ทำไมถึงทำกับฉันได้

• ทำไมถึงทำกับฉันได้ : เรื่องที่ ๑ ที่แว๊ปเข้ามาในความคิด

   วันเสาร์ค่ำ ผมเดินเข้าไปในสโมสรณ์และไม่ลืมของฝากคือปลาสวรรค์ถุงใหญ่ไปให้สมาชิกที่นัดหมายให้ผมเข้าไปร่วมคุยด้วย ท่านหนึ่งเดินทางมาจากอุบลราชธานี อีกท่านหนึ่งมาจากอุดร ท่านหนึ่งมาจากในกรุงเทพฯ อีกท่านหนึ่งและผมก็อยู่ในมหาวิทยาลัยนี้เอง แต่ผมก็คุยได้ไม่นานเพราะต้องรีบกลับห้องด้วยเหตุจำเป็นบางอย่าง

   ท่านที่มาจากกรุงเทพฯ บอกให้ผมทราบว่า ท่านลาออกจากการเป็นอาจารย์ที่นี้แล้ว (พนักงานมหาวิทยาลัย/ลูกจ้างมหาวิทยาลัย) หลังจากที่สอบเข้ารับราชการที่อื่นได้ ซึ่งไม่ใช่หน้าที่การแนะนำความรู้ ไม่ใช่หน้าที่การให้ความรู้ หรือที่เรียว่า "อาจารย์" ความคิดหนึ่งผมแวปขึ้นมาทันที "ผมเสียดาย" เสียดายคนอย่างนี้ คนที่ตั้งใจทำงาน อันที่จริงก็ไม่ใช่เพื่อนสนิทกินนอนร่วมกัน หากแต่เคยคุยกันหลายครั้งและผมก็สังเกตเห็นว่า ท่านมีความตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ อย่างปีที่ผ่านมา นอกจากจะสอนนักศึกษาปริญญาตรีแล้ว ก็ยังไปสอนเด็กโรงเรียนสาธิตตามคำสั่งของหัวหน้าเพื่อแทนครูที่ขาดไป แต่ก็ไม่วายที่จะแสดงความยินดีด้วยการถามซ้ำว่า "จริงหรือ" ท่านบอกว่า "จริง" ผมเอื้อมมือไปจับมือ (คล้ายฝรั่งแหละ) พร้อมกับบอกว่า "ยินดีด้วยครับอาจารย์" แต่ภายในของผม ผมรู้สึกเสียดาย คนดีที่เป็นแบบอย่างให้กับนักศึกษาได้

   ทำไมถึงทำกันอย่างนี้ กี่คนแล้วที่เดินออกจากสถานศึกษาแห่งนี้ คนเหล่านั้นล้วนมีความสามารถมีความตั้งใจ แต่เมื่อเขามองแล้วว่า งานที่ทำมันเสี่ยงเกินไปกับการดำรงชีวิต ถ้าอุดมการคือการนอนนิ่งอยู่กับที่โดยที่ไม่มีใครเหลียวแลเลยในยามที่ต้องไปถึงความชรา เห็นจะประมาทเกินไปกับการดำรงชีวิตในปัจจุบัน แม้ที่แห่งนี้ ในความรู้สึกผมจะดีกว่าหลายๆ ที่ก็ตาม

   ขอไว้อาลัยและความรู้สึกหนึ่งว่า สิ่งที่รักแม้จะรักเพียงใด ถ้ามันไม่ใช่ มันก็ไม่ใช่อยู่วันยังค่ำ