ประวัติย่อ

ชื่อเดิม กอบกูล ชุติมามาศ

จบการศึกษา

ระดับมัธยมศึกษาตอนต้น จากโรงเรียนบุรีรัมย์พิทยาคม พ.ศ.๒๕๒๓

ระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย จากโรงเรียนบุญวัฒนา นครราชสีมา พ.ศ. ๒๕๒๕

ระดับปริญญาตรี ปพ.ส. จากวิทยาลัยพยาบาลบรมราชชนนีนครราชสีมา พ.ศ. ๒๕๒๙

ระดับปริญญาโท คม. ม.ราชภัฎนครปฐม พ.ศ. ๒๕๕๐

และป.บัณฑิตบริหารการศึกษา ในปี ๓๕๕๑

ประสพการณ์

พยาบาล ICU Med 2529- 2534

วิทยากรพัฒนาคุณภาพชีวิต กทม. 2530 - 2534

ครูสอนสุขศึกษา 2534 - 2540

ช่วยอ่านจดหมายออกอากาศในรายการวิทยุ เพื่อนช่วยเพื่อน 2536- 2540

วิทยากร พิธีกรของศูนย์ฝึกอบรมบุญนิยมปฐมอโศก 2545 - 2551

วิทยากรด้านสมุนไพรและสุขภาพ 2547- ปัจจุบัน

ครูสอนคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ 2540- ปัจจุบัน

ผู้อำนวยการโรงเรียน 2552-2555

ปัจจุบัน รองผู้อำนวยการฝ่ายวิชาการโรงเรียนสัมมาสิกขาปฐมอโศก

ผลงานที่ภาคภูมิใจ

-แต่งเนื้อร้องเพลงเส้นทางนิพพาน แหล่ปฐมอโศก แหล่ธรรมชาติที่พ่อสร้าง และเพลงที่ใช้ในศูนย์ฝึกอบรมเกษตรกร

-หลักสูตรวิทยาศาสตร์ท้องถิ่นเรื่องการปลูกผักไร้สารพิษ

-วิทยานิพนธ์เรื่อง การพัฒนาชุดฝึกอบรมเรื่องการปลูกผักไร้สารพิษตามแนวคิดวิถีพุทธสำหรับนักเรียนช่วงชั้นที่สองของโรงเรียนในสังกัดชุมชนชาวอโศก ได้นำเสนองานนี้ ๓ ครั้งในการประชุมวิชาการคือ ที่ม.ราชภัฏเทพสตรี ลพบุรี ม.ราชภัฏนครปฐม โรงแรมแอมบาสเดอร์ กทม.ในงานวิจัยทางการศึกษาระดับชาติครั้งที่

เรื่องที่อยากเล่า

ในชีวิตนี้หนีความเป็นครูมาโดยตลอด จบม.๓ ผู้ปกครองจะให้เรียนครู(ปกศ.ต้น) ในสมัยนั้น เนื่องจากมีญาติพี่น้องเป็นครูทั้งนั้น มีอาเป็นอาจารย์สอนที่วิทยาลัยครูบุรีรัมย์ แต่ก็ไม่ชอบอาชีพครูจึงขอเรียนต่อม.ปลายสายวิทย์ และสอบเข้าเรียนพยาบาล ดีใจที่ไม่ได้เป็นครู รักอาชีพพยาบาลมาโดยตลอด ทำงานเป็นพยาบาลวิชาชีพที่ ICU MED ร.พ.มหาราชนครราชสีมา ไม่คิดเลยว่าอนาคตจะมาเป็นครู ขณะที่ทำงานเห็นความทุกข์ของผู้ป่วย ความทุกข์ของญาติผู้ป่วย ยิ่งปฏิบัติธรรมยิ่งเห็นความไม่เที่ยงของชีวิต อยากจะหาสังคมสิ่งแวดล้อมที่ปลอดภัย มีมิตรดีสหายดี พึ่งเกิดแก่เจ็บตายกันได้

ชอบชีวิตคนโสดตั้งแต่เรียนพยาบาลแล้ว เป็นชีวิตที่อิสระ ไปไหนมาไหนไปคนเดียวไม่ต้องรอใคร ชอบท่องเที่ยวตามธรรมชาติ ชอบแสวงหาธรรม ชอบเขียนกลอนทั้งๆที่เขียนไม่เก่ง ไม่ไพเราะแต่ว่ามีใจชอบและเขียนยามประทับใจ ทุกข์ใจ สบายใจ

