กลับมาอยู่ในโลกแห่งความจริงเสียทีเถิด!


บันทึกเรื่อง เมื่อใดที่ได้เห็น "ความคิด" ชีวิตก็จะอยู่กับ “ความจริง”  ของ ดร.ประพนธ์ ผาสุขยืด  ทำให้ตัดสินใจเขียนบันทึกนี้  (อยากเขียนอะไรประเภทนี้ นานแล้ว แต่ไม่อยากเขียน !! เอ๊ะยังไง?)

ตั้งแต่เมื่อได้มาอยู่ในบทบาทปัจจุบันจนบัดนี้ก็ 2 ขวบปีกว่า  ทุกๆ วัน ก็ได้แต่คิด  คิด แล้วก็ คิด ตลอดเวลา ไม่ว่าจะ นั่ง เดิน ยืน พูด (ยกเว้นตอนดูทีวี)  แถมยังทำตัวเป็นผู้กำกับ คิดว่า ตัวละครตัวนี้ เหมาะกับบทนี้  น่าจะพูด น่าจะทำแบบนี้  ตัวโน้นน่าจะแสดงแบบนั้น สารพัดฯลฯ

แต่ สิ่งที่ได้พบ ตัวละครบางตัว เขาไม่เล่นตามบทที่เขียน  ผลคือ... เราขัดใจ และ เป็นทุกข์....  

ขอบคุณอาจารย์ประพนธ์ ที่ช่วยเรียกวิญญานกลับมา

ก็เพราะมันไม่ใช่ละครนะสิ  แล้วเราก็ไม่ใช่ผู้สร้างหรือผู้กำกับที่จะกำหนดได้ทุกอย่าง

กลับมาเถิด “สติ” จ๋า  กลับมาอยู่ใน โลกแห่งความเป็นจริง  อย่าเผลอตัว เผลอใจ จนกลายเป็นความ “หลง

พี่ชายที่แสนดี เพิ่งบอกว่าเรา “ใจแตก” เสียแล้ว (ประมาณว่า กู่ไม่กลับ)  ในการพูดคุยกันเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมานี่เอง  ทำให้ต้องนั่งคิด นอนคิดว่าเรา “ใจแตก” จริงหรือ   หากจริง จะเยียวยาอย่างไร

โชคดี พบคำตอบจากบันทึกของอาจารย์ประพนธ์  แต่จะทำได้หรือเปล่า เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

กลับมาเถิด สติ  มาระลึกรู้ รู้กาย รู้ใจ ว่าเรากำลังนั่งดูหนัง ดูละครอยู่  กลับมาเป็น “ผู้ดู”  เพื่อได้ “หลุด” จากโลกแห่งมายา กลับมาอยู่ในโลกแห่งความจริง ซะที!

 

คำสำคัญ (Tags): #ละคร#สติ#หลง
หมายเลขบันทึก: 83237เขียนเมื่อ 11 มีนาคม 2007 14:50 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 17:44 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (15)

เรียนท่านอาจารย์หมอปารมี

 มาเป็นกำลังใจให้กับหัวโขน ใส่อย่างมีสติ ชีวิตไม่หลงทาง ครับ

ฮั้วครับ

  • ใจแตกเหมือนกันเลย
  • เมื่อวานเพิ่งไปทำ voice dialogue นำโดยสกล เขาให้ทุกคนเขียน เหตุการณ์อะไร ที่ทำให้เรา จี๊ด ขึ้นมาได้บ้าง
  • ประโยคแรกที่ผมเขียน คือ เวลาบอกอะไรที่ เรา คิด ว่ามีประโยชน์กับเขา แล้วเขาไม่สนใจ
  • เพราะ เรา คาดหวัง เกินไปจริงๆด้วยครับ

 

  • พี่เม่ยว่า....ก็เป็นธรรมชาติของเราๆท่านๆนั่นแหล่ะค่ะ  ที่มักจะหลง "อิน" กับเรื่องราวที่ได้เข้าไปเกี่ยวข้อง สร้างความคาดหวังให้หลายๆอย่างเป็นไปตามที่เราประสงค์.....จนบางครั้งหลงลืมไปว่า "ใจใครก็ใจเขา....ใจเราก็ใจเรา..." เป็นเหตุให้เกิดเป็นทุกข์ติดตามมา (แฮ่ะ..แฮ่ะ...ข้าพเจ้าก็เป็นบ่อยโย้..ค่ะ..จนวันหนึ่งคนใกล้ตัวบอกว่า.."จะพาไปอยู่ร้านนายอินซะเลยดีไหมเนี่ย?"...เท่านั้นเองค่ะ สติกลับร่างเลย)
  • จึงเห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ..กับการที่เราต้องมีสติ รับรู้ตนเองตลอดเวลา ไม่ว่าจะในสถานะ "ผู้ดู" หรือ "ผู้แสดง" ก็ตามค่ะ...
  • ขอเป็นกำลังใจให้ท่านเอื้อนะคะ ท่านทำได้อย่างแน่นอนค่ะ
  • เห้อ โลกมนุษย์ ให้เหนื่อยใจด้วยครับ ...... แอบมาอ่านแล้วก็ต้องแปะชื่อไว้ครับ เดี๋ยวจะหาว่าขโมย :-)

