สี่เฒ่า กระดูกเหล็ก

พ่อพัง ๖๕
พ่อพร ๘๓

พ่อเทียม ๖๔

พ่อลำไพ๖๘                                                                                    

 

พ่อพังกับพ่อพร ไม่พูดไม่จาซักคำเวลาทำงาน ประจำตำแหน่งตลอดกาล ๓ วันของการอิ้วน้ำอ้อย

    

 

พ่อพังเสี้ยมปลายอ้อยให้แหลม เพื่อสอดเข้าเครื่องได้ง่าย
พ่อพร เดินหลังโก่งแล้ว หอบล้ำอ้อยที่ถูกเสี้ยมแล้ว ไปส่งให้เพื่อนที่กำลังอิ้วอยู่

 

คนอื่นมีเปลี่ยนหน้าที่ หยุดพักเมื่อเหนื่อย
แต่พ่อสองคนประจำอยู่ เช้าขันค่ำ

 

พ่อเทียมคุยกับเพื่อน
เฮาทำอย่างอื่นไม่เป็น ก็เข้าช่วย ขนฟืน ช่วยอิ้ว ช่วยมันไปทุกฝ่ายนั่นแหละ..........
.......

พ่อพรคุยกับพ่อสวยคุยกับดอกเตอร์สวย
เฮาแลกเสี่ยวกันเถาะ
เจ้าอายุเท่าเหรอ
๘๓
ข้อย ๗๘
บ่เป็นเต๋อ ข้อยบ่ถือ คนรุ่นข้อยไปเหมิดแล้ว
เอ้า เอากะเอา

 

พ่อลำไพอยู่ฝ่ายตัดอ้อย ยามเช้าจะไม่เห็นหน้ากันเลย พาลูกหลานลุกตัดอ้อยแต่เช้าตรู่ขันค่ำเหมือนกัน

คนอื่นเมื่อเห็นรูปของพ่อกำลังทำงาน ก็พากันโจษขานกัน

พ่อเฒ่าสาม สี่ คนนั้น ทำงานกันเอาจริงเอาจังมาก

บอกแกเหมือนกัน

พ่อใหญ่ พักนะถ้าเหนื่อย ให้คนอื่นมาทำแทนก็ได้แต่แกก็ไม่หยุด

 

ชาวบ้านยังคงมีความคิดในเรื่อง คนแก่ คนหนุ่ม ภาระใด ผู้ใดควรทำ ผู้สูงอายุควรทำขนาดไหน มีน้ำจิตน้ำใจต่อกัน และกิจกรรมครั้งนี้เป็นการเห็นและรู้จักกันผ่านการทำงานเป็นธรรมชาติที่ชาวบ้านบอกว่า เหมือนกับพวกเราไปนา ช่วยกันทำ กินข้าวร่วมกัน เหนื่อยก็พัก หายเหนื่อยก็ทำต่อ