สรุปผลการแข่งขัน ศิลปหัตถกรรมนักเรียนครั้งที่ 63/2556

ของเรา จนเสร็จสิ้น ณ วันที่ 15 พฤศจิกายน 2556 ผลที่ออกมา เราภูมิใจกับลูก ๆ ของเรามาก ขอบใจเด็ก ๆ ทุกคน ที่ได้สร้างชื่อเสียงให้กับ</wbr>โรงเรียนวัดโพธิ์รัตนารามอย่</wbr>างเต็มที่ ครูขอยกนิ้วให้...เธอเยี่ยม</wbr>มาก....

ประสบการณ์ที่เกือบพลาดโดย..ไม่ได้ตั้งใจ

        จากการออกเยี่ยมบ้านนักเรียนจำนวน ๓๖ ครอบครัว ในปีการศึกษานี้   ส่งผลให้ครูเล็กได้รับรู้สภาพครอบครัวตามความเป็นอยู่ที่แท้จริง   ได้รับฟังการบอกเล่าถึงพฤติกรรมที่แตกต่างกันระหว่างที่บ้านและโรงเรียน   และก็มีบางสิ่งที่ครูรู้แต่รู้ไม่ลึกเพียงพอ เช่นโรคประจำตัว กรณีตัวอย่างประสบการณ์ครั้งนี้  คือ  คุณครูรู้ว่าเด็กเป็นโรคภูมิแพ้ เราก็เข้าใจว่า แพ้อากาศ อากาศหนาว แต่จริง ๆ เด็กแพ้กลิ่นทินเนอร์และอีกหลาย ๆ อย่างที่แตกต่างกัน   ซึ่งเป็นสิ่งที่ครูต้องระวัง เพราะสำคัญถึงชีวิตเด็ก  เนื่องมาจากการเยี่ยมบ้านเพราะคุณครูไม่รู้จักบ้านจึงขอให้เด็ก ๆ นั่งรถบอกทางและไปกันหลายบ้าน   และต้องไปรอผู้ปกครองที่ไม่อยู่ด้วยเหตุว่าไกลจึงรอ   ซึ่งบ้านที่รอเป็นบ้านที่ทำอุปกรณ์เกี่ยวกับรถ  เด็กได้กลิ่นแต่คุณครูและเพื่อนที่ปกติไม่ได้กลิ่น  พอเยี่ยมบ้านน้องก็พูดคุยกับคุณพ่อ อาการน้องก็ยังไม่เป็น จนคุณครูกลับไป ตกดึกน้องหายใจไม่ออก  คุณพ่อและคุณแม่ต้องพอไปให้ออกซิเจนที่โรงพยาบาล  คุณแม่โทรมาลาในวันรุ่งขึ้น จึงรู้ว่าน้องไปได้กลิ่นทินเนอร์  คุณหมอบอกว่ากลิ่นไปกระตุ้นหัวใจ  อาจเป็นอันตรายถึงชีวิต  ได้ยินแล้วใจหายเลย   พอเจอคุณแม่ก็ไหว้ขอโทษ เพราะไม่รู้ คุณแม่ก็เข้าใจว่าคุณครูไม่รู้และเข้าใจเจตนาที่จะเยี่ยมบ้าน ๑๐๐ %  จึงเล่าเป็นกรณีตัวอย่างแก่ทุกท่านป้องกันสิ่งที่จะเกิดขึ้นโดยไม่ตั้งใจ   เพื่อเป็นบทเรียน   แต่ก็มีสิ่งที่ประทับใจก็มีนะคะคือ ความรู้สึกดี ๆ ที่ได้รับจากผู้ปกครองรุ่นแล้วรุ่นเล่า เพราะบางครอบครัวคุณครูก็เยี่ยมตั้งแต่พี่ ๆ จนมาถึงน้อง สร้างความรู้สึกดี ๆ ต่อเนื่อง และที่สำคัญ ครั้งนี้ได้ไปเยี่ยมเด็กที่บ้านไกลที่สุด รับรู้ได้ถึงความดีใจที่ผู้ปกครองมีให้ นับว่าเป็นกา รเยี่ยมบ้านที่หายเหนื่อยและมีคณค่าต่อความรู้สึกจริง ๆ.....มาดูภาพบรรยากาศ ทั้ง ๓๖ ครอบครัวกัน

http://www.facebook.com/media/set/?set=a.548370295219729.1073741824.100001402891064&type=1

ความสูญเสีย...ที่เสียความรู้สึก...

...ใจหนอใจ...ต้องแคร์ความรู้สึกกัน...

           บอกตัวเอง...ว่าจะต้อง..ใจเข้มแข็ง

แต่วันนี้..ใจอ่อนแรง...แทบทนไม่ไหว

เกิดอะไร..ขึ้นนะ...กับหัวใจ

ถึงมิได้..เข้มแข็ง..ดั่งเคยเป็น

         อาจเป็นเพราะ...การทำงาน..ที่ต้องข่มจิต

ด้วยเพราะคิด...ผลทำงาน..ที่ต่างสาร

คนหนึ่งหวัง...ให้งานเสร็จ..ก่อนวันการ

แต่อีกคน...ไม่สำคัญ...คิดเที่ยวไป

        นี่แหละหนา...การทำงาน..ที่ต่างขั้ว

ใจหมองมัว..ด้วยจิต..ผิดวิสัย

เบื่อแสนเบื่อ..แต่หน้าที่..ต้องจำใจ

ทนทำกัน...เพื่อให้ทัน..วันส่งงาน...

