วันนี้คิดถึงครูพี่พรรณา แห่ง ร.ร.บางลี่..เลยโทร.ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกัน...ท่านพี่ครูป่วยค่ะ...เพิ่งไปผ่าตัดมดลูกมา...ขอส่งกำลังใจให้พี่ครูหายป่วยโดยเร็วค่ะ..สุขภาพพลานามัย สมบูรณ์แข็งแรงในเร็ววันเช่นกันค่ะ....

น้องกวินที่ @ 22297รักและคิดถึง.....ขอบใจมากค่ะน้องที่กรุณานำรูปขนมเทียนมาฝากค่ะ..แต่ของพี่อ๋อยไม่เป็นรูปสามเหลี่ยมค่ะ...แต่มีรูปทรงตรง ๆ แบบไม้บันทัดค่ะยาวประมาณ 3-5 นิ้วค่ะ....หนาประมาณ 0.5 ซม.ค่ะ

  วันพุธที่ 1 พ.ย.51 ไปทำสวัสิดการค่ารักษาแบบจ่ายตรง ที่รพ.มอ. (ก่อนไปเมื่อค่ำคืน..ได้โทร.ถามป้าโอ๋ว่า..ทำตรงไหน..ใช้เอกสารอะไรบ้าง...ป้าโอ๋ก็กรุณามาก...ไปสอบถามมาให้..และรีบโทร.มาบอกแต่เช้า)...แอมแปร์แอนด์เดอะแก็งค์ต้องไปคัดสูติบัตรของแอมแปร์ก่อนเพราะไม่ได้นำมา(อยู่บ้านปัตตานี)...ทุกย่างผ่านไปด้วยดีค่ะ...ตอนทานอาหารเที่ยงแอมแปร์ถามว่า.." ทำไมเราไม่ชวนป้าโอ๋มาทานข้าวเที่ยงกับเรา..." คำถามแอมแปร์ทำให้แม่อ๋อยฉงนค่ะ...อารมณ์ไหนนะนั่น...แต่ในใจลึก ๆ ปลื้มมากค่ะ...เลยหอมแก้มแอมแปร์ไป 1 ฟอด..พร้อมกับบอกว่า " เราไม่ควรรบกวนเวลาทำงานของป้าโอ๋ค่ะลูก"...แอมแปร์มองหน้า...แล้วถามว่า" รบกวนยังไงแม่..ก็ชวนมาทานข้าวเที่ยงไง"...ทำเอาพ่อสัมหัวเราะ....

      ตอนบ่ายไปทำสวัสดิการจ่ายตรงที่ รพ.หาดใหญ่ค่ะ...แอมแปร์ชอบใจมากตรงที่มีปลาดุก(ดิก) ให้ได้ play & learn...แต่แม่อ๋อยเมื่อบปากจะตอบคำถามจังเลย...

  วันอังคาร 30 ก.ย.51..พาอาโท๊ะของแอมแปร์ไปหาหมอ...แว๊บไปหาป้าโอ๋นิดหนึ่ง...ยิ้มให้กัน...กอดกัน...บอกป้าโอ๋ว่าแอมแปร์จำชื่อดอกไม้ได้หลายชนิดแล้ว...เห็นดอกอัญชัน...ร้องเย้ๆ ว่าที่ ร.ร.แอมแปร์ก็มีเยอะมาก...มีการถามอีกว่าทำไมไม่มีดอกทานตะวัน...อ้าว....

