เรื่องเล่าจากภาพ Distant Thunder ภาคสองมาแล้วจ๊ะ
<div style="text-align: center">
</div>
ขอเฉลยความลับในภาพ Distant Thunder ของ Andrew Wyeth ที่ผมเขียนเล่าไว้คราวก่อน โดยเปิดโอกาสให้ท่านผู้อ่านได้ทดลองดูภาพและแสดงความเห็นเกี่ยวกับภาพนี้
ได้ผลเกินคาด มีผู้มาร่วมแสดงความคิดเห็นมากมาย ต่างคนก็ต่างความเห็น
แต่ส่วนใหญ่สามารถดูภาพและรับสื่อจากภาพได้ตรงกันและบางท่านสามารถเล่าและพรรณาสิ่งที่เห็นในภาพออกมาเป็นจินตนาการส่วนตัวได้ดีอีกด้วย
มาคราวนี้ ผมจึงจะแนะนำทั้งวิธีดูภาพตามลำดับและเล่าเรื่องจากภาพรวมเกร็ดเล็กๆน้อยๆของศิลปินเท่าที่ผมรู้ข้อมูล
</span><p>
ก่อนเฉลย ขอหาว หาววววววว!!! หวอดใหญ่ๆก่อน เป็นการบริหารความขี้เกียจ (เฮ้อ! อยู่ดีไม่ว่าดี วันหยุดแทนที่จะได้นอนตีพุง กลับมาถูกลูกศิษย์บังคับเคี่ยวเข็ญให้เขียนให้เฉลยเสียยังงั้นแหละ) </p>
ไม่งั้นจะเอาปอบจกมาจกพุง!
ภาพส่วนใหญ่ของ Wyeth จะสะท้อนประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านเข้ามาในสายตาของเขาเป็นเรื่องของธรรมชาติแบบชนบท หรือวิถีชีวิตของชาวบ้านนอกตามสำนวนไทย
<div style="text-align: center">
</div><p> (ภาพ Wyeth ตอนอายุสัก 80 กว่ายังมีเค้าความหล่อแม้ว่าจะมี wisdom line อยู่เต็มหน้า)</p>
ตลอดชีวิตส่วนใหญ่ตั้งแต่วัยเด็ก เขาอาศัยอยู่ที่แภบชนบทของ รัฐเพนซิลวาเนีย แถวชายฝั่งไมอินี(Pennsylvania countryside and Maine Coast) ซึ่งเป็นที่ที่เขาใช้เป็นฉากเขียนภาพทิวทัศน์เกือบทั้งหมดในภาพเขียนส่วนใหญ่ของเขา
ความหลงใหลในวิถีชิวิตแบบสามัญนี้ ทำให้ Wyeth เข้าถึงความลับในธรรมชาติ ไม่ว่าจะเป็นความงามของท้องทุ่ง ต้นหญ้า ต้นไม้ใหญ่ ลำธาร แม้กระทั่ง กระแสลมที่พัดเวียนผ่านมาของฤดูกาลต่างๆ
Wyeth ล้วนซึมซับรับไว้ได้หมด และถ่ายทอดออกมาผ่านรูปเขียนของเขา
ดังนั้น ผู้ชมที่ชมภาพเขียนของเขา อาจรู้ได้ลึกซึ้งถึงกลิ่นหอมของดอกไม้ ความอบอุ่นของแสงแดดยามเช้า กลิ่นไอของอากาศชายฝั่งที่มีกลิ่นน้ำเค็มปนอยู่และเสียงหวีดหวิวจากสายลมที่ลู่กระซิบมาบนยอดหญ้า เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นและเปลี่ยนแปลงไปได้ตลอดเวลา
เหล่านี้ เป็นความลับในธรรมชาติ ที่รอคนพบและค้นหา
เพื่อดื่มด่ำและเสพสมในสุนทรีย์รสนั้น
ลองฟัง Wyeth พูดว่าเขาชอบฤดูกาลใด
</span></span><p style="margin: auto 0cm 0pt" class="quotation3">
“I prefer winter and fall, when you feel the bone structure of the landscape - the loneliness of it, the dead feeling of winter. Something waits beneath it, the whole story doesn't show... ”</p> - Andrew Wyeth : http://www.chooseart.net/andrew_wyeth.html <p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal">
อีกประการหนึ่ง Wyeth เป็นศิลปินในแนวธรรมชาตินิยม (Realistic) และมีความถนัดด้านการเขียนภาพสีน้ำ เป็นเทคนิคที่เหมาะแก่การเดินท่อมๆออกไปเขียนในภาพทิวทัศน์ ทำให้เขาสามารถร่างภาพของสิ่งที่เขาอยากเขียนในธรรมชาติได้มากมาย ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ ท้องทุ่ง ผืนดิน หรือต้นไม้ใหญ่
ต่อมา เขาได้พัฒนาเทคนิคพิเศษของการเขียนภาพสีฝุ่น(Tempera) ซึ่งมีธรรมชาติที่ต่างออกไปจากสีน้ำคือสามารถเขียนแบบใสอย่างสีน้ำหรือเขียนแบบสีทึบตันแบบสีน้ำมันก็ได้
เพราะ Wyeth ค้นพบว่า ในบางครั้งที่เขาต้องการถ่ายทอดพื้นผิวของธรรมชาติ เช่น ผิวดินที่ขยาบขรุขระ ผิวของเปลือกไม้ที่แตกระแหงหรือพื้นผิวของผนังปูนและไม้ของโรงนา ซึ่งเนื้อสีที่ใสของสีน้ำไม่อนุญาตให้เขาทำอย่างนั้นได้
Wyeth จึงหันมาใช้เทคนิคการเขียนภาพสีฝุ่น ซึ่งเขาได้คิดผสมไข่ขาวลงไปในเนื้อสีฝุ่น ซึ่งทำให้เนื้อสีจับตัวได้ข้นดีและสามารถสร้างรอยพื้นผิว(Texture) ได้ดีสมใจ เรียกว่าการเขียนแบบทิ้ง “รอยพู่กันแห้ง” (Dry brush) จึงกลายเป็นเทคนิคเฉพาะตัวของเขาในที่สุด
เชิญชมภาพร่างสีน้ำ ต้นไม้ในภาพ Distant Thunder ก่อนเขียนจริงด้วยสีฝุ่น แสดงว่าศิลปินได้วางแผนที่จะเขียนภาพนี้อยู่ในใจ จึงศึกษาก่อนที่จะลงมือเขียนจริง</p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal"></p><p style="text-align: center">
</p>
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal" align="left">
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ศิลปินในแนวธรรมชาตินิยม จะเคารพในความเป็นจริงของธรรมชาติมาก เขียนสิ่งใดก็ตามจำเป็นที่จะต้องศึกษาในสิ่งนั้นๆให้ลึกซึ้ง ตั้งแต่เปลือกนอกจนถึงแก่นสารภายใน
ดังนั้น การดูและเข้าถึงภาพ จึงเป็นศาสตร์อย่างหนึ่งที่ต้องการเวลา ประสบการณ์ทางสุนทรียภาพและการศึกษาเป็นพื้นฐานพอสมควร ซึ่งเป็นเจตนาของบันทึกนี้ที่จะแนะนำ
เมื่อปูฐานความรู้เสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อไป เชิญดูภาพ Distant Thunder ใหม่ครับ
ค่อยๆดู ไม่ต้องรีบร้อน ดูเพื่อซึมซับเก็บรายละเอียดต่างๆ เหมือน Wyeth ที่เฝ้ามองสิ่งที่เขาเขียนอย่างจดจ่อและถ่ายทอดออกมา
ผมจะคอยนำทางให้……..
ก่อนอื่น ภาพทั้งภาพจะปรากฏแก่สายตาคุณ เป็นภาพทั้งหมดที่คุณเห็นในคราวเดียวกัน….
เป็นภาพทิวทัศน์ในแนวตั้ง เนินทุ่งหญ้าสีทอง มีภาพหญิงสาวนอนอยู่ มีสุนัขตัวหนึ่งนอนเฝ้าอยู่ไม่ไกล มีต้นบลูเบอรรี่เห็นอยู่สองต้น แสงแดดอบอุ่นยามเช้าสาดเข้ามาทางขวามือของภาพ ท้องฟ้าสีฟ้าใส…
อืมส์…เห็นแล้วรู้สึกอย่างไร?
……………………………………………………
……………………………………………………
(ผมเว้นวรรคไว้ให้คุณตอบ)
ความรู้สึกนี้ จะเป็นความรู้สึกที่สามารถรับรู้ได้โดยตรง เพียงแวบแรกที่เห็น เป็นความรู้สึกโดยรวม สั้นๆ ที่พุ่งเข้ามาหาใจของคุณ เป็นสารที่ศิลปินต้องการจะสื่อโดยตรง
หากอยากจะซึมซับรับรู้มากยิ่งขึ้น ขอเชิญให้พินิจดูรูปต่อไปครับ นี่คือเหตุผลว่าทำไมในพิพิธภัณฑ์ เขาจะจัดม้านั่งให้ดูภาพ ผมเคยเห็นบางคนนั่งดูภาพๆหนึ่งอย่างยาวนานและหวลกลับมาดูซ้ำแล้วซ้ำอีก
ที่นี้ ค่อยๆดูภาพโดยเริ่มจากรายละเอียดมุมล่างด้านซ้ายมือของภาพ คุณจะเห็นสิ่งที่ศิลปินเขียนเพื่อเป็นจุดนำสายตาคุณให้เข้าถึงภาพตามลำดับ
โดยเริ่มจากทุ่งหญ้าสีทอง ถ้วยกระป๋องกาแฟมีมือจับทำจากดีบุกเคลือบสีขาวแบบชาวชนบทนิยมใช้กันหนึ่งใบ มองสูงเยื้องไปอีกนิดทางซ้ายมือจะเห็นกล่องกระดาษสีน้ำตาลใบเล็กๆหนึ่งใบ บรรจุลูกบลูเบอรี่อยู่เกือบเต็ม ที่พร่องไปเล็กน้อยคงนอนอยู่ในกระเพาะของหญิงสาว(ที่นอนหงายขวางภาพที่อยู่ในแนวตั้ง จนเป็นจุดเด่นเป็นประธานของภาพ)อยู่เป็นแน่
เนื่องจากเธอเป็นประธานของภาพนี้ จึงขอให้ดูเธอให้ชัดๆและละเอียดหน่อย
เธอผู้นี้(คือภรรยาของศิลปินชื่อ Betsy(Merle James) Wyeth ) สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวโดยพับแขนสูงเหนือข้อศอก สวมกางเกงลูกฟูกสีน้ำตาล มีหมวกหนังกลับปีกกว้างสีน้ำตาลเข้มวางครอบบังแสงอยู่ที่หน้า มือสองข้างวางประสานอยู่ที่หน้าท้อง ข้างกายเธอมีกล้องส่องทางไกลสีดำแบบโบราณวางอยู่
เธอกำลังนอนหลับอย่างสบาย ท่ามกลางอบอุ่นของแสงแดดยามเช้าต้นในฤดูร้อน ความสวยงามและความสุขสงบของธรรมชาติที่อยู่ล้อมรอบตัวเธอ
มองออกไปไม่ไกลจากตัวเธอเท่าใดนัก มีสุนัขสีน้ำตาลอ่อนตัวหนึ่ง นอนหมอบเฝ้าอยู่อย่างระแวดระวัง มันหันศีรษะมองออกไปทางขวามือของภาพเหมือนกับสำเนียกได้ยินเสียงที่มนุษย์ไม่สามารถได้ยิน
ไกลออกไปอีกนิด ต้นบลูเบอรี่สองต้นยืนเด่นอยู่ ใช้พุ่มใบบังแสงแดดยามเช้าให้เป็นร่มเงาใหญ่ มีแสงบางส่วนลอดพุ่มใบดกหนาลงมารำไร ส่องเป็นแสงสีทองสว่างอยู่บนลำตัวช่วงบนของหญิงสาวและบนศีรษะของสุนัขตัวนั้น สร้างความสัมพันธ์และเกิดจุดเด่นขึ้นสองจุดในภาพ
ภาพนี้จึงสร้างบรรยากาศของความสงบสุข ที่ห่างไกลจากสิ่งรบกวนทั้งปวง หากภาพนี้มีเสียง ก็มีแต่เสียงของธรรมชาติที่ขับกล่อมให้เข้าสู่นิทรารมณ์อันแสนสุข นี่คือที่มาของชื่อภาพ Distant Thunder
ด้านหน้าของภาพ ที่เราไม่สามารถมองเห็นในภาพได้ คือ ตัวศิลปิน Andrew Wyeth ที่นั่งมองและเขียนภาพนี้อยู่ เขาเขียนภาพนี้ด้วยความตั้งใจด้วยความรักในสิ่งที่ปรากฏทั้งหมดอยู่เบื้องหน้าของเขา
ทั้งหมดเป็นสิ่งที่เขารักและรู้จักมานานปี ฤดูกาลที่แสนรัก ความอบอุ่นของแสงแดดยามเช้าในต้นฤดูร้อน ที่ฉาบทาทุ่งหญ้าให้กลายเป็นสีทองทั่วท้องทุ่ง แทนค่าความรักและความอบอุ่นภายในใจ
พลัน… ภาพเบื้องหน้า ธรรมชาติ ผู้หญิง สัตว์เลี้ยง หลอมรวมกลายเป็นหนึ่ง เป็นเอกภาพแห่งความรักในจักรวาลที่หาสิ่งใดเปรียบได้
ภาพแห่งความสุขในปัจจุบัน Andrew และ Betsy Wyeth เขาอายุ 86 ปียังเขียนรูปได้อยู่ปกติ</p>
<p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal" align="left"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal" align="left"></p><p style="margin: 0cm 0cm 0pt" class="MsoNormal" align="left"><div style="text-align: center">
</div>
คุณเองก็สามารถทำได้เช่นกัน ลองเปลี่ยนภาพเขียนของ Wyeth เป็นภาพแห่งความรักในชีวิตของคุณ
คุณเคยมองเห็นไหม? ภาพสามีหรือภรรยา พร้อมลูกๆและสัตว์เลี้ยงของคุณ ภาพของคุณพ่อคุณแม่ หรือคนที่คุณรักและนับถือ ล้วนแต่เป็นภาพชีวิตที่เกิดขึ้นในชีวิตจริง เป็น Realistic ใน Real life
หากคุณทำได้ คุณก็เข้าถึงในความรู้สึกของภาพนี้และเข้าใจเขา Andrew Wyeth
ลองกลับไปดูภาพและเรื่องของเขาใหม่อีกครั้ง Adrift และ Spring ที่
http://gotoknow.org/blog/pichaik/68690</p> <h3 style="margin: auto 0cm">
http://gotoknow.org/blog/pichaik/65296
และอ่านเรื่องของเขาเพิ่มเติมใน
</h3><h3 style="margin: auto 0cm"> http://www.newportart.com/Andrew_Wyeth.html</h3><h4> เขียนจบขอ หาวววววววววววว.........เฮ้อ!</h4><h4> ขอตัวไปนอนต่อครับ</h4><h4>
หวังว่าเมื่อทำหน้าที่เสร็จแล้ว..คงไม่ฝันร้ายถึงปอบจกอีกนา บรื้อส์...นึกแล้วหวาดหวิวที่พุง
</h4>
ความเห็น (132)
มาเป็นคนแรกเลยค่ะอาจารย์ ดีใจที่ได้อ่านคำเฉลยเสียที อ่านประวัติคนวาดแล้วยิ่งน่าประทับใจมาก ขอบคุณมากค่ะอาจารย์
ขอบคุณสำหรับเฉลยค่ะ (หลังจากที่พวกเรารวมตัวกันทั้งขู่และเข็นให้อาจารย์ มานั่งหาวไป เฉลยไป)
อ่านแล้ว กลับไปดูภาพยิ่งทำให้ได้บรรยากาศ ของท้องทุ่ง ได้กลิ่นของดอกไม้ ใบหญ้า ได้ยินเสียงของลมที่พัดผ่านปลายหญ้า และลูบไล้ผิวเนื้อ....
แต่ที่สำคัญ ทำให้ได้สัมผัสถึงความรักของผู้คนที่อยู่รอบๆข้างเรา และไม่ลืมที่จะรักผู้คนเหล่านั้น.....
ขอบคุณค่ะอาจารย์
ตามมาจก เอ๊ยตามมาอ่านค่ะ
โหยนั่นกล่องใส่บลูเบอรี่เองเหรอคะ แล้วก็กล้องส่องทางไกลที่อ.paew บอก หมอไม่เคยเห็นกล้องยังงี้เลยหละค่ะ 555 ดูเป็นหนังสือกะแว่นตาเฉยเลย เสื้อก็กลายเป็นสีขาวอีก โฮ๊ะๆ ว่าแล้วปอบจกก็กลับไปคาบไม้บรรทัดเช่นเดิม
เรียนคุณหมอสุริยาที่รัก มาคาบไม้บรรทัดเสียดีๆ แล้วกรุณากลับไปเปิดบลอกของท่านเองด้วยนะคะ คุณหมอ orion รออ่านอย่างใจจดใจจ่อจ้า ฝากข้าพเจ้ามาช่วยขอร้องท่าน
แฮะแฮะ ขอต่อหน่อยค่ะ เมื่อคืนดูศิลปินพู่กันจีน อายุ80กว่าๆเหมือนกัน ยังวาดรูปมือไม่สั่นเลยค่ะ
การวาดรูปอาจเป็นการเจริญสติที่น่าสนใจไหมคะเนี่ย เอไม่แน่ อาจจะพอช่วยคนแก่ที่เป้น Alzeimer ได้ไหมนะ
กล้องส่องทางไกล เราก็นึกว่ารอยฟ้าผ่า 5555
สงสัยผมต้องไปตัดแว่นซะแล้ว ตาไม่ค่อยดี
ขอบคุณอาจารย์ที่มาเฉลยให้กระจ่างครับ
หาววว! ขยี้ตาเสียหน่อย
สวัสดีเด็กๆ อาจารย์ตื่นนอนแล้ว สดชื่นแจ่มใสเหมือนเดิม เพราะไม่นอนฝันร้ายเรื่องปอบอ้วนๆสองตน ตนหนึ่งใส่แว่น ตนหนึ่งใส่เสื้อสีชมพูมาคอยจกที่พุง
เป็นยังไง คำเฉลย บางคนยิ้มบางคนหน้าหงายไปเลยใช่ไหม? อาจารย์กำลังตรวจคำตอบอยู่จะเฉลยรางวัลและโทษทัณฑ์ที่ได้รับเป็นรายตัว แฮ่ม!แฮ่ม!
หมอสุริยาวิ่งหน้าตั้งมาเข้าชั้นเป็นอันดับหนึ่งเลย ฮิฮิ
ดีล่ะเอารางวัล Best Run Quickly Student Award ไป มาบ่อยๆนะครับและเปิดบล้อกได้แล้ว
อาจารย์ Paew ครับ
มานั่งตาสว่าง ยิ้มรับคำขอบคุณครับ
แต่ทีหลังอย่าขู่อย่างน่ากลัวเช่นนี้ จนแฟนอาจารย์ถามว่าเธอนั่งทำอะไรอยู่หน้าจอตลอดวันหยุดทั้งวันอย่างนี้...แฮ่ะๆหวาดเสียวทั้งเบื้องหน้าแลเบื้องหลัง
ผมเองก็นั่งจินตนาการว่า อาจารย์Paewผู้มีรอยยิ้มหวานจับใจคนนี้ คงมีครอบครัวที่น่ารักอยู่เบื้องหน้าหรืออาจเป็นตัวอาจารย์เองก็ได้ที่นอนเอาหมวกหลุบหน้านอนหลับตาพริ้ม มีคนรักเฝ้ามองอยู่ไมวางตาใกล้ๆ(เพราะกลัวลูกบลูเบอรี่หมด)
อย่ามาทวงรางวัลเลยหนูราณีเอ๋ย
ต่อไปอาจารย์จะกางสมุดบอกเกรดกันให้จะจะ โดยไม่ไว้หน้ากันเลยล่ะ ทั้งไม้บรรทัด ทั้งบรเพ็ดจะเอามาทั้งบึงเลย เหลาเป็นแว่นๆให้ศิษย์แลบลิ้นแล้วปาดลงไป
ใครดื้อหน่อยจะหั่นเป็นผงตากแห้งแล้วโรยลงไปบนลิ้น ส่วนที่น่ารักหน่อยจะฝานเป็นแว่นให้อม
สวัสดีครับหมอนิด
หวาดเสียวอยู่ไม่น้อย เพราะคุ้นกับการจกแบบถือเครื่องอุลตราซาวน์ดของหมอ
เห็นไหม ว่าตาแฉแหมคงต้องไปตัดแว่นใหม่ เลือกร้านที่มีชื่อลงท้ายว่าศิลป์ด้วยนะจะได้มีตาศิลป์ไม่มองกล่องเป็นหนังสือหรือมองกล้องส่องทางไกลเป็นแว่นตาจ๊ะ
ส่วนสีเสื้อนั้น สีขาวจะสะท้อนแสงที่อยู่ล้อมรอบตัว ยิ่งมีแสงอาทิตย์ตกที่เสื้อ ศิลปินจะฉวยโอกาสใส่สี(ที่มีในแสง)ลงไปหลากสี เลยอาจดูเป็นสีฟ้าอ่อนหรือเขียวอ่อนไปได้
คงไม่ต้องเฉลย เพราะหมอไปจกไม้บรรทัดมาคาบแล้ว เน้นให้คาบตรงคราบไคลสองร้อยปีนั้นด้วย อย่าได้รังเกียจน้ำลายบรรพชนวีรบุรุษบางระจันเลย
การวาดรูป ต้องใช้สติและสมาธิครับ
ยิ่งเป็นการวาดแบบลายเส้นพู่กันจีนด้วยแล้ว ต้องใช้สมาธิสูงส่ง อาจารย์เคยฝึกเอาพู่กันใหญ่ๆจุ่มหมึกดำ ตวัดป้ายเป็นอักษรภาพแบบเซ็นลงบนกระดาษสาที่บางเบา...ผลกระดาษทะลุ เพราะพู่กันอุ้มหมึกชุ่มมากเกินไปและแรงน้ำหนักมือหนักเกินไป
ต้องฝึกนานโข ใช้สติและสมาธิแบบฉับพลันจึงตวัดให้สวยงามตามใจนึกได้
ทดลองสอนคนไข้ดูก็ได้ครับ คนที่มีศิลปะอยู่ในใจไม่หลงลืมอะไรง่ายๆดอก
เดี๋ยว...เมื่อกี้หมอว่าใครเขียนรูปมือไม่สั่นนะ อาจารย์ลืมไปแหล๋ว
นักลงทุนเงินน้อย
คงรู้ตัวดีกว่าจะได้เกรดเท่าไร ที่บังอาจเห็นกล้องส่องทางไกลอย่างดีรุ่นโบราณแบบมองสองตา เป็นรอยฟ้าผ่าไหม้ดำข้างตัวเธอ
ออกแนวสยองขวัญมากนะเธอ!
คงต้องคาบไม้บรรทัดฉาบบรเพ็ดให้เข็ดไปอีกนานแล้วไปยืนกางขาต่อไป...ฮึ่มๆๆ!
คุณจันทร์รัตน์ อย่าได้กังวล
มีคนเห็นเหมือนกันหลายคนครับ ต่างพากันไปเข้าแถวยืนรอต่อคิวคาบไม้บรรทัดเป็นแถวๆ โดยมีอาจารย์ยืนกำกับอย่างมีความสุข
Wow! ซาบซึ้งกินใจในเรื่องความรักและความเข้าใจของศิลปินคนหนึ่งที่มีต่อธรรมชาติครอบครัว
เป็นบันทึกที่ดีและมีค่ามากค่ะอาจารย์ นอกจากสอนให้ดูรูปแล้ว อาจารย์ยังนำทางให้ลึกเข้าไปจึงคุณค่าทางจิตใจของมนุษย์อีก
หนูกลับไปย้อนดุเรื่องเก่าๆที่อาจารย์เขียนไว้ แปลกใจว่าเกิดความคิดใหม่และเข้าใจภาพเขียนของเขามากขึ้นกว่าเดิม ขอบคุณมากค่ะ
หนูนาครับ
ขอบคุณที่ชม เป็นธรรมดาของการพัฒนาจิตครับ จิตที่ละเอียดก็สามารถรับรู้สิ่งต่างๆได้ดีขึ้น แม้กระทั่งสิ่งธรรมดาๆที่เรามองข้ามไปหรือคิดว่าไม่สำคัญ
ธรรมชาติเป็นครูที่ยิ่งใหญ่ครับ เพราะประมวลคำสอนไว้ครบทุกด้าน ขึ้นอยู่กับศิษย์จะเลือกเรียนบทไหน?
อ้อ! ห้ามไปดุเรื่องเก่าๆ ของอาจารย์เชียวนา อาจารย์แวะไปอ่าน เห็นทุกเรื่องนั่งตัวสั่นหน้าซีดอยู่ ฮิฮิ!
ฮิฮิ
นึกว่าเป็นหนังสือ เป็นกล่องบูลเบอรี่ซะอย่างงั้น
ท่าทางอาจารย์จะหาวววววอยู่นาน กว่าจะมาเฉลยนะเนี่ย
...