        วันนี้ขอไปตามอารมณ์....ยามฝนตกหนักอย่างนี้   จึงนั่งแต่งกลอนที่อาจจะไม่สัมผัสสักเท่าไร..เพราะใจว้าวุ่นกับงานที่ยังไม่เสร็จสักที  นี่แหละการทำงานถ้าไม่ร่วมใจกัน   งานนั้นก็เสร็จได้    แต่ใช้ระยะเวลานาน  จึงอยากให้คิดถึงความรู้สึกเพื่อนร่วมงาน  อย่าเอาแต่เรื่องส่วนตัวมาก่อนงานส่วนรวม...เหนื่อยจัง..ใจหนอใจ...   

การให้ที่จริงใจ..สื่อที่สัมผัสได้

      การให้คือ...สิ่งที่ทุกคนอยากได้รับจากทุกคน

แต่บางครั้งเรายังไม่เคยที่จะคิดให้อะไรใครก่อนเลย

ได้แต่หวังว่าจะได้รับจากคนอื่น

มีคนพูดเตือนสติว่า...

ถ้าเราอยากได้อะไรจากใคร  เราต้องรู้จักให้เขาก่อน

บางครั้งเราคิดว่า..

ทำไมเพื่อนไม่อย่างนั้น

ทำไมเจ้านายไม่อย่างนี้

แล้วเราได้ถามตัวเองหรือไม่ว่า...

เราเคยให้คนอื่นบ้างหรือยัง

ขอบคุณ....ผู้ที่ให้แง่คิด..การให้..

และที่สำคัญ..การให้ผู้อื่นด้วยความจริงใจ

เราก็คงจะได้รับความจริงใจ...กลับมา..ทวีคูณ...

ปิดเทอม..กับความภูมิใจของลูก..ครูธรรมดา..ธรรมดา

      ค่ะ  วันนี้ขอใช้ที่ตรงนี้ บันทึกความภูมิใจที่อาจดูเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนอื่น แต่สำหรับตัวเองรู้สึกภูมิใจที่วันนี้ สามารถทำในสิ่งที่ตั้งใจ   แต่กว่าจะทำได้ต้องผ่านด่านคุณแม่ที่ท่านจะคอยคัดค้านเวลาที่ครูเล็กคิดจะทำอะไรสักอย่าง   ด้วยที่อยู่ด้วยกัน  ท่านจะมองว่าเราเป็นเด็กตลอด  และคำท่านที่พูดเสมอว่า  " มีเงินก็เก็บไว้ ไม่รู้จักประหยัด"  เห็นคนอื่นขับรถป้ายแดงก็อยากมีบ้าง ท่านก็เตือนสติ  ที่มีอยู่ก็ดีอยู่แล้ว  จริงของท่านเพราะป้ายแดงจะมาพร้อมกับหนี้สินเพราะเรายังเงินเดือนไม่เยอะ   แต่สิ่งที่ทำในครั้งนี้ ได้แนวร่วมจากคุณพ่อ จึงตัดสินใจต่อเติมหลังคา  เพื่อกันฝนสาดหน้าบ้าน  และเป็นที่นั่งทำงานหลังกลับจากโรงเรียน และการปูพื้นบ้านแทนเสื่อน้ำมัน  บางท่านอาจไม่เคยใช้นะคะ  แต่จำได้ว่า เสื่อน้ำมันนี้ มีอายุการใช้งานเท่ากับอายุครูเล็กเลย  โตมาก็เสื่อน้ำมันผืนนี้และใช้มาจนปัจจุบัน....

       หลังจากการคัดค้านแต่ฝืนทำ วันนี้พื้นปูไปได้ ๘๐% เพราะติดสงกรานต์และกระเบื้องหมดต้องรอ และหลังคาเสร็จเมื่อวานตอน หนึ่งทุ่ม  

       สิ่งที่ภูมิใจคือ...ได้เห็นภาพ คุณพ่อและคุณแม่นั่งชื่นชมในสิ่งที่ท่านเคยห้าม  ท่านชอบและบอกว่าสวย สวยสำหรับครอบครัวธรรมดาอย่างเรา

       อยากให้ท่านได้สบายบ้าง  ท่านเหนื่อยมามากแล้ว  ท่านมีเงินเก็บมากมายแต่ไม่กินไม่ใช้ อ้างว่าเก็บไว้ให้ลูก แต่ลูกคนนี้ไม่ได้ต้องการแบบนั้น  ถึงลูกจะเงินเดือนไม่มาก แต่ไม่เป็นหนี้เป็นสิน  พออยู่พอกินไม่เดือดร้อน  ก็มีความสุขกับการทำให้พ่อแม่ได้สบายบ้าง....

.