การทำงานกับการหาเงิน
จริงอยู่เราจำเป็นต้องหาเงินเพื่อนำมาใช้ในระบบชีวิตประจำวันตามระบบสังคมปัจจุบัน ที่กำหนดเส้นทางเดินเอาไว้ประมาณนั้น ถ้าใครปฏิเสธ ก็คงทำได้ แต่ต้องแยกตัว หรืออย่างน้อยก็แยกระบบคิดของตัวเองออกจากระบบปกติของสังคม
ดังนั้นเราจึงมักเริ่มชีวิต “การทำงาน” ด้วยการทำเพื่อหาเงิน เพื่อนำมาใช้ในการยังชีพ แต่ถ้าใครทำอยู่แค่ระดับ “เงิน” กลับทำให้คุณค่าของชีวิตลดลง แบบเป็นเงาตามตัว
แต่ถ้าเมื่อได้เงินพอสมควรแล้ว ก็กลับไปเน้นการสร้างผลงาน กลับจะได้รับการยกย่องมากกว่า ดังนั้น สมการที่หลายคนใช้ในการดำรงชีวิตประจำวันว่า ทำงาน=หาเงิน และงานดี=เงินดี นั้น จะได้รับการยกย่องแต่เพียงผิวเผินเท่านั้น ลึกๆแล้วคนจะเริ่มคิดดูถูกทันที ว่าชีวิตเกิดมาเพื่ออะไรผมมีเพื่อนต่างชาติหลายคน ที่มุ่งมั่นทำงานเพื่อเงิน จนอายุมากๆ ตอนนี้มีเงินมากพอสมควร กลับนึกไม่ออกว่าจะเอาเงินมากๆไปทำอะไร และโดยเฉพาะคนที่มาอยู่ในเมืองไทยนั้น ยิ่งมีโอกาสใช้เงินน้อย ก็เลยหาทางใช้เงินมากๆด้วยการใช้ชีวิตกับหญิงสาวไทย ที่มีวิธีการใช้เงินมากพอสมควร
จนทำให้เพื่อนเหล่านั้นมีทางใช้เงิน
เพราะโดยลำพังตนเองไม่รู้จะใช้ทำอะไรมากนัก
นี่ก็เป็นตัวอย่างการหาเงิน แต่ไม่ค่อยมีโอกาสใช้เงิน ต้องหาคนช่วยใช้
แล้วเขาหาเงินไว้ทำอะไรกัน เขาตอบกันว่าเป็น Security ของชีวิตของเขา ก็คงจะจริง
แสดงว่า ชีวิตเขาเกิดมาเพื่อหาเงินและใช้เงินเท่านั้นหรือ
แต่เขาก็มีส่วนที่คุยด้วยความภูมิใจในบางเรื่องที่เขาทำงาน
นี่ก็อาจแสดงว่า สิ่งที่เขาภูมิใจกลับไม่ใช่เงิน กลับเป็นผลงานที่เขาได้ทำไว้มากกว่า
ฉะนั้น ผมเลยมาคิดว่าชีวิตนี้ เราน่าจะทำงานให้มากแบบไม่มีวันพอ และจะหาเงินเพียงความจำเป็นขั้นต่ำของระบบชีวิต ที่เหลือก็ทำบุญทำทานไปตามสมควร ทั้งโดยตรงและโดยอ้อมเพราะ งานที่ทำจะยั่งยืนกว่าเงินที่หามาได้
ตอนนี้ก็ลองใช้หลักการนี้ เลยลุยเรื่องงานเป็นหลักครับ อะไรจะได้งานทำทั้งนั้น ในทุกระดับ แต่ไม่เน้นการหาเงิน เพราะเงินเดือนที่ได้ (และบำนาญในอนาคต)ก็พอเพียงที่จะประคองตัวอยู่ได้แล้ว
โดยเฉพาะงานที่ทำกับชุมชนมักไม่ค่อยได้เงิน และส่วนใหญ่เราจะต้องจ่ายมากกว่าได้รับอยู่แล้ว แต่ก็ได้กำไรอยู่ที่งานครับ
