กวาดขยะออกจากใจ

ชีวิตจริง ไม่รู้สึกตลกกับการทำอะไรแบบ การไปกวาดขยะที่ดิฉันทำ คุยกับคนที่ไม่รู้จักชีวิตที่เคลื่อนจากความจริง งงงัน หัวเราะแบบคาดไม่ถึง ตลก ไม่เข้าใจ เอาไปทำไม อาย ไม่กล้าทำ และอาจรู้สึกต้อยต่ำกับการทำแบบนี้.....

ตรงข้ามบ้านดิฉันเป็นบ้านเก่าบ้านแก่ของลุงมอนและป้าทาซึ่งทั้งคู่ไม่อยู่ในโลกนี้แล้ว ยังคงทรงสภาพเดิมเหมือนเมื่อ๓๐-๔๐ ปีก่อน เพียงแต่ว่าต้นไม้รอบ ๆ บ้านสะสมอายุและขนาดที่ใหญ่โตขึ้นเรื่อย ๆ เป็นบ้านหรืออาจเรียกว่ากระท่อมที่ทรงรูปเดิมท่ามกลางการเปลี่ยนแปลงรอบ ๆ บ้านที่เป็นไปอย่างบ้าระห่ำ เวลามองบ้านหลังนี้จะรู้สึกเหมือนว่าเวลาได้หยุดตัวเองชั่วขณะล้อมรอบด้วยเวลาที่หมุนเร็วจี๋ของโลกแห่งวัตถุ

เพราะอากาศร้อนและแดดแผดเผา ต้นไม้ก็ปลิดใบตนเองเตรียมรับฝนที่จะมาถึง ไม่ว่ามะม่วง งิ้ว ฉำฉา ตะแบก มะขามเทศ มะกอก....

เช้านี้มีลมโชยอ่อน ๆ ดิฉันยืนหน้าบ้านเห็นคนกวาดถนนกวาดใบไม้กอง ก็รู้สึกตะหงิด ๆ เสียดายใบไม้ ใบเล็กใบน้อยที่กองบนดิน
ก็เลยตัดสินใจ เอาล่ะ วันนี้ไม่ไปตลาดแล้ว ไปเก็บใบไม้ดีกว่า ประกอบกับ ๒-๓ วันก่อนไปเดินเล่น เห็นใบฉำฉากองเต็มริมลานเดินเล่นริมของที่ประจำของดิฉัน หน้าวัดพระอินทร์แปลง

 

 

ลากล้อพร้อมอาวุธคู่มือ ถุงมือ ไม้กวาด ที่ตักขยะ
ตอนแรกจะเก็บหน้าบ้าน พอไปดูจริง มันมีไม่มาก
เตลิดไปปากซอย เก็บได้นิดหน่อย
เลยไปลานเดินเล่น
พบว่าเขากวาดไปแล้วที่กองหนา ๆ  แต่ก็ยังคงเหลือให้เก็บรายละเอียด
สิ่งที่เห็นอาจไม่จริง ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่เราคิด

ดิฉันใช้เวลาอยู่ที่นั่นกวาดตั้งแต่ ๗ โมงครึ่งจนถึง ๑๐ โมงครึ่ง ได้ใบไม้หนึ่งถัง
ดิฉันขะมักเขม้นกับการกวาด อากาศสดชื่น ลมพัดรวยริน พัดมาทีใบไม้ก็พรูไปตามพื้นที
มีคนอื่นมาเก็บเหมือนกัน เอาถุงดำมาวางไว้โคนต้นฉำฉา ถึงเวลาก็มาเอาไป จะเป็นการดีถ้าคนเห็นคุณค่าของสิ่งเหล่านี้
..........

