ความมีน้ำใจเล็ก ๆ

     หลังจากการประชุมกลุ่มผู้เลี้ยงผึ้งภาคเหนือตอนล่างแห่งประเทศไทยและผ่านการทานอาหารมือเย็นมาแล้ว (ผมจะได้เล่าโดยละเอียดเรื่องการประชุมอันยาวนานอีกครั้งหนึ่ง) ขอเล่าเรื่องเล็ก ๆ ที่ไม่เกี่ยวกับการประชุมฯ ก่อน เพราะวันนี้ทำงานตั้งแต่ตี 3 ถึง 2 ทุ่ม เหน็ดเหนื่อยพอสมควร

     ผมได้กลับมาที่ทำงานมา เพื่อมาเคลียร์งานอีกเล็กน้อย พบนิสิตคนหนึ่ง (ที่น่าจะดีที่สุดของปี 4 ชีววิทยา ทั้งด้านวิชาการและความประพฤติดี) กำลังจะออกไปนอกตึก ผมได้ทักทายและเอ่ยปากว่า "อยากได้ดินสอ 2 B สักหน่อย พอจะทราบไหมว่า 2 ทุ่มจะหาซื้อได้ที่ไหน"  เขาก็รีบอาสาทันทีทำนองว่า จะออกไปข้างนอกมหาวิทยาลัยพอดี เพื่อไปหาของทานนิดหน่อย หากอาจารย์จะกรุณารอสักประเดี๋ยวเขาจะไปหาซื้อแล้วนำกลับไปให้

    ผมจึงขอใช้บริการเขาทันที เพราะไม่เช่นนั้นผมก็ต้องขับรถออกไปหาซื้อมาอยู่ดี เขาหายไปประเดี๋ยวเดียว แทบที่ว่าผมยังคุยธุระกับรปภไม่เสร็จก็ได้รับดินสอเรียบร้อย หมดไป 28 บาท

     ผมนำมาบันทึกไว้ เพราะว่าเดี๋ยวนี้ เรื่องความมีน้ำใจต่อกันหาได้ไม่ง่ายเหมือนสมัยก่อน ถึงจะเป็นเรื่องน้ำใจเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่มันก็มีค่าสำหรับผมเสมอ