10 ปี ที่รอคอย (1)


ผมเป็นคนรักเพื่อนมากครับ จนบางครั้งดูเหมือนจะมากกว่ารักตัวเองด้วยซ้ำ เพื่อนคนไหนมีทุกข์ ผมต้องเข้าไปร่วมทุกข์ แม้เมื่อเพื่อนเขามีสุขจะไม่ค่อยได้ชวนผมไปร่วมด้วยก็ตาม

เพื่อนชาวG2K ที่ได้ผ่านช่วงเวลาของวัยรุ่นมาแล้ว  หรือกำลังเป็นวัยรุ่นอยู่ก็ตาม ก็คงจะรู้ซึ้งถึงความหมายและความสำคัญของคำว่า "เพื่อน"

ชีวิตในวงเพื่อนของผมเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการเมื่อครั้งที่เรียนระดับมัธยมศึกษาที่ "โรงเรียนละหานทรายรัชดาภิเษก จ.บุรีรัมย์"  เรามีกลุ่มเพื่อนที่ทำกิจกรรม กิน เที่ยว ร่วมกัน อยู่ทั้งหมด 6 คน  ซึ่งต้องยอมรับว่าผมใช้เวลาอยู่กับเพื่อนมากกว่าอยู่กับครอบครัวเสียอีก

แต่การคบหาสมาคมของเราไม่ได้ทำเรื่องเสียหายครับ  มีแต่เสียสละสร้างประโยชน์ให้สังคม  ตอนนั้นไม่รู้จักคำว่า "จิตสำนึกสาธารณะ"  หรอก  แต่ก็ทำอย่างนั้นแหละมาโดยตลอด จนกลุ่มของเราได้รับการยอมรับ และมีการพูดถึงอย่างกว้างขวางในวงการของครู-อาจารย์ สังคมภายนอก  และเพื่อนกลุ่มอื่น ๆ ทั้งชื่นชมในจิตสำนึกที่ดีงาม  ทั้งหมั่นไส้ เพราะดูจะ Over Action ไปสักหน่อย

แต่ในบรรดาเพื่อนทั้งหมด 6 คนนั้น มีการแบ่งเป็นสองกลุ่มคือ  1 ต่อ 5    หนึ่งคนแรกเป็นผม ที่ออกจะหัวโบราณ ความคิดเป็นผู้ใหญ่เกินตัว  เป็นจอม Project ทำตัวเป็นผู้นำของเพื่อน ๆ แต่เรียนหนังสือไม่ค่อยเก่ง

ห้าคนหลัง เป็นวัยรุ่นที่โตสมวัย  มีความคิด ความรู้สึก รสนิยมแบบเด็กวัยุร่นทั่วไป หลายคนเรียนหนังสือเก่ง  แต่เราทั้งหมดก็ไปด้วยกันได้

ผมเป็นคนรักเพื่อนมากครับ จนบางครั้งดูเหมือนจะมากกว่ารักตัวเองด้วยซ้ำ เพื่อนคนไหนมีทุกข์ ผมต้องเข้าไปร่วมทุกข์ แม้เมื่อเพื่อนเขามีสุขจะไม่ค่อยได้ชวนผมไปร่วมด้วยก็ตาม  หลาย ๆ คนมองผมเป็นหนึ่งในกลุ่มเพื่อนแต่ไม่ได้มีความพิเศษอะไรมากนัก   หลายครั้งผมต้องแอบร้องไห้นึกน้อยใจตัวเองว่า เรารักเพื่อนมากขนาดนี้ ให้เพื่อนมากขนาดนี้แต่ทำไมผลตอบแทนที่ได้รับมันดูเฉื่อยชาเสียเหลือเกิน

ผมเก็บความอัดอั้นตันใจไว้ ไม่บอกกล่าวให้ใครรู้ จนกระทั่งในช่วงสุดท้ายก่อนจบ ม. 6 ผมจึงเปิดใจกับเพื่อน 2 คนที่ผมรักที่สุด แต่สิ่งที่ผมได้รับก็คือ "มึงคิดไปได้ไง" "กูไม่เคยรู้เลยนะว่ามึงคิดแบบนี้" แล้วทุกอย่างก็เหมือนเดิม

หลังจาก จบ ม.6  ผมคิดว่าความเป็นเพื่อนของเรานั้นคงไม่มีวันที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว  แค่จะประคับประคองให้คงเดิมก็ไม่รู้ว่าจะทำได้หรือเปล่า เพราะต่างคนก็ต่างไปเรียนต่อ เรียนจบต่างคนก็ต่างทำงาน มีครอบครัว และอะไรมิอะไรอีกจิปาถะ

แต่พอผ่านไป 10 ปี ผมได้ร้องไห้อีกครั้ง.......... (อ่านตอนจบ  ที่นี่)

