ต้องเข้าไปเขียนขียนตรงไหนคะเพิ่งเป็นสมาชิกใหม่น่ะค่ะ

• เข้าไปที่ศูนย์รวมข้อมูล
• เลือกหาเพิ่มบันทึกนะครับ
• เลองทำดู
• ขอบคุณครับ

h,.bmnสม มใท

สวัสดีครับ ทุกท่าน ที่ใด้อ่านข้อความบทนี้ ทุกท่านอาจจะสงสัย ว่าผมนั้นเป็นใคร แต่ก่อนที่จะรู้เรื่องของผม ผมขอแนะนำประวัติส่วนตัวคร่าวๆของผมก่อนนะครับ

ผม เกิดในวันที่ 1 เดือนมิถุนายน พ.ศ. 2534 มีอายุรวมปัจจุบันตอนนี้17ปี ชีวิตในวัยเด็กของผมนั้น ค่อนข้างยากลำบากมากต้องปากกัดตีนถีบอยู่ตลอดเวลาโดนป้า ที่เป็นแม่เลี้ยงนั้นทุบตีอยู่สม่ำเสมอ ตอนอายุได้7ปี ต้องออกไปหารับจ้างล้างจานโดยที่จะโดนคนในบ้านบังคับ ผม ถูกใช้เหมือนทาสคนหนึ่งดีๆไนบ้านหลังนั้น พอเมื่ออายุได้ซัก11ปี ก็ต้องออกไปหารับจ้างในที่ต่างๆ จนผลสุดท้าย ก็ไปอาศัยอยู่กับพ่อ แต่พ่อ ไม่มีเงินจะส่งเสียไห้เรียนต่อ ก็ต้องมาแบกปูนอยู่ในโรงงานแห่งหนึ่งในตัวเมืองบางทราย ส่งเสียจนตัวเองจบชั้นประถม พอหลังจากนั้น ก็ทำงานเรื่อยๆมา เพื่อเก็บตังส่งตัวเองเข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น ชีวิตในช่วงนั้นลำบากมาก ต้องตื่นแต่ช่าวไปโรงเรียน สี่โมงเย็นกลับมาต้องไปหารับจ้างทำทุกอย่างที่พอจะทำได้ พอวันเสาร์อาทิตย์ ก็ต้องออกไปทำงานในโรงงานปูนที่เดิม มองเด็กๆที่เล่นกันอย่างสนุกสนานแล้วก็น้อยใจในตัวเองมากๆที่เกิดมาเป็นแบบนี้ บางที ผมก็แอบร้องให้อยู่คนเดียว ถามว่าทำไมผมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ มองดูเพือ่นที่โรงเรียนได้เงินไปเยอะแต่ผม ต้องเอาเงินจากที่ทำงานได้ไปโรงเรียนวันนึงก็ประมานไม่ถึงยี่สิบบาท บางที ป่วยเจียนตายก็ต้องออกไปทำงานหาก ไม่ทำงานก็ไม่มีเงินไปโรงเรียน บอกตรงๆว่าตอนนั้น ผม ท้อมาก แต่ก็ยังเก็บและอดทนเอาไว้ข้างใน คิดเสมอว่าเมื่อเรียนจบชั้นม.3แล้วก็คงจะหางานที่ดีๆกว่านี้ได้ แต่แล้ว..ฝันร้ายของผมก็มาถึงจนได้ เมื่อผมจะจบชั้นม.3จากโรงเรียนชลบุรีสุขบท ได้เกิดเหตุการ์ณที่ผมไม่คาดฝันเกิดขึ้นมา คือพ่อที่เป็นที่พึ่งของผมกับน้อง มาล้มป่วยลงอย่างหนัก( และผมลืมบอกไปว่า ผมมีน้องชายคนหนึ่ง ที่จอนนี้อายุแค่15ปี แม่ผมแท้ๆแยกทางกับพ่อตอนผมอายุสามขวบ) ทำไห้ผมต้องดิ้นรนมากกว่าเดิม ผมต้องออกจากโรงเรียนกลางคัน ทั้งๆที่อีกสองเดือนผมก็จบแล้ว ตอนตัดสินใจออกจากโรงเรียนนั้น ผมแทบจะร้องให้ออกมา แต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ที่เสียใจเอาใว้ข้างใน ความลำบากในตอนนั้น ไม่ต้องพูดถึง ผม ต้องทำงานหนักกว่าเดิมทุกวัน ทุกท่านที่อ่านคิดดูนะครับ ตอนนั้นผมอายุแค่15ปีไม่ซิ14เท่านั้น ผมต้องทำงานแบกปูนทุกวัน เสาร์อาทิตย์ผมก็ไม่ได้ไปไหนเหมือนคนทั่วไป ผมต้องทำงานทุกวัน มองดูเพื่อนๆที่จบการศึกษาชั้นม.3ตอนนั้นทำไห้ผมอดหลั่งน้ามตาไว้ไม่ไหว แอบไปดูรูปทำเนียบรุ่น รุ่นของผม เห็นเพื่อนๆถ่ายรูปจบการศึกษา น้ำตาที่มันกลั้นเอาไว้ ก็ไหลลงเปื้อนบนใบหน้าทันที ผมดูรูปแล้วแอบร้องไห้ทุกวัน ผม พยายาม สู้ สู้ทุกอย่าง แม้มันจะเป็นความรู้สึกที่เจ็บปวดเพียงใดก็ตาม และแล้ว บทสรุปในตัวผมก็มาถึง พ่อที่ป่วยอยู่ได้จากผมไป ด้วยโรคที่ติดเชื้อไนสมองเมื่อปี่ที่แล้วในเดือนตุลาคม ตอนนั้นความรู้สึกของผมกับน้อง มันไม่มีใครอีกแล้วผม ท้อ มากผมทำงานจนหมอต้องสั่งหยุด เพราะหลังผมจะเสีย ตั้งแต่พ่อเสีย ชีวิตผมกับน้องเปลี่ยนไปทันที บ้านของในบ้านญาติๆทางพ่อก็เอาไปหมด ผมกับน้อง ตอนนี้ ต้องแยกจากกัน เพราะบ้าน ก็กำลังจะถูกยึดไป ทำไห้ตอนนี้ผม มีชีวิตที่ลำบากมาก ผม ตอนนี้ อายุ17ปี ไม่มีที่อยู่ ที่ผมได้มาเขียนบทความนี้ เพราะได้ไห้เพื่อนคนหนึ่ง เป็นธุระไห้ ตอนนี้ ผมไม่มีบ้านอยู่ ไม่มีอาหาร ไม่มีน้ำ ไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ น้องก็ต้องจากกันไปไกล วอนผู้ใจบุญรับผมไปอุปการะทีเถิด ผม ยอมทำทุกอย่างที่ทำได้ เอาไปเป็นคนใช้ก็ได้ ขอไห้ผม ได้มีที่ซุกหัวนอน ผมขอร้องใครก็ได้ ช่วยผมที ใครก็ได้ ที่ได้อ่านบทความนี้ กรุณาเถิด ช่วยผมด้วย ช่วยผมด้วย ติดต่อมาที่เบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนผมก็ได้ 085-0935941