...อ้ายถิด องสาง ลุงขายผลไม้ดอง ยืนรับแสง คุยกันยามเช้า ...สายแปดโมงพากันแยกย้ายกลับบ้าน...
...หนุ่มน้อยกับโทรศัพท์มือถือแนบหู มาหาที่เงียบ โล่งสบายคุย อยู่พักใหญ่ ๆ  เด็ก ๆ ชอบโทรศัพท์กันจริง ๆ จัง ๆ
...ลุงคนหนึ่งมาเดินเล่น มายืนดู ดิฉันเลยถามว่า ลุงจะมาเก็บใบไม้หรือ ..แกไม่ได้ยิน แต่แกคุยต่อว่า
หน้านี้ใบไม้เยอะหน่อยนะ
เต็มทีลมพัดมาก็ร่วมหมด
กวาดไม่หวาดไม่ไหว...
เขาให้เดือนเท่าไรนี่
ดิฉันเลยบอก
มากวาดช่วยเพิ่น เพิ่น(หัวใจ)ให้มากวาด
เสียดายดิฉันน่าจะตอบว่า ได้เดือนละ ๓๐ วัน
...สักพักมีอ้ายอีกคนในชุดเตรียมพร้อมลุยงานเปื้อน มารอเพื่อน แล้วก็เปรยกับดิฉัน
เจ้าของ(สรรพนามเรียกตัวเอง)ล่ะเบื่อ บัดเวลาชวนไปช่วยงาน ใครก็ไม่ว่าง คานั่น คานี่ บัดเวลากินแล้วเต็มบ้านพรึบ ๆ  คราวหน้าเด้อ อย่าหวังว่าจะได้กินกับเจ้าของอีก ได้กินเถื่อเดียวถ่อนี้แหละ... เข็ดอีหลี....
เคียดหลาย(โกรธ)จะไปขนเสา ขนไม้มาทำคอกหมู ไปชวนเพื่อน ไม่มีใครว่างสักคน
อ้ายเพิ่งจะรู้เหรอ ดีแล้วที่ยังมีเพื่อนกิน....
ดิฉันพยักเพยิดไปกับอ้ายด้วย

ก้มหน้าก้มตากวาดไป อดทนอีกนิด แดดเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ ...
....อ้ายจุ่นกันเพื่อนลากสายไฟลงไปริมฝั่งน้ำตรงที่ทำกระชังปลา
เฮ็ดหยัง
กวาดใบไม้ช่วยเทศบาลเพิ่น
ฮ่วย...ไปกวาดอยู่บ้านให้แหน่น้า หลายแท้ ๆ ใบไม้
หัวเราะ หึ หึ

เอาล่ะเรียบร้อยแล้ว ลากรถขึ้นไปถนน เห็นอ้ายคนหนึ่งเป็นพนักงานตัดหญ้าแบบสะพายไหล่ของเทศบาลนั่งพักเหนื่อยใต้ต้นฉำฉาใกล้ ๆ นั้น ดิฉันสนใจเพราะอยากตัดหญ้าที่นาของตนเองจึงเข้านั่งพักใกล้ ๆ และไปคุย อ้ายสมพาน แกบอกว่า
ได้ คนในเมืองหลายคน มาจ้างผมตัดหญ้าให้อยู่ แต่ต้องเป็นวันอาทิตย์เด้อ.....เอาใบไม้ไปเฮ็ดหยัง..
เอาไปคลุมหญ้า จึงไม่ต้องตัด
ผมเห็นเขาขนลงนา ได้การเด๊ะ ข้าวงามขนาด
ดิฉันเรื่องการทำปุ๋ยหมัก แกบอกว่า แกใช้วิธีไถกลบ นา ๓ ไร่ ข้าวก็งามดี ไม่ได้ใช้เคมีเลย
เพื่อนของแกมาสมทบ
ถ้าเอื้อยอยากได้ใบไม้อีก ไปเอาโลด อยู่สวนชมโขง เขากวาดรวมเป็นกองไว้ ไปเอาได้เลย.......

ดิฉันไปกวาดถนน ได้มิตรภาพ ได้คำแนะนำ ได้ฟัง ได้คุย แบบซื่อ ๆ ไม่มีพิธีรีตอง ไม่ต้องมีคำมารยาทและไม่ต้องรู้จักกันมาก่อน เป็นมิตร เป็นเพื่อนเกิดแก่เจ็บตายร่วมทุกข์ร่วมสุขในโลกนี้ ...

<p>
ชีวิตจริง ไม่รู้สึกตลกกับการทำอะไรแบบ การไปกวาดขยะที่ดิฉันทำ คุยกับคนที่ไม่รู้จัก การใส่เสื้อผ้าที่สกปรกมอมแมมและอีกหลายๆ อย่าง</p>

ชีวิตที่เคลื่อนจากความจริง งงงัน หัวเราะแบบคาดไม่ถึง ตลก ไม่เข้าใจ เอาไปทำไม อาย ไม่กล้าทำ และอาจรู้สึกต้อยต่ำกับการทำแบบนี้.....

</font></strong><p>ส่วนตัวดิฉันเองรู้สึก อยากพูดอยากคุยและอยากอยู่ในสัมพันธภาพแบบนี้ คุยกันแล้วก็แยกย้ายกันเผชิญกับชีวิตตามวิถีของตน….</p><p> </p>