุนนำ.

เกณฑ์ในการตัดสินใดใด อาจมิไดเป็นมาตรฐานของใครเล่า ทั้งหมด.

วิจัย จำแนกเเยกแยะ พินิจ วิจิตร ..เก่าใหม่..ระบบคิด

ย่ำย่ำ วันวัน พ้นผ่าน เนิ่นนาน สังขารบ่น ทุกข์ ดับเกิด วิถี มนุษย์ ร่ำไห้ ในสงสาร..

คนพ้นโลกเมื่อไหร่?