ครู ...คือความทรงจำที่งดงาม
ในความหมายของคำว่า ครู ของใครๆคงจะไม่ค่อยแตกต่างกันเท่าใด แต่หากให้รำลึกถึงภาพครูที่ตนเองประทับใจนั้น ในรายละเอียดของความประทับใจ คงจะแตกต่างกันไปแน่นอน
สำหรับตัวเองแล้ว ภาพของคุณครูผู้หญิง ท่าทางเรียบ ๆ คนหนึ่ง กลับกระจ่างในความทรงจำตลอดมา แม้มันจะผ่านมาแล้วเกือบ 23 ปีก็ตาม คุณครู เจรจา วรทัต เป็นคุณครูประจำชั้นตอนสมัยที่เรียนอยู่ชั้น ป.4 คุณครูสอนวิชาสังคมศึกษา วิทยาศาสตร์ และคณิตศาสตร์ แต่สิ่งที่ติดตา ตรึงใจจนกระทุ่งวันนี้ ก็คือ บุคลิกที่นิ่งๆ สุขุม จิตใจดี พูดน้อย และเป็นกันเองกับนักเรียนไม่เคยเกรี้ยวกราดกับนักเรียน วิธีการที่ครูใช้สอนที่ทำให้เราติดใจอยากจะเรียนกับคุณครูและมีความสุขในการเรียน คือการอธิบายเหตุผล ฝึกให้รู้จักคิด ใครตอบคำถามคุณครูถูกต้อง ถือว่าได้เอ้เลยทีเดียว....... ....
.....เมื่อหันกลับมาดูตัวเอง ณ เวลานี้ในบทบาทของความเป็นครู จำได้ว่าวันแรกของการเป็นครูที่โรงเรียนบ้านอาทึก ตัวเองก็ยังไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าเราเป็นครูแล้ว เวลาที่นักเรียนมาไหว้ก็ยังรู้สึกเขินๆอยู่เลย โรงเรียน ที่อยู่นั้นเป็นโรงเรียนขนาดเล็ก(ถึงเล็กที่สุด)เพราะมีนักเรียนประมาณ 40 คน สอนตั้งแต่ชั้น อนุบาล1 ถึงชั้น ป.4 แต่มีครู เพียง 3 คน เป็นอย่างเรื่องตลกที่เรามักได้ยินว่า ครูใหญ่ไปประชุม ครูอีกคนพิมพ์งานส่ง อีกคนที่เหลือก็วิ่งรอกไป ตั้งแต่ ชั้นอนุบาล1ถึง ป.4 แต่มันก็เป็นเรื่องจริง ที่ไม่ได้เป็นความลำบากเลย แต่กลับเป็นเรื่องสนุกที่คิดถึงก็ยังยิ้มได้อย่างชื่นใจ เรากับเด็กนักเรียนอยู่กันอย่างทั้งเพื่อน ทั้งพี่น้องกันมากกว่าที่จะเป็นครูกับลูกศิษย์ ตอนเย็นก็ไปดูเด็กๆเล่นน้ำที่ริมห้วย บางทีเด็กก็พาไปดูวิธีการจับกะปูที่ทุ่งนาเพื่อเอามาเป็นอาหาร สนุกสนานมาก กว่าจะได้กลับบ้าน สิ่งนั้นทำให้รู้ว่า บางที บางอย่างเด็กก็เป็นครูเราได้อย่างน่าทึ่งทีเดียว วันแต่ละวัน ผ่านไปอย่างมีความสุขในอาคารเรียนไม้ลื่นๆ ติดท้องนาหลังนั้น ........อยู่ได้ปีนึง ที่บ้านก็ให้ย้ายมาอยู่โรงเรียนใกล้บ้าน ที่เป็นโรงเรียนปัจจุบันในวันนี้ วันที่ย้ายออกมา ร้องไห้กันทั้งโรงเรียน ทั้งครู ทั้งเด็ก ผู้ปกครอง วันนั้นทำให้ได้ตระหนักและรู้ว่าความยิ่งใหญ่ของความเป็นครูเป็นอย่างไร...
มันไม่ใช่ความบังเอิญเลย ที่ทำให้เราได้มาเป็นครู แต่ฉันเชื่อว่า มันเป็นความจงใจต่างหาก บางทีเราอาจจะถูกเลือกให้เกิดมาเพื่อที่จะเป็นครู..และโชคดีแค่ไหนที่เราได้รับโอกาสนี้ ...........................