    อาโท๊ะป่วยเป็นโรคที่ว่า สมองไม่หลั่งสาร...มีอาการเหมือนโรคซึมเศร้า...ทุกประการเลย..การตอบสนองช้า...สับสน...ไม่สดชื่น  เคร่งเครียด  ไม่มีแรง  เซื่องซึม....อาโท๊ะ มีอาการแบบนี้ครั้งแรกเมื่อปี 2549 ตอนเรียนราม. ตอนนั้นกว่าทางบ้านจะรู้ก็เป็นมากแล้ว..หูแว่ว  หวาดระแวง  กลัวคนทำร้าย  แม่อ๋อยกับย่าของแอมแปร์(แม่มร)นั่งเครื่องฯไปรับกลับมารักษาที่รพ.มอ. ทานยาไปประมาณ 1 เดือน ก็หายเป็นปกติ  อาโท๊ะเลยหยุดทานยา  และไม่ไปตามที่หมอนัด...แต่กลับขึ้นไปเรียนจนสอบผ่านจบ ป.ตรี นิติศาสตร์ ม.ราม ตามใจปรารถนา  ปรากฏว่าพอผ่านไปประมาณ 1 ปี  อาโท๊ะก็กลับมาเป็นอีก(พ.ย.50) แม่อ๋อยและพ่อสัมก็พากลับไปที่รพ.มอ. อีกครั้ง พี่พยาบาลที่คลินิคจิตเวช ต่อว่าพอสมควร...ด้วยความเข้าใจ...และรู้ว่าพยาบาลหวังดี..ก็เลยยิ้มรับค่ะ...เข้าพบหมอนานมาก สองชั่วโมงกว่า...หมอสั่งนักสั่งหนาว่าห้ามหยุดยาเอง...ต้องรักษาจนกว่าหมอจะสั่งหยุด...กลับมาถึงบ้านก็รายงานให้ย่า(แม่มร)ทราบ...ปรากฏว่าอีหร๊อบเดิม..กินยาได้ระยะหนึ่งพอเริ่มหาย..อาโท๊ะก็หยุดทานยา...ย่าก็เออออไปด้วยแม่อ๋อยและพ่อสัมก็จนปัญญาที่จะบอกกล่าว....จำได้ว่าพ่อสัมถึงกับรำพึงว่า..." เราทำดีที่สุดแล้ว อาโท๊ะและแม่มร  คงต้องได้รับบทเรียนบางอย่างนั่นแหละถึงจะเข้าใจได้มากขึ้น" ( ทุกครั้งที่ไปหาหมอ แม่มรไม่เคยไปด้วย  อาจทำให้ไม่เข้าใจสิ่งที่เราบอก)...

     และแล้ววันที่แม่มรต้องยอม..ก็มาถึงผ่านไป 10 เดือน ปรากฏว่า อาโท๊ะก็กลับมาเป็นอีก...อาการเหมือนเดิมเลย...แม่อ๋อย  พ่อสัม  และอาปลา(ภรรยาอาโท๊ะ) พาไปหาหมอที่รพ.มอ.อีกครั้ง...ครวานี้โดนพี่พยาบาลต่อว่าเช่นเคย...แม่อ๋อยรู้สึกอายพี่พยาบาลมากเลย...แต่ก็ทน..เพราะเราผิด...และไม่รู้ว่าจะอธิบายพี่พยาบาลอย่างไรที่อาโท๊ะผิดนัด..กินยาไม่ต่อเนื่อง...พี่พยาบาลบอกว่า..ไม่มีคิวเลย..แต่อาโท๊ะต้องได้รับยาทานเพื่อให้อาการดีขึ้นก่อน...พี่พยาบาลเลยทำเรื่องส่งตัวไปที่ รพ.หาดใหญ่ ก่อน...และนัดใหม่ 5 พย.51 .....

        กลับมาเล่าทุกอย่างให้แม่มรฟัง...และตำหนิแม่มรพอประมาณ...แม่มรเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วว่า...อาโท๊ะป่วยเรื้อรัง...ต้องกินยาอย่างต่อเนื่อง...ห้ามหยุดยาเอง...หยุดยาได้เมื่อหมอสั่งเท่านั้น....ทุกอย่างพิสูจน์มาแล้ว....หวังว่าแม่มรและอาโท๊ะเข้าแล้ว...ครั้งนี้โชคดีตรงที่มีอาปลา(ภรรยาอาโท๊ะ)มาช่วยดูแลอีกคน...แม่อ๋อยและพ่อสัมไม่ต้องคอยห่วงใย  ดูแล แบบใกล้ชิดเหมือนเดิม...