หมายเลขบันทึก: 82976เขียนเมื่อ 10 มีนาคม 2007 11:31 น. ()แก้ไขเมื่อ 18 มิถุนายน 2012 11:40 น. ()สัญญาอนุญาต: จำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (18)

มาตีตั๋วรออ่านค่ะ  แถวหน้าเลย เพราะพี่เองก็รักเพื่อนมาก  จนเคยต้องนั่งร้องไห้กับตักคุณแม่  ด้วยความเข้าใจผิดกับเพื่อนสมัยมัธยมปลาย อ่ะค่ะ

อีกไม่นานเกินรอครับ  ขอปาดน้ำตาให้เสร็จก่อนครับ

รออ่านอีกคนครับ...

เพื่อนเป็นมิตรภาพที่ไม่มีขอบเขต อธิบายยาก แต่บอกได้ครับว่า...รักเพื่อน

ทุกคนมีเพื่อน ทุกคนรักเพื่อนครับ

อาจารย์คะ หนูเป็นคนรักเพื่อนเหมือนกัน  แต่หนูคิดว่า  "เพื่อนกินหาง่ายเพื่อนตายหายาก"  มากกว่าคะ

แล้วที่มีทุกวันนี้เพื่อนกิน/เพื่อนตายล่ะ หนูแก้ม
  • ขอมีเพื่อนแท้เพียงหนึ่งก็พอแล้วค่ะ
  • อาจารย์...สงสัยจังค่ะ  ว่าย่ามแดงเนี่ยมีความหมายอย่างไร เพราะเห็นบันทึกนึง  มีป้ายคำหลักว่่าย่ามแดงค่ะ
  • รู้สึกจะอยู่ทางใต้ด้วย...แบบว่าสงสัย และ สงสัยค่ะ
  • ผมชอบสะพายย่ามแดงครับ  ลูกศิษย์เรียก อ.ย่ามแดง
  • ตอนนี้ตั้งกลุ่มเป็นเรื่องเป็นราวชื่อ กลุ่มย่ามแดง
  • ป้ายคำหลักย่ามแดง ที่ปรากฎใน "บล็อก" เป็นลูกศิษย์ผมเองครับ แนะนำให้เขารู้จัก G2K แล้วก็ทำเป็นเครือข่ายการเรียนรู้ร่วมกันภายในกลุ่ม
  • โอ้ มีเครือข่ายย่อมแดงด้วย แจ่มจริง ๆ  : )
  • รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ ...

 

ประทับใจในเรื่องเล่าครับ....

และจะรอติดตามตอนต่อไป

.....

บทกวีในหนังสือฤดีกาลของไพวรินทร์  ขาวงาม  เขียนถึงเรื่องราวความเป็นเพื่อนได้อย่างชุ่มจิต...ยังไงถ้ามีโอกาสลองหยิบมาอ่านดูนะครับ...ไม่ผิดหวังแน่

P

คุณแผ่นดินนี่เป็นนักอ่านตัวยงเลยนะครับ

  • อ๋อ...เข้าใจแล้วค่ะ  อ.ราณีเขาสงสัยว่าเป็นอาจารย์หรือเปล่า  เข้าใจแล้ว...
  • นักศึกษาเขียนดีนะคะ  ได้ติดตามเหมือนกัน
  • สงสัยต้องตั้งกลุ่มบ้าง "แกงค์ชมพู"  เพราะชอบใส่เสื้อสีชมพูค่ะ
P   เอาเลยอาจารย์ลูกหว้า...จะได้สมัครเป็นสมาชิกด้วย
อ่านแล้วซึ้งจัง  คงจะไม่มีใครสามารถปฏิเสธความหมายของคำว่าเพื่อนหรอกน่ะคะ  เพื่อนเป็นเหมือนทุกอย่าง มิตรภาพระหว่างเพื่อนยังคงอยู่ตลอดไป

จบไปแล้ว ก็รักเพื่อน  คิดถึงเพื่อนมาก ๆ นะจ๊ะ

สวัสดีค่ะพี่วันพิชิตหนูเป็นรุ่นน้องพี่ที่โรงเรียนละหานทรายรัชดาภิเษกรุ่นปี 41 เพื่อนพอจบแยกย้ายกันไปพอมาเจอกันอีกครั้งก็ไม่เหมือนเดิมเพราะทุกคนต่างมีครอบครัวกันแล้ว อยากให้เพื่อนกลับมารวมกลุ่มสักครั้งปีใหม่นี้

ไม่มีรูป

17. นงค์นุช ปีนะเก

อืม..... คงต้องหาวิธีการรวมพลกันให้ได้ครับ....เอาใจช่วย

พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท