สะพานไม้.. สะพานที่ผมหลงรักอย่างไม่ลังเล

สะพานไม้ดูขรึมขลัง ซ่อนแฝงความอบอุ่นและอ่อนโยนราวกับชายชราผู้เอื้ออาทรต่อบุตรหลาน

ไม่รู้อะไรกันนักหนา..ผมหลงรักสะพานไม้เป็นชีวิตจิตใจ รักและหลงรักราวกับชายหนุ่มต้องมนต์เสน่ห์ของหญิงสาวคนรักผู้เป็นยิ่งกว่าชีวิตของตนเอง

ล่าสุดเมื่อวานนี้ที่เดินทางไปราชการประสานงานการลงพื้นที่ของนิสิตที่บ้านแกดำ หมู่ที่ 1 (เทศบาลตำบลแกดำ อ.แกดำ จ.มหาสารคาม) มีโอกาสยลโฉมสะพานไม้ที่ทอดตัวอย่างทระนงจากฟากหนึ่งไปสู่อีกฟากหนึ่งของหนองน้ำแกดำที่น่าจะมีความยาวราว ๆ เกือบ 1 กิโลเมตร จากปากคำของผู้เล่าในห้วงสั้น ๆ ผมรับรู้ได้อย่างผิวเผยว่าสะพานไม้นี้น่าจะมีความยาวที่สุดในบรรดาสะพานไม้ที่พบในจังหวัดมหาสารคาม อีกทั้งยังน่าจะมีอายุเก่าแก่ยาวนานไม่ต่ำกว่า 20 กว่าปี หรืออาจจะมากกว่านั้นเป็นเท่าตัว ! สะพานไม้ดูขรึมขลัง ซ่อนแฝงความอบอุ่นและอ่อนโยนราวกับชายชราผู้เอื้ออาทรต่อบุตรหลาน ..แข็งแรงและสง่างามอย่างน่าประทับใจ ! ผมพยายามเลียบ ๆ เคียง ๆ ถามซ้ำถึงที่มาที่ไป กระนั้นก็ยังไม่มีใครบอกกล่าวเล่าแจ้งถึงการเกิดขึ้นของสะพานไม้นี้ได้อย่างชัดเจน หากแต่ยืนยันกับผมว่าทันทีที่คณะนิสิตลงสู่พื้นที่ ปากคำประวัติศาสตร์ในเรื่องของสะพานก็จะแจ่มชัดขึ้นอย่างแน่นอน อย่างไรก็ดี, ผมก็พอรู้มาบ้างว่าสะพานนี้เชื่อมระหว่างชุมชนบ้านแกดำกับบ้านเขวาที่อยู่อีกฟากฝั่งหนึ่งของหนองน้ำแกดำ (ระยะหลังเรียกอ่างเก็บน้ำแกดำ) สร้างขึ้นโดยอดีตนักการเมืองรุ่นเก่าแก่ที่ครั้งหนึ่งเคยมีชีวิตอยู่ในละแวกนี้ สะพานไม้ได้ถือกำเนิดขึ้นมาเพื่อเป็นเส้นทางสัญจรที่เชื่อมโยงให้คนสองฟากฝั่งได้ผูกพันและไปมาหาสู่กันอย่างสนิทชิดเชื้อ .. จากรุ่นสู่รุ่น จากวันสู่วัน จากเดือนสู่เดือนและจากปีสู่ปีอย่างไม่ลบเลือน วันนั้นในห้วงเวลาสั้น ๆ ผมไม่ลังเลที่จะก้าวเดินไปตามแผ่นพื้นไม้กระดานที่ทอดกายเรียงรายรองรับวิถีสัญจรอันยาวเหยียด บางแผ่นยังคงชิดติดแน่น บางแผ่นแหว่งโหว่สุ่มเสี่ยงต่อการพลัดตกลงสู่ห้วงน้ำ ขณะที่เสาสะพานที่เป็นท่อนไม้ต่างขนาดก็ยังคงปักดิ่งลงสู่ท้องน้ำเรียงรางเป็นทิวแถวยาว ….บ้างมั่นคงแน่นหนา บ้างโยกไหวโอนเอน …ผมยืนนิ่งซึมซับในวิถีนิ่งสงบของท้องน้ำและสะพานอันขรึมขลังอย่างมีความสุข ลมแล้งอันเบาสบายพัดพาความเย็นชื้นมาเยือนอย่างไม่ขาดห้วง ผมเหลือบเห็นนกน้ำหลายตัวบินโฉบร่อนลงกลางแพผืนของผักตบชวา หมู่ปลาตัวน้อยแวกว่ายในน้ำใสอย่างน่าเอ็นดู ….ขณะที่ผู้คนจำนวนหนึ่งกำลังสัญจรผ่านไปมาบนสะพานไม้อย่างมีความสุข … ผมหลงรักสะพานไม้อันสง่างามนี้ยิ่งนัก รักและหลงรักอย่างไม่ลังเลถึงเหตุและผล….ไม่นานนักหรอกที่ผมจะไปเยือนที่นี่อีกครั้ง… พร้อมกับใช้เวลาอันมากมายเพื่อให้หัวใจของตนเองได้มีเสรีต่อการสัญจรไปบนบนสะพานทีละก้าว ทีก้าว… รวมถึงการพลิกย้อนไปสู่ต้นตำนานการก่อเกิดของสะพานแห่งนี้ร่วมกับชาวบ้านอย่างเป็นทางการอีกสักครั้ง