พี่อุ๊ค่ะ...ขนมเทียนที่ว่า...คล้ายของคนจีนค่ะ..แต่ไม่มีไส้ค่ะ..ส่วนผสมมีแป้ง  น้ำตาล  เกลือ ห่อใบตองแล้วนึ่งอร่อยค่ะ ..ส่วนขนมเดือนสิบ เริ่มจาก..อืม...เดือนสิบสำหรับชาวใต้ คือ มีการทำบุญ 2 ครั้ง ครั้งแรกคือเมื่อวันที่ 15 ก.ย. 51 เป็นวันรับเปรตค่ะ...ส่วนครั้งที่สอง คือ เมื่อวันที่ 29 ก.ย. 51 เป็นวันส่งเปรตค่ะ..ขนมเดือนสิบ คือขนมที่ทำสำหรับงานบุญเดือนสิบค่ะ  มีขนมเจาะหู(ดีซัม) ขนมต้ม(ข้าวเหนียวห่อใบกะพ้อทำเป็นสามเหลี่ยมค่ะ) ขนมเทียน  ขนมลา  และตามด้วยผลไม้ตามฤดูกาลค่ะ...

วันจันทร์(29 ก.ย.51) นำขนมเดือนสิบ ผลหมากรากไม้ไปเยี่ยมผู้ใหญ่แต่เช้า...ไปหลายบ้านค่ะ...กราบสวัสดีกัน  ยื่นของให้  ผู้ใหญ่ให้พร...แค่ 2 ชั่วโมงได้รับพรมากมายหลายพร...สุขใจมากค่ะ

        ที่สำคัญแอมแปร์ได้เรียนรู้สิ่งดี ๆ วัฒนธรรมดี ๆ แอมแปร์ตื่นเต้น  มีความสุข  สนุกมาก  ...

      กลับมาอาบน้ำแต่งตัวไปวัดกันค่ะ...ไปไหว้พระ  ตักบาตร  ทำบุญ ...พ่อสัมไหว้พระไม่สวยก็โดนแอมแปร์บอกกล่าวและสาธิตการไหว้สวย ๆ ให้พ่อสัมดู...เที่ยงกว่า ๆ ก็กลับจากวัด...กิน ๆ คุย ๆ แล้วก็หลับ....

       ตื่นมาบ่ายสามกว่า ๆ เก็บของกลับบ้านย่าของแอมแปร์....กลับถึงบ้านย่า...แอมแปร์รีบโม้เรื่องการไปดูสัตว์น้ำที่สงขลา  อควอเรี่ยมให้ย่าฟังเป็นฉาก ๆ...

 กลับบ้านตั้งแต่วันศุกร์...วันเสาร์(27 ก.ย.51)เช้าไปตลาดคลองแงะ  ไปซื้อกางเกงยีนให้แอมแปร์...กลับมาช่วยย่าแอมแปร์ทอดขนมเจาะหู...ตอนบ่ายไปบ้านแม่เฒ่าของแอมแปร์...แอมแปร์ดีใจมาก...หนุกหนานน่าดู...เล่นกับพี่โดมและพี่ดิว...กว่าจะนอนก็เกือบเที่ยงคืน....วันอาทิตย์(28 ก.ย.51) ช่วยแม่เฒ่าคูดมะพร้าวทำต้ม  ห่อขนมเทียน ..กว่าจะเสร็จก้บ่ายโมง...ตอนบ่ายสอง เกือบบ่ายสามนำขนมเดือนสิบไปฝากป้าโอ๋...ไม่ได้คุยอะไรมากมายเพราะเด็ก ๆ อยากไปเที่ยว สงขลา อควอเรี่ยม..ซึ่งแสดงปลาหลากหลายนานาชนิดทั้งน้ำจืด  น้ำกร่อย  ทะเล...เด็ก ๆ ตื่นเต้นกันน่าดู(โดยเฉพาะแอมแปร์น้องนุชสุดท้อง)....กลับถึงบ้านเกือบสองทุ่ม.....

พี่โอ๋  ค่ะ...โอเคค่ะ...แล้วเราค่อยเจอกันค่ะ....โอ้ลันล้า....

+ เมื่อคืน..นั่งครุ่นคิดถึงความเจ็บป่วยของแบแอ...พี่แก้ว ได้ร่วม ลปรร. ด้วย....พี่แก้วจ๋า....เมื่อกี้ขณะที่อ๋อยกำลังอาบน้ำ...เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น....เพื่อนครูในหมู่บ้านโทรมาบอกว่า....แบแอเสียชีวิตแล้ว...หัวรุ่งวันนี้.....ขอให้แบแอไปสู่สุขคติ...ไปตามประสงค์ของอัลเลาะฮ์.....