ฉะนั้น ในระยะเริ่มต้น ทุกคนก็ต้องเอาตัวเองให้รอดก่อน เพราะคนที่ยังยืนไม่ได้ ไม่มีวันช่วยใครได้ มีแต่จะพาคนอื่นล้มตามไปด้วย อันนี้พบมามากในทุกระดับตั้งแต่หยาบๆ จนถึงละเอียดเลยครับ
ลองคิดดูนะครับว่าเท็จจริงเป็นอย่างไรความเห็น (7)
ขอบคุณครับอาจารย์
นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ผมพูดได้เต็มปากเต็มคำว่าผมคิดเห็นและเป็นเช่นเดียวกัน
- ผมเคยลองพิสูจน์ตัวเองแล้วว่าการทำงานสุจริตหาเงินมากๆ ผมทำได้ แต่ผมไม่ชอบ และไม่ใช่ทางเลือกของผม เพื่อนๆหลายคนบอกว่าถ้าทำอะไรได้อย่างที่ผมทำ เขาออกจากราชการไปนานแล้ว แต่ผมก็เฉยๆทั้งที่มั่นใจว่า ออกจากราชการเมื่อไรผมมีเงินใช้มากกว่าอยู่ตรงนี้แน่นอน เงินไม่ใช่เป้าหมายของชีวิตผม
- ท่านอาจารย์พุทธทาสเคยพูดเรื่องคนโลภเจอภูเขาทองคำ ขุดทองมากองข้างกายอยู่ตลอดเวลา ขุดอยู่จนตายคาที่ โดยไม่มีโอกาสใช้ประโยชน์อะไรจากทองคำเหล่านั้นเลย .. ผมไม่อยากเป็นอย่างนั้น
- หลายงานที่ผ่านมา ผมทำด้วยความสุขโดยไม่มีเงินมาเกี่ยวข้อง เช่นครั้งหนึ่ง เดินสายไป 4 ภูมิภาคร่วมกับทีมงานที่รู้ใจกัน ทำงานให้กับมูลนิธิการศึกษาเพื่อสันติภาพพระธรรมปิฎกฯ ท่านประธานคือ ดร.นิเชต สุนทรพิทักษ์ บอกชัดเจนว่างานนี้ไม่มีค่าวิทยากร ผมก็เป็นสุขกับมันได้ เบาสบายกว่างานที่ได้เงินเสียอีก
- น่าขำที่ยุคหนึ่งท่านผู้นำประเทศให้คำขวัญที่ใช้ปัญญาค่อนข้างน้อยว่า ... " งานคือเงิน เงินคืองาน บันดาลสุข "
- ฯลฯ
- "เงินก็สำคัญ งานก็สำคัญ" เพราะการดำรงอยู่ในสังคมให้เป็นปกติสุขนั้นชีวิตคนเรา(คนปกติ) ต้องใช้เงิน เพื่อจะได้มาซึ่งปัจจัย 4 ในการดำรชีพ
- แต่เราจะทำอย่างไรดีครับในการที่จะได้มาซึ่งเงินโดยไม่ให้คนอื่นเดือดร้อน และถูกต้อง สุจริต เป็นสิ่งที่ทุกคนควรที่จะปลูกฝังให้ลูกหลานเป็นอย่างยิ่ง และการที่จะได้มาซึ่งเงินจำนวนมากๆ และเบียดเบียนคนอื่นนั้น สุดท้ายผมว่าเป็นทุกข์ครับ ดังตัวอย่างมีให้เห็นมากมายในบ้านเมืองเรา แม้กระทั่งบางคนไม่มีแม้แต่แผ่นดินจะอยู่
- ครั้นหนึ่งเมื่อเริ่มต้นชีวิตของการทำงาน ผมเคยทำงานหามรุ่งหามค่ำ ยอมตรากตรำทุกอย่าง หวังจะให้ตนรวย (มีเงินมากๆ) แต่สุดท้ายก็พบว่าการที่มีเงินมากก็ไม่ทำให้เกิดความสุขอย่างแท้จริง เอาแต่พออยู่พอกิน และเหลือเก็บบ้างเมื่อคราวจำเป็น สร้างประโยชน์ให้กับสังคมบ้างตามสมควร จึงทำให้เกิดความสุขที่มากกว่าครับ