ที่ออสเตรเลียตอนนี้มี storm - T-storm ค่ะ หลังจากที่ร้อน-ร้อนที่สุด มาหลายวัน เมื่อคืนหนาวเชียวแหละ
^____^
สวัสดีหนูis
อาจารย์หุบปากที่หาวววนานแล้วจ๊ะ ก็เด็กๆเล่นบังคับขู่เข็นจน"คนที่คุณก็รู้ว่าเป็นใคร" ที่บ้านของอาจารย์ทำตาเขียวที่อาจารย์ไม่ยอมไปไหนในวันหยุด
ฟังรายงานอากาศของออสเตเลียแล้ว ออกเป็นห่วงลูกสาวอากาศเปลี่ยนจะเป็นหวัดหรือป่าวหนอ หนูดูแลตนเองด้วยนะครับ
ฮ่าฮ่า! ฟังเฉลยแล้ว แป๋ว! ไปตามๆกัน จากหนังสือเป็นกล่องใส่บูลเบอรี่ จากแว่นตาหรือรอยฟ้าผ่า(คิดได้ยังไง)มาเป็นกล้องส่องทางไกล ฮิฮิ
เฉลยแล้วก็จัดแถวศิษย์เรียนดีทั้งหลาย มารอคิวคาบไม้บรรทัดซะดีดี ระหว่างยืนรอให้กางขายืนขาเดียว ห้ามยิ้ม!ห้ามคุย! แลบลิ้นออกมาจะทาบอระเพ็ด อาจารย์มีความสุขจริง จนต้องผิวปากเป็นเพลง "เด้ดสะมอเร่"
มารายงานตัวขานชื่อหน้าชั้นครับ
มาสายไปแค่ 2 ชม.เองครับ ตกรถเมล์คันที่ชื่อปรารถนา
มาชื่นชมกับคำเฉลยที่งดงามและกระจ่างของอาจารย์และรู้ว่าตัวเองสอบตกไม่ผ่านอีกแย้ว!
เดินคอตก...เข้าแถวต่อคิว โอโฮ้แถวยาวจริงๆ
ผมรู้ความลับแล้วว่าทำไมไม้บรรทัดจึงศักดิ์สิทธิ์มาก เพราะดูหน้าตาคนที่รอคิวแต่ละท่านเก๋ามากครับ
ศิษย์ห้วยส้มรุ่นเต่าถุย
ตามดูเฉลยครับ
ผมคงต้องหัดดูภาพเขียนอีกนาน อ่านของอาจารย์และพี่ๆป้าๆผู้มาออกความเห็นถึงเข้าใจมากขึ้น ทำให้อยากศึกษาดูภาพมากขึ้นครับ ผมเรียนแต่ทางแพทย์มาทางสายวิทย์เลยด้อยประสบการณ์ไปหน่อย
ผมว่าข้างตัวเธอน่าจะเป็นแว่นตากันแดดนาครับ
ในที่สุดก็ได้อ่านเฉลยสมใจ อิ่มเลยครับอาจารย์ครับ
ตกลงว่า สุนัขสมัยนั้นยังพูดไม่ได้หรือครับ เดี๋ยวนี้ หมู หนู แมงมุมเขาพูดกันได้หมดแล้วนะครับ
น้องศิษย์ห้วยส้มข้างบนนี้ครับ ขอเตือนในฐานะรุ่นพี่นะครับว่า ไม่ควรใช้คำหยาบคายอย่างคำว่า ป้าๆ ในบันทึกนะครับ แสลงใจ สว.
ดีมาก อนุชิต
ตกรถเมล์ยังไม่เจ็บเท่าตกเครื่องบินลำชื่อสมหวัง
มาสายเพียงสองชั่วโมงเอง คราวหน้าหากเกรงใจก็ไม่ต้องมาก็ได้
สอบตกแล้วยังเฮ!อีก
บังอาจ! นักกล่าวคำหยาบคายว่าคนที่รอเข้าแถว หน้า(เหมือนปลา)เก๋า หมายความว่าเก่าแก่พอๆสมัยอยุธยาเลยเชียว อย่ากระนั้นเลยไปยืนแถวหน้าสุดคาบก่อนเพื่อนเลยแล้วค่อยส่งต่อ
ศิษย์หัวยส้มรุ่นเต่าถุยครับ
วันหลังบอกชื่อดีกว่า อาจารย์ต้องพิมพ์ชื่อยาว
ศึกษามาสายวิทย์ไม่เห็นเป็นไร เข้าวัดมาแล้วทำไมไม่หยิบสายสิญญ์มาด้วย อาจารย์วางไว้หลายม้วน
ที่จริงจบสายไหนมาไม่สำคัญครับ ขอให้เปิดใจรับรู้ก็สามารถเข้าถึงได้ ข้อสำคัญอย่าจบมาทางสายเสมอ จะทำอะไรก็ไม่ทันนะครับ
อีกอย่างหนึ่งไม่ใช่แว่นตากันแดดแน่ๆ ไม่เชื่อให้ไปถามคุณป้าPaew ดูก็ได้ ฮิฮิ
คุณหมอเต็มศักดิ์ครับ
เห็นหน้าคุณหมอแล้วสบายใจ เพราะยิ้มเผล่มาก่อนเลยทำให้เกิดอารมณ์ดี...
เอ! จริงด้วยแฮะ หมาตัวนี้น่าพูดได้ ยิ่งอยู่กับคนอย่าง Wyeth ยิ่งน่าจะพูดได้ลึกซึ้ง
แต่เอ!? จะพูดว่าอะไรดีน้า?....ใครรู้บอกหน่อย
และผมเห็นด้วยว่าเด็กสมัยนี้พูดหยาบคายไปหน่อย สมาชิกน่ารักอย่าง คุณ จันทร์รัตน์ คุณk-jira คุณPaew อ.ลูกหว้า อ.ราณี หมอนิด...ที่จริงยังอายุสาวแส้ควรเรียกพี่เท่านั้น
รึอาจหลงเข้าใจผิดเพราะดูรูป??? แห่ะ แห่ะ!!
- แฮ่กๆๆๆ ปอบหยิบชมพู...มารายงานตัวแล้วค่ะคุณครู
- พอดีวันนี้ต้องไปจัดเวทีรับฟังความคิดเห็นประชาชนที่ต่างอำเภอ
- ขับรถไปเองด้วยเลยค่อนข้างเพลียค่ะ กลับมาก็มาทำข้อสอบอีก...
- มาดูเฉลย....หวานซะ...ขอบพระคุณ คุณครูมากค่ะ หว้าจะเริ่มมองคนรอบข้างด้วยความรัก ว่าแล้ว..คุณครููหันมาหน่อยสิคะ อิอิอิ....
- คุณครูคะ....กลับไปมองภาพอีกทีแล้ว "รู้สึกว่าภาพสวยงามขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยค่ะ"
ตอนดูครั้งแรกรู้สึกชื่นชมในการสื่อรายละเอียดมิติ ทางเสียง้ในภาพได้ โดยการใช้เจ้าตูบเป็นตัวกลาง (มันได้ยินเสียงฟ้าก่อนคน เลยชะโงกหน้าขึ้นมา ไม่ยอมนอน)
ตอนดูครั้งแรก คิดว่า...โห...เข้าใจคิดดีจัง อารมณ์ประมาณว่า "โห..คิดได้ไงเนี่ยะ!"
เรื่องธรรมดา กลายเป็นเรื่อง น่าสนใจมากๆ
คิดว่า...โห..ถ้าใครดูรูปแล้วสามารถตั้งชื่อได้ตรง ้โดยไม่ได้คุยกับ Wyteh ก่อนนี่....อยากนั่งคุยกับคนๆนั้นซักชั่วโมงสองชั่วโมง
แต่ภาพก็ยังคงให้ความรู้สึก แห้งๆ ว่างๆ และ หวั่นๆว่าฟ้ากำลังจะร้อง
พออ่านเฉลย อ. แล้ว กลับมาดูอีกที คราวนี้คิดว่า...ภาพนี้อบอุ่นจัง ยิ่งเห็นภาพถ่ายตอนทั้งคู่อายุ 86 ยิ่งอบอุ่นมากค่ะ
มิยอมรับเป็นรุ่นป้าเด็ดขาดค่ะ....ให้เครดิตเกินไป...ความจริงต้องเรียก ยาย ..(อิอิ)...
ไม้บรรทัดของอาจารย์ ทั้งกลิ่นทั้งรส ....จูงใจมั่กๆ ค่ะ..มีคนมารอต่อแถวยาวเหยียด..อิอิ..
รุ่นเต่าถุย
ผมกราบขอโทษพี่ๆอาๆทั้งหลายครับ ที่บังอาจมาก
เห็นชอบเป็นผิด
เห็นสวยเป็นไม่สวย
เห็นสาวเป็น...ผู้สูงวัย
ถูกอาจารย์ลงโทษมาแล้ว แม้ว่าคาบเป็นคนแรกในบันทึกนี้
รสชาดนั้นยังตลบอบอวลชวนระลึกอยู่ มิคลาย
อิอิ.. แอบย่องมาอ่านเฉลยตอนอาจารย์ไม่เห็น
แล้วก็ย่อง..เบา...เบา...แอบออกไป
จุ๊ๆ.. น้องนักลงทุนเงินน้อย..อย่าเอ็ดดังไป..อาจารย์หลับอยู่
ห้ามบอกใครมาพี่แว่บเข้ามานะ.. คราวหน้าเดี๋ยวจะเอาไอติมมาฝากเป็นค่าปิดปาก
อิ๊ อิ๊... ชะแว่บ (กลับไปนอน เดี๋ยวคืนนี้เข้าเวรดึกอีก)
หวัดดีจ้า ปอบหยิบชมพู
ชอบชื่อนี้หวานแหววปนสยองขวัญดี
ระวังอย่าทำงานหนักเกินตัว เดี๋ยวจาผอมไป เสียบุคลิกเฉพาะตัว
ระวังอีกอย่างความหวาน... (เพราะจะทำให้น้ำตาลในหัวใจขึ้นสูง)
ภาพทุกภาพจะสวยงาม กลายเป็นสีชมพูหากเรามองด้วยสายตาและความรู้สึกที่อาทร(ทั้งหวานและคมซะไม่มี)
สวัสดีครับ คุณมัทนา
ลองเล่าในมุมมองของคุณให้ฟังซีครับ ติดค้างอยู่นา
ใช่ครับ ธรรมชาติของสัตว์นั้นจะรับรู้และสื่อสารทางประสาทสัมผัสซึ่งละเอียดและมีพัฒนาการมายาวนานสำหรับหมานั้นมีโสตประสาทและฆานประสาทที่ดีมากเกินกว่ามนุษย์จะเข้าถึงได้
เช่นบางครั้งอาจได้ยินเสียงที่เกิดขึ้นมาแต่ไกลๆเป็นไมล์ๆ หรือได้กลิ่นที่ล่องลอยตามลมมาหลายกิโล
แต่เขาจะใช้สัญชาตญาณ(ปัญญาที่เกิดติดมาตั้งแต่เกิด)พินิจแยกแยะดูว่าเป็นอันตรายหรือไม่ ถ้าเป็นจะมีปฏิกิริยาทันที อย่างหมาของ Wyeth นี้ คงได้ยินเสียงและทำหน้าที่สังวรระวังเท่านั้น หูยังไม่ตั้ง ขนยังไม่ลุกชูชัน แสดงว่ายังไม่มีอันตรายใดใด
Wyeth คงมีประสบการณ์เช่นนี้บ่อย นี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาออกมาใช้ชีวิตกลางธรรมชาติกับครอบครัวที่เขารัก คงมีวันหนึ่งที่เขาเกิดมองดูภาพชีวิตที่เกิดขึ้นเช่นนี้ แล้ว "ปิ้ง!" ขึ้นมาว่าอยากเขียนรูปนี้
เขาจึงเริ่ม study โดยวาดเป็นสีน้ำก่อน เพื่อศึกษาในรายละเอียดที่เหมือนจริงตามธรรมชาติ เพื่อสร้างบรรยากาศ อารมณ์และความรู้สึกที่เขาต้องการ
ข้าวของและสิ่งต่างๆที่เขาวางในภาพ ล้วนเป็นสื่อที่ค่อยๆเล่าเรื่อง เปิดตัวให้เรารับรู้เรื่องราวต่างๆในภาพ และใช้แสงสี สร้างให้เห็นถึงเวลา มิติของชีวิตของคนๆหนึ่งที่ถูกโอบล้อมด้วยบรรยากาศของความรักในธรรมชาติ
อย่างไรก็ตาม ในธรรมชาตินั้นก็ยังมีสิ่งที่ที่เป็นกฏธรรมดาธรรมชาติอยู่ คือการเปลี่ยนแปลง อาจมีสิ่งหนึ่งสิ่งใดเกิดขึ้นอย่างกระทันหัน ฝนอาจตกลงมาอย่างไม่คาดคิดในนาทีใดนาทีหนึ่งก็ได้
เราเป็นเพียงธรรมชาติหนึ่ง มนุษย์ตัวจ้อยน้อยนิด ท่ามกลางจักรวาลอันไพศาล
อืม...ชักอยากเขียนรูปเสียแล้ว เด็กๆเก็บไม้บรรทัดได้
คุณยายจันทร์รัตน์ ที่เคารพอย่างสูงปานฟ้า
อย่าได้ถือสาเด็กเต่าถุยคนนั้น ที่นิยมพูดไปตามความจริงที่เห็นแก่ตาเนื้อ มิดูถึงตาใน
ว่าในความจริงนั้น สภาพใจของคุณจันทร์รัตน์อ่อนเยาว์และใสบริสุทธิ์กระจ่างดุจดังจันทร์ในคืนเพ็ญ
ความจริงใจเราไม่เคยแก่เลยครับ กายต่างหากที่ชราไปตามวัย
สำหรับใจผมนั้นเพิ่งยี่สิบฟ่าๆเท่านั้น อิ อิ
สงสัยคุณศิษย์รุ่นเต่าถุยจะเมาหมัด
ผมว่าที่ถูกคาบเป็นคนแรกคือคุณหมออนิศรานา
และที่ว่ากลิ่นอบอวลชวนระลึกนั่นนะ..กลิ่นของคุณหมอชัวร์
ศิษย์รุ่นเต่าถุย
ยังดีมีสวมวิญญาณชายชาตรี สารภาพความผิดออกมา แต่อาจารย์อ่านสำนวนดูแปลกๆว่าจะสารภาพผิดก็ไม่เชิง งง งงอยู่
หนู k-jira แก้มย้วย
อยู่เวรดึกมากๆระวังแก้มยุบนะ...
ไอติมนั่นอย่าให้นักลงทุนเงินน้อยกิน จะเสียนิสัย ไม่ค่อยชอบลงทุนอยู่ด้วย ให้ริบเป็นของกลาง
ใครตอบได้ดีถูกใจจะได้ยกให้
ถูกของคุณอนุชิต หมอนิดอาสาคาบก่อน
แต่บังอาจไปท้าวความว่ากลิ่นที่คาบเป็นของหมอ
คืนนี้ราตรีจะสยองด้วยปอบจกไปเยือนถึงบ้าน...ตัวใครตัวมัน
....เห็นบ่นๆว่า รอคืนนี้สักตีสามสามสิบ จะไปตามปอบหยิบชมพูไปจกหยิบด้วย
- วันนี้ปอบหยิบชมพูหมดแรงค่ะอาจารย์ ขอนอนเอาแรงดีกว่า....
- แปลกจริงๆค่ะ อาจารย์ ยิ่งเข้ามาดูใหม่ ทำไมเห็นภาพมีแสงนวล สวยงาม ทั้งๆที่ตอนแรกเห็นแต่ความแห้งแล้วจริงๆค่ะ
ตามมาดูว่าจะได้คะแนนเท่าไหร่ เพราะไม่ได้เห็นกล่องบลูเบอรี่เป็นหนังสือ ไม่ได้เห็นกล้องส่องทางไกลเป็นแว่นตา หรือรอยฟ้าผ่า......เนื่องจากมีเทคนิคขยายภาพ....อิอิอิ.....ซึ่งภาพจริงๆ ก็คงจะใหญ่ๆ มองเห็นชัดๆ อยู่แล้ว ...ไม่ได้โกงนะค่ะ.....
แต่สงสัยว่าประโยคต่อไปนี้.....อีกอย่างหนึ่งไม่ใช่แว่นตากันแดดแน่ๆ ไม่เชื่อให้ไปถามคุณป้าPaew ดูก็ได้ ฮิฮิ......ใครหนอมาเรียกป้าแถวนี้ ต้องเชิญอมไม้บรรทัดบรรพบุรุษเสียแล้ว เนื่องจากกล่าววาจาไม่สุภาพ....อิอิอิ
หนูลองไปอ่านบันทึกเก่าของอาจารย์เรื่อง Spring และ Adrift ตามอาจารย์แนะนำ รู้สึกอินไปกับเรื่องและเข้าใจงานศิลปะขึ้นมามากกว่าก่อน
ทั้งสามภาพนี้มีตัวเอกคือธรรมชาติ และมีตัวละครที่มีความรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ
แต่ภาพนี้ หนูว่าศิลปินเขียนมีสิ่งมีชีวิตมากกว่าหนึ่ง ภาพกก่อนๆมีเพียงคนคนเดียวเท่านั้น
ทั้งสวยและเหงาอย่างประหลาด อย่างที่อาจารย์ว่าไม่ค่อยมั่นใจว่าธรรมชาติจะเป็นอยู่อย่างนี้ตลอดไปหรือเหมือนอ.มัทนา ว่ารู้สึกแห้งๆว่างๆหวั่นๆใจ
หนูเริ่มหลงรัก Andrew Wyeth เหมือนอาจารย์เข้าแล้วค่ะ
หนูลูกหว้า ปอบหยิบชมพู รำพันน่าสงสาร
ทำงานหนักเกินน้ำหนักตัวไปมั้ง เดี๋ยวจะบอกท่านอธิการให้เพลาๆการใช้งานหน่อย
ไม่แปลกดอกครับ... ภาพนั้นไม่เปลี่ยน แต่ที่เปลี่ยนคือใจของเรา
เมื่อใจเปลี่ยน เปิดกว้าง ก็เกิดการมองใหม่รับรู้สิ่งใหม่ที่เมื่อก่อนไม่เห็นหรือมองผ่านไป
ยินดีด้วยครับ
หนูอ.Paew หัวหมู่ทะลวงฟันของอาจารย์
คิดว่าคงได้คะแนนดีนะ กำลังทำเกรดอยู่...
ฮ้า! ใครบังอาจเรียกหนูPaew ว่าป้า Paew นะ หน้ากลมสีชมพูใสแป๋วแหววออกอย่างนั้น
ให้รีบบอกมา อาจารย์จะพาไปเลี้ยงข้าวเหนียวทุเรียน... เอ้ย!จับเอาบอระเพ็ดทาตาซะให้เข็ด
หนูนา
อาจารย์ว่าหนูชักอินเลิฟ เข้าถึงภาพของ Wyeth มากขึ้นทุกวันๆแล้วนะ... ดีใจจัง
ชีวิตก็เป็นอย่างนี้ครับ เวลาเรามีความสุขหรือความรัก อีกใจหนึ่งก็นึกหวาดๆ หวั่นๆว่าสิ่งนั้นจะหายไปหรือจากเราไป
พระพุทธองค์จึงตรัสว่า "ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์"
มุมมองของมัทหรือค่ะ สรุปได้ว่า
- ตอนดูภาพเผินๆ ตอนที่ยังไม่ได้อ่านชื่อภาพนั้นรู้สึก สงบ สบาย เหมือนได้พักผ่อนแบบคุณ Betsy
- แต่พอทราบชื่อภาพว่า Distant Thunder ก็คิดว่าฟ้ามันว่างๆ ไม่มีเมฆเลย ว่างๆ แห้งๆ น่าหวั่นใจชอบกล ว่า ภัยกำลังจะมา สีที่ใช่วาดมันเป็นสีเย็น แต่มันดูแห้งๆ ไม่เต็ม ยังไงไม่รู้ (ใจมันถูกปรุงแต่งไปด้วย ชื่อ distant thunder)
- พอไปอ่านเพิ่มเติมทั้งเฉลยของอ. และ บทความของ askart.com ก็เปลี่ยนมุมมอง กลับมาเห็นความสงบ รู้สึกถึงความสบายใจอีกครั้ง แต่คราวนี้มีเพิ่มคือ เห็นว่าฟ้าร้องก็ฟ้าร้องซิ ก็เป็นเรื่องธรรมดา เป็นธรรมชาติ
ภาพที่ดูไม่เต็ม ดูขาดๆ แห้งๆ ว่างๆ คราวนี้กลับดูเต็มขึ้นมา!
อย่างที่เคยตอบค่ะ ยิ่งเห็นภาพสองคนตายายจับมือยิ้มให้กันตอนอายุ 86 ยิ่งรู้สึกเต็มค่ะ อบอุ่นจริงๆ
-------------------------------------------------
"เราเป็นเพียงธรรมชาติหนึ่ง มนุษย์ตัวจ้อยน้อยนิด ท่ามกลางจักรวาลอันไพศาล"
เป็นquotation ที่มัทใช้เป็น signature ใน hi5 website ด้วยค่ะ จดมาเพราะชอบมากหลังจากที่ได้ดูหนัง men in black รู้สึกว่าเรามันตัวเล็กซะจริงๆ : )
ชอบอ่านบันทึกอ.มากค่ะ จะเป็นศิษย์คอยติดตาม คาบและเช็ดไม้บรรทัดต่อไปค่ะ
ขอบคุณ คุณ มัทนา มากครับ
สำหรับมุมมองทั้ง 3 ข้อ นำมาตีความจากธรรมชาติเป็นธรรมะได้นะครับ
เช่นธรรมะของหลวงพ่อชา วัดหนองป่าพง ท่านเคยเทศน์เป็นปริศนาธรรมไว้ว่า เรื่องของการเรียนรู้ธรรมะเรื่องอนัตตา อันเป็นเรื่องยากที่คนจะเข้าใจและเข้าถึง ท่านเทศน์สรุปลงเป็นคำสามคำ คือ
"มี...ไม่มี...มี"
แล้วให้คนตีความเอาเอง
ผมอ่านมุมมอง 3 ข้อของคุณมัทแล้ว จึงระลึกถึงปริศนาธรรมนี้ เข้ากันได้ดีครับ ท่องไว้ครับ
มี ...ไม่มี....มี....ไม่มี....มี
ช่วงนี้ปอบจก ขอปลีกวิเวกไปดูแลคุณแม่กะญาติก่อนนะคะ เข้ารพ.กันหลายรายเลยค่ะ
อาจารย์ขา ช่วยแผ่เมตตาให้ผู้ป่วยเหล่านี้ด้วยค่ะ
1.นางอารี โกวิทยานนท์
2.นางจือหงษ์ หมายเจริญศรี
3.นส.สู แซ่ผุง
4.นายสุรชาติ ผุงผดุงไพศาล
ฝากคุณอนุชิตและหนูเต่าถุยศิษย์ร่วมสำนักช่วยคาบไม้บรรทัดแทนก่อนนะคะ กลิ่นที่ไม้บรรทัดนั่นสงสัยจะกลิ่นมะม่วงจิ้มกระปิค่ะ 555 กระปิหอมชื่นใจ
อีกนิดครับ
ผมเองตามอ่านประวัติเขาหลายเวป โดยเฉพาะในเวปที่หลานสาวของเขาที่ตอบคำถามให้ผู้ที่ชื่นชมสะสมงานของเขา ผมไปเห็นรูปสองตายาย จับมือยิ้มให้กันอย่างมีความสุขในวัยทองนี้...รู้สึกตื้นขึ้นมาด้วยเป็นการแชร์ความสุขที่พบเห็น
ผมยังเข้าไปทิ้งคำถามว่า เจ้าหมาของเขาในภาพนี้ชื่ออะไรมีประวัติความเป็นมาอย่างไร (หวังว่าไม่ใช่ชื่อเดียวกับภาพ) หากได้คำตอบจะมาขยายความต่อครับ
อ้าว...หมอนิด มาจกตั้งแต่เมื่อไร
พออาจารย์ตอบเสร็จ หมอโผล่เข้ามาพอดี
คุณแม่เป็นอะไรครับ...ฝากกราบท่านด้วยและจะแผ่เมตตาให้ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ทุกๆท่านที่ให้ชื่อมาครับ
เรื่องกลิ่นนั้น...อืมมมม! มิน่าเล่า เห็นสองคนซุบซิบกันใหญ่ว่าวิเคราะห์ผิด จากข้อมูลเศษชิ้นเล็กๆที่ติดมาหลงเข้าใจว่าเป็นทุเรียนกวน
อ่านเจอว่่าน้องหมาชื่อ Rattler ค่ะ
ขอบคุณคุณมัทมากครับ
สำหรับ link นี้ผมยังไม่ได้อ่านพอดี
พบว่ามีชื่อ Eloise หมาพูลเดิ้ลอีกตัวด้วย ชื่อคล้องกับ วอชิงตัน ดี.ซี. หมาพูลเดิ้ลที่บ้านอาจารย์เลย
ขอบคุณมากครับ ใน gotoknow มีดีอย่างนี้แหละ แบ่งปันความรู้ซึ่งกันและกันได้รวดเร็วกว่าถามญาติของ Wyeth อีก
เรียนอาจารย์ค่ะ
ขอบพระคุณที่ชม หนูอ่านที่อาจารย์ตอบคุณมัทนา เรื่องปริศนาธรรม มี... ไม่มี... มี แล้วงงไม่เข้าใจ กรุณาขยายความให้ฟังหน่อยได้มั้ยค่ะ กราบขอโทษคุณมัทนาด้วยค่ะ
ดีใจที่อาจารย์เฉลยซะที
แว๊ปหนึ่งทำให้นึกถึงอิสรภาพในท่ามกลางธรรมชาติขึ้นมา เวลาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ ทำให้เข้าถึงอิสระที่แท้จริง ปล่อยวางอะไรที่หนักๆในหัวได้
อีกแว๊ป กำลังนึกถึงพระธุดงธ์ค่ะ
หนูนา
มี...คือสิ่งที่เราเคยยึดมั่น ถือมั่น ว่ามีอยู่
ไม่มี...คือสิ่งที่พระพุทธองค์ กล่าวไว้ในอนัตตาธรรม เพื่อให้เราน้อมจิตเข้าปฏิบัติจนลุถึงคำสอนนั้น
มี...ในที่นี้ คืออุปาทานที่ฝังแน่นเป็นรากลึกอยู่ ผู้ที่ปฏิบัติ ย่อมรู้ตัวดีว่าขณะไหนมีตัวตนและขณะไหนบรรลุถึงความไม่มี...ขึ้นอยู่กับจิตในขณะนั้นๆ
อ.พัชราครับ
ธรรมชาติคือบ่อเกิดของธรรม
พระพุทธองค์ทรงตรัสรู้ท่ามกลางธรรมชาติและทรงตรัสว่า"...ในธรรมชาตินั้น มีธรรมอยู่แล้ว เราตถาคตเป็นเพียงผู้นำเอาธรรมที่มีอยู่แล้วนั้นมาแสดง..."
