ตื่นเช้าวันที่ 3 (28 กพ.) ของการอยู่ค่ายเรียนรู้ ทุกคนตรงเวลาที่นัดหมาย ที่โต๊ะอาหารทุกคนต่างช่วยเหลือกัน ตักอาหาร เสริฟน้ำ ช่วยกันเก็บภาชนะ เป็นภาพที่น่ายินดียิ่งนัก
พี่พจน์ ได้ให้เรียนรู้ในการปูกระเบื้องบุผนัง หลังจากอธิบายขั้นตอนเสร็จ การฝึกของจริงก็เริ่มขั้น เพราะที่เม็กดำการเรียนรู้ไม่มีการสมมุติ การอ่านแบบให้เข้าใจคือหัวใจสำคัญก่อนที่จะเริ่มงาน ทำให้บางกลุ่มต้องรื้อทำใหม่ จากผู้นำกลายเป็นผู้ตาม การเรียนรู้เกิดขึ้นตลอดเวลา ซึ่งต้องอาศัยทักษะจากวิชาอื่นเข้ามาช่วย เช่น
วิทยาศาสตร์.........การใช้ระดับน้ำ
ศิลปะ...................การออกแบบ การเลือกลวดลายกระเบื้อง
ภาษาอังกฤษ........การอ่านหน่วยวัด
สังคมศึกษา..........กระบวนการกลุ่ม
พลศึกษา..............การบริหารกล้ามเนื้อในการผสมปูน
คณิตศาสตร์.........การคิดคำนวณในการผสมปูน การคำนวณระยะห่างของกระเบื้อง
ภาษาไทย.............การนำเสนอผลงาน
ถ้าเราจะใช้วิชาชีพเป็นฐานในการเรียนรู้ กับเด็กที่มีปัญหาในการเรียน แล้วบูรณาการสู่สาระการเรียนรู้ต่าง ๆ คงเป็นสิ่งที่ผู้เรียนคงได้รับความสุขและเรียนรู้อย่างมีความสุข เหมือนที่เขาได้ฝึกการปูกระเบื้องในวันนี้ ที่ไม่มีการนั่งหลบหน้า ไม่มีการไปห้องน้ำนาน ๆ
ขอให้ท่าน ได้ลองอ่านบทสนทนาข้างล่างที่เกิดขึ้นจริง แล้วคิดว่าเราจะออกแบบการเรียนรู้ให้กับเขาอย่างไร
เว่อ (เรียกตามอวัยวะที่เด่น คือ ปาก) นักเรียนชั้น ม. 2 เข้าห้องก่อนท่านเม็กดำ1 เปิดแอร์กะให้ห้องเย็นฉ่ำ (คงดีใจเป็นพิเศษที่วันนี้จะได้นอนกับ ผอ.) “เว่อ ทำไมห้องร้อนจัง เปิดแอร์หรือยัง”
“เปิดแล้วครับ นี่ครับรีโมท”
31 คือตัวเลขที่ปรากฏบนจอรีโมท
และแล้วการเรียนรู้ก็เกิดขึ้น โดยท่าน ผอ.เป็นผู้จัดกระบวนการให้