วันนี้..จะเป็นวันที่ฉันไม่มีวันลืม ..เนื่องจากเป็นวันที่ล้วนแล้วแต่มีสิ่งดีๆเข้ามาในชีวิต....ให้ชื่นใจ
เรื่องแรก..เป็นความภาคภูมิใจ..อย่างมากกับความสำเร็จของการเยี่ยมชมการจัดการความรู้ของโรงเรียน โดยคณะวิจัยจาก สคส...ซึ่งฉันเองเป็นหนึ่งในคณะแกนนำของโรงเรียน ...ขอยกความดีทั้งหมดให้กับ...คณะครูทุกท่านที่ให้ความร่วมมือและตระหนักในคุณค่าที่ได้รับจากการจัดการความรู้อย่างแท้จริง..
เรื่องที่สอง...เป็นความสุขใจ..ที่ได้มีโอกาสรับรางวัล ซึ่งเป็น "ดาวธรรม "ให้แด่พระคุณเจ้า....จากการตอบปัญหาธรรมะระดับชาติ ซึ่งโชคดีได้เป็นที่ 2 ของจังหวัดสุรินทร์ ..ซึ่งเราสอบในนามของวัด..อันนี้ก็ต้องขอบคุณสมาชิกในทีมอีก 2 คนที่ร่วมแรงร่วมใจทำความฝันของพระให้เป็นจริง...(คงจะได้บุญโข..นะเนี่ย)
เรื่องที่สาม...เป็นความอิ่มใจ..อย่างมาก...ที่นักเรียนคนหนึ่งซึ่งไม่ชอบที่จะวาดรูป หรือระบายสีและที่สำคัญเค้าเขียนแทบจะไม่เป็นคำเลย...มีความตั้งใจที่จะวาดรูป ระบายสี และเขียนข้อความซึ่งมีความยาวประมาณ 3 บรรทัดให้กับคุณครูของเขา..
ภาพที่เขาวาดไม่ได้มีความสวยวิจิตรพิสดารอันใด..เป็นภาพวาดธรรมดาเท่าที่เด็กชั้นป. 1 จะวาดได้ทั่วไป ...แต่สิ่งที่เขาต้องการจะสื่อต่างหากที่ทำให้ฉัน..รู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ..
...ภาพนั้นเป็นภาพเด็กผู้ชายตัวเล็กๆคนหนึ่ง ..ลอยอยู่บนท้องฟ้ากับผู้หญิงสาวคนหนึ่ง ..
และข้างใต้ภาพเป็นลายมือที่พยายามจะเขียนให้สวยที่สุด..ประณีต..บรรจงกว่าทุกครั้ง..เค้าเขียนว่ายังไงรู้มั๊ยคะ...เค้าเขียนว่า..."วันนี้ฉันมีความสุขที่สุด..ที่ฉันได้พาคุณครูแอ๊วไปเที่ยวด้วยกัน...."
นี่แหละค่ะ..ความสุขที่สุดของฉัน..ซึ่งจริงๆแล้วมันอาจจะดูธรรมดาสำหรับหลายๆคน..แต่ถ้าคุณรู้ว่า...
...ความสำเร็จจากการทำงานของคุณมีส่วนทำให้ใครๆยิ้มได้..อย่างชื่นบาน
...ความพยายามของคุณ..ทำให้พระชื่นใจ
...และความเป็นครู...ของคุณ...ส่งให้นักเรียนเป็นได้มากกว่าสิ่งที่เค้าเป็น..
....................
การให้เป็นสิ่งที่ดี..ให้เถอะค่ะ..ให้ในสิ่งที่คุณให้ได้...ซึ่งสิ่งนั้นไม่จำเป็นจะต้องเป็นของมีค่าหรือทรัพย์สินอันใด....
...แต่มันให้ความสุขใจยิ่งกว่า..
และดิฉัน..ก็ไม่รู้ว่าจะให้คำจำกัดความ ... คำนั้นว่า..อะไร
ลองนึกกลับกันดูบ้างนะคะว่า...
คุณจะรู้สึกดีมั๊ยคะ...เวลาที่มีใคร...พยายามทำในสิ่งที่เค้าก็ไม่รู้ว่า..เค้าจะทำได้ไหม..เพื่อคุณ...แต่เขาก็พยายามทำอย่างดีที่สุด..เพื่อคุณ
และถ้า..คุณเคยทำเช่นนั้นเพื่อใครสักคน........คุณจะรู้สึกว่า...
การให้บางอย่าง...มันสุขใจและอิ่มเอมใจ..ยิ่งกว่าการได้มา..เสียอีก...
คุณว่าอย่างนั้นมั๊ยคะ....
การให้บางอย่าง...มันสุขใจและอิ่มเอมใจ..ยิ่งกว่าการได้มา..เสียอีก...
ขอบคุณคุณขจิต ..มากๆเลยนะคะที่แวะเยี่ยมเยียนสม่ำเสมอ..ตลอดมา ถือว่าเป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลยค่ะ..สำหรับฺBlogger มือใหม่หัดขับอย่างดิฉันและเพื่อนครู..โรงเรียนบ้านกระทุ่ม..ทุกคน..
.........
.......
.ขอขอบคุณด้วยความจริงใจอีกครั้งค่ะ...
เป็นความสุขใจของความเป็นครู...
ผมว่าเป็นผลตอบแทนจากความทุ่มเท ตั้งใจจริง และจริงใจกับลูกศิษย์ของเราครับ...
ขอขอบคุณ..คุณ Direct เช่นกันค่ะ..ที่ติดตามแวะเยี่ยมสมำเสมอเหมือนกันเลย..เป็นอีกหนึ่งกำลังใจที่ทำให้รู้สึกดีมากเลยค่ะ..
และอยากจะบอกว่าก็ได้ติดตามอ่านของคุณ Direct เหมือนกันค่ะ..เพราะรู้สึกชอบในประเด็นที่คุณสื่อออกมาค่ะ..น่าสนใจดีนะคะ..
ขอบคุณค่ะ..
ยิ่งได้ฟังเรื่องเล่าของคุณราณีแล้ว..รู้สึกดีจังเลยนะคะ..
ไม่มีอะไรที่คน..ในฐานะครู..จะปลื้มใจและอิ่มใจได้เท่ากับการเห็นนักเรียนตั้งใจเรียน..เห็นคุณค่าของการเรียน..และเราได้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาเรียนรู้.อย่างมีความสุข.
และตัวเองก็ยังมั่นใจว่า..ครู..คือสื่อที่สำคัญที่สุดในการเรียนรู้ของเด็กค่ะ...
ขอบคุณคุณราณีนะคะที่แวะเยี่ยมชม..และร่วมแสดงคิดเห็นที่เป็นความรู้สึกดีๆที่ทำให้หัวใจของครู..ด้วยกันพองโต...ได้ขนาดนี้..
ตามมาขอบคุณคุณขจิตเหมือนกันค่ะ..
มีความสุขในการเรียนและการทำงานเช่นกันนะคะ....