ขุมทรัพย์แห่งความรัก
ขุมทรัพย์แห่งความรัก ที่ไม่เคยมีวันหมด
Text : Ka-Poom
……………………………………………..
---------> เมื่อวานก่อนเลิกงานนั่งอ่านหนังสือ… "เมตตาภาวนา : คำสอนว่าด้วยความรัก” ของท่านติช นัท ฮัน จำไม่ได้แล้วว่าอ่านเป็นรอบที่เท่าไรแล้ว การอ่านแต่ละครั้ง การตีความก็แตกต่างกันออกไป อย่างเช่นเมื่อวานนั่งอ่านตอน “ความรักของแม่ ” ว่าด้วยความรักของแม่ ท่านบอกว่า แม่เป็น “ขุมทรัพย์แห่งความรัก” ที่ไม่เคยมีวันหมด หรือความรักนั้นเหือดหายไป
---------> ตอนนี้ที่เรามีท่านอยู่...เรามักละเลยบางสิ่งบางอย่างไปจากท่าน เราคิดว่า ท่านอยู่ดี มีอาหารทาน มีชีวิตตามปกติ แต่หารู้ไม่ว่า เรานั้นได้ละทิ้งท่านเพราะการงาน เช้าเราไปทำงาน เย็นเรากลับ...บางคนก็อยู่กับครอบครัวตนเอง...เราเข้าบ้าน ถามว่าเราได้มองหน้าท่านไหม มองเข้าไปลึกในความรักของท่าน มองอย่างนิ่งๆ พิจารณาท่านในความรักของท่าน
หลายท่านอาจบอกว่า...แม่ช่างหงุดหงิดเหลือเกิน แม่บางท่านช่างบ่น
---------> จะให้ทำอย่างนั้นได้อย่างไรเล่า...ทำได้นะคะ ดิฉันเชื่อว่าทำได้ ด้วยความสงบนิ่ง และเข้าใจ มองไปถึงความรักที่ยิ่งใหญ่..และความรักของเราที่มอบให้ท่านเช่นกัน จะช่วยทำให้ความว้าวุ่น ว้าเหว่ของท่าน หายไป...
---------> บางความคิด...อาจคิดว่าแม่นั้นช่างปฏิบัติต่อเราเป็นเด็กเหลือเกินทั้งๆ ที่เราอายุมากแล้ว ... ดิฉันไม่เคยเป็นแม่คนหรอกค่ะ แต่ดิฉันเชื่อว่า เรานั้นเป็นเด็กเสมอในสายตาแม่ แม้เราจะอายุ 60 ในสายตาท่านเราก็ยังคงเป็นเด็ก... เราโตขึ้นเรามักคิดว่าเรามีชีวิตเป็นของตัวเอง สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม ตามวาระ ตามหน้าที่... จะมาผูกยึดติด กันได้อย่างไร... นั่นก็อาจเป็นความจริงภายใต้สภาวะแห่งความคิดและเหตุผลอีกแบบ
---------> ดิฉัน...ออกจากบ้านตั้งแต่เรียนจบมัธยม...ก็ไม่เคยได้อยู่บ้านอีกเลย กลับมาอยู่บ้านจริงๆ จังๆ ก็เมื่อประมาณปีก่อนหลังเสร็จสิ้นภารกิจจากการเรียน ป.เอก จำต้องกลับมาใช้ทุนที่ต้นสังกัด แว๊ปแรกในความคิดในตอนนั้น คิดว่าตนเองจะอยู่ได้หรือเปล่า... แต่ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาจะครบสองปีแล้วของการกลับมาอยู่บ้าน หลายคนถามดิฉันว่าไม่ย้ายไปทำงานที่อื่นเหรอ... แรกๆ เมื่อก่อนก็คิดค่ะ โห..อยู่ที่นี่เหมือนใช้ศักยภาพของตัวเองไม่เต็มที่...นั่นช่างเป็นความคิดที่โง่มาก...แบบหลงไปในอัตตาตนเองอย่างสิ้นเชิง
---------> ณ ตอนนี้...ไม่ว่าเราอยู่ที่ไหน... เรามองเข้ามาในตัวเราว่าเราได้ทำเต็มที่ เต็มศักยภาพตามหน้าที่เราหรือยัง เราได้สร้างสิ่งที่สร้างสรรค์ของแง่มุมชีวิต หรือยัง เต็มที่กับงานที่ทำอยู่ เต็มที่กับครอบครัว เต็มที่กับตนเอง เต็มที่กับสิ่งรอบๆ ด้านเราหรือยัง นี่ต่างหากที่เป็นสาระสำคัญ... มากกว่าการวิ่งหา... เปลือกข้างนอก
---------> คิดได้เช่นนี้...การอยู่ที่บ้านทำให้มีคุณค่ามาก เราสามารถทำงานเพื่อสิ่งอื่นได้ด้วย และที่สำคัญได้อยู่กับแม่ด้วยค่ะ ในบั้นปลายชีวิตท่าน ได้ดูแลท่าน งานที่เรารักเราก็ได้ทำ สิ่งที่เราชอบเราก็ได้ทำ ชีวิตที่ปรารถนาเราก็สรรค์สร้างให้ตนเองได้ โดยที่เราไม่ต้องละทิ้ง “ขุมทรัพย์แห่งความรัก” นี้ไป...