พี่แก้ว @21673ค่ะ คือเพิ่งตรวจพบเมื่อวันที่ 17 ก.ย.ค่ะ นอนพักรักษาตัวที่รพ.ปัตตานีจนถึงวันจันทร์ที่ 22 ทางรพ.ปัตตานีทำเรื่องส่งตัวไป รักษาตัวที่ รพ.มอ...แต่แบแอไม่ไปค่ะ...ขอกลับบ้านก่อน...อ๋อยก็ไม่ทราบว่าเป็นถึงระยะไหน..แต่แบแอไม่มีแรง..พูดก็แทบไม่ได้...เหลือเชื่อมากค่ะพี่แก้ว..เมื่อ 11 วันก่อนยังรดน้ำต้นไม้ที่ ร.ร.อยู่เลยค่ะ....แบแอเจ็บทรมานมากค่ะ..เมื่อวานช็อคสลบไป...พวกเราพยายามพูดโน้มน้าวว่าให้ไป รพ.มอ จะได้ไม่เจ็บ ทรมาน แบบนี้..แต่ครอบครัวเขาไม่ไป...จนใจค่ะ...

+ วันนี้คณะครูที่ ร.ร.ไปเยี่ยมแบแอท่านเป็นภารโรงที่ ร.ร....แบแอป่วยด้วยโรคมะเร็งเม็ดเลือด...ไปรักษาตัวที่ รพ.ปัตตานีมาแล้ว..ทาง รพ.ทำเรื่องส่งตัวไป รพ.มอ.  แต่แบแอไม่ไป...ขอกลับบ้าน..ครอบครัวพาไปรักษากับหมอบ้าน  กินน้ำมนต์...แบแอป่วยมา 11 วัน..ร่างกายเปลี่ยนไปมากเลย...ผอม..เหลือง...มือเท้าเย็นชืด..แต่ต้องเช็ดตัวตลอดเพราะแบแอบอกว่าร้อน...เฮ้อ...เราพยายามพูดโน้มน้าวให้แบแอไป รพ.มอ...ตอนแรกดูเหมือนจะได้ผล...ทำไปทำมา...ไม่ไป...เราไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นเช่นนี้....เราทำดีที่สุดแล้วค่ะ..

พี่ โอ๋ค่ะ...วันอาทิตย์นี้อยู่เวรไหมค่ะ...

แม่บอกว่าให้เอาขนมเดือนสิบไปฝากค่ะ และอ๋อยจะเอาผักไปฝากเพื่อลดเหงื่อค่ะ..หยางมากไปใช่ไหมค่ะ...

พี่ใบไม้  @21577 และน้องกวิน @ 21587 อ๋อยและพี่อ๋อยได้เล่ารายละเอียดเพิ่มเติมไว้@210922ที่นี่ค่ะ

วันนี้พูดคุยกับเจ้านพ(ครูข้างถนน) ดูเหมือนเจ้าชายน้อยคนนี้ของพี่..จะไม่เท่าทันอารมณ์ตัวเองสักเท่าไหร่...ใจเย้น ๆ เจ้าน้องชาย...ถ้าอยู่ใกล้ ๆ จะตบบ้องหูสักที...ฝึกจิตอีกนะเจ้านพ...ถ้าอารมณ์เสียแล้วยังไงก้ต้องทำ...แล้วจะอารมณ์เสีย หงุดหงิดทำไม...เปลืองใจเปล่า ๆ ....เป็นห่วงเจ้ามาก...

ขอบคุณมากค่ะ  พี่กระปุ๋ม สำหรับครูไม่มีความสุข...วันนี้อ๋อยให้เพื่อนครุที่ ร.ร.อ่านและนั่ง ลปรร.กันค่ะ...ดูเหมือนจะเป็นเรื่องยากค่ะ...สวดมนต์ แผ่เมตตาแล้วกันใช่ไหมค่ะ...ถ้าบุญกุศลมีจริง...หวังว่าคงช่วยได้ค่ะ

พี่โอ๋  @ 210854บอกว่า "โง่ไม่มี...มีแต่ไม่รู้"  ความโง่ที่พูดถึงนั้นเป็นเพียงสิ่งที่คนกำหนดขึ้นเอง แล้วแต่มาตรฐานของใคร