- เข้ามาสนับสนุนพี่แป๋ว อยากดูด้วยอีกคนค่ะ ตอนนี้จะมองแบบลึกซึ้งกว่าเดิมแล้วค่ะ
เราจะแก้ตัว เพื่อให้ได้คะแนนมากขึ้น ดีมั้ยค่ะ อ.ลูกหว้า.....แต่ อาจารย์ต้องประกาศคะแนน รอบที่แล้วด้วยนะค่ะ......มาตื้อค่ะ.....หากตื้อบ่อยๆ จะเปลี่ยนเป็นขู่ค่ะ.....มีปอบมารอจกด้วยค่ะ
ขอบคุณอาจารย์ที่ตอบปริศนาธรรมค่ะ
หนูมาสนับสนุนพี่ อ. Paewและ พี่ อ.ลูกหว้าด้วยค่ะ
อยากดูอีก อยากให้ประกาศคะแนนเร็วๆ ไม่งั้นจะประท้วงว่าส่งเกรดช้าด้วยนะคะ
ตามมาแอบดูอีกรอบ มีชื่อหมาเพิ่มด้วย
^____^
หวัดดี หนู Paew + หนูอ.ลูกหว้า
อยากดูอีกเหรอ...
แหม! เด็กพวกนี้กวนใจจริง เดี๋ยวจะเอาเกรด เดี๋ยวจะเอารูป แถมขู่จะจกพุงอีกด้วย
รู้ว่าอาจารย์เป็นโรคจั๊กกระจี้ โดยเฉพาะที่พุง ใครโดนไม่ได้เลย...ชื่อว่าโรค วาบหวิว!วาบหวิว!
โดยเฉพาะมือแหลมๆของปอบแบบนี้ <
เอาละ! I give up!
กำลังเลือกรูปอยู่ครับ...หาววววว!
หนู อ.ลูกหว้า
เชื่อว่าจะมองแบบลึกได้...แต่หากจะซึ้งต้องไปซึ้งกับคนที่เคยตัดใจหรือปล่าว อิ อิ
หนูนา มาเป็นพวกกับเขาเสียแล้ว
หาวววววว...พอถูกทวงเกรดทวงรูปเป็นต้องหาวทุกที
หนู is
ดีใจที่ไม่ทวงเกรด หนูเลี้ยงหมาบ้างรึป่าว
หากเลี้ยงชื่ออะไร? หมาของอาจารย์เป็นโรคติดนอนซบ อาจารย์ล้มตัวลงนอนทีไร เจ้าดีซีมันต้องกระโดดมานอนซบที่ตักด้วยทุกครั้ง ไม่มีพลาด
อาจารย์คะ เมื่อวานไปปฏิบัติธรรมที่สะเมิงค่ะ
เอาบุญมาเผื่อค่ะและได้แผ่เมตตาเผื่อทุกผู้ทุกคนค่ะ
จริงๆแล้วไม่ทราบว่าสมาธิเกิดหรือเปล่าน่ะค่ะ คือหูก็รุ้ว่าได้ยินทุกเสียง รู้ว่ากำลังนั่ง ไม่เหมือนครั้งก่อนๆ ที่เหมือนจะนิ่งไม่ได้ยินอะไรตัวก็ชาๆ ไม่รู้สึกว่านั่ง แต่คราวนี้หลังจากหยุดแล้วไม่ง่วงเหมือนครั้งก่อนๆ เลยค่ะ มีชั่วขณะจิตที่ได้ยินเสียงปลาโดดน้ำผุงๆ ไก่ขัน นกร้อง ผึ้งบินมาตอมดมหน้าหึ่งๆ ขณะนั้นเกิดความรู้สึกว่า ที่ว่าสัตว์ทั้งหลายเป็นเพื่อนร่วมทุกข์เกิดแก่เจ็บตายมันเป็นอย่างนั้นเอง พอมาอ่านความเห็นของอาจารย์ข้างบนที่ว่า "ธรรมชาติคือบ่อเกิดของธรรม" เลยนึกอยากเล่าให้อาจารย์ฟังค่ะ
สวัสดีครับ คุณ กฤษณา สำเร็จ
มาช้าดีกว่าไม่มาเลยครับ
เป็นเรื่องอุ่นไอรักที่เกิดขึ้นรอบๆตัวเรา สามารถนำมาใช้เป็นเชื้อเติมไฟแห่งรักของเราให้อบอุ่นมากยิ่งขึ้นครับ
แต่ของคุณกฤษณาอาจไม่จำเป็น เพราะไฟแห่งรักคงโหมกระพืออบอุ่นอยู่ทุกวันแล้ว
สวัสดีครับ คุณจันทร์รัตน์
สาธุ สาธุ สาธุ รับส่วนบุญที่แบ่งมาครับและขออนุโมทนาด้วย
อานิสงส์ของการแผ่เมตตามีถึง 11 ข้อ และหนึ่งในนั้นคือ ผู้ที่ประกอบการเจริญเมตตาจะเกิดวรรณะอันงดงามเป็นสิริผ่องใสงามขึ้นทุกๆวัน
ฮิ ฮิ หลับตาเห็นภาพเลยครับ ผู้ที่มีสิริผ่องใส นั่งหลับตาพริ้มเจริญกรรมฐานอยู่ น่าเลื่อมใสมากครับ
ที่เล่ามา แสดงว่ามีสติมากขึ้นครับ ก่อนๆอาจเป็นแค่เดชของสมาธิ จึงทำให้รู้สึก ตัวหนัก ตัวชา และไม่รับรู้อะไรภายนอก ซึ่งนานๆไปจะกลายเป็นสมถะกรรมฐานไปครับ
การที่รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นภายนอก ในขณะนั่งกรรมฐานอยู่นั้น เป็นการฝึกสติให้ละเอียดยิ่งขึ้น แต่ต้องกำหนดรู้นะครับ...ได้ยินหนอ หรือ รู้หนอๆๆๆ ไปตามสิ่งที่เกิดขึ้น ตามความเป็นจริง
มาตามดูค่ะ .... วัยรุ่นใจร้อนค่ะ
เฮ้อ....ต้องรออีกกี่หาวววว ค่ะ อาจารย์ขา.....(อาจารย์ หาวว มา 2 หาว แล้วนะค่ะ อีกครั้งไม่ไหวแน่ๆ...อิอิอิ).....อ.ลูกหว้า ขา เตรียมลับเล็บ ไว้ จกพุง อาจารย์ ให้ หวิว หวาบๆๆๆ ได้แล้วค่ะ.........
- ฮือ...ฮือ...อาจารย์ขา ปอบหยิบชมพู มารายงานตัวค่ะ หนูไม่กลับไปมองอดีตแล้วค่ะ
- มองหาแต่ปัจจุบันค่า...
- อาจารย์จะมาพิบูลสงครามเมื่อไหร่คะ เพราะต้นเดือนเม.ย.มีรับปริญญา ส่วน 5-7 เม.ย. หว้าต้องไปมหาชีวาลัยอีสาน บุรีรัมย์ค่ะ
- กลัวไม่ได้น้องกระต่าย อิอิอิ....ถ้าไม่ได้จะตามไปจกที่เชียงใหม่ด้วย..
- อ้อ...รูปใหม่ค่ะๆ
หวัดดีหนู paew
ดูจากรูปถ่ายก็รู้ว่าเป็นวัยรุ่น(ไหน?) ใจร้อน ฮิฮิอยากได้ของดีดี ต้องใจเย็นๆ
ที่จริงแกล้งหาวยั่วคนสาวเล่นไปยังงั้นแหละ จริงๆเริ่มเขียนไปบ้างแล้ว แต่ต้องโทษท่านอธิการบดีที่เรียกประชุมบ่อยมากและเมื่อกลับมาอาจารย์ก็ต้องเรียกประชุมอีก เล่นเป็นลูกระนาดเลย
เสร็จประชุมว่าจะเขียนต่อ ....เฮ้อ....(หาวววววววว) อุ๊บ! ไม่ได้ตั้งใจหาว จับขังให้ยู่ในวงเล็บแล้ว
ขู่คนเดียวยังไม่พอ...หาพวกเป็นปอบมาขู่อีก จนอาจารย์เวลานอนสะดุ้งวาบๆ ไปหลายพักแล้ว เลยนอนไม่เต็มอิ่มต้องเขียนไปหาวไปอยู่นี่แหละ (ฮึ! กล่าวโทษซะเลย)
หนู ปอบหยิบชมพู เจ้า
สัญญาว่าไม่แลหลัง จะมองแต่เบื้องหน้าอาจารย์จะจดและจำไว้
อุบอิบลิบลับ ใครไม่มาเอากระต่ายน้อยสีขาวอมชมพูที่พิษณุโลกเดือนเมษา อาจารย์จะเอามาออกรางวัลแทนให้คนที่ได้เกรดดีคราวหน้า
ใครเห็นด้วยยกมือขึ้น ด่วน!
หากอยากรู้ว่า จะไปเมื่อไหร่ เข้าไปดูได้ที่ http://vipassanachiangmai.com/ ที่ตารางการอบรม เดือนเมษา ในช่อง...
| มหาวิทยาลัยราชภัฏพิบูลย์สงคราม พิษณุโลก |
- ทำไมคอมฯหว้าโหลดนานมากเลยค่ะ
- ขออนุญาตดูพรุ่งนี้ละกันค่ะ
มาร่วมฮาด้วยครับ
อยากทราบอานิสงส์11ข้อการการเจริญเมตตา
หมอนับได้สี่หาวแล้วค่ะ อาการยังงี้ อาจจะเพราะเลือดไปเลี้ยงสมองไม่พอนะคะ สงสัยเลือดมัวแต่ไปเลี้ยงพุงอยู่
ปอบสีชมพูช่วยหยิบกระต่ายน้อยมาเผื่อด้วยนะคะ ตอนอาจารย์หาวนี่แหละค่ะ อิอิ
ขอบพระคุณอาจารยืมากเลยค่ะ คุณแม่อาการดีขึ้นบ้างค่ะ แต่ยังนั่งเองและเดินไม่ได้ ต้องรอให้กล้ามเนื้อสะโพกซ้ายหายช้ำก่อนค่ะ
ขอความกรุณาอาจารย์ช่วยแผ่เมตตาต่อด้วยค่ะ
เอ...แต่คืนที่นักศึกษาสาวญี่ปุ่น ๖ คนห้อมล้อมเจมส์ บอนด์ถนัดซ้ายนั้น ไม่เห็นหาวเลยนี่นา
ลงชื่อ ปาปารัซซี่
--------------------------------------------------------
ป.ล. ๑ ภาพนี้มีดีที่มือขวา
ป.ล. ๒ เชิญประกวดตั้งชื่อภาพ
ป.ล. ๓ ตัวใครตัวมัน คนแปะขอลาไปก่อน เดี๋ยวจะเจอสั่งทำฮาราคีรี
ซาโยนาระ!
คุณ nash ค่ะ ชื่อภาพว่า...ดาวล้อมหนุ่ม(เหลือ)น้อย...มั้ยค่ะ .... อิอิอิ
อ.ลูกหว้าขา ขอกระต่ายมาเผื่อด้วยนะค่ะ เอาไปเลี้ยงที่บ้านพ่อครูบากันดีมั้ย.....
ตายแล้ว ตายแล้ว!!!!!!! อาจารย์ขา
หนูเปิดผิดบล็อกหรือปล่าว สงสัยไปเปิดบล็อกหนังเรื่องคาสิโนโรยัล พยัคฆร้ายดับเบิ้ลโอเซเว็นรึปล่าว?
แต่นับดูแล้วมี 7 คน ขอตั้งชื่อ
1 พยัคฆร้าย อีซ้าย กับ 6 สาว อิ อิ
ไปขอความเห็น อ.ศิริพร ดีกว่ามั้ง!
สวัสดีหมอนิด
คุณแม่สบายขึ้นบ้างแล้วนะครับ นอกจากอาจารย์แล้วยังมีอ.ศิริพรและโยคีนศ.คณะแพทย์ช่วยแผ่เมตตาให้ด้วยครับ เรียนคุณแม่ว่าถือโอกาสพักผ่อนและเจริญเวทนาไปพร้อมกันนะครับ
เออ! จริงด้วยอาจารย์ลืมคิดไปว่าอาการหาวนี่เกิดจากสาเหตุเลือดไปเลี้ยงที่พุงมากนี่เอง แต่พักนี้อาจารย์ฝึกแขม่วพุงจนลดไปหลายองคุลีมิลแล้วเชียวนา
โอ้ย! คราวนี้ต้องตายแน่
หนูณัชร บังอาจมาก!
ใครช่วยบอก webmaster ช่วยปิด go2know ชั่วคราวที ลบรูปนี้ออกไปซะก่อน ความลับที่เก็บมานานจะแตกเสียคราวนี้...
อาจารย์กลัวว่า หนัง 007 จะเลิกจ้างพระเอกคนปัจจุบัน หันมาจ้างอาจารย์แทนนะซี ฮ่า ฮ่า
ฝากไว้ก่อนเถิด หนูณัชร เจอหน้าเมื่อไหร่ จะหยิกให้ร้องให้จนขี้หูเป็นตังห้า ขี้ตาเป็นตังสิบ เลยทีเดียว ฮึ่ม!!
- เจมบอนด์คนนี้ไม่มีไม้เท้าแล้วหรือคะ อิอิอิ..
- ฝากบอกพี่แป๋วด้วยค่า.... กระต่ายน้อยของหว้าคงเอาไปเลี้ยงไม่ได้ เพราะเป็นตุ๊กตากระต่าย 5555555
หนู อ.ลูกหว้า
Good morning, My name is Bond...James Bond. แฮ่ะๆ ฟังแล้วดูดี เป็นประโยคอมตะที่ต้องปรากฏอยู่ในหนังทุกตอน...เว้นตอนเดียวที่ผมแสดงนำไปแล้ว ...007 กับหกนงคราญจากญี่ปุ่น
ต้องเฉลยเพิ่มหน่อยว่า ภาพที่เห็นนั้น(ฝากไว้ก่อนเถิดหนูณัชร) มางานงานเลี้ยงรับรอง Farewell Party(ฮึ่ม!) กลุ่มนักศึกษาและคณาจารย์ชาวญี่ปุ่น ในโครงการ International Understanding ที่คณะและมหาวิทยาลัยชิกะ ประเทศญี่ปุ่นร่วมกันจัดขึ้น เพื่อให้โอกาสนักศึกษาได้แลกเปลี่ยนความรู้ความเข้าใจด้านภาษาและศิลปวัฒนธรรม เป็นระยะเวลา 10 วัน
ปรากฏว่า นศ.ซาบซึ้งมากและมีความสนิทสนมกับครูอาจารย์ที่ร่วมโครงการเป็นอย่างดี ตอนลาจากร้องห่มร้องให้มาซบอกเจมส์บอนด์จนเปียกชุ่มทั้งสองบ่า ผมก็จะพานักศึกษาไปญี่ปุ่นในเดือนพฤษภาคมนี้เช่นกัน
เอ!? น่าจะเอาปอบหยิบชมพูไปโชว์ตัวท่าจะดี
ภาพประกอบข่าว
สาวญี่ปุ่นไหว้ร่ำลาอาจารย์แบบไทย ๆ (คนกลางเผลอโค้งด้วย)
เริ่มร้องแล้ว จึงเป็นหน้าที่พระเอกเจมส์ บอนด์ ที่ต้องปลอบนางเอก (ภาคไหนนี่?)
หนังจบแล้วจึงต้องปิดด้วยฉากหลัก ช็อตเด็ด เพลง theme หลัก 007 ดังขึ้นแล้ว เครดิตวิ่งขึ้นว่าใครนำแสดง ฯลฯ
ทันใดนั้น ภาพตัดไปที่ "Distant Thunder" ตัวจริง เสียงจริง ของอ.พิชัย
มือของ "คนที่คุณก็รู้ว่าใคร" กำระฆังใบใหญ่ไว้ในมือ
ผู้แปะขออนุญาตไปใส่ที่ครอบหูสำหรับเวลาเล่นกีฬายิงปืนก่อน เพราะคาดว่า Thunder นี้ คงจะ Not so Distant จึงคงจะก้องบ้องหูไม่น้อย
ฤาจะเป็นภาคอวสาน 007?
Good luck, Mr. Bond.
ก๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ศิษย์รักหักเหลี่ยมโหด เอ๊ยปาปาล้วงซี่ณัชรนี่เอง หายไปไหนมานาน เปิดบลอกหรือยังคะ คิดถึงจังเลยคุณณัชร แอบไปสร้างหนังมานี่เอง 5555555555
หมอนั่งหัวเราะจนพุงกระเพื่อมหนอเลยค่ะ อาจารย์สั่งลบรูปออก1 รูปแต่มีรูปสะท้อนกลับมาเป็นอัลบั้มเลยค่ะ ฮิ้ววววววววววว เจมส์บอนด์เรื่องนี้หล่อกว่าเพียซ บรอสแนน ตรงพุงนี่เอง
กราบขอบพระคุณท่านอาจารย์ทั้งสองและโยคีรุ่นนักศึกษาแพทย์และกัลยาณมิตรทุกท่านด้วยค่ะ คุณแม่อาการดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ หมอก็พยายามบอกให้ท่านกำหนดเวทนาให้มากๆ คุณหมอที่ดูแลอาการบอกว่าอีกสัดสองอาทิตย์ก็น่าจะเดินได้ค่ะ
- อิอิอิ...หล่อซะ
-
ปอบหยิบชมพูไม่ไปต่างประเทศหรอกค่ะ
ตามมาดูด้วยค่ะ 55แหมเพิ่งจะทราบนะคะว่าเรามีปาปาล้วงซี่ สาวน้อยคนสวยชื่อว่าณัชรนี่เอง
ชอบรูปอาจารย์มากเลยค่ะ ดูไปหัวเราะไป เท่มากจริงๆค่ะอาจารย์
ขอไปนั่งหัวเราะต่อนะคะ ขำหนอๆๆๆ
หมอนิดที่รัก ยินดีด้วยค่ะที่คุณแม่อาการดีขึ้น
ตอนนี้ยังยุ่งอยู่เหมือนเดิม จึงไม่เขียนบล๊อก
รูปที่มาแถมเพิ่มให้ ความจริงตั้งใจให้เป็นรูปช่วยแก้ต่าง ประกอบคำแก้ตัว เอ๊ย คำอธิบายเหตุการณ์ความเป็นไปของคืนส่งนงคราญทั้งหกกลับแดนซากุระ ที่อ.พิชัยเขียนต่างหากนะนี่
มาพลาดที่รูปสุดท้ายใหญ่ไปหน่อยนั่นเอง เลยเห็นว่าอ.หล่อมากกว่าเจมส์ บอนด์ทุกภาค
ที่หายไปนานก็เพราะต้องทำรีทัชภาพนี่แหละหมอนิดที่รัก ความจริงอาจารย์น่าจะให้คะแนนในแง่ผลงานศิลปะนะนี่ กว่าจะแต่งออกมาให้อาจารย์หนุ่มฟ้อ หล่อเฟี้ยวนี่ ก็หมดโปรแกรมคอมพ์ไปหลายโปรแกรม
ไหนจะต้องใช้เทคนิคจัดแสงบังพุง จัดแสงลบริ้วรอย จัดแสงลบผมขาว จัดแสงให้หน้านวลผ่อง โอ้โฮ...ใช้ทุกเทคนิคเลย ทำอยู่หลายวันนะ เป็นเมกะโปรเจ็คท์
ที่ขำที่สุดก็คือ การจัดแสงสำหรับคนอายุต่างกันนี้ลำบากมาก เพราะว่าพอดึงหน้ากระชากวัยอาจารย์ลงมาด้วยการปรับโครงสร้างสีของภาพและแสงได้ที่แล้ว ใส่ความซอฟท์ของเลนส์ลงไปให้สภาพผิวดูเพอร์เฝคท์ ปรากฏว่าลืมดูหน้าเด็ก ๆ ไปทำหน้าเขาเบลอหมดเลย นั่งขำอยู่ตั้งนาน สรุปว่าต้องรื้อใหม่หมด
แหม...อาจารย์ขา ที่อาจารย์บอกว่าฝากไว้ก่อน หนูขออนุญาตไม่รับฝากก็แล้วกันนะคะ อุตส่าห์มีความเพียรตั้งใจทำอย่างสุดฝีมือเสียขนาดนี้ ออกมาอาจารย์หล่อบาดใจ ไม่ทวงเกรดก็ดีแค่ไหนแล้ว ฮิ ๆ
เอาเป็นว่า รูปที่เหลือ ไม่แปะแล้วล่ะค่ะ เดี๋ยวจะไรท์ซีดีส่งไปให้เลยก็แล้วกัน
สวัสดีค่ะ,
ณัชร (ไม่รับฝาก)
ฮ้า ฮ้า ฮาฮา+ !!!!!! ฮา ยกกำลังสองเลยค่ะ
แหมหนูนึกไม่ถึงเลยว่า มาดอาจารย์ที่หนูเห็นจะมาทำมาดเท่ขนาดสาวๆรุมล้อมอย่างนี้ได้
ว่าแต่ว่า หนูณัชร ปาปาราชซี้ คนนี้ เรียกค่าไถ่เท่าไหร่ค่ะ หนูล่ะหวาดเสียวแทน...บรื้อๆ
เดี๋ยวก่อน...ขอตัวก่อน
ทำอะไรไม่ถูก...พูดไม่ออก ...
สมองตื้อไปหมด...โอย...หลังอาจารย์หักหมดยับเยิน
555
เข้ามาดูอีกรอบ กลายเป็นเจมส์บอนด์ ภาคสังหารหมู่ 6 สาว ก๊ากกก
จะวิ่งมาเล่นเรื่องน้องหมาซะหน่อย เจอหนังภาคใหม่ทำเอาสมองตื้อตามไปด้วยคน อาจารย์ต้องทำกายภาพหลังซะแล้วล่ะ
น้องหมาชื่อ ป๋อหรอกะปุ๊กลุ๊ก (พุดเดิ้ล) ตอนนี้เสียชีวิตไปแล้ว เหลือแต่น้องบิ๊ก (รอทไวเลอร์)
น้องบิ๊กนี่เป็นหมาจิตนิดๆ ดีใจสุดขีดเวลาใครกลับบ้าน แล้วจะกระโดดโลดเต้น พอลูบหัวเท่านั้นล่ะ ฉี่ราดเลย หุหุ เสียหมาหมดเลย
^___^
...
ว่าแล้วก็คิดถึงน้องบิ๊ก
...
เอาของมาฝากค่ะ
คุณณัชรกลับมาเขียนบล๊อคต่อเร็วๆนะคะ
แฟนๆรออ่านค่ะ
หนูปอบหยิบชมพู
ใช่ซิ ขืนปอบหยิบชมพูอยากไป
ตอนขอวีซ่าไม่ผ่านแน่ ฮะฮะ
หนูสุกฤตา
อย่าหัวเราะมากเดี๋ยวกรามค้าง...แหมจะคิดบัญชีล้างแค้นเจ้าหนูณัชรอย่างไรดีนะ (ต้องแอบกระซิบปรึกษา เดี๋ยวได้ยิน)
หนูณัชร ปาปาล้วงแล้วซี่ที่น่ารัก
อาจารย์ขอบคุณมาก สำหรับรูปถ่ายที่(ฮึ่ม!)แอบโพสให้ดู อาจารย์ขอทั้งชุดเลยนะ
ที่จริงอาจารย์ว่าคงเป็นไม่ใช่เพราะแต่งรีทัชภาพดอกที่ทำให้อาจารย์ต้องรับบทเจมส์บอนด์ อันจำเป็นนี้
แต่เป็นเพราะกัมมชรูป(รูปที่เกิดจากกรรม)ของอาจารย์ต่างหากที่เกิดมาแล้ว(แก่)หล่อแบบนี้ ตอนผู้กำกับเค้า casting ก็พูดอะไรทำนองนี้แหละ
ว่าแต่...เมื่อไหร่มาเชียงใหม่อีก อาจารย์จะพาไปกินอาหารอิตาเลี่ยน แถมด้วยข้าวหมก(ณัชร)ไก่ หรือไม่ก็ข้าวซอย(ณัชร) ตบท้ายด้วยข้าวกั๋นจิ้น(คั้นชิ้น) หนูณัชร...ฮึ่มมมมม.เอามั้ย จะมาเมื่อไหร่โทรบอกด้วย
หนู is
ฟังหนูเล่าเรื่องหมาหนู เจ้าบิ๊ก มันออกจะแสดงออกมากไปหน่อย ต้องฝึกให้มันรักแบบไม่แสดงออกบ้าง
แต่เจ้าดีซีของอาจารย์ก็เป็นทำนองนี้แหละ โดยเฉพาะหากไปกรรมฐานนานๆ กลับมาถึงจะดีใจจนฉี่ราด แต่ในตอนเช้าเย็นแค่แสดงออกระดับปกติ คือต้องแกว่งหางสุดแรงเกิดและมาตะกายเอาเล็บขูดที่ขาอย่างเอาเป็นเอาตายกะประมาณว่าจะฝังกระดูกที่นิ้วหัวแม่เท้ายังไงยังงั้น
ขอบคุณสำหรับเวปที่ให้ข้อมูลชีวิตในออสเตเรีย อาจารย์ส่งต่อให้ลูกสาวแล้ว
Kipant N.4740016
...แน แหน่ แน้ แน แหน่ ...
...ล่อแล่ ล่อแล่...แฮ่ ๆ จ้างให้ก็ม่ายกลัวค่ะอาจารย์... ไปชม.หนหน้าหนูจะเกาะหลังคุณแม่ไป ไม่ให้อาจารย์จับไปทำข้าวหมก หรือ ลูกชิ้นได้
อย่าคิดอุ้มหนูไปแก้แค้นแบบคดีดังทั้งหลายเสียให้ยากเลยค่ะ โฮะ ๆ (เพราะว่าหนูตัวหนักมาก อุ้มไม่ขึ้นนั่นเอง ไม่ใช่เพราะว่า เวร ย่อมระงับด้วยการไม่จองเวรหรอกนะคะ แหะ ๆ ในรูปนี้แค่ ๔ ขวบเองค่ะ ใครจะเชื่อ แหะ ๆ)
ง่า...แปะรูปนี้เพราะเมื่อหัวค่ำคุณแม่ฝากสวัสดีอาจารย์ทั้งสองและถามถึงด้วยความเป็นห่วงค่ะว่า หมอกควันทางนู้นเป็นอย่างไรบ้าง คุณแม่ห่วงสุขภาพอาจารย์ศิริพรค่ะ (ไม่ค่อยห่วงเจมส์ บอนด์ เท่าไหร่ เพราะเห็นเอาตัวรอดได้ทุกภาค)
สวัสดีค่ะ,
ณัชร
ป.ล. หนูว่าหนูแปะภาพก่อนหน้าตามประโยคเด่นและคำหลักของบันทึกนี้อาจารย์เปี๊ยบแล้วเชียวนา...เพราะประโยคเด่นอาจารย์บอกว่า
"ภาพส่วนใหญ่ของ Wyeth จะสะท้อนประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านเข้ามาในสายตาของเขาเป็นเรื่องของธรรมชาติแบบชนบท"
ภาพที่หนูถ่ายเก็บอาจารย์ไว้ก็ประมาณนั้นน่ะค่ะ ฮิ ๆ โป๊ก! โอ๊ย...อาจารย์เสกของแข็งมาเขกหัวถึงกรุงเทพได้ด้วยหรือคะ โห....(คลำหัวป้อย ๆ)
ส่วนคำหลักของอาจารย์ในบันทึกนี้มีว่า
"คำหลัก: andrew wyeth ภาพเขียน ธรรมชาติ ความรักความเข้าใจ เรื่องดีดีในชีวิต "
ภาพที่หนูถ่ายไว้ก็แสนจะธรรมชาติ เต็มไปด้วยความรักความเข้าใจ และเป็นเรื่องดีดีในชีวิต แถมลงทุนใช้สองโปรแกรมแต่งภาพเสียสวยงามราวกับภาพเขียนของ Wyeth (ว่าเข้านั่น คุณปู่ Wyeth คงนั่งฮัดเช่ยอยู่อเมริกาแล้วป่านนี้)
อะ ๆ ไม่เหมือนก็ได้ค่ะ ก็เลยงัดภาพที่คิดว่ามีความเป็น Distant Thunder สำหรับอาจารย์ที่สุดแล้วมารวมอัลบั้มเป็นเมดเลย์เดียวกันจะได้ไม่หลุด Theme นั่นเองไงค่ะ ในชุดเดียว แหม...อาจารย์ล่ะก็ใจร้าย อุตส่าห์ตั้งใจทำการบ้านแทบแย่ จะเอาหนูไปบูชายัญเสียแล้ว
สวัสดีค่ะ อาจารย์,
ณัชร
ป.ล. คุณ สุกฤตา คะ สวัสดีค่ะ คงไม่เขียนสักพักใหญ่ล่ะค่ะ เขียนแล้วเปลืองตัวค่ะ อย่างที่เห็น ๆ โฮะ ๆ
ขอบคุณมากค่ะ คุณณัชร คุณแม่อาการดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ
คุณณัชรอย่าลืมสิคะ ว่า คนรักคุณณัชรจำนวนมากมายรอคอยอ่านบลอกคุณภาพของคุณณัชร อย่างใจจดใจจ่อ เพียงแค่ความเห็นของคนๆเดียว ทำให้มิตรรักแฟนเพลงต้องอดหยากปากแห้งเลยนะคะเนี่ย โฮโฮๆๆๆ
อากาศปีนี้มาเตือนชาวโลกอย่างหนักเลยนะคะ ฟ้าที่พิดโลกก็ครึ้มขาวเหมือนมีหมอกควันปกคลุมอยู่เหมือนกันค่ะ นี่กลางเดือนมีนาคมเอง แต่พิดโลกร้อนซะจนเรือหายไปหลายลำแล้วนะคะ 555 ตอนนี้หมอคิดถึงคุณอัลกอร์เลยค่ะ (หล่อสูสีกะเจมส์พิชัยเหมือนกันนะคะ )ที่เค้ารณรงค์เรื่องโลกร้อนขึ้นทุกวันๆ เราจะช่วยกันคนละไม้คนละมือยังไงได้บ้างนะ คนพิดโลกจะละลายอยู่แล้ว
วิธีที่อาจารย์จะเอาคืนคุณณัชร หมอขอเสนอให้ทำเมนูไข่เจียวทุกมื้อเวลาปาปาล้วงซี่ณัชรเข้ากรรมฐานดีไหมคะ(จะได้ไม่แย่งกันเนอะ คุณณัชรเนอะ)
อาจารย์ขา วันก่อน นายดาบตำรวจสมใจ หงสาวดี หนุ่มเชื้อเจ้าพม่าคนนั้นมาหาหมอค่ะ นายดาบป่วยค่ะ ขอกัลยาณมิตรทั้งหลายช่วยแผ่เมตตาให้ด้วยค่ะ
นั่นสิคะ คุณหมอ คุณณัชรคิดซะว่าเค้ามาช่วยเราเจริญสติให้คมชัดดีขึ้นซิคะ เนอะๆ
คนเดี๋ยวนี้ จิตใจอารมณแปรปรวนตามสภาพดินฟ้าอากาศมังคะ
เราเองก็เคยถูกคนกวาดขยะด่ากระทบเอามาแล้วค่ะ
ทั้งที่ก็ไม่ได้ทำไรให้จักกะหน่อย แห่ะๆ
ด่าซะลั่นถนนเลย เราเลยยืนให้ด่าจนพอใจแล้วเรากะเดินกลับเข้าบ้านอย่างสบายอารมณ์ด้วยคิดว่าได้ช่วยให้เค้ามีความสบายใจขึ้น
พูดเล่นน่ะค่ะก็มีความรู้สึกบ้างเป็นต้นว่า ครั้งแรกตกใจ ต่อมาเริ่มโกรธ โกรธเพิ่ม อาย แล้วกะอ๋อนี่เองความโกรธอิๆ
ตอนนี้ที่เชียงใหม่อากาศขมุกขมัวอากาศแย่นะคะไม่รู้จะดีขึ้นเมื่อไหร่ สำหรับคนที่เป็นโรคภูมิแพ้อย่างตัวเองด้วย
นี่หนีหลบไปหาคุณแม่มา ไปให้ท่านโอ๋ๆมาค่ะ55
แหม...บรรยากาศบันทึกนี้ของอาจารย์เหมือนอยู่โรงอาหารวัดห้วยส้มคืนวันสุดท้ายของการปฏิบัติยังไงก็ไม่รู้นะคะ วันที่เขาปล่อยให้คุยกันได้แล้วน่ะค่ะ โฮะ ๆ โยคีหนีมาคุยกันใหญ่เลย
แวะมาสวัสดี ขอบพระคุณ แล้วก็ลาก่อนอีกทีน่ะค่ะ ไม่ไหวจริง ๆ ค่ะ การงานคั่งค้างมากมายจนอยากจะรับสมัคร Research Assistant แล้วด้วยซ้ำ วันนั้นนั่งทำรีทัชรูปอาจารย์แก้เครียดเล่นน่ะค่ะ ขำ ๆ อาจารย์เราหล่อไม่หยอก
ยิ่งทำเป็นขาวดำ ใส่ glow ใส่ tint หรือว่าลองทำ sepia ให้มันย้อนยุคเป็นแบบ 50s หรือ 60s นู่นแล้ว ว้าววว อยากจะเป่าปากเปี๊ยวเลยค่ะ ฮิ ๆ ความจริงถ้าตรงนี้สามารถใส่ code ให้มันขึ้นเพลงได้ด้วยแล้ว ยังอยากเอาเพลงเจมส์ บอนด์มาใส่ให้ด้วยเลย ฮิ ๆ รับรองคลิกเข้ามาได้ขำกันหน้ามืด
ว่าแล้วก็ขอแยกย้ายกันไปเจริญสติกันต่อไป ตามอัธยาศัย ตัวใครตัวมันก็แล้วกันนะคะ แล้วเจอกันใหม่เมื่อชาติ(ไหนก็ไม่รู้)ต้องการค่ะ
ฮะ ฮะ เจมส์บอนด์ กำลังรอดูเชิงต่างหาก ว่าจะมีภาพหลุดมาอีกไหม เลยปล่อยให้เม้าส์กันตามสบาย
หนูณัชร ทุกอย่างที่กระทำลงไป อาจารย์และเพื่อนๆชาวบล็อกยกโทษให้แล้ว ไม่เอาความใดใดทั้งสิ้น ขอให้ว่างๆจากการเขียนหนังสือ ก็แวะมาทักทายและเขียนบันทึกต่อหากหนังสือเสร็จก็แล้วกัน
หากจะเอาอาจารย์ไปแก้เครียดบ้าง เจมส์บอนด์ก็ยินดีอยู่แล้ว ขอให้แต่งเจ๋งๆหน่อยก็แล้วกัน
หมอนิดครับ อากาศที่พิษณุโลกก็แย่เหมือนเชียงใหม่เหรอครับ แสดงว่าเป็นปรากฏการที่ไม่ใช่ควันจากหมูกระทะ ตามที่มีการวิเคราะห์กัน
อาการคุณแม่คงดีวันดีคืนนะครับ ฝากความระลึกถึงกราบท่านด้วย เป็นห่วงท่านจริงๆขอให้ท่านหายไวไวครับ พร้อมได้วิชาเจริญเวทนาที่ก้าวหน้าด้วย
เพิ่งรู้ความลับว่า หนูณัชรไม่ชอบกินใข่เจียว ดีใจจริงเอิงเอย..จะบอกให้เจียวทุกมื้อเลย วันเสาร์อาทิตย์จะเพิ่มรอบเช้าและค่ำให้อีก
เอาให้หน้าบานเป็นไข่เจียวเลย
- แวะมาราตรีสวัสดิ์อาจารย์แล้ว เดี๋ยวได้เวลาออกหาเหยื่อแล้ว อิอิอิ...
