ผมไม่ได้เข้ามานานมาก ก่อนอื่นขอสวัสดีเพื่อน ๆ ทุกท่าน ช่วงนี้งานที่ทำอยู่ไม่ค่อยราบลื่นเท่าไร ลักษณะของงาน พื้นที่ และคน ยังต้องมีการปรับกันยกใหญ่ งานทุกอย่างจะเดินให้ดีได้ต้องอาศัยทุกคนมีส่วนร่วม ผมมาอยู่ที่แห่งใหม่ สิ่งแรกที่เจอคือ ผู้นำไม่ลงชุมชนปล่อยให้พนักงานลงพื้นที่เอง พบปะประชาชน สอบถามปัญหาแล้วนำมาให้ผู้บริหารตัดสินใจ กว่าจะจบงาน กว่าจะได้ข้อสรุป ชาวบ้านรอไม่ไหว หันไปพึ่งหน่วยงานอื่น พอท้องถิ่นจะขอความร่วมมือจากประชาชน ขาดความร่วมมือเลย นี้คือปัญหาของท้องถิ่นที่ผมอยู่

จะกล่าวถึงเพื่อนทำงาน เพื่อนเอ๋ยเพื่อนทุกข์อย่าให้ถึงครึ่งเราทุกข์ถ้าเพื่อนสุขให้สมหวังและยิ่งใหญ่ถ้าเพื่อนหวังให้สมหวังทุกครั้งไปถ้าร้องไห้โศกเศร้าขอเราแทนนี้เป็นบทกลอนหนึ่งที่ผมไปเจอหนังสืออ่านเล่นในท้องทุ่งนา อ่านแล้วหลายหน้า มาเจอหน้าที่เลยสะดุดใจ เก็บไว้ในความทรงจำตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปีที่ 3 และวันนี้จึงได้หยิบยกเอามาใช้ เพื่อนไม่ว่าจะอยู่ที่ใหน ความประทับใจต่าง ๆ ก็ยังมีอยู่ ที่กล่าวมาทั้งหมดมีเหตุผลอยู่ว่า เพื่อนผมได้ย้ายไปอยู่สุรินทร์ได้ทำโทรศัพท์หายหลายรอบ เปลี่ยนเบอร์โทรหายแล้วหลายคน ทำให้จำใครไม่ได้ (อือ) 5555+ ผมจึงได้ลองสืบค้นประวัติสรุปว่ายังอยู่เดิมจึงได้โทรไปคุยด้วย เฮ ฮา ปาตี้ กันหลังได้สนทนา สอบถามทุกข์ทุกข์พอสมควรจึงได้ลากัน สุขใจที่ได้เพื่อนแบบนี้ และยังหวังว่าเพื่อนเก่า ๆ ยังรักกันเช่นเดิม