พี่โอ๋ค่ะ @ 21445 มาขอบคุณค่ะสำหรับกำลังใจที่ส่งให้กันมาค่ะ"ทำวันนี้และวันต่อๆไปให้ดีที่สุดสำหรับลูกเท่าที่เราจะทำได้

พี่โอ๋ค่ะ@21371 ไม่ใช่ขาดวันเดียวค่ะ...หมายถึงขาดทั้ง 1 สัปดาห์ค่ะ  เพราะบ้านย่าอยู่ที่บ้านพร้าว อ.คลองหอยโข่งค่ะ...แต่แอมแปร์เรียนที่ค่ายอิงคยุทธที่ปัตตานีค่ะ...อ่านแล้วเหมือนพี่โอ๋มีตาทิพย์เลยค่ะ...พี่โอ๋เห็นทะลุปรุโปร่งเลยค่ะ...ประมาณนั้นเลยค่ะ

 " อย่าให้ลูกมารับรู้สิ่งที่เราอึดอัด เด็กเขาฉลาดกว่าที่เราคิดเยอะค่ะ ถ้าเราหาทางออกเป็นเขาก็จะเรียนรู้วิธีแก้ไขข้อขัดแย้งได้ในที่สุดโดยไม่มีความคิด"แอนตี้"ผู้ใหญ่ รู้จักรับรู้และเข้าใจแม้จะไม่เห็นด้วย "

    ขอบคุณมากค่ะ.....

ทุกครั้งที่เห็นเพื่อนครูทุบตีเด็กน้อยเพียงเพราะเด็กทำงานไม่ได้ดั่งใจของตัวเอง...อยากบอกเขาเหลือเกินว่า " เด็กทุกคนมีศักยภาพที่แตกต่าง...ขอเพียงเเค่เด็กทำเต็มตามศักยภาพช่วงนั้น ๆ ก็น่าจะเพียงพอ"

    ฟุรกอล  โว๊ะ  ค่ะครูขอโทษค่ะ..ครูทำได้เพียงกอดปลอบขวัญฟุรกอล  เท่านั้น...ครูไม่สามารถพูดอะไรให้มากมายได้ค่ะ...

แอมแปร์ลูกรัก 

      beyondKM @210732 ทำให้แม่นึกถึงเรื่องราวหนึ่งของตัวเอง

       แม่จำได้ว่าตอนคลอดแอมแปร์  1 เดือนแรกเราไปพักที่บ้านแม่เฒ่ากัน.... 

      ที่บ้านแม่เฒ่า  แอมแปร์จะกินนมแม่ทุก 2 ชั่วโมง  แม่ช่างมีความสุขมากมาย  เมื่อครบ 1 เดือนป้ารีบอกว่าหัดให้ลูกกินนมขวดบ้าง เดี๋ยวพอแม่ไปทำงานแล้วลูกจะไม่ยอมกินนมขวด...เหมือนพี่โดม...

    แม่เลยให้ลูกหัดกินนมขวดบ้าง...เวลาแม่ไปธุระ  หลังจากครบ 1 เดือนเราก็ย้ายไปอยู่บ้านย่า  ที่บ้านย่ามีทวด(ยายของพ่อสัม)ช่วยเลี้ยง..ทวดพยายามทุกวิถีทางที่จะไม่ให้แอมแปร์ได้ทานนมแม่..ทวดบอกว่าแม่ผอม...เดี๋ยวลูกก็ผอมหรอก...ให้กินนมขวดนั่นแหละดีเด็กจะได้โต...อ้วนถ้วน....ทั้ง ๆ ที่น้ำนมแม่มีมากมายทลักออกมาตลอดเวลา เสื้อยืดที่แม่ใส่เปียกชื้นไปด้วยน้ำนมที่คัดหลั่งออกมาจากอกแม่  มากมายจนแม่ต้องบีบเก็บใส่ขวดแช่ตู้เย็นไว้.....

     แม่ต่อสู้เพื่อให้แอมแปร์ได้ดูดกินนมแม่รวมเวลาประมาณ 2 เดือนกว่า ๆ....