- ต้องทำงานให้พอดี ทำงานที่ตนถนัด หาเงินแต่พอประมาณ ใช้เงินอย่างระมัดระวังอย่างสุดท้ายผมคิดว่าชีวิตจะเกิดความสมดุล และพอเพียงครับ
ด้วยความเคารพ
อุทัย อันพิมพ์
คุณอุทัยครับ คุณพูดแต่เรื่องเงิน ยังไม่พูดเรื่องงานเลย ประเด็นหลักที่ผมต้องการชี้ก็คือ การทำงาน นั้นต้องได้งาน บางที่เราได้เงิน ไม่ได้งาน
บางทีได้เงินแต่ไม่ได้งาน
และบางทีก็ไม่ได้ทั้งสองอย่าง
อย่างที่ผมดูแลนักศึกษามหาชีวาลัยนี้ ผมไม่ได้ทั้งาน และทั้งเงิน
ผมไม่สนใจเงิน แต่งานผมก็ไม่ได้ แล้วผมจะทำไปทำไมครับ
งานนี้ คือการสอนให้นักศึกษารู้วิธีการทำงานวิจัยแบบ KM แต่ยังไม่ได้สักแอะเลยครับ
ทำไงดีครับ ผมมีเวลาน้อย และประสิทธิภาพการใช้เวลาให้ได้งาน ก็ต่ำมากๆเลยครับ
- ทุกวันนี้ ผู้เขียนเองเป็นอีกหนึ่งมนุษย์เงินเดือนที่เข้ามาอยู่ในระบบราชการ ที่ในช่วงขวบปีแรกของการทำงานยังเคยคิดน้อยเนื้อต่ำใจ อะไรกันหนอคือความยุติธรรม หรือทุกวันนี้ที่ทำคือเวรกรรมกันแน่ ทำงานตั้งแต่ 08.30 - 16.30 น. ภาระงานที่รับผิดชอบก็อาจจะมากมายกว่า แต่ทำไม๊ทำไม ถึงมีเงินเดือนน้อยนิด และที่สำคัญแตกต่างกับ(ผู้หลัก-ผู้ใหญ่)หรือผู้ร่วมงานซะขนาดนี้ แต่เมื่อเรามองภาพเหล่านั้นแล้วอึดอัดและรู้สึกว่า "ทำงานไม่คุ้มค่า ราคาภาษีประชาชน" เอาซะเล้ย!! ก็ยิ่งต้องย้อนกับมาดูตนเอง และพยายามให้คุณค่ากับงานที่ทำ และต้องพาตัวหลีกหนีจาก คำ-คำนี้ให้ได้
- "งานที่ทำจะยั่งยืนกว่าเงินที่หามาได้" เห็นด้วยเลยคะ เพราะหากเรานำเงินมาเป็นตัวตั้ง ขั้นเงินเดือนมาเป็นตัวต่อรอง งานที่ทำและใจที่เราจะใส่ลงไปกับงานก็จะขึ้นอยู่กับเงื่อนไขเหล่านั้นอย่างไม่มีวันสิ้นสุด จนอาจทำให้บั่นทอนกำลังใจในการทำงานได้ง่ายๆ หากเรามุ่งทำงาน ลุยงานเป็นหลักและประเมินความสำเร็จของงานที่ทำด้วยตนเอง จะทำให้เกิดซึ่งกำลังใจมากกว่าการให้ใคร-ใคร มาให้ค่าและประเมินผลงานของเราโดยใช้ขั้นเงินเดือนมาเป็นตัวตัดสิน
everything is subjective i think just like the way Sophists had thought before
ผมก็พยายามจะให้คนทำอะไรชัดๆ ตามวัตถุประสงค์ที่แท้จริงเท่านั้นครับ
เพราะบางทีเราวิ่งอ้อมไปมาจนเหนื่อย และบางคนท้ออีกต่างหาก ไม่น่าเลยครับ
โดยเฉพาะการทำงาน ที่ไม่ใช่การหาเงิน น่าจะมีแต่ข้อดีครับ
จะผสมผสานก็ตามความจำเป็นครับ แต่อย่าสับสนครับ