อะไรดีนะ(๐๐๑)

๓ วันผ่านไป ไม่ได้จับคอมพิวเตอร์ ให้รู้สึกว่า สิ่งที่ตั้งใจไว้ขาดตกบกพร่องไปอีกแล้ว ก็ธรรมดานี่ จะให้ทุกอย่างสมบูรณ์คงเป็นไปไม่ได้ ไม่มีอะไรที่สมบูรณ์ที่สุดอยู่แล้ว

นั่งทบทวนความหลัง ๓ วันผ่านไปมีอะไรที่เป็นสาระกับชีวิตบ้าง

วันเสาร์ที่ ๑๐ ธันวาคม เดินทางจากปทุมธานีไปอุบลราชธานี อันเป็นเมืองดอกบัวเหมือนกัน ที่แตกต่างกันคือ ปทุมธานี เป็นเมืองดอกบัวสามัญ ส่วน อุบลราชธานี เป็นเมืองดอกบัวของเจ้าฟ้า งานศพคุณย่าของเพื่อนคนหนึ่ง งานนี้มีจุดเด่นที่น่าศึกษาคือ

๑. หลานสะใภ้ รำโนราห์หน้าศพ ดูเหมือนจะเป็นอะไรที่ดีเหมือนกันกับบรรยากาศน่าเศร้า พอได้เห็นภาพชุดโนราห์ ก็ทำให้คิดถึงปักษ์ใต้บ้านเราขึ้นมาทันที หากห่างไปนาน ไม่รู้เป็นอย่างไรบ้าง วัฒนธรรมเหล่านี้ยังอยู่ในเชิงอนุรักษ์ไว้ หรืออยู่ในเชิงพัฒนาน่านิยมก็ไม่ทราบ

๒. โฆษก ดูเหมือนน่าจะเป็นครูใหญ่ และคงเป็นผู้ชำนาญ ทำให้เราซึ่งเป็นผู้เข้าร่วมพิธีต่างก็หัวเราะกันในลำคอ ผมเดาว่า ความรู้สึกของครูคนนี้ จะมองผู้เข้ามาร่วมงานเหมือนกับเด็กนักเรียน จึงพูดทุกอย่างเหมือนกับสั่งงานเด็ก แต่น่าสนใจนะ โฆษกคนนี้ สามารถสั่งผู้อำนวยการสำนักคอมฯ สั่งนายร้อย สั่ง....ให้ซ้ายหันและขวาหันได้

๓. โฆษก อีกนั่นแหละที่ดูเหมือนจะเป็นครูใหญ่ ช่วงหนึ่งให้ตัวแทนของโรงเรียนแห่งหนึ่งมารับทุนการศึกษาจากเจ้าของงาน ขณะที่ตัวแทนเดินออกมานั้นเอง โฆษกก็ประกาศก้องว่า อืม ครูอัตราจ้างมารับแทน ครูอัตราจ้างต้องทำตัวให้ดี เพราะถ้าทำตัวไม่ดี จะไม่ได้ทำงานอีก" ผมมองดูหน้าตาของครูที่กล่าวถึงนั้นแล้วสลดใจ กิริยาที่อ่อนน้อม สีหน้าที่หมองคล้ายกับความรู้สึกด้อยกับฐานะและตำแหน่งที่โฆษกประกาศให้ฟัง "ครูเหมือนกัน แต่ไม่เหมือนกัน" "ศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ของคนอยู่ที่ไหนนะ  อยู่ที่การคิดว่าตัวเองมีศักดิ์ศรี หรืออยู่ที่สังคมมองว่ามีศักดิ์ศรี หน้าที่ที่ทำด้วยความบริสุทธิ์ยุติธรรมต่างหากล่ะคือศักดิ์ศรีที่ควรภาคภูมิใจ"

๔. แก่งสะพือวันนี้ น้ำมากจัง หลายปีแล้วสินะที่ไม่ได้ไปเยี่ยมชม ไปอีกครั้งหนึ่ง อะไรๆ ก็เปลี่ยนแปลงไปตามยุคทุนนิยม