สุพจน์นำวิทยุเครื่องหนึ่งไปซ่อมที่ร้านซ่อมวิทยุโทรทัศน์ที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง ทางร้านส่งใบนัดให้มารับของในเดือนถัดมา สุพจน์เก็บใบนัดไว้ในซอกหนึ่งของกระเป๋าสตางค์
สุพจน์ยุ่งอยู่กับภารกิจของตนจนลืมไปรับวิทยุที่ซ่อมไว้ วันเวลาผ่านไปจากเดือนเป็นปี สุพจน์ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว จนย่างเข้าปีที่สอง วันหนึ่งสุพจน์ได้รื้อกระเป๋าสตางค์ เพื่อค้นหานามบัตรที่อยู่ของเพื่อน เจอใบนัดรับวิทยุเข้า ดูวัน เวลานัดรับของที่ผ่านไปสองปีแล้วก็ตกใจ คิดว่าป่านนี้ทางร้านคงจำหน่ายวิทยุของตนไปแล้ว
สุพจน์รู้สึกเสียดายวิทยุซึ่งแม้ราคาจะไม่ถึงพันบาทแต่เป็นวิทยุที่แฟนให้มา มันจึงมีความหมายสำหรับเขามาก ในที่สุดสุพจน์ก็ตัดสินใจไปลองถามดูที่ร้าน เผื่อโชคดีทางร้านจะยังเก็บรักษาไว้ เขายื่นใบรับของให้พนักงานในร้านดู พนักงานดูวันที่แล้วขมวดคิ้ว ลุกเดินไปที่หลังร้าน สักครู่ก็กลับมาบอกว่า
"วิทยุคุณยังอยู่ครับ"
สุพจน์ดีใจอย่างบอกไม่ถูก พนักงานกล่าวต่อ
"ผมจะเร่งซ่อมให้เสร็จ อีกสองสัปดาห์คุณมารับของได้"