หนูปอบหยิบชมพูจ้า น่าจะนอนได้แล้วนะ นอนดึกจะไม่สวย แก้มไม่ยุ้ย แถมเลือดและใส้ที่จะหากินตอนดึกก็เซ้งไปหมดแล้วจ้า
ได้เลยค่ะ อาจารย์ หมู่นี้กำลังเครียด ๆ อยู่ด้วย งานไม่เดินสักอย่าง ทั้งหนังสือ และวิทยานิพนธ์ โฮะ ๆ
เอาล่ะ เราเริ่มที่อะไรกันก่อนดีคะ ท่านผู้ชม อืมมม
จากภาพยนตร์ตะวันตก ต่อจากนี้ไป ขอเชิญรับชม รายการละครดังจากเอเชียบ้างนะคะ วันนี้ขอนำเสนอเรื่้อง "เจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้" ก่อนก็แล้วกันค่ะ
เอ้า...หาลูกคู่หน่อย หมอนิดอยู่แถวนี้ไหมคะ คุณหมอชอบร้องเพลงใช่ไหมคะ ช่วยมาขึ้นต้นเสียงเพลง "หล่องปั๊น...หล่องเลา...." ให้หน่อยสิคะ พระเอกกำลังจะควงนางเอกเปิดฉากออกมาแล้ว....
ไม่น่าเชื่อเลยใช่ไหมคะ ฮิ ๆ ว่าอาจารย์เราจะเป็นสายลับพันหน้า่ได้ถึงเพียงนี้ อุ๊บส์ นั่นมันหนังอีกเรื่องนี่นา
ขอดักคอว่า เดี๋ยวอาจารย์จะต้องมาตอบว่า ดาราดังก็ต้องอย่างนี้ล่ะ ใช่้ไหมคะ ต้องตีบทให้แตกได้ทุกบทอย่างแนบเนียน เพราะเรื่องนี้ดูอาจารย์เคร่งขรึมเป็นเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ดีมาก แต่ที่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงคือ ยังห้อมล้อมด้วยสาว ๆ เหมือนเดิม
แต่เคร่งขรึมไม่ได้แปลว่าแก่นะคะ เพราะในวันเดียวกัน มีอยู่รูปหนึ่งถ้าลองดูไกล ๆ แบบหรี่ตาแล้ว (พยายามมากค่ะ) จะ แปลกใจว่า ทำไมอาจารย์เราดูใสเด้งราวกับเด็กหนุ่มนักเรียนนอกเพิ่งเรียนจบกลับมายังไงยังงั้น ทำเอาเราผู้เป็นลูกศิษย์เริ่มขาดความมั่นใจ เนื่องจากยังมีอุปาทานขันธ์อยู่เยอะ เพราะอาจารย์ชักจะหน้า่เด็กแซงเราไปเสียแล้ว
รายการละครดังจากเอเชียเรื่องต่อไป คืนนี้ นำเสนอละครย้อนยุคค่ะ ง่า...มีใครเกิดทันเรื่อง "ซันชิโร่" มั่งไหมคะ เอ้า...ยกมือ...
ฮั่นแน่ มีหลายคนนี่นา
แปลว่า แก่ ฮิ ๆ
เอาล่ะค่ะ ก็แก่ด้วยกันน่ะนะคะ คือ เรื่องของเรื่องคือทางรายการของเราไปสืบทราบมาว่า ฉายาสมัยเป็นเฟรชชี่ที่ศิลปากรของอ.พิชัยนั้น คือ "ซันชิโร่" น่ะค่ะ
คิดเอาเองก็แล้วกันนะคะว่า จะหล่อขนาดไหน
ก็ประมาณขนาดนี้น่ะค่ะ
ต้องขอโทษด้วยนะคะ รูปนั้นทำการจารกรรมแอบถ่ายมานานมากแล้วค่ะ มันอยู่ในสภาพเยินเกินที่จะรื้อฟื้น เอาพอเป็นไอเดียก็แล้วกันนะคะว่า เหมือนพระเอกญี่ปุ่นคิ้วเข้มในเรื่อง ซันชิโร่ หรือเปล่า
สมัยนี้เขาฮิตพวกละคร และนักร้องเกาหลีกันใช่ไหมคะ? ฮิ ๆ แหม เสียดาย ไม่ค่อยได้ติดตามอะไรกับใครเขา เลยไม่สามารถยกตัวอย่างชื่อเปรียบเทียบได้ ว่าตอนนี้ใครดัง
เอาเป็นว่า Rain ก็ Rain เหอะ มาเจอสิงห์มือซ้าย Pee Chai Kan เข้า ก็คงต้องยกธงขาววิ่งเตลิดเปิดเปิงกลับเกาหลีไปแน่ ๆ เลยน่ะค่ะ (พยายามสะกดชื่ออาจารย์ให้ดูเหมือนภาษาเกาหลี พอไหวไหมคะอาจารย์?)
เอาล่ะค่ะ เริ่มหายเครียดแล้ว คราวนี้ถึงคราวอาจารย์รับคิวเครียดไปต่อ สวัสดีค่ะ,
ณัชร
-----------------------
ป.ล. หมอนิดที่รัก คุณหมอว่ารูปนี้เหมือนจะเป็น Distant Thunder ของอาจารย์ไหมคะ? ดูจากสายตาอาจารย์๋ในรูปนี้ที่มองอ.ศิริพรไงคะ ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ็โมเม้นท์นี้ก็ยังงดงามเสมอ
kitipant .n 47422016
อ้าว ผิดหวังหนอ แหมหมดเวลาซะแหล่ว จะมาร้องเพลงเจ้าพ่อเซี่ยงจี๊ซะหน่อย อดเลยอะ
ท้องฟ้าวันนี้ดีขึ้นเยอะค่ะ มีแสงแดดมาช่วย แต่ว่าฟ้าก็ยังไม่เป้นสีฟ้าสักที ยังสีหมอกถึงสีเทาๆ แต่หายใจยังไม่แสบจมูก แต่ร้อนมากๆตามเคยค่ะ
คุณสุกฤตาคะ พูดถึงเรื่องโดนด่า อืมเคยเจอคนพาลมาเหมือนกันค่ะ แต่สอบตกค่ะ คุณสุกฤตาเก่งจัง หมอซัดไปหลายดอกแล้วถึงนึกได้ว่า อ้าวเวงกำ สอบตกอีกละ ต้อง try again and againๆ ๆ ๆ
คุณณัชร คะ เจอไข่เจียวทีไร หมอกำหนดไม่ทันทุกที ตอนเฝ้าคุณแม่เจอไข่เจียวบ่อยมากๆจนเริ่มเบื่อหนอแล้วค่ะ ฮิฮิ
Somboon 47422027 16 /3/07 @12.55
เห็นถึงความมีอิสระเป็นชีวิตที่ปลอดโปร่ง อบอุ่น พักผ่อนกับแสงแดดอันอบอุ่นสบายๆในทุ่งโล่ง ไม่ต้องกังวลกับสิ่งใดๆปลดเปลื้องความกังวลทั้งหมดออกจากใจ มีเพื่อนที่ผู้ซื่อสัตย์คอยดูแลปกป้องคุ้มครองภัย ให้
สุภาศรี อาจราชกิจ รหัส 47422012
มองดูจากภาพแล้ว ให้ความรู้สึกว่าหญิงสาวที่นอนอยู่เอาหมวกปิดหน้า กำลังอยู่กับธรรมชาติที่แสนงดงาม ได้พักผ่อนหย่อนใจกับทุ่งหญ้าและต้นไม้ใหญ่ที่แสนร่มรื่น และปล่อยวางจากทุกสิ่ง ข้างกายก็มีหมาคู่ใจที่คอยระวังภัยให้ ก่อนนอนก็คงอิ่มท้องเพราะเห็นถ้วยกาแฟวางอยู่ รวมทั้งถุงผลไม้ที่หมดไปบ้างแล้ว
คนเขียนคงอยากจะสื่อให้รู้ค่าถึงความสุขในธรรมชาติอันงดงาม ซึ่งมีต้นไม้ใบหญ้า ท้องฟ้าสดใส อีกทั้งมีกล้องส่องทางไกล และถ้วยกาแฟแบบโบราณ ก็ยิ่งสื่อให้รู้ถึงการเป็นนักธรรมชาติที่ต้องการสัมผัสธรรมชาติอย่างแท้จริง แต่ชื่อของภาพกลับไม่ค่อยตรงกับภาพเท่าใดนัก แต่ก็คงจะสื่อไปถึงว่าความสงบสุขที่ห่างจากเสียงรบกวนใดๆทั้งปวง
......จบ.....
หนูณัชร
อาจารย์นะให้อภัย แต่คุณๆผู้อ่านอาจไม่ให้อภัยก็ได้ โทษฐานลงรูปที่เป็นอรูปภูมิ(คือมีแต่ชื่อไม่มีรูป) ปล่อยให้นึกไปต่างๆนาๆ ว่าอาจารย์เคยหล่อแค่ไหน?
เฮอะ! แค่ซันซิโร่ เห็นอาจารย์มาแต่ไกลต้องรีบหลบ อิ อิ!
ฟังคุณหมอรายงานข่าวอุตุของพิษณุโลก ชักเป็นห่วงว่าจะแซงหน้าเชียงใหม่
เพราะขณะนี้ท้องฟ้าที่เชียงใหม่เริ่มเปิด เห็นเมฆและฟ้าใสเป็นช่วงๆแล้ว
ลูกศิษย์นิติกลุ่มสนใจทั้งหลาย ที่เรียนวิชาสุนทรียศาสตร์ เริ่มทะยอยมาอ่าน แต่เห็นแสดงความเห็นอยู่แค่สามคน
คือ คุณกิตติพันธ์ คุณสมบูรณ์และคุณสุภาศรี
ที่เหลือยังไม่เข้ามา สงสัยยังไม่รู้ฤทธิ์ของอาจารย์ ต้องจับคาบไม้บรรทัดของรุ่นพี่ๆในบล็อกนี้ต่อให้เข็ด
หนูราณี
เห็นแต่รูปยังไม่พอใจหรือครับ ตัวเป็นๆน่ากลัวกว่าเยอะครับ
ที่พิษณุโลก ตามกำหนดเดิม คือ ๒๑-๒๘ เมษายน แต่อาจารย์ต้องไปเกาหลี คงกลับไปร่วมรายการตอนท้ายๆ
ลองสอบถามอาจารย์ตุ่มที่คณะครุ หรือผอ.ศูนย์ศิลป์ดูนะครับ
กระต่ายได้แน่ๆครับ ฝากบอกหนูปอบหยิบชมพูด้วย
กลับมาอ่านที่ตัวเองเขียนอีกครั้ง
ว้า..ดูเหมือนเด็กขี้อวดไงไม่รุค่ะ อายจัง
วันก่อนเลยถูกทดสอบเลย ถึงได้รู้ตัวเวลามีอะไรมาทำให้กังวลใจก็ตัดอารมณ์ไม่ขาดเอาซะเลย
กระวนกระวายอยู่อย่างนั้น แห่ะๆสอบตกเหมือนกันค่ะคุณหมอ แงๆ
ดูดิคุณณัชร มาล่อให้อยากแล้วจากไป
กะลังกะจะมาช่วยเต้นรีวิวประกอบเพลงของคุณหมอซะหน่อย อดเลย
อาจารย์คะหนูมีวิธีแก้ลำคุณณัชรค่ะ
ถ้าคุณณัชรมาเชียงใหม่จะหลอกคุณณัชรนั่งรถที่มีหนูขับแล้ววนไปรอบๆเชียงใหม่2-3รอบ
คุณณัชรจะลงมาด้วยอาการหัวฟู ตาค้างๆเลยล่ะค่ะ
เธอกลัวการนั่งรถที่มีหนูขับที่สุดเลยค่ะ ฮี่ๆๆ
หนูสุกฤตา
เห็นด้วยกับวิธีการของหนู
คราวหน้าจะทดลองนะ
ถาวร เครือสมบัติ 47422020
เมื่ออ่านบันทึกแล้วทำให้นึกถึงบรรยากาศของทุ่งกว้าง ใบหญ้า ได้สัมผัสถึงสายลมแห่งธรรมชาติที่พัดผ่านทุ่งหญ้า และที่สำคัญคือทำให้นึกถึงผู้วาดที่สามารถวาดภาพได้เข้าถึงธรรมชาติจริงๆ
อาจารย์ขา รอดูภาพใหม่ค่ะ วนเวียนมาหลายรอบแล้วไม่มาซะที เริ่มๆ จะงอนแล้วนะค่ะ
ตาอาจารย์เป็นไงบ้างค่ะ ขอให้หายเร็วๆ นะค่ะ ยายจะได้ไม่ทำงานหนัก .... อิอิอิ
ศรีสอางค์ กระจ่างพันธ์
ภาพจะเห็นความสุขและความสงบงดงามของธรรมชาติ ซึ่งในปัจจุบันทุกคนจะมีโอกาสพักกาย พักใจ เช่นนี้ยากเหลือเกิน
แม้นเราได้ทุกสิ่ง ดังที่คิด
สิ้นชีวิตจะเอากอง ไว้ตรงไหน
ได้บ้าง เสียบ้าง ช่างประไร
เรื่องของใครก็ของมัน เท่านั้นเอง
ภัชฑรา ศุภางค์เผ่า