ประวัติย่อ

2511 ชีวิตหนึ่งคล้ายผงทุลีของกาแลคซี่ ได้เกิดบนโลก บ้านหน่อง อ.เสลถูมิ จ.ร้อยเอ็ด ให้มาใช้ชีวิตที่ต้องต่อสู้กับความยากจน ดิ้นรนเลี้ยงชีพช่วยงานพ่อแม่ตามสภาพงานแต่ละฤดูกาล ใช้กระดานชนวนป1-3 ใช้สมุดสำหรับแจกนักเรียนห้ามขายสีน้ำตาล ป4-6 ไม่เคยมีรองเท้าการเรียนลำดับ 1-5  ร้องให้อยากเรียนหนังสือต่อ(ไม่อยากทำงานที่กทม.เหมือนเพื่อนๆ) เรียนม.ต้น ได้เงินวันละบาทหรือไม่ได้เลย/อดอาหารเที่ยงประจำ พ่อเช่ายืมหนังสือให้เรียน การเรียนไม่ต่ำกว่า 3.00  เป็นหัวหน้าห้องก็เคย  สอบเข้ารร.จังหวัด ได้ลำดับที่ 25 (ห้องควีนส์)เกรดไม่เกิน 2.5 ในม.ปลาย 4-6 สอบทุนจังหวัดได้เรียนม.มหิดล(คณะแพทย์ รามาธิบดี ) บรรจุที่รพ.เมยวดี  ร้อยเอ็ด 3 ปี รพ.เกษตรวิสัย 5 ปี จบมสธ. 2 ปริญญา สอบนักวิชาการควบคุมโรคย้ายสู่สำนักงานควบคุมโรคติดต่อเขต 6 ขอนแก่นสอบเรียนโท สาธารณสุขศาสตร (ชีวสถิติ) 2 ปี ม.ขอนแก่น ได้ทุนปีละ 3 หมื่น  ในที่สุดก็เรียนจบป.เอก สาขาสิ่งแวดล้อม  มมส.  (วันที่พ่อแม่ภูมิใจและ...นี่อาจเป็นความสุขของพ่อแม่ที่เงินซื้อไม่ได้...ลูกไม่มีเงินให้มากมาย  ลูกให้ได้แต่ความภูมิใจ...ประพฤติตนในขอบเขตของตนเอง ครอบครัว และสังคม ที่ดีๆๆๆๆ.....)

         จากเด็กเลี้ยงควายจนถึง ม.6 กับเส้นทางชีวิตที่ช่วยตนเองและแบ่งเบาภาระพ่อแม่มาตลอด อดทนจะไม่ขอเงินโดยไม่จำเป็น เช่าหนังสือเรียน ตั้งใจเรียน เลือกนักเรียนทุน ไม่เที่ยวเตร่เกินเลย ส่งตนเองเรียนมสธ.-ป.เอก บวช แต่งงานกับพยาบาลวิชาชีพด้วยเงินตนเอง(แม้จะยืมสหกรณ์แต่เราเข้าใจกัน)  มีบุตรสาวที่น่ารัก 3 คน  ที่เลี้ยงเองกับภรรยา  มีรถ มีบ้าน มีจุนเจือพ่อแม่ทั้งสองฝ่าย และไปเยี่ยมแทบทุกเดือนตลอดการรับราชการ  ท่องเที่ยวตามสมควร  ดึงเงินอนาคตมาบริหารปัจจุบันเท่าที่จำเป็น และเป็นปลื้มกับชีวิตที่ผ่านมา กับสิ่งแวดล้อมรอบตัว....เหล่านี้คงเป็น ชีวิตที่พอเพียง  ที่ไม่ต้องเปรียบกับใคร ความสุขอยู่ที่ใจ  ไม่เบียดเบียนสิ่งแวดล้อม  (คนเราควรช่วยกันสร้างความตระหนักให้หวนสู่ธรรมชาติ สู่เศรษฐกิจพอเพียง(พอประมาณ-มีเหตุผล-มีภูมิคุ้มกัน)          **สิ่งที่ทำวันนี้ได้  อย่ารอพรุ่งนี้**

                 ...ดัชนีชี้วัดความสุขแต่ละคน แต่ละระดับชนชั้น ล้วนต่างกันตามสิ่งแวดล้อมแต่ละบริบท   ดังนั้น ความสุขมวลรวมของคนไทย ยังต้องทำวิจัยต่อไป...ให้สำนึกรักบ้านเกิด

......พ่อ คือแรงบันดาลใจของผมในการเรียนจนจบดอกเตอร์...เพราะพ่อเป็นโมเดลที่ผมซึมซับได้ตลอดเวลา ผมเรียนวิถีชีวิตจากปราชญ์ชาวนาคนนี้ ผมไถนาตั้งแต่จูงควาย ไถไม้ ไถเหล็ก รถควายเหล็ก รถไถ เคียงคู่กับพ่อมาตั้งแต่เด็ก จนปัจจุบันผมยังเรียนมหาวิทยาลัยชีวิตกับท่านเสมอที่กลับบ้าน พ่อผมอายุ 75 ตรวจสุขภาพประจำปี (ผลตรวจผมแย่กว่าท่านเยอะ) พ่อผมบอก"เสียดายกับทุ่งนา ไม่น่าแก่ก่อนเลยกำลังมีความสุข คงทำนาตลอดชีวิต"

......ท่านมีแรงบันดาลใจ รึยัง...ในสิ่งที่ท่านจะทำ...รับรองเรียนจบดอกเตอร์ 2 ปี 3 เดือน เหมือนผมแน่ (สถิติ มีไว้เพื่อทำลาย...ไม่ต้องแข่งใคร แข่งใจตัวเองดีกว่า...สุขยิ่งกว่าสุข)