ความเห็น (6)
สวัสดีค่ะ...อ.หมอนนท์
ปกติกะปุ๋ม...จะเลิกงานประมาณห้าโมงเย็น...เมื่อวานก็เลย..ออกจากที่ทำงานสี่โมงเย็น...ไปนอนกลิ้งเกลือกแบบไร้สาระมากๆ ใกล้คุณแม่ค่ะ...สักพักพีสาวกับหลานชายก็กลับเข้าบ้านค่ะ...ก็เอกเขนกพร้อมหน้าพร้อมตา...
ปกติเข้าบ้าน...ต่างคนก็ต่างเข้าห้องตัวเอง...แต่เมื่อวานเป็นวันที่ไม่ได้นัดหมายที่ทุกคนพร้อมใจ...มาทำอะไรกุ๊กๆกิ๊กๆ ร่วมกันค่ะ...
เห็นผลทันทีเลยค่ะ...เมื่อวานคุณแม่ท่านอารมณ์ดีมากเลยค่ะ...ทั้งๆ ที่ท้องร่วง แต่ก็ยอมออกจากบ้านไปเดินออกกำลังกายด้วยกัน จากนั้นก็ชวนกะปุ๋มไปบ้านน้องสาวท่าน อารมณ์ท่านดี และดูมีความสุขค่ะ...
หากเราไม่ปฏิบัติต่อท่านตอนที่ท่านมีชีวิตอยู่...แล้วเราจะรอไปปฏิบัติต่อท่านตอนไหนคะ...
......
การปฏิบัติต่อท่าน...เพียงแค่เราสบตามองเข้าไปใน...แววตาของท่านด้วยความรัก...กะปุ๋มก็เชือค่ะว่า...เพียงแค่นี้ท่านก็มีความสุขแล้วค่ะ...
(^_____^)
มัวยุ่งกับสิ่งรีบด่วนแต่ไม่จำเป็น
จนลืมแม่ ที่อยู่เชียงใหม่
อยากอยู่ใกล้ๆ เหมือนคุณกะปุ๋ม
โทรคุย ทักทายแม่
เป็นสิ่งที่ต้องทำ ในวันนี้
ขอบคุณค่ะ ที่เตือนให้นึกถึง แม่
ขุมทรัพย์ ที่ไม่มีวันหมด
สวัสดีค่ะ...อ.หมอรวิวรรณ
ตอนนี้ชีวิตกะปุ๋มคิดว่าไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับ...การได้ดูแลท่านในบั้นปลายชีวิตของท่านค่ะ...
คิดว่า..ได้มีชีวิตอยู่ทุกวันนี้...
ได้เรียนหนังสือ
ได้ทำงาน..
เพียงพอ...สำหรับความรู้สึกของตนเอง และอยากเลี้ยว "ชีวิต" กลับมาดูแลแม่ค่ะ...
(^______^)
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่จริงๆ อิจฉาคนที่ยังอยู่พร้อมหน้าแม่ลูก สำหรับคนที่ไม่มีโอกาสทำอย่างคุณๆทั้งหลายแล้ว........ ไม่มีโอกาสทำดีกับท่านได้อีกแล้วในชั่วชีวิตนี้.......
ขอบคุณค่า
สำหรับบทความเตือนสติ......