งาน และเวลา

 มีงานที่ต้องทำคือเรื่องการตรวจสอบคุณภาพเวชระเบียนของอีก2 โรงพยาบาลครับ  ทำไม่เสร็จจึงเอากลับมา  ว่าจะทำหลังเลิกงานก็ไม่ได้  ง่วงนอน  หรือไม่ก็อยู่เวรคนไข้มาก   ว่าจะขอเอาไว้ทำวันอาทิตย์นะ

   มีเรื่องการเตรียมงาน สัมนาเรื่องความเสี่ยง..ทำแบบสุนทรียสนทนา  เช้านี้ไปพูดคุยกับพี่สาวแล้ว...ตกลง

   และก็มาพูดกับทีมงาน  พรุ่งนี้ต้องเดินเองหลายที่เลย  และต้องเตรียมอ่านหนังสือ  ทบทวนนะ

   ไหนจะต้องใจจดจ่อกับพันธมิตร

  ช่วงเวลาที่ต้องทำงานนนั้น  หมดสิทธิ์ที่จะทำอย่างอื่นๆเลย

สวัสดีครับ @ พี่เปลี่ยน  ดีใจครับดีใจมากนะครับ

แต่อยากให้ลงอีกนะครับ  เชียๆๆ  ครับ 

ขอ 70-110  นะครับ

ฝากดูแลไตด้วยนะครับ  น้ำตาลสูง  2 ปีแล้ว  แล้วกลับมาอย่าลืมไปตรวจตานะครับ

  เท้าละครับ  อย่าให้เป็นแผลนะครับ  ชาหรือเปล่า  แช่น้ำอ่นก็ดีนะ

  กินผักมากๆเด้อ

 คิดออดครับ

วานก่อนมีเรื่องราวของการเข้าหาผู้คนที่เรา  ต่างมีวาระที่แตกต่างกันมาก   แต่ว่าผมก็ต้องเดินเข้าไป  แต่ก็จำเป็นเพื่อต้องการเปิดพื้นที่ให้ต่อกันและกัน  เพื่อการสื่อสาร  เพื่อการเชื่อมข้อมูลกันและกัน....

  แต่ก็มีวาระด้านลบของเราเองหลุดออกไปบ้าง  เพราะว่าความด่วนที่ต้องการผล...  ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร....

    แต่ก็ด้วยความบริสุทธิ์ใจ...

    และต้องการเชื่อมต่อ  เพื่อเชื่อมโยงงานที่ดีๆต่อกันในองค์กร

http://www.oknation.net/blog/voranai/2008/06/13/entry-1

อ่านแล้วเศร้าครับ

ผมร้องไห้กับการที่เราจะเสียดินแดนเขาพระวิหารไป

ผมร้องไห้จริงๆ  และน้ำตาไหล  ขณะที่ผมอยู่เวร  อือ  ทำไมมันพรั่งพรูและรู้สึกกับเรื่องนี้ได้มากมายขนาดนี้  ทำไมผมยึดติดกับความรักชาติ  ยึดติดกับความดีงามเช่นนนี้

ได้เรียนรู้เรื่องราวของข่าวลือ  ข่าวลือนั้นเป็นทั้งดี  และไม่ดี  วันที่ผ่านๆมาก็เข้าใจและเห็นทั้งสองมุม....

  ข่าวลือจากฝ่ายหนึ่งเริ่มต้น  จนทำให้เกิดอาการซวนเซ และตกร่องอารมณ์ไปพอสมควร  เฝ้าดูแล้วก็เข้าใจวาระของแต่ละฝ่าย  และเราเอง

   ข่าวลือต่อมา  รวมทั้งการกระทำ...

ทำไมคนที่อยู่ในองค์กร  ด้วยกันมายาวนานจึงไม่สามารถเข้าใจกัน  เข้าถึงกันได้  เพราะอะไร  ทังๆที่เจอหน้ากันทุกวัน

  เขาปล่อยวันเวลาและโอกาศอันดีที่จะได้พูดคุยและทำความเข้าใจกันไปได้อย่างไร  ชั่งน่าเสียดายนัก

  แต่ผมเชื่อว่า ผู้นำที่ดีๆ  กระบวนการเรียนรู้ที่ดีๆนั้น  รวมทั้งการใช้วิถีพุทธเข้ามาช่วย  น่าจะให้เรื่องราวขององค์กร  มีชีวิตที่ดียิ่งขึ้น

เช้านี้ที่ห้องน้ำ  จู่ก็เกิดความคิดผุดขึ้นมา  เกี่ยวกับเรื่องราวขององค์กร....  เกี่ยวกับความอื้ออึงที่มีอยู่หลายวัน  มันเป็นสิ่งที่ผุดบังเกิดใหม่....ปมประเด็นที่เราต้องผ่านไปไห้ได้คือดังนี้

   1.เป็นสงครามและการต่อสู้ของผู้พิทักษ์

   2. เป็นเรื่องราวของระดับมโนธรรมที่แตกต่างกัน

   3. เป็นเรื่องราวของกระบวนทัศน์และฐานคิดที่แตกต่างกัน 

   4. เป็นเรื่องราวของภาพยนต์แบบแค้นฝังหุ่น

    5. เป็นเรื่องราวของการพูดคุยกัน  เป็นพื้นที่ๆยังไม่เปิดให้กันและกัน

   ผมเชื่อว่าถ้าหากเราสร้างกระบวนการเรียนรู้ร่วมกัน  เพื่อแก้ปมเหล่านนี้ในองค์กรได้  เรื่องราวดีๆก็น่าจะเกิดขึ้น

วานนี้กินหมูกะทะกับพี่ๆ  เราพูดคุยกันถึง  Voice  dialogue  สนุกสนานมากครับ  บางครั้งก็อาจจะฮึดฮัดบ้างบางครั้ง  แต่ก็เป็นภายในของเรา  ที่เราเห็นผู้พิทักษ์ของเราเอง

   ผมใส่ไปหลายเรื่องทั้งของตนเอง  และของพี่ๆ  เชื่อว่าเอาเรื่องที่เป็นจุดที่คนอื่นมองเรามาแบ่งปัน  เพื่อที่เราจะได้คิดตรึกตรองตัวตนของเรา  และทราบวาระของคนอื่นๆครับ

  เพื่อให้เราเป็นเซียน  เพื่อเข้าใจผู้อื่นและตนเองมาขึ้นครับ

การพูดคุยครั้งประวัติศาสตร์...กับพี่สาวซึ่งเป็นเพื่อร่วมงานอีกท่าน  เป็นการเริ่มต้นด้วยเรื่องทั่วไป  ค่อยไป  แต่จริงใจและเน้นที่ความงดงามต่อกัน  จังหวะ  เรื่องราว  เนื้อหาที่เกิดขึ้น   ก็นำพามาซึ่งการเผยความรู้สึก  ตัวตนและเนื้อในของกันและกัน  เป็นการแบ่งปันที่เกิดขึ้น  เพื่อเเสวงหาความดีงามร่วมกัน  อย่างที่ท่านอาจารย์ใหญ่ท่านกล่าวไว้....ผมเริ่มจะเชื่อเเล้วว่าการพูดคุยกันนั้น  น่าจะจำมาซึ่งเรื่องราวดีๆ  ขอบคุณมากๆครับ...

ถามว่าแล้วเราจะทำอย่างไรต่อไป

...มีหลายทาง  หลายมุมมอง  ขึ้นกับว่าเรามอง...สิ่งที่ปรากฏอย่างไร  เรามองแบบเชื่อมโยงหรือไม่  มองแบบองค์รวมหรือไม่

  หรือว่าเราจะมองแบบแยกส่วน  เขาเรา 

  ผมเองมองว่ามันต้องเชื่อมโยง  มันต้องหล่อเลี้ยงวาระ  และสร้างกระบวนการเรียนรู้และปรับปรุง  และการเปลี่ยนผ่านกระบวนทัศน์ให้ไปในทิศเดียวกัน

   ง่ายที่สุดคือ  การพูดคุยกันแบบเรียบง่าย  เปิดใจ  แบบเปลือยความรู้สึก และความบริสุทธ์ใจ

  ผมจะเริ่มที่ตนเอง  โดยการลดตัวตน  การเผยตัวตน  ด้วยความรู้สึกปลอดภัย  การเข้าไปรับรู้สัมผัสกับวาระของผู้คน...  โดยเฉพาะผู้คนที่เราต้องดูแลเขาเป็นพิเศษ....

   เชื่อว่าการพูดคุยกัน  พูดคุยกัน พูดคุยกัน  เพียงเราให้เวลา  ให้พื้นทีกันและกันมากขึ้น  เรื่องราวที่ห่างไกล  น่าจะเข้าไกล้กัน

ผู้คนต้องการอะไร...

 เป็นคำถามของการสนทนาที่เราตั้งคำถามกัน   เพื่อหาทางออกจากจุดปัจจุบัน  ที่สร้างสรรค์ที่สุด

      เราไม่รู้ได้  แต่ก็หวังว่ามันน่าจะเป็นความต้องการที่งดงาม  บริสุทธิ์ใจ  และรู้ตนเอง  ซึ่งจะดีได้เมื่อมันเกิดการสื่อสารที่ดีต่อกัน และเราก็รู้สึกเบามาบ้าง  เมื่อมองว่าทุกคนมีความดีในตัวเอง  เราต้องดูแลวาระของผู้คนให้เติบโต  เกิดสิ่งที่งดงาม

เก้าอี้อาถรรพ์ ....เป็นเรื่องราวของเก้าอี้หนึ่งตัวที่อยู่มานานในห้องของผู้บริหาร  เจ้าอี้ตัวนี้อยู่มานานหลายยุค   ผ่านผู้ที่มานั่งมากมายหลายคน...  คนที่มานั่งเจ้าเก้าอี้ตัวนี้มักจะเริ่มค่อยๆเปลี่ยนๆไปจากเดิม  ก่อนที่จะนั่งเก้าอี้    เจ้าเก้าอี้ตัวนี้  มักจะทำให้ผู้คนหลวมตัว  หลงตนเอง  และรูสึกว่าตนเองยิ่งใหญ่และอยู่เหนือผูอื่น และตัวมันเองมักทำให้ผู้ที่นั่งสร้างเรื่องราวและตำนานมากมาย

      6 เดือนที่ผ่านมามีเจ้านายคนใหม่มานั่งมัน  แรกเริ่มเดิมทีนั้นมันไม่ค่อยมีอะไร  อมามันเริ่มแผลงฤทธิ์เปลี่ยนแปลงตัวตน  ความรู้สึกคนที่นั่งไป    ณ เวลาของวานนนี้  ท่านเจ้านายคนใหม่ได้นึกเรื่องราว  และคิดว่า  โอ้  เจ้าเก้าอี้ตัวนี้มันแปลกดีนะ...

  ท่านคิดว่าท่านจะเอามันออกไปจากห้องนี้และจะไม่นั่งมันอีกต่อไป  จึงเร่มเอามันออกมา

   ระหว่างการเคลื่อนย้ายนั้น  มันกลับไม่ค่อยอยากออกมา  มันติดนั่นติดนี่  และนานกว่าจะออกได้  จุดสุดท้ายคือมี steth มาเกี่ยวมันไว้แบบมหัศจรรย์มาก...

   ขนลุกกัน  แม้เล่าอีกก็รู้สึกเช่นนนั้น

   เป็นนิทานขำๆครับ

บันทึกสิ่งที่แบ่งปันกับท่านสมคบ   เรื่องราวของการประชุมองค์กรแพทย  เรื่องเราของการร่วมมือการพัฒนากับฝ่ายต่างๆ  เรื่องรางของผู้คนที่เราต้องเปิดรับ  เข้าใจ  เรียนรู้เรื่องการเปลี่ยนแปลง  อย่างเข้าใจ  การเปิดพื้นที่ที่เหมาะสมกับผู้คน  แบ่งปันประสบการณ์การสนทนาเพื่อสร้างสิ่งที่ดีๆร่วมกัน  เรื่องของการพัฒนางานเวชระเบยน  เรื่องของการพัฒนาบุคลากร  การอบรม  เรื่องการบริหารความเสี่ยง  เรื่ององค์กรแห่งความสุข  เรื่ององค์กรที่มีชีวิต  การอ่านหนังสือเพื่อเพิ่มความรู้  การนำมาประยุกต์ใช้

วันนี้อื้ออึงมาก  คงเพราะทำงานติดต่อกันหลายวัน  ตั้งแต่ตอนเช้า  แต่ตอนนี้ก็คลายไปแล้วเพราะว่าดีขึ้นหลายส่วนครับ

ชีวิตการทำงานตอนที่อยู่สองคนนั้นนมันเป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก  เราเห็นความรู้สึกและตัวตนของเราอีกด้านที่ซ่อนอยู่ได้เผยออกมา

ไปตรวจเวชระเบียนที่ สสจ  ได้คุยกับพี่หมอ  และเพื่อทำให้ได้เรียนรู้หลายๆเรื่อง

  แต่ละพื้นที่ก็มีปัญหาเหมือนกัน

  ที่ มส นั้นทุกคนต่างทำงานหนัก  หมอ...หมอไม่ทำงานเลยก็มี

วานนนี้เข้าไปแบ่งปันกับพี่สาวท่านหนึ่งที่ไปด้วยกัน  เราขอให้ท่านเป็นที่ปรึกษางานคุณภพา  ท่านก็ยินดี  และจะแบ่งปันความคิด   เป็นการเปิดพื้นที่ต่อกันที่ดีมากๆครับ

ขอบคุณทีได้เรียนรู้ร่วมกันครับ....

พรุ่งนี้ก็ทำงานแล้วครับ...(จริงๆก็ทำทุกวัน)

ชีวิตเริ่มหมุนเวียนไปอีกรอบครับ

  คุยกับพี่พยาบาลท่านหนึ่ง วันก่อนหลังเลิกงาน  เป็นการพูดคุย  และเปิดพื้นที่สังฆะ  แลกเปลี่ยนเรียนรู้

    ได้ประเด็นหลายอย่างมากมายเลยครับ  เช่น การพูดถึงจิตใจที่มีความโกรธ  การพูดถึงเรื่องของการรู้ทันตนเอง  ประสบการณืการระงับความโกรธ  การรู้เท่าทัน  รู้เท่า  รู้ตาม  ตามที่ท่าน อ.กะปุ๋มเคยแนะนำไว้ครับ

    พูดถึงการเปิดสังฆะชุมชนที่ปาย  เพื่อความสุขที่ยั่งยืน แท้จริง

  น่าจะมีการเชื่อมต่อ  น่าจะเกิดเวทีที่ดีๆ  ที่เราจะได้แลกเปลี่ยนกัน

  คำถามหนึ่งที่พี่สาวท่านนนี้ถามผมคือ

   หมอคิดว่าองค์กรแห่งนี้จะสามารถพัฒนา  ให้ทุกคนเข้าใจ เรียนรู้  เติบโต  ตามแนววิถีพุทธได้หรือไม่  จะทำได้อย่างที่ฝันหรือเปล่าค่ะ

   พบคำถามนี้ผมตอบแบบอึ้งๆเล็กน้อย  คือตอบว่า  ไม่ง่ายแต่ก็ไม่ยากเกินไปครับ  เป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลา  ต้องมีกระบวนการต่าง  ที่จะเอื้อต่อการเปลี่ยนแปลงและเรียนรู้

  ผมเเจงเพิ่มว่าผมได้เรียนรู้จากพี่มากมาย  คือความนิ่ง  ความอดทน  ความซื่อตรง  เปิดเผยและตรงไป  ตรงมา

  หลังการแบ่งปันเกือบหนึ่ง ชม  นั้น  ทุกอย่างนั้นดีๆมากมายเลยครับ

มีเรื่องดีๆที่จะเขียนหลายอย่าง..

