ผมลองแจกแจงดูว่า เอ๊ะ วิธีการจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ของคนเรานี่ มีอยู่กี่แบบกันแน่ เมื่อมองโดยมุมมองของการวิเคราะห์ต้นทุน
มอง ๆ แล้วแจงเป็น 4 แบบ
ลองดูนะครับ
แบบแรก ฉวยโอกาส
แบบนี้ต้นทุนใกล้เคียงศูนย์ เน้นของฟรี
โจรานุโจร โกงานุโกง จะอยู่ในกลุ่มนี้
พวกนี้ ลงทุน 1 จะเอา 1000 ขึ้น
แบบที่สอง เก็งกำไร
แบบนี้ทำนิดเดียว แต่เล็งผลเลิศ
ตัวอย่างเช่น
ทำบุญนิดเดียว จะขึ้นสวรรค์
นักเล่น futures ที่เป็น risk-takers ก็อยู่กลุ่มนี้
ผู้บริหารบางคน ก็เป็นกลุ่มนี้ คือไม่ยอมลงทุนพัฒนาคนพัฒนางาน แต่จะรีดผลงานเยอะ ๆ จากผู้ใต้บังคับบัญชา
พวกนี้ ลงทุน 1 จะเอา 10 ขึ้น
กลุ่มหนึ่งกับสองนี่ บางครั้งดูคล้ายกันมาก
เช่น สมมติผมบริหารเงินทุนวิจัย ทุนละ 1 ล้านบาท
ผมอาจหวังผลว่า ใครก็ตาม รับทุนไปแล้ว จะวิจัยเรื่องสุดยอดออกมาราวกับรับทุนระดับร้อยล้านบาท
ความแตกต่างคือ ถ้าผมเป็นแบบกลุ่มหนึ่ง ผมจะคาดหวังว่าต้องได้ผลตามคาด
แต่ถ้าผมเป็แบบกลุ่มสอง จะมองแบบไม่โหดมาก แม้จะยังเล็งผลเลิศก็ตาม
แบบที่สาม ลงทุน
พวกนี้ จะเป็นพวกทำอย่างแฟร์ ๆ ไม่เอาเปรียบ และไม่ยอมเสียเปรียบ
พวกนี้จะเป็นเหมือนคนทำสวน ปลูกอะไร ก็หวังจะได้ผลอันนั้นโดยไม่คาดหวังผลผิดธรรมชาติ
กลุ่มนี้ ลงทุน 1 อาจเอาแค่ 2 หรือ 3 หรือแม้แต่ได้ 1.1 ก็รับได้
แบบที่สี่ ทำทาน
จะเป็นพวกใจกว้าง ไม่จู้จี้ ลงทุนมากแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง ไม่หวังผล หรือทำไปทั้งที่รู้ว่าไม่เกิดประโยชน์ เอามันส์เข้าว่า หรือเอาหน้าไว้ก่อน
กลุ่มนี้ ลงทุนแล้วไม่หวังว่าจะได้คืน หรือได้คืนเท่าไหร่ก็ช่าง
ฟังดูเหมือนเป็นการแบ่งประเภทผู้บริหาร แต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่
วิธีที่เราจัดการเรื่องราวในชีวิตประจำวัน ดูให้ดี ๆ ก็วนเวียนอยู่ในสี่แบบนี้ เช่น อยากมีสุขภาพดี เราจะจัดการกับตัวเองอย่างไร
กลุ่มนักฉวยโอกาส ก็อาจใช้วิธีคิดเข้าข้างตัวเองไปเรื่อย ๆ ว่า เฮ้ย ไม่ใช่ข้าแน่ ที่จะเจ็บป่วยในห้าปีจากนี้ จะไม่ยอมออกไปถูกลมหรือเหงื่อหยดเด็ดขาด
คือลงทุนด้วยการ "คิดฝัน"
กลุ่มนักเก็งกำไร ก็อาจใช้วิธีบรรยายให้คนอื่นเห็นคุณานุประโยชน์ของการออกกำลังกาย หวังว่ากุศลจะส่งให้ตัวเองแข็งแรง หรือปีนึงออกกำลังกายสักนิดนึง เผื่อยมบาลใจอ่อน ยอมผ่อนผันเป็นพิเศษ
ถ้าเป็นกลุ่มนักลงทุน ก็จะไปออกกำลังกาย และทำอีกหลายอย่างที่คนทั่วไปพึงกระทำ
กลุ่มนักทำทานก็คือ ไปแข่งวิ่งมาราธอนซะทุกงาน ทุกรอบ คือทำแบบเกินพอดีแบบไม่หวังผลเรื่องสุขภาพให้มากไปกว่าที่เป็นอยู่เดิม
ทั้งสี่แบบนี้ ผมเชื่อว่าล้วนมีอยู่ในตัวเรา มากบ้าง น้อยบ้าง ตามจริต ตามกมล
แต่จะยอมรับหรือเปล่าเท่านั้นแหละ
แวะมาอ่านคะ....ชอบรูป King fisher ตัวนี้ล่ะคะ เห็นหลังก็ยังดี....
เรื่องการจัดการกับเรื่องราวของคน..แยกได้อย่างน่าสน
ใจดีคะ ส่วนดิฉันก็ คิดบวกไปก่อนคะ แล้วค่อยว่ากัน
คุณดอกแก้ว..