      แม่จำได้ว่าวันหนึ่งแม่ทนความกดดันนี้ไม่ไหว...แม่นั่งไกวเปลไปน้ำตาก็ไหลพรากไป...ย่าและปู่ของแอมแปร์เห็นก็ตกใจมาก...แต่แม่ไม่ได้พูดอะไรออกมา..แม่ปล่อยให้น้ำตามันไหลไปเท่าที่ไหลได้.....แล้วแม่ก็วิ่งไปอาเจียน  หลังจากอาเจียนก็มานั่งไกวเปลให้ลูกจนหลับไปตามกัน....

    แม่รู้สึกว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่โหดร้ายที่สุดในชีวิต  พอแม่ครบวันลาคลอด  แม่ไปทำงาน   ย่าก็มาเลี้ยงแอมแปร์ ย่าถึงได้รู้ถึงภาวะความกดดันที่ทวดสร้างขึ้นมา....หลายครั้งที่ย่าทะเลาะกับทวด  เพราะการเลี้ยงแอมแปร์.....

    แม่อยากบอกลูกว่าแม่เสียใจที่แม่ไม่ยอมทำอะไรให้มากว่านี้...เพื่อให้แอมแปร์ได้ดูดกินนมแม่ได้ยาวนานกว่านี้...

                                รักลูกค่ะ

  ขอบคุณมากค่ะ 

63. ใบไม้ย้อนแสง
เมื่อ จ. 22 ก.ย. 2551 @ 19:3963.

"หากเกิดความหงุดหงิดรำคาญใจใด ๆ เกิดขึ้น ขอให้ครูอ๋อยผ่านพ้นอารมณ์นี้ไปด้วยความเติบโตทางปัญญานะคะ "

ขอบคุณ@210740 

+ การพัฒนาที่เข้ามามีส่วนร่วมของทุกภาคส่วนจะทำให้สังคมเกิดสันติสุขที่ยั่งยืนค่ะ....

+ ขอขอบคุณ คุณอมรา และคุณอดิศร พวงชมภู มากค่ะ....

+ อ่านแล้วทำให้รู้ว่า "ความสุขที่จริงมาจากการที่เราได้ทำความดี ได้ทำอะไรๆ ที่ตอบแทนคุณแผ่นดินค่ะ"

+ ออ...ขอบคุณน้องเอกด้วยค่ะ...ที่เขียนบันทึกนี้ให้ได้อ่าน...

+ คนทำความดีเราต้องยกย่องชมเชยค่ะ...

+ เพราะกำลังใจสำคัญมากสำหรับทุกการทำดีค่ะ....

+ วันนี้รู้สึกหงุดหงิด...เพราะย่าอยากให้แอมแปรืหยุด ร.ร.เพราะอยากพาไปงานรับปริญญาอาใหม่....หงุดหงิดมาก...ทำไมไม่คิดอะไรให้ยาวไกลกันนะ...คิดแต่ให้สนองความเป็นไปของตนเอง...เมืองไทยถึงเป็นเช่นนี้...

หนังสือพิมพ์ โพสต์ TODAY ฉบับที่ 1544 วันจันทร์ที่ 30 เมษายน 2550 ข่าวภูมิภาค หน้า A12 หัวข่าว วิถีชุมชน พาดหัว "ดึงวิถีชีวิตชาวเขา 'มูเซอแดง' ดูดนักท่องเที่ยว" โดย จตุพร วิศิษฏ์โชติอังกูร

+ วันนี้ท่านพี่ดาวส่งเสียงเพราะ ๆ มาถึง..ครูแดนไกลอย่างอ๋อย...

+ ขณะเดียวกันก็เพิ่งได้ทราบว่า...พี่ดาวมียศฐาฯด้วย...ทราบจากเข้าไปอ่านบทความของท่านคุณพ่อของพี่ดาว...ก็นั่งคิดว่าเอเราคุยกับพี่ดาวแบบบ้าน ๆ ไปไหม...ยังไงครูแดนไกลก็ขออภัยด้วยนะค่ะ...แต่ทุกถ้อยคำ  คือ  สิ่งที่มาจากใจล้วน ๆ ค่ะ..ไม่มีจริตจก้าน...ดีใจมากมายค่ะ...แต่ก็เกร็งพอ ๆ กัน...