   เรื่องคำชื่นชมกับการตำหนิ  เรื่องเล่าคือคุณพยาบาลได้ใส่แมสให้  ผป สุกใส  ผมถามว่าใครทำเพื่อจะชื่นชม  แต่ขระที่ถามผู้คนดูตื่นๆ  ไม่ชินกับการที่จะชม  เขาสารภาพว่ากลัวไม่ใช่  ไม่ถูกต้อง  การชื่นชมน่าจะเป้นสิ่งที่ดีไม่ใช่น้อย

   เรื่องการหลอกตัวเอง  เราทุกคนอาจจะเคยหลอกตัวเอง  หรือแม้ไม่รู้ตัวว่าหลอกตนเอง  แต่ถ้าหากว่าเราเปิดใจ  และรู้ตัว  และละอายใจว่าเราจะไม่หลอกตนเอง  สิ่งดีๆคงจะตามมาพบเราได้มากครับ  คนที่หลอกตนเองได้  ผมก้กลัวๆเหมือนกันครับ

   เรื่องการบริหารคนสำคัญ  คือคนที่จะอย่างไรเขาก้จะ  เป็นกำแพง  เป็นอะไรที่เป็นอะไรที่ยากที่จะเปลี่ยน  การเฝ้าดู  เข้าใจ  เรียนรู้คนเหล่านนี้อย่างอดทน  ใช้เวลา  ความดี  มุมมองทางบวก  สลับกับลบที่ต้องเข้าถูกจังหวะนั้นน่าจะดี  มีผู้คนมากมายแบบนี้ในองค์กรที่กำลังเปลี่ยนแปลง

     ได้สรุปเรื่องราวการทำงานกับเพื่อนร่วมงาน  ได้ชื่นชมพี่ๆ OPD  ไปเป็นบทสรุป  แผ่นกระดาษ แผ่นหนึ่ง กับข้อความจากใจ  อาจจะสร้างพลังที่ยิ่งใหญ่ได้ครับ

  อีกหลายๆเรื่องมากมายครับ

คุยกับพี่สมคบว่า  เดี๋ยวจะขอให้พระสงค์มาพบ  และเยี่ยมผู้ป่วย

ก้ขับรถไปสอบถามพระสองวัด  ก้ไม่มีท่านใดว่างเลย  จึงตัดสินใจเอาวิทยุเทบมาเปิดธรรม  ของท่านหลวงพ่อชา  อยู่เพื่ออะไร....

เห็นเพื่อนๆเขามา 4 คน  เป็นสิ่งที่ดี  เขาคงรู้สึกดีๆเพิ่มขึ้นที่คนมาเยี่ยม  ผมบอกเพื่อนๆเขา  และบอกพยาบาลว่าจะเปิดวิทยุให้เขาฟังนะ

- ผู้ป่วยระยะสุดท้าย  วานนนี้เข้าไปสัมผัสเขาไกล้ๆครั้งแรก  หลังจากที่เขาปิดตัวเอง  ไม่ยอมรับอะไรเลย 3 วันหลังการกินยา paraquat  ตอนนี้ดูอ่อแรง ตัวเหลือง  หายใจเร็ว  เข้าใจถีงวิถีที่จะเป็นไป  จึงคุยแบบจริงจัง  ทำให้ได้พูดและนึกได้ว่า  ถ้าหากว่าเรามีเวลาเหลือไม่นานนั้น  เราจะคิด  จะทำอะไร

   สถาพที่เขานอนบนเตียง  ไม่มีญาติ  สิ่งที่ผมทำได้คือ  การให้กำลังใจ  และต่อจากนี้อยากห้เขาคิดแต่เรื่องที่ดี  ให้อัยตนเอง  ขอขมาตนเอง  ขอให้ระลึกแต่สิ่งที่ดีงาม  ชีวิตที่ทรมานตลอดที่ผ่านมา  ทั้งการรไม่มีแม่ พ่อ  หรือการเดินไม่ได้  ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่เราได้ผ่านไปแล้ว  ได้ล่วงเลยไป

 สิ่งสำคัญคือจิตใจของเรา  วาระของเราที่ต้องก้าวเดินต่อไป  ไม่ว่าที่ไหนๆ  ต่อไป  ขอเพียงให้เราดีกว่านี้

  วันนี้ชวนท่าน สมคบไปเยี่ยมอีกคน  รับรู้และสัมผัสถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น  และสิ่งที่ปรากฏ

พี่กะปุ๋มครับ@ผมสนใจเรื่อง R2R มากเลยครับตอนนี้...

ปีหน้าคงได้เชิญพี่มาอีกนะครับ  เรื่องนี้...

อยู่เวรวันนี้ไม่รู้เป็นอะไร  ความคิดพรั่งพรู  เขียนบันทึกหลายอันมากเเล้วครับ