การสับเปลี่ยนหมุนเวียนไปในแต่ละปีของเด็ก แม้บางรุ่น พวกเรา..ครูด้วยกันจะมานั่งปรับทุกข์ด้วยกันว่า เป็นรุ่น “นรกแตก” หากผ่านรุ่นนี้ไปรับรองว่าอยู่ได้ถึงเกษียณแน่นอน แต่เชื่อเหอะว่า เด็กที่ครูๆจำได้แม่นยำยิ่งกว่านักเรียนที่เรียนดี ก็เขาเหล่านี้นี่แหละ .......
..... การที่เราจะทำสิ่งใดได้ดีนั้น เราจะต้องศรัทธาในสิ่งที่เราทำ .....
...จากประสบการณ์ทั้งในบทบาทของความเป็นศิษย์และความเป็นครู ทำให้รู้ว่า หากเราศรัทธาในบทบาทของความเป็นครู เราก็จะมีจิตวิญญาณของความเป็นครูและศิษย์ก็จะศรัทธาในเรา เป็นลำดับต่อมา และเราก็รู้ไม่ใช่หรือว่า ความศรัทธานำมาซึ่งทุกอย่าง.........................
การเป็นครูที่ดีนั้น ไม่ได้หมายถึงการมีตำแหน่งอาจารย์ 3 หรือ 4 พ่วงท้าย แต่มันหมายถึงการที่เราได้เรียนรู้ร่วมกันกับเด็กในบรรยากาศที่อบอุ่น และเป็นกัลยาณมิตรต่อกัน เพราะเด็กเค้าไม่รู้และไม่สนใจหรอกว่า ครูเขาจะได้ตำแหน่งวิชาการสูงส่งขนาดไหน แต่เขาต้องการเพียงคุณครูใจดี มีเหตุมีผล ใจเย็น พูดเพราะ พร้อมที่จะเข้าใจและเป็นความอบอุ่น ให้เขาได้ในเวลาที่เขาต้องการ
แล้วเราจะรู้ว่า ความศรัทธาที่เค้ามีต่อเรา จะส่งให้เขาเป็นได้มากกว่าที่เขาเป็น
และคุณค่าของครู มันช่างยิ่งใหญ่กว่าที่เราเคยเข้าใจ........
แล้วครู.. ในความทรงจำที่งดงามของคุณเป็นอย่างไร เล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ
ความเห็น (16)
- แวะมาทักทายและให้กำลังใจ
- นี่คือบทสรุปที่ชัดเจนและเป็นที่ประทับใจเป็นที่สุด..หากเราศรัทธาในบทบาทของความเป็นครู เราก็จะมีจิตวิญญาณของความเป็นครูและศิษย์ก็จะศรัทธาในเรา
- มีความสุขกับการใช้ชีวิตและการทำงาน เสมอไปนะครับ
tuk-a-toon
ครูทุกคนล้วนมีส่วนในการปลูกฝังความเป็นตัวตนของเรามา ณ วันนี้ ในฐานะที่เป็นสิ่งแวดล้อม แต่จิตวิญญาณที่เกิดขึ้นนั้นมาจาก "ศรัทธา" ขออภัยที่จดจำนามกุลของครู 2 ท่านสมัยเป็นนักเรียนประถมไม่ได้ ท่านเป็นแบบอย่างที่ดีในการสร้างวินัยและรักเรียน คือ คุณครูพรประไพ และคุณครูนฤมล (โรงเรียนอนุบาลมหาสารคาม) อีกท่านคือ รศ ดรกุลธิดา ท้วมสุข มหาวิทยาลัยขอนแก่น ที่สุขหรือทุกข์ ถูกหรือผิด ก็อยากที่พบอาจารย์
เคยนะคะ สำหรับ ศรัทธา ที่พร่องไปบ้าง เมื่อเวาผ่านไป เราเติบโตขึ้น ก็มีความเข้าใจในมิติสังคมมากขึ้น ครูอาจารย์ ก็คนคนหนึ่งในสังคม...ถ้าเต็มที่กับมันช่วยสร้างคน สร้างชาติได้มากค่ะ
ขอโอกาสใช้ Blog นี้แสดงมุทิตาจิตไว้ ณ ที่นี้ ขอขอบพระคุณและเป็นกำลังใจในการเป็นเรือจ้างที่ไม่หวังผลอะไรเลย นอกจากเงินเดือนราชการ
ขอขอบคุณ..คุณแผ่นดิน คุณติราพันธ์ และพี่ตุ่นตุ๊น ...และขอให้กำลังใจที่ได้รับนี้กับคุณครู..แม่พิมพ์ พ่อพิมพ์ของชาติทุกท่าน...ในการเป็นคนไทยคนหนึ่ง...เราจะทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุดตอบแทนแผ่นดินค่ะ...
ครับ...ผมก็เป็นคนหนึ่งครับที่ศรัทธาอาชีพครู...
พ่อและพี่ผมหลายคนเป็นครูครับ...
ครูต้องทำหน้าที่ 24 ชั่วโมงครับ...
จะอยู่ที่บ้าน ที่โรงเรียน หรือที่ตลาด เจอลูกศิษย์ครูก็ต้องทำหน้าที่ครับ...
- ตามมาขอบคุณและเห็นคุณค่าของคนเป็นครูครับ
- ท่านอาจารย์หมอประเวศ วะสีบอกผมว่า
- ขอให้อาจารย์มีความสุขกับอาชีพที่ประเสริฐนี้
- ขอฝากมาให้อาจารย์ด้วยครับ
- ขอบคุณครับ
เรา..จะทำหน้าที่ครู..ของเราให้ดีที่สุด..เช่นกันค่ะ
การทุ่มเทเพื่อศิษย์เป็นหน้าที่ของครู
ตำแหน่งใดๆที่ได้ไม่ภูมิใจเท่ากับศิษยํได้ดี
มีพ่อและแม่เป็นครู ตัวเองก็เป็นครู ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากจะให้ลูกเป็นครูเช่นกัน.....ขอบคุณวิชาชีพครู..ที่ทำให้มีวันนี้ และสามารถยืนอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างภาคภูมิใจ............
ขอขอบคุณ..
คุณครูดวงจันทร์...คุณครูลักษณ์คณา..คุณครูนก..และคุณผู้อ่าน..ที่แวะมาทักทาย..และแสดงมุมมองที่เป็นกำลังใจให้กับคุณครูทุกคน.....ขอบคุณมากค่ะ...
เด็กน้อยคนหนึ่ง(ในตอนนั้น)
วันแรกที่ครูเข้ามาในโรงเรียนบ้านอาทึก ผมเด็กน้อยคนหนึ่งก็ได้รู้สึกถึงความอบอุ่นและมีน้ำใจของคุณครู และเด็กน้อยคนนั้นก็เป็นเด้กดื้อมากในช่วงนั้นชอบทำตัวเกเรให้คุณครูได้เป็นที่ลำบากเสมิอมา ในวันนี้ก็เข้าใจถึงความมีน้ำใจของคุณครูและคำอบรมสั่งสอนของคุณครูทุกเวลา แม้ว่าคุณครูจะจากพวกเราทุกคนไปนานแล้วก็ตาม แต่พวกเราทุกคนยังคงรักและคิดถึงครูเสมิอ สุดท้ายนี้ขอให้คุณครูแอ๊วหรือคุณครู จีรนัน วัชระกุล จงสู้ต่อไปกับอาชีพครู พวกเรา(เด็กน้อยในวันนั้น)ทุกคนยังคอยให้กำลังใจเสมิอนะและไม่มีวันที่จะลืมคุณครูคนนี้แน่นอน....
จาก เด็กน้อยในตอนนั้น
ถึง..ลูกศิษย์ตัวน้อยของครูในวันนั้น
เมื่อวานครูเพิ่งได้รับข่าวดีของก้อย กัลยา จากปากคุณแม่ที่เข้ามาบอกกับคุณครู..เนี่ยก็สิบปีแล้วเนอะที่เราจากกันไป..
นั่นก็เป็นความรู้สึกอิ่มเอมใจอย่างหนึ่งที่ครูได้รับ..
มาวันนี้ครูก็ได้รับข่าวคราวของเด็กชายตัวน้อยของคุณครูอีกคน..
บรรยายไม่ถูกเลยว่ามันอิ่มใจขนาดไหน..
ครูเชื่อว่าครูทุกคนล้วนรักและปรารถนาให้ลูกศิษย์ทุกคนประสบความสุขและความสำเร็จในชีวิต..
มาวันนี้..ครูได้รู้ถึงความรักของลูกศิษย์ที่วันนี้คงเติบโตเป็นหนุ่มน้อยแล้ว..แต่ครูก็รุ้สึกเหมือนว่า..ลูกศิษย์ยังไง..ก็ยังเป็นเด็กตัวน้อยๆของครูอยู่นั่นเอง.
อยากบอกหนูเหมือนกันว่า..
นักเรียน..ก็เป็นความทรงจำที่งดงามของครูเช่นกันจ้ะ.
ครูขอให้หนูมีความเจริญในชีวิตและมีความผาสุกในจิตใจนะจ๊ะ..
และครูก็ยังเป็นครูของหนูอยู่เสมอ..ไม่เปลี่ยนแปลง
ถ้าว่างมาเยี่ยมครูบ้างนะจ๊ะ..^^