ธรรมเปลี่ยนชีวิตให้มักน้อย สันโดษ เรียบง่าย จนกระทั่งได้ลาออกจากราชการในปี พ.ศ. ๒๕๓๔ มาอยู่ที่ชุมชนปฐมอโศก เป็นชุมชนที่ใช้ชีวิตเรียบง่ายตรงกับอุดมการณ์ของตนเอง ตั้งใจจะอยู่ที่ชุมชนปฐมอโศกนาน ๑๐ วัน แล้วท่องเที่ยวตามสถานปฏิบัติธรรมต่างๆ แต่ปรากฏว่าจาก ๑๐ วันกลายเป็น ๑๐ ปีและเรื่อยๆมา ชีวิตที่มีความสุขเป็นชีวิตที่มีวันเวลาผ่านไปเร็วมาก

ชีวิตนี้ไม่มีเงินเดือน ไม่มีเงินติดตัว อยู่ในความอนุเคราะห์ดูแลของผู้อื่น จะตามใจตนเองมากก็ไม่ได้ เป็นชีวิตที่ต้องขัดเกลาตนเอง ความสุขที่ได้รับไม่ใช่การตามใจตนเอง แต่เป็นความสุขที่ได้จากการได้เสียสละ เป็นความสุขที่อยู่ในสิ่งแวดล้อมที่ดี ทุกคนรักกันแบบพี่น้อง พึ่งพาอาศัยกันได้ ยามเจ็บป่วยก็มีคนคอยดูแลเสมือนลูกหลาน

ขณะที่เรายังมีแรงอยู่เราก็เกื้อกูลคนอื่น ขณะที่เราแก่ลงไปสังคมแห่งนี้ก็ดูแลเราสังคมแห่งนี้เป็นเสมือนสังคมในฝัน ที่เคยฝันไว้ในตอนเด็ก ตอนนี้ได้พบแล้วจริงๆ

ชุมชนแห่งนี้ส่งเสริมบุตรหลานให้เรียนต่อ มีทุนเรียนฟรี ทั้งปริญญาตรี ปริญญาโท และปริญญาเอก

เมื่อลาออกมาจากงานพยาบาลแล้วก็มาอยู่ที่ชุมชนปฐมอโศกมีอะไรทำได้ก็ทำตั้งแต่ ดูแลผู้ป่วย ปลูกผัก ขัดห้องน้ำ ดูแลความสะอาดสถานที่ เป็นแม่ครัว และในที่สุดก็มาเป็นครู

เพิ่งจะรู้ว่าอาชีพครูเป็นอาชีพหนักมากๆ เป็นอาชีพที่มีบุญมาก ได้ถ่ายทอดอุดมการณ์ ได้พัฒนาคน และงานครู เป็นงานที่หนักจริงๆ โดยเฉพาะครูในโรงเรียนประจำ ต้องดูแลทุกเรื่องแทนพ่อแทนแม่ของนักเรียน ไม่ว่าจะเป็นอาหารการกิน เสื้อผ้า ยารักษาโรค ต้องสอนทุกเรื่องตั้งแต่ ล้างจาน ซักผ้า ถูบ้าน ขัดห้องน้ำ ทำอาหาร

ครูเป็นทั้งพ่อครัวแม่ครัว เป็นหมอเป็นพยาบาลดูแลนักเรียนป่วย เป็นทั้งเกษตรกร ที่ไหนมีเด็กที่นั่นมีครู ภูมิใจที่ได้เป็นครู

เรียนต่อปริญญาโท ครุศาสตรมหาบัณฑิตสาขาหลักสูตรและการสอนโดยใช้ทุนของชุมชนปฐมอโศก ได้ทำหน้าที่ครูมาเรื่อยๆ และเรียนต่อบริการการศึกษาเพื่อมาเป็นผู้อำนวยการโรงเรียน และลาออกจากผู้อำนวยการเพราะมีความถนัดในงานสอนมากกว่างานบริหาร ในการปฏิบัติธรรมการลดตำแหน่งหน้าที่การงานเป็นการลดโลกธรรม ยอมรับความถนัด ความสบายใจในงาน และเป็นการสร้างคนรุ่นใหม่ ไม่ยึดติดในตำแหน่ง หมุนเวียนผลัดกันเป็นผู้บริหารตามความเหมาะสม

โรงเรียนสัมมาสิกขาปฐมอโศกเป็นโรงเรียนขนาดเล็กมีนักเรียนไม่ถึง ๑๒๐ คน ครูกินนอนอยู่ที่โรงเรียนเช่นเดียวกันกับนักเรียน

ความเชื่อมั่นที่มีต่อชุมชนปฐมอโศกนั้นบอกได้ว่า ตรงกับคำตรัสของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าคือ

มิตรดีสหายดีเป็นทั้งหมดทั้งสิ้นของพรหมจรรย์