ในมุมมองของลูกภาคฯอย่างตัวเอง อยากเรียนอาจารย์ว่า ในฐานะผู้บริหาร อาจารย์แบ่งภาคระหว่าง "ผู้คิด"และ"ผู้ลงมือทำ"ได้ยอดเยี่ยมแล้วนะคะ เพียงแต่อาจารย์อาจจะหลุด "in" มากไปหน่อย สำหรับ"ความคาดหวัง" จึงทำให้เป็นการทำร้ายตัวเองได้ในบางครั้ง

แต่สำหรับตัวเองคิดว่า การที่เรา "in" แล้วต้องเจ็บปวดบ้าง ก็เป็นรสชาติของชีวิตนะคะ ถ้าเรามี"สติ" รู้ตัว รู้ทัน ไปซะหมด อะไรๆก็ไม่กระทบนี่ นึกไม่ออกเลยนะคะ ว่าชีวิตมันจะราบเรียบเกินไปหรือเปล่า

มีประโยคประทับใจที่นาได้รับ จากการจัดสนทนาแลกเปลี่ยน ในกลุ่มหัวหน้างานของสำนักงานคณบดี เรื่อง ภาวะผู้นำ  "คนไม่ใช่ควาย จะจูงคนต้องจูงที่ใจ

ขอเป็นกำลังใจให้อาจารย์ (ผู้บริหาร/ผู้กำกับ) รักษาใจและให้ใจ กับคนและงาน ตลอดไปค่ะ 

ขอบคุณทุกท่านสำหรับกำลังใจ และ ความเห็น โลก g2k นี่ ทำให้เรามีกำลังใจทำงานต่อได้อย่างยอดเยี่ยมเลยค่ะ

เห็นด้วยกับคุณโอ๋นะคะ หากมีอะไรเข้ามา แล้วเราไม่รู้สึกระทบนี่ ชีวิตจะราบเรียบและเย็นชาเกินไป

ที่เขียนบันทึกนี้  แค่อยากปลดปล่อยจากกรอบการเขียน (ที่ตัวเองวางไว้เองนั่นแหละ) งานทุกอย่าง ยังสู้ไม่ถอยค่ะ  ขอบคุณอีกครั้งสำหรับทุกกำลังใจ

 

"หากมีอะไรเข้ามา แล้วเราไม่รู้สึกระทบนี่ ชีวิตจะราบเรียบและเย็นชาเกินไป" ...นั่นไม่ใช่การเจริญสติครับ แต่เป็นการ "บังคับ" เป็นการ "กำหนด" ให้ "นิ่ง" ให้ "เงียบ"

แต่ก่อนผมก็เคยทำแบบที่ว่านั้น ปัจจุบันพบว่ามัน "ไม่เป็นธรรมชาติ" ได้ครูบาอาจารย์ที่เน้นสอนให้แค่ "ระลึกรู้ ตามดูกาย ตามดูใจ" เท่านั้น เมื่อไม่พอใจก็ให้ "รู้ตัว" ว่าไม่พอใจ ไม่ต้องไป "บังคับ" ให้กลับมา "นิ่ง" แต่อย่างใด ....ทุกวันนี้ก็พยายามฝึกอยู่เท่าที่ "เวลา" จะอำนวย

เคยได้ยินคนในภาคฯ เขาพูดว่า อาจารย์เป็นคนเก่ง ทำงานเก่ง แต่อาจารย์จะให้คนอื่นเก่งเหมือนอาจารย์หนูว่ามันคงม่ายด้ายยยยยย อ่ะค่ะ
สิ่งที่อาจาร์ยคิดและทำมา 2-3 ปี ย่อมบอกอะไรหลายๆอย่าง และอาจารย์เองก็ทุ่มเทอย่างเต็มที่  การทำงานย่อมมีอุปสรรคบ้างเป็นเรื่องธรรมดา จะให้มีคนชอบทุกคนคงเป็นไปไม่ได้ครับ ผมเป็นคนหนึ่งที่เข้าใจการบริหารงานของอาจารย์ครับ และจะทำหน้าที่คนในภาคพยาธิวิทยาให้ดีที่สุดครับ ครับ อย่าท้อนะครับ

ขอบคุณ อ.ประพนธ์ มากๆ ค่ะ ที่ตามมาชี้ทางสว่าง

 

คุณ ลูกภาคฯ

ไม่ได้คิดว่าตัวเองป็นคนเก่งอะไรมากมายหลอกค่ะ เพียงแต่คิดว่าทำอะไรที่เป็นประโยชน์ต่อภาควิชาและคนของภาคได้ ก็อยากจะทำ  บนพื้นฐานความเชื่อที่ว่า คนพยาธิทุกคน มีศักยภาพ และ มีแรงปรารถนาในการพัฒนาตนและพัฒนางานอย่างเต็มที่

ขอบคุณ คนในภาค และ คุณอานุไร สำหรับการทำหน้าที่ที่ดีที่สุด  และ กำลังใจที่มีให้
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท